บทที่ 6 ทำตัวเกียจคร้าน 2/2

จวนสกุลจ้าว...

จ้าวเยว่ที่เล่นปาลูกดอกอยู่กับบ่าวไพร่ตรงสวนหลังจวนนั้นไม่ได้ยินเสียงรถม้า จึงไม่รู้ว่าบิดามารดากลับมาแล้ว และพากันเล่น¬ปาลูกดอกต่อกันอย่างสนุกสนาน

จ้าวฮูหยินได้ยินเสียงเอะอะดังจากทางหลังจวน ก็เปลี่ยนทิศทางทันที แทนที่จะเดินตรงไปที่เรือนนอนของตน กลับเดินไปที่สวนหลังจวนแทน

เมื่อจ้าวฮูหยินไปถึง พวกเขาก็ยังไม่รู้ตัวว่าฮูหยินมาแล้ว จนมีสาวใช้นางหนึ่งเหลือบไปเห็นเข้า ว่าฮูหยินยืนอยู่ด้านหลัง จึงสะกิดสาวใช้คนอื่นให้ถอนตัวออกมาทีละคน สาวใช้คนอื่นก็สะกิดคนต่อไปเป็นทอด ๆ จนบัดนี้เหลือเพียงแต่จ้าวเยว่กับผิงผิง

จ้าวเยว่เห็นว่าจำนวนผู้เล่นลดลงไปเรื่อย ๆ ก็ตะโกนถามออกมาว่า “พวกเจ้าจะไปไหนกัน ไม่อยากได้รางวัลกันแล้วหรือ”

บรรดาบ่าวไพร่ต่างก็พากันยิ้มแห้ง ๆ ให้กับจ้าวเยว่ พวกเขาบุ้ยปากให้นางหันไปมองด้านหลัง แต่หญิงสาวยังไม่รู้ตัวและไม่-ยอมหันไป

ภาพที่อยู่ตรงหน้าจ้าวฮูหยินตอนนี้ คือสวนหลังจวนที่มีแจกันใบหนึ่งกับลูกดอกที่กระจัดกระจาย และบุตรสาวของนางที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่กับทรงผมที่ฟูฟ่อง เห็นได้ชัดว่าเอาแต่เล่นอยู่¬อย่างนี้มาเป็นเวลานานแล้ว นางยืนจ้องมองดูจ้าวเยว่อยู่พักหนึ่ง ด้วยอยากจะรู้ว่าบุตรสาวของตนจะทำอย่างไรต่อไป

ในขณะนั้นจ้าวเยว่กับผิงผิงพากันก้มลงเก็บลูกดอกทีละดอก

“ผิงผิง เจ้าว่าท่านพ่อกับท่านแม่จะกลับมาหรือยัง” จ้าวเยว่เอ่ยถามสาวใช้คนสนิทออกไป

ผิงผิงก้มเก็บลูกดอกดอกสุดท้ายขึ้นมา ก่อนจะตอบว่า

“น่าจะยังนะเจ้าคะ ปกติแล้วนายท่านกับฮูหยิน จะต้องอยู่จนงานเลี้ยงเลิกทุกครั้ง ตอนนี้ก็น่าจะยามซวี คงใกล้จะกลับมาแล้วเจ้าค่ะ

“เจ้าว่าท่านพ่อกับท่านแม่จะเสียหน้าหรือไม่ ที่ข้าไม่ไปงาน¬เลี้ยงด้วย” จ้าวเยว่ถามอีก เรื่องนี้นางก็กังวลไม่น้อย

“ก็คงจะเสียหน้าอยู่ไม่น้อยเจ้าคะ แต่ว่าเหตุใดคุณหนูถึงถามขึ้นมาเล่าเจ้าคะ สำนึกผิดหรือ” ผิงผิงถามกลับ นางเลิกคิ้วทั้งสองขึ้นด้วย¬ความงุนงง

“คนอย่างข้าหรือจะสำนึกผิด ข้าไม่ได้ผิดเสียหน่อย ใครใช้ให้ท่านพ่อกับท่านแม่หน้าใหญ่กันเล่า หน้าที่ใหญ่เวลาแตกก็ย่อมเสียงดัง จริงหรือไม่” จ้าวเยว่เอ่ยล้อเลียน พอเอ่ยจบก็หัวเราะคิกคัก

“คุณหนู! อย่าเอ่ยอย่างนี้นะเจ้าคะ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า แล้วเอาไปฟ้องนายท่านกับฮูหยิน คุณหนูจะแย่เอา” ผิงผิงเตือนด้วยความหวังดี

“ข้าได้ยินหมดแล้ว” เสียงนี้ดังมาจากทางด้านหลัง

ทั้งจ้าวเยว่และผิงผิงกลับหลังหันไปช้า ๆ

เมื่อเห็นบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังว่าเป็นผู้ใด ทั้งสองคนก็ถึงกับยิ้มเจื่อน ใบหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที ซ้ำยังทำลูกดอกที่เก็บมาทั้งหมดร่วงลงพื้น

“ท่านแม่ // ฮูหยิน”

ผิงผิงรู้สึกว่าสิ่งที่ตนสนทนาเมื่อสักครู่กับคุณหนูนั้น เป็นการล่วงเกินนายท่านกับฮูหยินเป็นอย่างยิ่ง นางจึงรีบคุกเข่าลงกล่าวขอ¬โทษทันที

“ฮะ...ฮูหยิน บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินได้โปรดเมตตา”

