ตอนที่หนึ่ง จบสิ้นแล้ว

ตอนที่หนึ่ง

จบสิ้นแล้ว

“ท่านพ่อ ฮือๆๆๆ”

“ท่านพี่ ช่วยพวกเราด้วย ฮือๆๆๆ”

เสียงร้องไห้ดังระงมของมารดาและน้องสาวทั้งการพยายามขืนตัวไม่ยอมเดินตามการฉุดกระชากของทหารซึ่งทำตามหน้าที่ทำให้ ‘ถังลี่หง’ ต้องปาดน้ำตาที่ไหลออกมานองหน้าจนมองแทบไม่เห็นทางแต่ไม่อาจช่วยเหลือสิ่งใดได้

นางเองก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องเดินตามขบวนของเหล่าสตรีสกุลถังไปตามทางเดินซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยต้องย่างเท้าเหยียบย่ำด้วยนั่งแต่รถม้ามาตลอด

แต่บัดนี้ไร้ซึ่งสิ่งสะดวกสบายเช่นเก่าก่อน พวกนางจึงต้องเดินด้วยสองเท้าของตนเองไปตามการควบคุมของกลุ่มทหาร

ด้วยหญิงสาวไม่ได้ขัดขืนทั้งไม่ได้คร่ำครวญหรือพยายามวิ่งหนีจึงไม่มีทหารคนใดเข้ามายุ่งเกี่ยว

สายตาเศร้าหมองกวาดตามองไปโดยรอบจวนสกุลถังซึ่งเมื่อไม่กี่วันก่อนยังเจริญรุ่งเรืองเฟื่องฟูถึงขีดสุดด้วยเป็นจวนของเสนาบดีกรมคลังผู้มั่งคั่ง

‘ถังหาน’ นับเป็นเสนาบดีมากฝีมือที่จัดสรรเงินทองเข้าท้องพระคลังได้อย่างมากมายจนเป็นที่ไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้มาโดยตลอด

‘ถังลี่หง’ ซึ่งเป็นบุตรสาวคนโตจึงได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีและใช้ชีวิตอย่างคุณหนูสูงส่งมาตลอด18ปี

ไหนเลยจะคาดคิดว่าจู่ๆ จะมีราชโองการประกาศโทษร้ายแรงของบิดาลงมาอย่างกะทันหัน

ทันทีที่ขันทีขานโทษทัณฑ์ที่ต้องได้รับออกมาพร้อมกลุ่มทหารที่กรูกันเข้ามายืนเรียงรายเต็มจวนสกุลถัง

‘เจาซื่อ’ มารดาของนางถึงกับเป็นลมล้มพับไปขณะที่ น้องสาวคนรอง ‘ถังลี่ซู’ กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งทั้งออกอาการไม่ยอมรับอย่างสูญเสียการควบคุมตนเอง

ส่วนนางยังมัวตะลึงค้างไปกับถ้อยคำที่ได้ยินโดยไม่ทันตั้งตัว

“‘ถังหาน’ มีความผิดร้ายแรงโทษฐานเบียดบังคดโกงเงินภาษีอากรซึ่งเป็นเงินหลวงมีหลักฐานชัดแจ้งให้ถอดออกจากตำแหน่งเสนาบดี ยึดทรัพย์สินทั้งหมดและกักขังในคุกหลวงรอการไต่สวนและลงโทษต่อไป

บุรุษในสกุลถังทุกคนให้เนรเทศไปใช้แรงงานยังชายแดนฝั่งเหนือ ส่วนสตรีไม่ว่าวัยใดให้นำตัวไปยังสำนักสังคีตหลวงเพื่อใช้แรงงานตามความเหมาะสม”

โทษหนักเพียงนี้ไม่แปลกที่คนในสกุลจะไม่อาจยอมรับ ถังลี่หงรีบวิ่งไปหาบิดาหวังสอบถามความจริง แต่ถังหานถูกจับกุมใส่โซ่ตรวนแล้วลากออกไปโดยไม่ทันได้ร่ำลา

ทหารจากกลาโหมเข้ามาแยกบุรุษสตรีอย่างเข้มงวดดุดันโดยไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เคยมี

เสียงฝีเท้าของทหารที่เดินเพ่นพ่านไปมาประสานกับเสียงเหล็กกระทบพื้นช่างน่าเกรงขามนัก

บุรุษของสกุลถังมีไม่มากด้วยบิดาของนางแยกมาตั้งตัวยังเมืองหลวงจึงมีเพียงญาติไม่กี่คนที่ติดตามมา พวกเขาต่างร้องไห้คร่ำครวญว่าไม่ใช่ความผิดของตนเองแต่หามีผู้ใดรับฟัง

ฝั่งสตรีได้แก่ มารดาของนาง ตัวนางเอง น้องสาว แม่นม และเหล่าสาวใช้อีกหลายคนต่างยืนร้องไห้เสียงระงม

ถังลี่หงกวาดตามองหาอนุ2-3คนที่บิดาเคยเลี้ยงไว้แต่กลับไม่เห็น

พวกนางคงฉวยโอกาสชุลมุนหลบหนีไปแล้ว เป็นธรรมดาที่เมื่อเสาหลักล้มครืน นกกาย่อมบินว่อน

แต่จะหนีได้พ้นหรือไม่คงต้องดูกันอีกที

เมื่อแยกแยะเรียบร้อย สตรีทั้งหลายจึงถูกลากให้เดินตามไปยังสำนักสังคีตซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของเมือง

“จะให้พวกเราเดินไปหรือ? รถม้าเล่า?”

เสียงโวยวายของถังลี่ซูเรียกเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากทหารหลายคน