บทที่ 4 คนร้ายริมน้ำตก

‘หึๆ น้ำตกซ่อนผ้า ก็ต้องมีคนโดนเอาเสื้อผ้าไปซ่อนสิ’ เธออาศัยจังหวะที่เขาหันหลังให้ รีบหอบเอาเสื้อผ้าทั้งหมดไว้ในอก ก่อนย่องถอยหลังไป หันซ้ายหันขวาหาซอกเหมาะๆ ในการซ่อน หลังต้นไม้ใหญ่ด้านข้างมีกอหญ้าสูงเกือบถึงเอว ช่างเหมาะนัก

พันดาวม้วนเสื้อผ้าสองชุดเข้าด้วยกันแล้วซุกลงหลังต้นไม้ ชายหนุ่มผิวขาวยังคงแหวกว่ายอยู่ในแอ่งน้ำ โดยไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆ เธอทั้งจับตามองเขา และค่อยกระเถิบไปด้านข้าง เตรียมจะออกจากบริเวณน้ำตก

ความรู้สึกยิบๆ ที่แขนซ้ายเริ่มถี่รัว อาการคันค่อยๆ ขยายบริเวณเป็นวงกว้าง เธอจึงเหลือบไปมอง

“ว้าย!” พันดาวแทบสติแตก เมื่อเห็นหนอนตัวเขื่องสีเขียว ไต่อยู่บนแขน เธอรีบถอยหลังเข้าพุ่มไม้ จึงรีบเด็ดใบไม้ช้อนตัวเจ้าหนอนยักษ์ออกจากแขนให้ไว

‘เสียงคนร้อง’ สายฟ้าหันขวับ มองซ้ายมองขวา เขารีบผุดขึ้นจากน้ำ เดินไปตามทิศที่ได้ยิน เขาไต่ตามโขดหินไปตามเสียงนั้น ผ่านบริเวณที่วางเสื้อผ้าไว้

‘อ๊ะ! เสื้อผ้าหาย’

พุ่มไม้ข้างหน้ามีการสั่นไหวอย่างแรง

‘จับโจรได้คาหนังคาเขาเลยทีเดียว’ ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่อง เขาคว้าแขนอีกฝ่ายไว้มั่น ก่อนออกแรงดึง

“ออกมาเดี๋ยวนี้!”

เพราะแรงกระชากที่มากเกินไป ทำให้ร่างของโจรย่องเบาที่ไม่ระวังตัว เซถลาตามแรงเหวี่ยง

ตู้ม! เธอหล่นลงไปในแอ่งน้ำเล็กด้านข้าง สายตาเขาเหลือบเห็น ผมยาวระดับไหล่ที่มัดไว้ เขาตกใจที่โจรเป็นผู้หญิง จึงรีบกระโดดตามไปคว้าตัวขึ้น เพราะไม่รู้ว่า น้ำลึกแค่ไหน

ร่างที่ดันตัวขึ้นมาอีกครั้ง ทะลึ่งพรวดขึ้นกอดคอเขาไว้อย่างคนขวัญเสีย ความนุ่มนิ่มที่อกของเธอที่ปะทะกับความแบนและแข็งของหน้าอกเขา

เมื่อหยัดกายขึ้นจึงรู้ว่า ระดับน้ำต่ำกว่าอกเขาไปกว่าคืบ

“ว้าย!” เธออุทานพร้อมผลักร่างเขาออก

แต่ แขนของเขาแข็งแรงนัก โอบกอดเธอไว้แน่น

“คุณนี่เอง ทำไมน้า? พระเจ้าถึงดลให้เราพบกันบ่อยๆ” เขาสบตาล้อเลียน

‘อ้าปากไม่ทันมาสองครั้งแล้ว คราวนี้ต้องเอาคืน’ ชายหนุ่มคำราม

“คนบ้า คุณมากอดฉันทำไม”

“ผมว่า คุณต่างหาก ครั้งแรกก็ปล้นจูบ ครั้งที่สองก็โผเข้ากอด ผมยังไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายเลยนะ”

