ตอนที่ 1

คฤหาสน์สมิธ เบเวอร์ลี่ ฮิลล์ส ลอสแองเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

"วันเกิดปีนี้ขอของขวัญเป็นลูกสะใภ้น่ารักสักคน ได้ไหมจ้ะ ชาร์ล" หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่กลางห้องโถงของคฤหาสน์ เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหวัง

"ผู้หญิงคนเดียวในโลกนี้ที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขคือมัมเท่านั้น ถ้ามีใครที่ทำให้ผมรู้สึกว่าอยู่ใกล้แล้วมีความสุข ขาดกันไม่ได้สักวินาที เมื่อนั้นผมถึงจะคิดเรื่องแต่งงานครับ" คำตอบจากปากลูกชายสุดที่รัก ทำให้สีหน้าของหญิงวัยกลางคนหมองลงทันตา

บุตรชายของนางเพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่มีใครไม่รู้จักชาร์ล ชโยดม สมิธ ท่านประธานหนุ่มไฟแรงของเอ็มเอสกรุ๊ป เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ของวงการซึ่งประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุเพียงสามสิบปี ความสมบูรณ์แบบที่ชาร์ลมีเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ หากแต่พ่อเจ้าประคุณกลับไม่คิดจริงจังกับใครสักคน ไม่แม้แต่จะพามาบ้านให้แม่ได้รู้จัก ตรงกันข้ามขยันเป็นข่าวซุบซิบตามหน้าหนังสือพิมพ์อยู่ร่ำไป

"เราอยู่กันสองคนแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ครับ หรือว่าถ้ามัมเหงาผมจะหาเวลากลับมากินข้าวเย็นด้วยบ่อยๆ และขอโทษด้วยที่หายหน้าไปหลายวัน ช่วงนี้ผมยุ่งกับเรื่องโรงแรมใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวเร็วๆ นี้ มัมอย่าโกรธผมนะครับ" ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำทรุดตัวลงบนโซฟาหรูกลางห้องโถง หันหน้ามาสบสายตากับผู้หญิงที่มีความสำคัญที่สุดในชีวิตด้วยความรักสุดหัวใจ

“จ้ะ” คำตอบรับเพียงสั้นๆ ทำให้ท่านประธานหนุ่มต้องรีบพูดเอาใจเพื่อไม่ให้มารดารู้สึกไม่ดีมากไปกว่านี้

"อย่างอนผมซิครับ" ชาร์ลกุมมือมารดามาแนบแก้มแถมด้วยหอมอีกฟอดใหญ่เพื่อเอาใจ แต่ดูจะไม่เป็นผลเมื่อสีหน้าของมาลัยรัตน์ยังคงเศร้ากับคำตอบที่ได้รับ

นางเพียรพยายามพูดเรื่องแต่งงานมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเพราะลูกชายสุดที่รักมีข้ออ้างนานาประการ แล้วแบบนี้จะให้มีความสุขได้อย่างไร

"ปีนี้ลูกอายุสามสิบแล้วสมควรที่จะแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวเสียที ไม่ใช่ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาแบบนี้ รู้ไหม การที่ลูกทำแบบนี้มันทำให้แม่กินไม่ได้นอนไม่หลับ" มารดาต่อว่า แต่เจ้าตัวกลับยิ้มแล้วพูดคำเดิมที่มาลัยรัตน์ได้ยินจนจำขึ้นใจแล้วว่า

"ผู้หญิงในโลกนี้ที่ผมอยู่ใกล้แล้วไม่รู้สึกเบื่อก็มีแค่มัมคนเดียวเท่านั้น ถ้าเป็นคนอื่น..."