คนเอ่ยแทบจะกลั้นน้ำตาแห่งความกลัวเอาไว้ไม่ได้

ส่วนจ้าวเยว่ก็ได้แต่ส่งสายตามองผิงผิงด้วยความห่วงใย

“ผิงผิง ที่เจ้าเอ่ยนั้นมิได้มีอะไรไม่ดี เจ้าไปได้” จ้าวฮูหยินเอ่ยเสียงเรียบ ๆ พร้อมกับออกคำสั่ง

ผิงผิงได้ยินเช่นนั้นจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยที่สายตายังคงมองผู้เป็นนายสาวของตนด้วยความเป็นห่วง

จ้าวฮูหยินหันมามองบุตรสาวของตน สายตาในยามนี้ช่างดู¬ดุดันและจริงจังยิ่งนัก

“ส่วนเจ้า สิ่งที่เจ้าเอ่ยเมื่อสักครู่สมควรที่จะได้รับการตักเตือน ตามข้ามาที่ห้องโถง”

เมื่อจ้าวเยว่เดินตามผู้เป็นมารดาเข้ามาถึงห้องโถง ก็พบว่าทั้งบิดาและพี่ชายทั้งสองต่างก็รอกันอยู่แล้ว จ้าวเยว่เดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตัวสุดท้าย ที่ไกลจากคนอื่นมากที่สุด นางทำราวกับว่าหากนางเข้าไปใกล้พวกเขามากกว่านี้ ร่างของนางจะถูกแผดเผา จนมลายหายสิ้น

“มานั่งตรงนี้” ผู้เป็นมารดาเอ่ยเรียก พลางส่งสายตาไปยังเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ใกล้ ๆ

จ้าวเยว่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ นางทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องทำตามคำสั่ง พี่ชายทั้งสองเห็นน้องสาวตกที่นั่งลำบากก็พยายามที่จะช่วยเหลือ

“ท่านแม่...ข้าว่า...” จ้าวหลู่เจินกำลังจะขอความเมตตาให้น้องสาว แต่กลับถูกจ้าวฮูหยินตัดบททันที

“พวกเจ้าสงบปากสงบคำเสีย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า”

ได้ยินดังนั้น พี่ชายทั้งสองก็ถึงกับต้องเงียบ ทำได้เพียงส่งสายตาเป็นกำลังใจให้น้องสาวคนเล็กเท่านั้น

จ้าวฝู่ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในจวน เป็นคนเอ่ยเรื่องหนึ่งออกมาเอง และเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างอ่อนโยน

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าเองก็เลยวัยปักปิ่นมานานแล้ว พ่อกับแม่เป็น¬ห่วงว่าเจ้าจะไม่สามารถหาบุรุษดี ๆ มาเป็นสามีได้ จึงคิดอยากให้เจ้าทำตัวเสียใหม่ นับแต่ตั้งพรุ่งนี้ไปจะมีครูมาสอนเจ้า ทั้งเรื่องตำรา การปฏิบัติตน แล้วก็พวกงานจวนงานเรือนต่าง ๆ เจ้าต้องตั้งใจเรียน เข้าใจหรือไม่”

“แต่ข้าไม่ได้อยากออกเรือนนี่ท่านพ่อ” จ้าวเยว่แย้งขึ้นมา

หากต้องออกเรือนแล้วต้องดูแลสามีและครอบครัวสามี อีก-ทั้งยังต้องทำหน้าที่สตรีหลังเรือน นางไม่เอาด้วยหรอก ไม่สู้อยู่เกาะเสาเรือนให้ท่านพ่อท่านแม่ พี่ใหญ่และพี่รองเลี้ยงดูแบบนี้ดีกว่า

“ถ้าเจ้าไม่ออกเรือน แล้วภายภาคหน้า ผู้ใดจะดูแลเจ้า”

จ้าวฝู่ตำหนิกลับมาตามตรง

จ้าวเยว่สูดลมหายใจเข้าแล้วยืด¬อกตอบอย่างภาคภูมิ

“ข้าจ้าวเยว่ แม้ไม่มีสามี ก็ดูแลตัวเองได้เจ้าค่ะ”

จ้าวฝู่ส่ายศีรษะอย่างหมดหวัง แต่ก็ยังยืนยันคำเดิม

“จะอย่างไรก็เอาตามนี้ พวกเจ้าสองคนเองก็เป็นหูเป็นตาช่วยดูแลนางด้วยแล้วกัน”

เอ่ยจบจ้าวฝู่ก็ชวนภรรยาเดินออกจากห้องโถงไป ทิ้งให้สาม ¬พี่น้องมองหน้ากันอย่างจนปัญญา ทว่าผู้เป็นมารดาก็คล้ายนึก¬ได้บางอย่าง จึงหันกลับมามองที่บุตรสาวที่กำลังเข้าไปออดอ้อนให้พี่ชายทั้งสองช่วยกันปลอบโยนนาง

“จ้าวเยว่!! วันนี้ให้เจ้าไปนั่งคุกเข่าสำนึกความผิด กับคำเอ่ยที่¬ไม่รู้จักคิดของเจ้าที่หอบรรพชน เผื่อว่าบรรดาบรรพชนของสกุลจ้าว จะช่วยกล่อมเกลาเจ้าแทนแม่ได้บ้าง อ้อ...พวกเจ้าทั้งสองอย่า¬คิดช่วยนางเชียว ไม่อย่างนั้น แม่จะสั่งให้พวกเจ้าไปคุกเข่าเป็น¬เพื่อนน้องสาวของพวกเจ้าด้วย”

พอเอ่ยจบจ้าวฮูหยินก็เดินตามสามีไปทันที

ส่วนจ้าวเยว่นั้นพยายามจะโวยวายก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมารดาไม่อยู่ฟังเสียแล้ว นางจึงได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดขัดใจกับพี่ชาย