บทที่1 เรียบง่ายแต่มีความสุข

สายลมที่พัดผ่าน มาปะทะเส้นผมเงาสวยที่ประพรมใบหน้าของหญิงสาว ที่นั่งรถประจำทางจากมหาวิทลัยที่พึ่งเปิดภาคเรียนได้1สัปดาห์...เอาจริงๆ เเล้วหญิงสาวเองมีรถเป็นของตัวเองเพราะผู้เป็นพ่อนั้นซื้อไว้ให้ ขับไปไหนมาไหนได้สะดวก เเต่เธอไม่ค่อยชอบ เพราะเธอชอบนั่งรถประจำทางเเบบนี้ ผู้คนมามายที่เดินซื้อของกินตามทาง เธอจะเห็นทุกคนชัดๆ ยามรถจอดนิ่ง บ้างคนก็ยิ้มหัวเราะ เกาะกลุ่มกันคุย บางคนก็นั่งนิ่งมองเหมอ อย่างกับเบื่อชีวิตการทำงานอย่างงั้น...หญิงสาวเองก็ไม่อาจจิตนาการได้...เพราะตั้งเเต่โตมาชีวิตเธอนั้นมีเเต่ความสุขไม่ได้มีเรื่องร้อนใจให้คิดมาก ถึงของครอบครัวจะพูดได้ว่ามีฐานนะ เเต่เธอก็ชอบใช้ชีวิตเรียบง่ายเเบบนี้...เเละไม่ได้เเค่เป็นเธอคนเดียว ทั้งครอบครัวก็เป็นแบบนี้อีกด้วย.... "เรียบง่ายเเต่มีความสุข เพียงเท่านี้ก็พอเเล้ว"

ไม่นานนักรถประจำที่นั่งประมาน10นาทีเห็นจะได้ ก็ จอดหยุดที่ ซอยปากทางเข้าบ้านของหญิงสาว...ร่างเล็กเดินลงจากรถเเล้วมองซ้ายขวา เวลานี้เป็นเวลา15:30เเล้ว คนในซอยนั้นยังดูไม่ค่อย ละลานตา เพราะนี่ยังไม่ใช่เวลาเลิกงาน... ร่างเล็กที่เดินเข้าซอยเเบบนี้เป็นกิจวัฒน์ประจำวันไปเเล้ว ไม่ใช่ว่า จะเดินดิ่งตรงเข้าบ้านไปพักเลยนะ...เเต่เธอจะเเวะเข้าร้านกาเเฟ หน้าหมู่บ้าน ที่เป็นของพ่อเธอก่อน... พูดได้ว่านี่คือร้านบุกเบิกเลยก็ว่าได้ ใช้เวลาเดินไม่ถึง5นาทีก็ถึง

กริ๊งง~

เสียงกริ๊งภายในร้านดังยามเปิดเข้าไป..ผู้คนในร้านยังมีประปลาย พนักงานในร้าน ที่เห็นว่าลูกของเจ้าของร้านมาจากที่นั่งคุยอยู่ก็ลุกลี้ลุกลน ลุกขึ้นมาสวัสดีทันที

"สวัสดีค่ะ...

"นั่งเล่นกันเถอะค่ะไม่เป็นไรไม่ค่อยมีลูกค้าด้วย..ตามสบายเถอะค่ะหึ...

หญิงสาวร่างเล็กตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้ม อิ่มใจไป ทำให้พนักงานนั้นโล่งอก พนักงานทุกคนในร้านต่างรู้ใจ ของขวัญเป็นอย่างดี เพราะเเต่ละคนนั้นก็อยู่มานานพอควร ก็จะมีเเต่น้องใหม่ ชื่อ "แก้ม" ที่พึ่งเข้ามา ทำงานเต็ม1เดือน ก็ยังไม่ค่อยรู้อะไรมาก เเต่ก็พอถูๆ ไถๆ ไปบ้าง