"ควงด้วยครั้งสองครั้งก็เบื่อ" หญิงวัยกลางคนต่อให้อย่างรู้ใจ

"ครับ เบื่อ" คนฟังขานรับโดยไม่ปฎิเสธ

สำหรับชาร์ลแล้วยกผู้หญิงเพียงคนเดียวไว้เหนือสุดชีวิตนั่นก็คือมารดาบังเกิดเกล้า ผู้ซึ่งทำให้ชาร์ลเป็นชาร์ลได้จนทุกวันนี้ ผู้หญิงอื่นที่โคจรเข้ามาในชีวิตตตไม่จบกันบนเตียงนอนเพราะความต้องการที่ตรงกัน ก็ชอบให้ตามเอาอกเอาใจราวกับแม่เจ้าประคุณพวกนั้นเป็นนางฟ้านางสวรรค์มาเกิด มันน่าเบื่อสิ้นดี

"แล้วแบบไหนที่ชาร์ลจะไม่เบื่อล่ะ ต้องเป็นนักร้องสาวหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจหรือนางแบบสะโพกดินระเบิด หรือว่าล่าสุดนี่ก็...เฮ้อ" มาดามสมิธไล่รายชื่อทีละคน ซึ่งแต่ละคนล้วนไม่ใช่ศรีสะใภ้ที่ต้องการเลยแม้แต่น้อย

"ไหนหันมาให้ดูหน้าชัดๆ ซิอยากรู้จริงๆ เลยว่าลูกชายแม่บกพร่องตรงไหน ทำไมนะ ถึงได้ไม่มีนางแก้วนางฟ้านางสวรรค์มาเสกคาถาให้ชาร์ลของแม่หลงรักจนอยากแต่งงานด้วย"

มาลัยรัตน์ขยับตัวมองหน้าบุตรชายเพียงคนเดียวอย่างชัดๆ ไม่มีคุณสมบัติข้อไหนเลยที่พ่อรูปหล่อของนางจะขาดไป ฐานะ ชาติตระกูล การศึกษา รูปร่างหน้าตาที่แสนจะหล่อเหลา โดยเฉพาะนัยน์ตาสีน้ำตาลทองคู่นั้นที่เป็นประกายเจิดจรัสแก่ผู้พบเห็น

คุณสมบัติที่เรียกว่ารูปหล่อพ่อรวยของชาร์ลนั้น เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ ที่เวียนว่ายเข้ามาทำความรู้จักมากมาย แต่จะมีสักคนไหมที่ทำให้หัวใจของลูกชายสุดที่รัก เรียกร้องอยากให้มานั่งในตำแหน่งมาดามสมิธคนต่อไป นี่แหล่ะ ที่มาลัยรัตน์ต้องการ

ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงที่ไม่มีใครกล้าเข้ามาสมัครเป็นสะใภ้ตระกูลสมิธ เพียงแต่ประวัติแม่เจ้าประคุณแต่ละนาง หรือลักษณะชีวิตที่มาลัยรัตน์มองแล้วว่า ไม่สามารถทำให้บุตรชายมีความสุขตลอดชีวิตคู่ได้ นี่ต่างหากคือปัญหาสำคัญที่ทำให้ตัวนางเองไม่เปิดใจรับผู้หญิงที่ผ่านมาของชาร์ล และก็เข้าทางลูกชายตัวดีที่ไม่ต้องการผูกมัดใครมากไปกว่าความสนุกที่มีร่วมกันเป็นครั้งคราว

เมื่อก่อนนางไม่เดือดร้อนเพราะมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่ต้องมีบ้าง แต่พอนานวันเข้าชาร์ลไม่คิดจริงจังกับใครสักคน และไม่มีทีท่าว่าจะคบหาหรือพาผู้หญิงคนไหนมาให้รู้จัก ก็ทำให้มาลัยรัตน์เริ่มร้อนใจและเมื่อได้ฟังคำพูดยืนยันหนักแน่นเมื่อครู่นี้แล้วก็ทำให้ต้องคิดหนัก จะหาใครมาทำให้รู้สึกเช่นนั้นได้ ใครกัน...แล้วอยู่ที่ไหน

