บทที่ 1

ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน

ร่างบอบบางของนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังวิ่งตรงไปยังห้องโถงใหญ่ที่ใช้เป็นสถานที่รับน้องอยู่ในสายตาของใครต่อใครมากมาย ด้วยต่างก็พากันรู้ดีว่าหากนักศึกษาใหม่คนไหนเข้าห้องประชุมช้ากว่ากำหนด โทษที่จะได้รับคงทำให้คนเหล่านั้นจดจำไปจนวันตาย ซึ่งเจ้าตัวเองก็พอรู้เรื่องนี้มาบ้างแต่หากจะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่องานประจำที่ต้องทำจนดึกอยู่ทุกวันทำให้เธอต้องตื่นสายมิหนำซ้ำยังตื่นสายเอาวันที่สำคัญมากอย่างวันนี้ด้วย

ปึก!

“โอ้ย! พลอยขอโทษค่ะ พลอยไม่ได้ตั้งใจ” ด้วยความรีบเร่งส่งผลให้หญิงสาวชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเข้าอย่างจัง และเธอคงจะล้มลงไปที่พื้นแล้วหากไม่ได้อ้อมกอดแสนอบอุ่นของเขาโอบรัดเอวเอาไว้

“ถ้ารีบไปห้องประชุม พี่ว่าคงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะถึงยังไงเราก็โดนทำโทษที่ไปสายอยู่ดี” คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าอ่อนหวานค่อยๆ เงยขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่หัวใจดวงน้อยจะสั่นไหวรุนแรงยามเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างเต็มตา

“อ้าว ค้างไปซะแล้ว น้องครับ! เป็นอะไรรึเปล่า” เพราะคนตัวเล็กในอ้อมกอดเอาแต่มองกันตาใส รเมศจึงถามขึ้นอย่างยิ้มๆ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอึ้งอะไร เพราะเธอไม่ใช่คนแรกที่เห็นหน้าเขาแล้วแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา จึงไม่ได้คิดถือสาหาความอะไรนอกจากรู้สึกเอ็นดูอีกฝ่ายหน่อยๆ

“ปะ…เปล่าค่ะ พลอยขอโทษนะคะที่วิ่งชนพี่ พี่เจ็บตรงไหนไหมคะ” นับนาทีกว่าที่พลอยขวัญจะหาเสียงให้ตัวเองพบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่มีใครสักคนทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรงแบบนี้ มันอาจจะเป็นรักแรกพบ เหมือนในนิยายรักที่ชอบอ่านเป็นประจำก็ได้แบบนี้

“ไม่เป็นไรครับ แต่ทีหลังอย่าวิ่งแบบนี้อีกรู้ไหม เกิดหกล้มหัวร้างข้างแตกไปจะแย่เอา” หญิงสาวเพียงแต่ยิ้มรับเบาๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ เสียงร้องเรียกของใครบางคนก็ดังขึ้นขัดจังหวะเข้าเสียก่อน

“ยัยพลอย! มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ จะเข้าห้องประชุมสายแล้วนะ!” ฟ้าลดาร้องเรียกเพื่อนรักเมื่อเห็นอีกฝ่ายจากด้านหลัง การปรากฏตัวของผู้หญิงอีกคนทำให้รเมศใจสั่น เขาจำเป็นต้องยอมรับว่าเธอที่มาใหม่สวยชวนมองที่สุด ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก หรือแม้แต่การแต่งตัวรัดรูปเปิดเผยสัดส่วนของเรือนร่างชัดเจน มันก็ช่างถูกอกถูกใจจนเขาเผลอมองเธออยู่นาน

“ฟ้า! ฟ้าก็มาสายเหมือนกันเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ ว่าแต่คนนี้ใครอะ หล่อจัง” คนถูกถามตอบก่อนจะกระซิบถาม ถึงหนุ่มรูปปริศนาที่กำลังยืนเคียงคู่กับเพื่อนรักของเธอ

“พี่ชื่อรเมศครับ น้องฟ้าจะเรียกว่าพี่ปราบก็ได้” คนที่เฝ้ารอโอกาสที่จะได้รู้จักรุ่นน้องหน้าหวานไม่ยอมให้ตัวเองเสียโอกาส รเมศรีบแนะนำตัวก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้คนที่แสนถูกใจ ซึ่งเธอก็ยิ้มหวานกลับมาให้

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ปราบ ฟ้าค่ะ ส่วนยัยนี่ชื่อพลอย” พลอยขวัญไม่ได้คิดไปเองว่าสายตาของคนทั้งคู่ที่ใช้จ้องมองกันเริ่มทำให้เธอรู้สึกเป็นส่วนเกินไปอย่างช้าๆ แต่ก็กระนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ห้าม หากรักแรกของเธอจะถูกใจเพื่อนรักอย่างฟ้าลดา