"เอ่ออ..พะ..พี่ขวัญคะ? โปรโมชั่นนี้ ที่ลดราคาครัวซองเราจะเอาลงวันไหนคะ

เด็กใหม่ที่กล่าวถึงเมื่อคู่พูดถามขึ้นอย่างเกรงใจ จนร่างเล็กที่นั่งฟังนั้น หัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู... เธอนั้นก็ไม่ได้ดุอะไร ทำไมต้องทำท่าทางเกร็งๆ ด้วย เธอเองก็ไม่เข้าใจ

"ยังไม่ต้องเอาลงก็ได้ ...เเต่ลดให้อีกสัก...2-3วันค่อยเอาโปรลงเเล้วกันดูๆ เอานะ

หญิงสาวที่นั่งเปิดนั่งสือไปมาบอกกับน้องใหม่ให้เป็นกิจจะลักษณะ ก่อนที่ เเก้มนั้น จะพยักหน้าเป็นคำตอบว่ารู้เรื่อง

"ค่ะ..พี่

"หึ...ทำมาตั้งเดือนกว่า ทำไมยังเกร็งอยู่ล่ะ..พี่ว่า พี่ก็ยังไม่ทันได้ดุอะไรนะ ฮ่าๆ

ของขวัญอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เพราะเขาเอ็นดูน้องใหม่ ที่ก้มหน้าก้มตายิ้ม ก่อนที่จะมีพนักงานอีกคน เดินมาโอบไหล่น้องใหม่ เชิงเล่น

"ไม่ต้องกลัว น้องขวัญหรอก..เนี้ยที่เค้าบอกน่ะถือว่าเบานะ...รุ่นคุณเจมาตรวจสิหนักกว่านี้

"อะ..อ๋อ..ค่ะ เอ่ออหึ...ๆ

ถึงจะบอกไปแบบนั้น เด็กที่มีมารยาทอ่อนน้อม ก็ยังก้มหัวรับฟังอยู่ดี ก่อนที่ของขวัญนั้นจะพูดต่อ

" พี่เเค่อยากเราจริงจังกับงานมากๆ ทุกคนนั่นเเหละ เล่นก็คือเล่น ทำก็คือทำให้สุดหน่อย ทำเหมือนกับว่าร้านนี้เป็นของตัวเองเลยได้ยิ่งดี พวกเราจะได้ใส่ใจให้พี่มากๆ พี่ขอเเค่นี้เเหละ ร้านนี้อยู่ได้ พวกเราทั้งหมดก็อยู่ได้ จริงมั้ย?

"จะ..จริงค่ะ...จะจำเเล้วนำไปปรับใช้นะคะ

"ดีมากก~

น้องใหม่พยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินกลับไปที่เค้าท์เตอร์ดังเดิม.....ช่วงบ่ายๆ จะมีคนปะปลายเล็กน้อยเเต่ช่วงเย็นลูกค้าจะเยอะ เป็นเพราะว่า คนเลิกงานกันมา บวกกับร้านเปิดเเถวหมู่บ้าน..เเละร้านไม่ได้มีเเค่กาเเฟอย่างเดี๋ยว มีขนมมากๆ หลากหลาย ที่ทุกเพศทุกวัยสามารถทานได้ เรียกได้ว่า เป็นจุดเด่นทั้งนั้นพอเลิกจะเย็นพนักนักงานก็เริ่มประจำตำเเหน่งของตัวเอง ของขวัญ ที่นั่งอ่านหนังสือไปมา ก็ปิดหนังสือลง เเล้วลุกเดินมายังเข้าเตอร์ ก่อนจะหันหลังเป็นเกะเอาผ้ากันเปื้อนออกมาสวมใส่

"อู้ย~ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณขวัญกลับไปเถอะค่ะ

พนักงานวัยกลางคนพูดบอก ก่อนจะก้มลง ไปหยิบเเก้วขึ้นมาวางเรียงเตรียมความพร้อม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เดี๋ยวขวัญอยู่ช่วยสักเเปปก็จะไปแล้ว...เดี๋ยวคนมาเยอะอยากช่วยอีกเเรงค่ะ

"หื้มม...คุณของขวัญนี่ดีจังเลยนะคะ เจ้านายเเบบนี้หาได้ที่ไหน

"หึ...เจ้านายอะไรกันคะ? ป๊านู้นเป็นคนจ่ายเงินเดือน

"ก็เหมือนกันนั่นเเหละค่ะคุณขวัญ..ฮ่าๆ .

