บทนำ

“กรี๊ด กรี๊ด” เสียงกรี๊ดของบรรดาสาวๆ ที่กำลังปลาบปลื้มกับตัวท็อปของโรงเรียน ฟลุค ศาสตราวุธ นักเรียนชั้นม.5 ที่มีความสามารถทั้งดนตรี กีฬา แถมมีหน้าตาเป็นเลิศ หล่อขาวสไตล์เกาหลี ทั้งรุ่นน้อง เพื่อนต่างพากันกรี๊ดแทบสลบเมื่อเขาเดินเข้าโรงเรียนมา

“หล่อ เท่ห์ โอ๊ยแก ใจฉันเต้นแรงมากจะเป็นลม” น้องม.3 ที่ยืนอยู่ริมทางเดินระหว่างโรงอาหารกับอาคารเรียนเอามือปิดปากตัวเองแล้วส่งเสียงด้วยความดีใจ

“เนอะแก เท่ห์ เก่ง ครบเครื่อง สามีแห่งชาติจริงๆ”

“ใครได้ไปเป็นแฟนนะแกเอ๊ย มีความสุขตลอดชาติแน่”

มุมใกล้ๆ กันก็มีนักเรียนหญิงอีกกลุ่มยืนอยู่ สายตามองไปที่ศาสตราวุธเหมือนกัน เขากำลังรับกล่องขนม กับดอกไม้สีสวยๆ จากนักเรียนหญิง

“คู่แข่งโคตรเยอะเลยนะพราว จะไหวเหรอ” เบียร์นักเรียนชั้น ม.4 เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพียงแผ่นหลังของรุ่นพี่

“คู่แข่งอะไรกัน เราแค่ปลื้มพี่เค้าเท่านั้นนะ ไม่ได้คิดจะไปเอามาเป็นฟงเป็นแฟนหรอก ติ่งอะ เข้าใจปะ” พราวพิรุณตอบ แต่ก็แอบเสียดายเล็กๆ ที่คนที่เธอแอบชอบนั้นรายล้อมไปด้วยสาวๆ

“พี่พราวก็ชอบพี่ฟลุคเหรอ” เสียงห้วนๆ ดังจากด้านหลังจนต้องหันไปดู

“ทำไมล่ะ มีป้ายห้ามเหรอ”

“ไม่มี แต่ไม่ได้”

“อะไร ไม่เข้าใจ พูดให้รู้เรื่องหน่อยได้ไหม๊โย๋” รุ่นน้องม.3 ที่รู้จักกันอยู่แล้วพูดคลุมเครือ

“พี่ฟลุคเค้ามีแฟนแล้ว อย่าบอกนะว่าไม่รู้” พราวกับเพื่อนส่ายหน้าไปมา เพราะไม่รู้จริงๆ “ก็พี่นุ่มไง อยู่ในวงเดียวกันแท้ๆ แต่ดันไม่รู้ว่าเค้าเป็นแฟนกัน”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย...ท่าทางจะไม่มีคนรู้อีกหลายคนด้วยนะ ไม่งั้นเรื่องดังแล้ว”

“เค้าคบกันมาเกือบปีแล้วนะ แต่ก็ไม่ได้เปิดตัวอะไร ดูท่าทางรักกันมาก ใครคิดจะแย่งถอดใจเถอะไม่สำเร็จหรอก” คนฟังจุกที่อกหายใจไม่ออกคล้ายจะเป็นลมไปตรงนั้น มือไม้เปียกชุ่มไปหมด

“รู้แล้วน่าไม่ต้องย้ำขนาดนั้นก็ได้ ไอ้ตัวยุ่ง” ถ้าร้องไห้ตรงนี้ได้ พราวคงทำไปแล้ว ก็เธอแอบชอบเขามาตั้งพักใหญ่ แม้จะไม่เคยแสดงท่าทีอะไร เธอก็ไม่เคยลืมเขาได้สักนาทีตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรก

ภาพความทรงจำในเวลาที่เธอเพิ่งเข้ามาเรียนชั้นม.4 ใหม่ เด็กผมเปียใส่แว่นดัดฟัน มักจะโดนเพื่อนล้อเสมอ และยังโดนแกล้งให้ร้องไห้ วันนั้นเธอนั่งร้องไห้อยู่ที่ข้างสนามบาส แล้วก็มีคนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้พร้อมรอยยิ้ม เธอจำไม่เคยลืมความอบอุ่นแบบนั้น แววตาที่เขามองมานั้นช่างเหมือนอัศวินที่ขี่ม้ามาช่วยเจ้าหญิง