บทที่ 6 ปัญหาใหญ่

“ดูตกใจขนาดนั้น หรือว่าคุณก็เคยหลอกคนอื่นมานอกจาก วิลเลี่ยม” อันโตนีโอกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกหญิงสาวสะดุ้งตกใจเมื่อเขาเรียกชื่อของเธอ “ว่าไงละ โรส”

“หลอกอะไรกันคะ” หญิงสาวพูดติดตลกพร้อมกับยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

“งั้นเหรอ ที่วางยาสลบคนอื่น...”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มสีหน้านั้นยังคงนิ่งเช่นเดิม โรสรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยเลยสักนิดอีก จะมาเหมาะอะไรกันขนาดนี้เพราะวันนี้ป้าของเธอก็กลับบ้านดึกด้วย

“คุณหมายถึงเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจค่ะ” โรสยังคงทำหน้านิ่งข่มความรู้สึกหวาดหวั่นของเธอเอาไว้

“ที่ผมมาหาคุณ...ผมมีข้อเสนอให้คุณ” ชายหนุ่มพูดขึ้น สายตาคมนิ่งมองหน้าหญิงสาวที่หันมาขมวดคิ้ว

“ผมจะจ้างคุณไปทำงานกับผม” หลังจากที่เขาคิดทบทวนอยู่หลายชั่วโมงสุดท้ายก็ตัดสินใจ...มาหาเธอ ไม่รู้ว่าข้ออ้างหรือเปล่าแต่เขาสนใจในตัวเธอจริง ๆ

เธอยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าที่อยู่ ๆ พูดขึ้นมา “จ้างฉัน ?”

“ใช่ ผมให้คุณเป็นสามเท่าของเงินเดือนที่คุณเคยได้” เมื่อได้ฟังช่างเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่เบาสำหรับโรส แต่...

“ไม่ค่ะ ฉันอยู่แบบนี้ดีแล้ว” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่ม

“แบบนี้ของคุณ...คือการที่เป็นผู้หญิง...”

โรสนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำถามของชายหนุ่ม เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะจะยิ้มแล้วตอบเขา

“นั่นเป็นทางเลือกของฉันค่ะ” อันโตนีโอมองแววตาของหญิงสาวที่ดูสับสน เขาเองก็รู้ว่ากำลังทำอะไรกับสิ่งที่ไม่ควร

“งั้นก็โอเค ตามใจคุณแต่ถ้าคุณเปลี่ยนใจมีเวลาคิดหนึ่งวันเท่านั้นเพราะวันมะรืนนี้ผมจะกลับอิตาลีแล้ว ถ้าคุณตกลงผมจะให้คนมารับคุณอีกครั้งหนึ่ง” อันโตนีโอกล่าวพร้อมกับยืนการ์ดใบเล็กให้กับเธอ “โทรมาได้นะ ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ผมจะให้คนมารับคุณ”

หญิงสาวมองเขาด้วยความไม่ไว้ใจ เมื่ออยู่ ๆ มีชายแปลกหน้ามาเสนอให้เธอไปทำงานด้วย

“อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่พาคุณไปขายหรอก”

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่ต้องการ” หญิงสาวพูดกับชายหนุ่มก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ได้สังเกตแววตาและสีหน้าของอันโตนีโอที่ดูผิดหวังเลยแม้แต่น้อย

เกือบเที่ยงคืนกว่า ๆ แต่โรสก็ยังข่มตานอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งร้องโวยวายอยู่เพียงลำพัง สุดท้าย หญิงสาวเบื่อจึงเดินออกจากห้องลงมาอยู่ข้างล่าง เสียงร้องสะอื้นเบาๆ ดังมาจากภายในห้องครัว เธอเอื้อมมือไปเปิดไฟก่อนที่มองเห็นป้าโซเฟียนั่งขดตัวอยู่ข้าง ๆ มุมฝั่งหนึ่งของห้อง

“ป้าคะ” เสียงสั่นของหญิงสาวมองผู้เป็นป้าด้วยความตกใจ หญิงสาวย่อตัวนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหาโซเฟีย “ป้าเป็นอะไร...”

“โรส...” นางโซเฟียส่ายหน้าไม่ตอบ เพราะไม่มีใครทำอะไรหล่อนมันเป็นกรรมเสียมากกว่า

“ป้าคะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ป้า...”

โซเฟียเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะมองหลานสาวเพียงคนเดียวด้วยความรักและห่วงใย “โรส ป้าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดร้ายแรง...หมอบอกว่าป้าต้องเขารับการปลูกถ่ายไขกระดูกให้เร็วที่สุด...ป้าขอโทษที่ปิดบังเรา ป้าคิดว่าเงินแค่นี้ที่มีจะสามารถรักษาพอ แต่ป้า...”

“ไม่จริงใช่ไหมคะ ?” โรสถาม เธอไม่คิดว่าป้าที่เลี้ยงดูแลเธอมาแต่เด็กจะมาป่วยเป็นโรคร้ายทั้งที่ผ่านมาสุขภาพของป้าเธอแข็งแรงดีมาตลอด

“ป้าคะ ป้าจะต้องหายนะคะ หนูจะดูแลและออกค่ารักษาทั้งหมดให้ป้าเอง”