เรียกเสียงหัวเราะกันไปกรุบๆ ก่อนจะเริ่มงาน... สิ้นเสียงพูด ลูกค้า คนที่1 ที่2เเละ3 ก็ถยอยพากันเดินเข้ามาเพราะนี้ก็เป็นเวลา5โมงเเล้วด้วย

กริ๊งงง~~~

"รับอะไรดีคะ

("งั้นเอาเป็นอเมริกาโน่ หวานน้อย1เเก้วค่ะ เเล้วก็ขอเป็นเค้กหน้านิ่มที่นึงนะคะ)

"ได้ค่ะรอสักครู่นะคะคุณลูกค้า

ร่างเล็กตอบลูกค้าไป ส่วนมือก็ทำหน้า ที่ตักเม็ดกาเเฟใส่เครื่องทำการบด จากนั้นก็ตักเวลา ให้อุณภมิมันร้าน รอไปสักครู่จะได้ น้ำกาเเฟหอมกรุ่นไหลออกมาจากเครื่องทำกาเเฟ ประมาน50ออนซ์..ก่อนที่ร่างเล็กจะบรรจงชงอย่างตั้งใจ ...

"แก้มเอาไปเสริฟ์ โต๊ะมุมเลยนะท้ายสุด

"ค่ะพี่

น้องใหม่ยกถาดพร้อมกับจานขนม...ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ สั่งกาเเฟมั่ง จำพวกเครื่องดื่มชามั้ง ส่วนโซนฝั่งขนมนั้นก็ขายไม่หยุดเลย

"หึ...วันนี้ขายดีจังเลยเนอะพี่

พนักงานวัยกลางคนหันไปคุยกันทุกคำพูดร่างเล็กก็ได้ยินเพียงเเต่ไม่พูดอะไรตอบ เพียงเเต่ส่งรอยยิ้มเล็กๆ ออกมา

"ก็ขายดีทุกวันนั่นเเหละ...เเล้วยิ่งขนมฝีมือคุณนิทานนะ ยกนิ้วเลยล่ะ

"จริงพี่ฉันยังติดใจไม่หายเลยนะ เค้กชาเขียวมะพร้าวอ่อน แม่คุณขวัญอร่อยมาก

"หึ...ขอบคุณเเทนมี๊ด้วยนะคะ เดี๋ยววันไหนมี๊ว่างจะบอกให้เขาทำมาเเจกอีกนะคะ

"โอ็ยตายๆๆ เเล้วขอบคุณนะคะ

พนักงานสาววัยกลางคนยิ้มร่าก่อนจะเขยิบมาเกาะเเขนของ ร่างเล็กไว้ด้วยความดีใจ ของขวัญ หรือทุกคนภายในครอบครัว คือไม่ถือตัวหรือเเบ่งชั้นใดๆ ทั้งสิ้น เพราะแบบนี้มันก็มีความสุขดี...จนเวลาล่วงเลยมานานพอสมควรทของขวัญเลยหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่หลังร้านก็นี่ก็ได้เวลากลับบ้านเเล้ว เธอจึงค่อยๆ ใช้มือปลดเชือกผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะบอกพนักงานที่ยืนอยู่

"คนเบาเเล้วขวัญกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้อาจจะไม่ได้เข้ามา ขวัญต้องวาดรูปส่งอาจาร์ยด้วยน่ะค่ะ

"อ๋ออดะ..ได้ค่ะๆ เดินกลับดีๆ นะคะ..ช่วงนี้หน้าหนาวมืดเร็วเสียด้วย

"หึ..ค่ะ...ฝากดูร้านด้วยนะคะทุกคน

ครับ/ค่ะ