“อย่าพูด! มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก”

เธอรีบพันดาวเถียงเสียงสั่น เธอก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าสบสายตากรุ้มกริ่มและบีบคั้นของอีกฝ่าย ได้แต่เหลือบมองหน้าอกกำยำของเขา

“แต่ผมเสียหายนะ คนเห็นตั้งเยอะตั้งแยะ” เขาเถียงหน้าตาย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา!” เธอเงยหน้าอย่างเหลืออด

“ยังไงก็ตาม คุณต้องรับผิดชอบผม ตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยโดนผู้หญิงลวนลามแบบนี้มาก่อน”

“จะบ้าหรือไง? ผู้ชายที่ไหนมาให้ผู้หญิงรับผิดชอบ”

เธอตาโตขึ้นอีก ด้วยความตกใจ

“นี่ครั้งที่สาม ผมช่วยเหลือคุณอีก ต้องยอมเปลืองตัวให้คุณลูบคลำ”

พันดาวถึงกับสะดุ้ง เธอมองมือสองข้างของตัวเองที่ลูบอยู่บนหน้าอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ฉันจะผลักออกต่างหากเล่า? ปล่อยฉันสิ” เธอตบมือบนอกเขาแรงๆ

เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ เพราะรู้แล้วว่า แอ่งน้ำไม่ลึก และไม่อันตราย

“ที่สำคัญ ตอนนี้ นอกจากคุณจะกอดจูบ ลูบคลำผมจนครบแล้ว” เขาหรี่ตาลงเป็นนัยยะ ก่อนมองช่วงอกไล่ขึ้นมาถึงใบหน้าของเธอ

“คุณยังอนุญาตให้ผมได้เห็นร่างกายของคุณอีกด้วย”

เธอใจหายวาบ! เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตัวเองสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เนื้อผ้าบางเบา เมื่อเปียกน้ำ ผ้าลู่ไปตามเนินเนื้อและรูปร่างของเธอจนหมดสิ้น เสื้อชั้นในสีชมพูเปล่งสีชัดอวดเนินอกสล้างให้ผู้ชายตรงหน้าได้เห็นขนาดชัดๆ เสียแล้ว

“อย่ามองนะ” มือสองข้างขยุ้มเสื้อที่หน้าอกเข้าหากัน แต่กลับทำให้เห็นขนาดจากด้านข้างได้ชัดเจนขึ้น

เขายิ้มละไมในสีหน้า เมื่อได้เห็นรูปร่างของสาวตาโตเต็มตาขนาดนั้น นึกครึ้มใจจนอยากจะยั่วเธอให้จิตแตก

“เราต่างเป็นของกันและกันแล้ว ใช่ไหม?” เขาแสร้งทำเสียงทุ้มต่ำ

“กรี๊ด!” ใบหน้าร้อนผ่าวเลยไปจนถึงใบหู

พันดาวรีบโผขึ้นจากแอ่งน้ำเล็กๆ นั้นอย่างรวดเร็ว มือกุมหน้าอก ไม่ยอมหันหลังกลับไปมองเขา ที่ยังคงหัวเราะไล่หลังมาอย่างพอใจยิ่ง หลังจากที่เธอไปแล้ว เขาเพิ่งรู้สึกว่า ที่ข้อมือมีสร้อยเส้นหนึ่งคล้องอยู่

สร้อยสีเงินเส้นบางส่องแสงวิบวับ ตรงปลายมีล็อตเก็ตเล็กๆ เขาคลิกเปิดพบรูปหญิงวัยกลางคนผมยาวดำสนิท วงหน้ามีส่วนคล้ายหญิงสาวที่เพิ่งจากไป ‘อืม! มีตัวประกันแล้ว’

ธาราผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายครั้งที่ชานหน้าบ้าน พันดาวบอกว่าจะไปขี่ม้าเล่นแถวน้ำตก หายไปตั้งนานยังไม่เห็นกลับมา