ชาร์ลเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า พระเจ้าสร้างเนื้อคู่ให้หน้าตาอย่างไร ปากนิดจมูกหน่อยรูปร่างอรชนอ้อนแอ้นกอดได้เต็มไม้เต็มมือหรือว่าจะเซ็กซี่หุ่นน่าฟัด อย่างไรก็แล้วแต่ขอแค่ให้มีคุณสมบัติที่บอกไปเท่านั้น รับรองเลยว่าชาร์ลจะยอมศิโรราบแต่เจ้าหล่อนเพียงผู้เดียวตลอดไป

"ก็ไม่แน่นะ บางทีฟ้าอาจจะเมตตาสงสารที่แม่กินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะหาเมียดีๆ ให้ลูกชายไม่ได้สักที " มาลัยรัตน์ตั้งมั่นในใจว่าต่อให้ยากลำบากแค่ไหนก็จะต้องหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอจงได้

“ผู้หญิงคนนั้นอาจจะกำลังเดินทางเข้ามาในชีวิตเรา ลูกจะต้องได้เจอเธอเร็วๆ นี้ และเชื่อว่าในที่สุดชาร์ลของแม่ก็จะเรียกร้องการแต่งงานจากเธอเอง” แววตาของมาดามสมิธเป็นประกาย เมื่อวาดฝันถึงวันวิวาห์ของบุตรชายกับสาวน้อยที่ฟ้ากำลังจะประทานมาให้

"ถ้ามันง่ายขนาดนั้นคงไม่ต้องให้มัมจัดการหรอกครับ ไม่รู้อะไรซะแล้ว ลูกชายสุดหล่อของมัมคนนี้ เหล่านางฟ้าวิ่งเข้าหากันจนไม่รู้ใครเป็นใครไปหมดแล้ว" ชาร์ลพูดไปยิ้มไปในที

เหล่านางฟ้าทั้งจากทั่วทุกวงการที่เคยควงด้วย วิ่งชนเข้าหาเมื่อรู้ว่าชาร์ล สมิธเป็นใคร ทุกคนตั้งใจอยากเป็นคู่ควงออกเดต อยากมีหน้ามีตามีข่าวตามคอลัมภ์ซุบซิบในวันรุ่งขึ้นหลังจากดินเนอร์มื้อพิเศษ และที่พิเศษมากไปกว่านั้นก็คือบางคนพยายามจะลากเขาขึ้นเตียง เพื่อสานสัมพันธ์พิเศษแนบแน่นหวังใกล้ชิดเพื่อผลประโยช์ที่คิดว่าจะได้

แต่คนอย่างชาร์ล ไม่ใช่ว่าจะให้ใครลากไปไหนต่อไหนได้ง่ายๆ สัมพันธ์พิเศษต้องมีคุณสมบัติตามที่ตกลงกัน และไม่ผูกมัดด้วยเหตุผลใดทั้งสิ้น ถ้าพูดกันรู้เรื่องทำตัวน่ารักก็อาจจะมีของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ ให้สำหรับความน่าเอ็นดู แต่ถ้าไม่และยังทำตัวงี่เง่าด้วยแล้ว ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เข้าใกล้แม้เงา

"ย่ะ นางฟ้าในคราบนางโจรล่ะซิไม่ว่า" มารดาค้อนขวับเล็กน้อย เมื่อเห็นชาร์ลมีท่าทีภูมิใจกับความมีเสน่ห์ต่อแม่สาวๆ เหล่านั้น

"เรื่องนี้ช่างมันเถอะ ว่าแต่มัมมีอะไรถึงได้เรียกตัวผมกลับมาจากนิวยอร์กด่วนขนาดนี้ครับ" ชาร์ลเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

เรื่องคู่ครองที่ยังไม่ลงตัวทำให้มารดาไม่มีความสุขสักเท่าไร ทุกครั้งที่คุยเรื่องนี้ทีไร ชาร์ลจะแอบเห็นสีหน้าและแววตาแห่งความกังวลด้วยความรักของมาลัยรัตน์เสมอ

แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อยังไม่เจอคนที่ใช่ ที่อยากจะผูกมัดใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอดชีวิต ผู้หญิงที่เป็นเสมือนลมหายใจที่ขาดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวมีอยู่จริงในโลกใบนี้หรือ หรือว่านี่คือข้ออ้างที่ชาร์ลให้มันเป็นเกราะกำบังเพื่อจะได้ไม่ต้องมายุ่งยากใจค้นหานางในฝันคนนั้น

"คืนนี้ค้างกับแม่นะ"

"มีอะไรครับ หรือว่ามัมไม่สบายตรงไหน" ชาร์ลเขยิบเข้ามาใกล้ๆ

"แม่สบายดีไม่เป็นอะไร เพียงแต่พรุ่งนี้จะมีแขกคนสำคัญมาบ้านเรา"

"แขก ใครเหรอครับ" ชายหนุ่มจับมือมารดามากุมไว้แล้วเอนตัวนอนลงบนตักของนางทันที

"เมขลาจะมาถึงบ้านเราพรุ่งนี้ ชาร์ลอยู่เจอหนูเมย์ด้วยกันนะลูก" สีหน้าของมาดามสมิธมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที เมื่อเอ่ยชื่อคำว่าเมขลาออกมา

"เมขลา" ท่านประธานหนุ่มทวนชื่อนี้อีกครั้งอย่างคุ้นหู และก็เริ่มจำได้ว่าเมขลาคือใครเมื่อมารดาเฉลย

เด็กหญิงชาวไทยที่มารดาบอกว่าถูกชะตาด้วยและชื่นชมในความสามารถของเธอ จนถึงกับให้การอุปการะส่งเสียจนเรียนจบ ชาร์ลไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไรนักเพราะถือว่านี่คือความสุขที่มาลัยรัตน์ต้องการ อีกทั้งเด็กหญิงเมขลาไม่ใช่คนแรกที่ครอบครัวสมิธให้ความช่วยเหลือ

เพราะก่อนหน้านี้ก็มีอีกมากที่มารดาสงสาร และหยิบยื่นโอกาสใหม่ให้กับชีวิตพวกเขาเหล่านั้น แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครต้องเหินฟ้าข้ามน้ำข้ามทะเลมารายงานตัวไกลเช่นเลย เมขลาคนนี้มีอะไรพิเศษงั้นหรือ

"หนูเมย์เพิ่งเรียนจบ แม่ส่งตัวเครื่องบินให้มาหาที่นี่"

"เรียนจบแล้วจะทำอะไรต่อครับ อย่าบอกนะว่ามัมจะให้มาทำงานที่นี่”

“ไม่หรอกจ้ะ ให้อยู่ที่นี่ไม่ได้ แม่แค่ให้มาหาให้เห็นหน้าให้ชื่นใจสักครั้ง แล้วหนูเมย์ก็จะกลับไปหางานทำที่เมืองไทย”

“ทำไมให้อยู่ที่นี่ไม่ได้ครับ ถ้ามัมชอบเธอมากก็ให้ทำงานที่บริษัทเราก็ได้ เดี๋ยวผมให้คนหาตำแหน่งให้ ว่าแต่เรียนจบอะไรมา”

อะไรที่เป็นความสุขของมารดา เขาพร้อมจะทำให้เสมอแค่หาตำแหน่งให้พนักงานสักคนไม่ใช่เรื่องยาก แต่มาลัยรัตน์กลับส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมาว่า

“ไม่ดีจ้ะ หนูเมย์ไม่ควรอยู่ที่นี่ เพราะว่าความน่ารักของหนูเมย์อาจเป็นภัยแก่ตัวเองได้” โดยเฉพาะพ่อลูกชายตัวดี มาลัยรัตน์ต่อให้ในใจ

“ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ สู้นางแบบคนดังที่คืนก่อนผมเพิ่งไปดินเนอร์ด้วยได้หรือเปล่า” ชาร์ลย้อนถามด้วยรอยยิ้ม นึกขำในใจที่เห็นมารดาหวงเมขลาจนออกนอกหน้า