3

“เดี๋ยวสิ คุณเอาฉันไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง”

“ก็การกระทำของคุณที่จงใจเข้าหาผมน่ะสิ”

“ฉันเนี่ยนะจงใจเข้าหาคุณ”

“ใช่! ผมเห็นคุณนั่งอยู่โต๊ะด้านในร้าน แล้วเดินออกมาตรงนี้ทำไมไม่ทราบ” โจเซฟปล่อยหมัดเด็ดใส่เด็กสาววัยเอ๊าะ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเล่นอยู่กับอะไร

“คือฉัน...” คนที่โดนต้อนจนมุมเริ่มจะไปไม่ถูก

“ยอมรับเถอะว่าคุณตามมาอ่อยผม”

“ไม่ได้อ่อยค่ะ คุณหลงตัวเองไปไหม?”

“โอเค งั้นก็ขอตัวครับ” โจเซฟบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในร้าน

“เดี๋ยวก่อน คุณยังไม่ได้ให้นามบัตรฉันนะ” ดารินกัดฟันเอ่ยถามเรื่องสำคัญ

“คุณจะติดต่อผมทำไม?” โจเซฟเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ที่แม่สาวใจกล้ายังไม่หยุดตื้อตน

“ก็ถ้าคืนนี้ฉันมีอาการข้างเคียงเกี่ยวการถูกคุณชนล้มลงไปกองกับพื้น พ่อของฉันจะได้ตามตัวคนก่อเหตุได้ถูกไง” ดารินให้เหตุผล

“งั้นเอานามบัตรคุณมา คืนนี้ผมจะโทรไปสอบถามอาการ”

“นี่ค่ะ” ดารินรีบส่งนามบัตรไปให้อีกฝ่ายอย่างดีใจ ที่อย่างน้อยก็มีความหวังว่าจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง

“ขอตัวครับ” โจเซฟรับนามบัตรของสาวเจ้ามา ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร

ดารินปล่อยให้เขาเดินไปก่อนครู่หนึ่ง ก็เดินตามกลับเข้าไปในร้าน และเดินตรงไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนๆ นั่งรอกันอยู่

“ว่าไงบ้างริน” นิสาถามอย่างรอลุ้นผล

“เขาว่าคืนนี้จะโทรมา” ดารินบอกพลางกลั้นยิ้มเอาไว้แทบจะไม่อยู่ กับครั้งแรกที่เธอยื่นนามบัตรให้กับผู้ชาย

“จริงดิ?” เมรีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะเป็นที่ทราบกันทั่วว่า...คนอย่างโจเซฟไม่มีทางเล่นด้วยกับสาวที่เสนอตัวให้โจ่งแจ้งแบบที่เพื่อนสาวของเธอทำเมื่อครู่อย่างเด็ดขาด

“เรื่องจริง คืนนี้ฉันจะแคปเบอร์โทรเข้าของเขาให้ดู” ดารินบอกยิ้มๆ

“จ้า! โทรคุยไม่นับนะ นับที่ตกลงคบเป็นแฟน” ดีน่ารีบดักทาง

“ตามนั้นเลย” ดารินบอกอย่างมั่นใจ เพราะตั้งแต่ได้สบตากับเขาเมื่อครู่ พลัน! ก็เห็นภาพของเด็กชายตัวน้อยที่แสนจะน่ารักน่าชังผุดขึ้นมาในม่านตาทันทีทันใด พระเจ้า! นี่ใช่ไหม ที่เขาเรียกว่าสบตาแล้วเห็นไปถึงอนาคต

คัลเลนที่เห็นเหตุการณ์ตอนเพื่อนรักหมุนตัวเดินชนเข้ากับสาวคนหนึ่งอย่างจังที่หน้าร้าน ถามอย่างข้องใจ “เกิดอะไรขึ้นวะเพื่อน?”

“ก็แค่เด็กให้ท่าน่ะ” โจเซฟบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ กับความมั่นหน้ามั่นโหนกของหญิงสาวคนเมื่อครู่

“สวยนะ หุ่นก็เซ็กซี่ด้วย” คัลเลนเอ่ยหยอก

“อย่าใส่ใจเลย รีบทานข้าวเถอะ อีกเดี๋ยวต้องไปประชุมต่อ” โจเซฟเอ่ยเตือนด้วยสีหน้านิ่งๆ

“คืนนี้ไปเที่ยวผ่อนคลายกันไหม ช่วงนี้เบื่อๆ ว่ะ ชีวิตไม่มีสีสันเลย ไม่เหมือนมึง ดูสิ สวยกว่าดารานางแบบเลยนะเพื่อน” คัลเลนสะกิดเพื่อนรัก เพราะอยากจะให้อีกฝ่ายสานสัมพันธ์กับสาวคนเมื่อครู่ต่อ

“สวยแต่ไม่น่าจะมีสมอง” โจเซฟบอกด้วยสีหน้าตึงๆ

“รู้ได้ไงว่าน้องเขาไม่มี ดูจากการแต่งตัวแล้ว ฐานะทางบ้านคงจะไม่ธรรมดา”

“หรือไม่ก็เด็กเสี่ย” โจเซฟประเมินเด็กสาวคนเมื่อครู่ ซึ่งยอมรับก็ได้ว่า...เขาถูกใจเธอเป็นอย่างมาก แต่เธอเลือกวิธีเข้าหาเขาได้ห่วยสุดๆ

“ต้องสนด้วยเหรอวะ?” คัลเลนเลิกคิ้วถามอย่างรู้สึกขำๆ

“สนบ้างก็ดี” โจเซฟมองค้อนตัวยุยงก่อนจะใช้ส้อมจิ้มสเต๊กเนื้อนุ่มๆ ทานต่ออีก 3-4 คำ แล้วสั่งเช็คบิลทันที

ดีน่าเอ่ยขึ้นทันทีหลังเห็นสองหนุ่มเดินออกจากร้านไป “โห...เช็คบิลจากไปโดยไม่หันมามองเพื่อนสาวของเราเลย”

“จะมองทำไม ยังไงคืนนี้เขาก็ต้องโทรมาอยู่แล้ว” ดารินตอบพร้อมกับยกไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ

“จ้า...ฉันรอฟังข่าวดีนะ” ดีน่าบอกอย่างไม่เชื่อว่าคนอย่างโจเซฟจะโทร. หาเพื่อนสาว แม้ว่าเพื่อนของเธอจะสวยและหน้าตาดีมากๆก็ตาม

“โอเค งั้นเช็คบิลเลยไหม พอดีฉันต้องไปหาพ่อที่สนามกอล์ฟต่อ” ดารินรีบบอกหลังเปิดอ่านข้อความในมือถือที่บิดาส่งมาให้

“แล้วแต่เจ้ามือเลยจ้ะ” เมรีบอกยิ้มๆ เพราะตนเองและเพื่อนสาวอีกสองรับประทานอาหารกันจนอิ่มแปร้แล้ว ไม่มีเหตุผลที่ต้องนั่งต่อ

ชั่วโมงต่อมา...สนามกอล์ฟ

ดารินขับรถไปถึงก็รีบเดินตรงไปยังคาเฟ่ที่บิดาชอบไปนั่งดื่มกาแฟเป็นประจำ ก่อนจะยกมือไหว้คนสนิทของบิดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีค่ะคุณอาดิลก”

“อ้าว! คุณรินมาเมื่อไหร่ครับ” ดิลกรับไหว้ก่อนจะเอ่ยถามอย่างตกใจนิดๆ

“เพิ่งมาถึงนี่แหละค่ะ เป็นไงบ้างคะวันนี้” ดารินรีบเข้าไปนั่งข้างๆ บิดาอย่างไม่รอช้า

“ไม่ได้ออกไปตีกอล์ฟหรอกลูก แค่มาจิบกาแฟและนั่งคุยกันเท่านั้น” ธาดาหันไปบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ดารินถามอย่างแปลกใจ หลังสังเกตเห็นดวงตาของบิดาแดงก่ำนิดๆ

“เปล่านี่” ธาดาเอ่ยปฏิเสธทันที

“แล้วทำไมคุณพ่อตาแดงๆ คะ”

“ก็ดิลกน่ะสิ เล่าเรื่องเก่าๆ ทำเอาพ่อบ่อน้ำตาเเตกเลย” ธาดาเอ่ยพลางส่งค้อนไปให้คนสนิทที่ไม่ยอมช่วยแก้ต่างให้ตนเหมือนกับทุกครั้ง

“จริงเหรอคะ” ดารินถามย้ำพร้อมกับจับสังเกต

“จริงครับคุณหนู” ดิลกเอ่ยยิ้มๆ

“โอ๋ๆ เดี๋ยวรินปลอบเองค่ะ” ดารินบอกก่อนจะขยับเข้าไปกอดบิดา ที่ยังคงมีร่องรอยของความเศร้าหมองหลงเหลืออยู่ให้เห็น

“เนี่ย! รักใดๆ ก็ไม่เท่ากับรักของลูกสาว จริงไหมดิลก” ธาดาอมยิ้มหลังถูกบุตรสาวอ้อน

“จริงที่สุดครับท่าน” ดิลกขานรับทันใด

“อืม...งั้นคืนนี้เราไปเที่ยวด้วยกันไหมคะ?” ดารินเอ่ยชวนด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“ที่ไหนเหรอครับคุณหนู” ดิลกถามอย่างสนใจ

“ไม่รู้สิคะ คุณอาแนะนำรินหน่อยสิ”

“โห...ถ้าผมบอกคุณหนูจะไปเหรอครับ”

“จัดมาได้เลย”

“ผมอยากไปเที่ยวผับครับ” ดิลกบอกความต้องการของตัวเองออกไปทันที

“คิกๆๆ” ดารินได้ฟังก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ไม่ดูอายุเลย” ธาดาเองก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างเบรกไม่อยู่

“โธ่! สักครั้งในชีวิตผมก็อยากจะไปเปิดหูเปิดตาดูบ้างครับท่าน” ดิลกบอกพร้อมกับกลอกตาอย่างเพลียๆ ที่ถูกทั้งเจ้านายและบุตรสาวหัวเราะใส่ตน

“ไปก็ไป ว่าแต่...เราแอบไปกันสามคนนะ โอเคไหม” ธาดาเอ่ยสรุป

“เยี่ยมที่สุดเลยค่ะ ถ้าพ่อพาดอกฟ้าไปด้วย คงได้ตีกับรินในคลับแน่” ดารินบอกทีเล่นทีจริง ทำเอาบิดากับคนสนิทถึงกับหัวเราะออกมาพร้อมกัน