2

โจเซฟ อีนอฟ อายุ 37 ปี สูง 192 เซนติเมตร น้ำหนัก 89 กิโลกรัม นักธุรกิจหนุ่มหล่อเสน่ห์แรง ลูกครึ่ง ไทย-อังกฤษ เดินเข้าไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนรัก ก่อนจะเอ่ยถาม

“สั่งอาหารหรือยัง?”

“สั่งแล้ว สเต๊กเนื้อนุ่มๆ กับสลัด” คัลเลนเงยหน้าขึ้นตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ ส่งให้กับคนที่มาช้าเพราะรถติด

ดารินหันไปเอ่ยถามเพื่อนๆ ราวกับคนที่โดนมนต์สะกดเข้าอย่างจัง “คนนั้นใครเหรอ?”

“คุณโจเซฟ อีนอฟ เพื่อนรักของคุณคัลเลนไง” เมรีตอบยิ้มๆ หลังเห็นเพื่อนสาวมีท่าทีคล้ายกับคนที่ตกอยู่ในอาการรักแรกพบ

“เขามีแฟนหรือยัง?” ดารินถามต่อขณะที่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอกำลังเต้นตึกตักไม่หยุด

“ยัง จะจีบเหรอ?”

นิสาถามอย่างขำๆ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสาวผู้วางตัวดีมาตลอด จะฉีกกฏของตัวเองในวันนี้ วันที่ได้เจอเข้ากับเพลย์บอยตัวพ่ออย่าง...โจเซฟ อีนอฟ ชายผู้มีข่าวซุบซิบเรื่องสาวๆ อยู่ไม่ขาดสาย แต่กลับไม่เคยคบหาใครจริงจัง แถมประวัติของเขาตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้...ยังคงสถานะโสดมาตลอด

“ใช่ เขาต้องเป็นของฉัน” ดารินบอกราวกับคนกำลังละเมอ

“อุ้ย! แรงอะ” เมรีบอกพร้อมกับยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกอย่างตกใจ เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเพื่อนรักเป็นแบบนี้มาก่อน

“คิกๆๆ / คิกๆๆ” ดีน่ากับนิสาพากันหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจในคำตอบของดารินที่คล้ายกับคนเมายา

“เขาน่าจะเข้าถึงยากอยู่นะ ถ้าเป็นคุณคัลเลนน่าจะง่ายกว่า ขานี้ได้ข่าวว่าสนองทุกคนที่เสนอตัวให้” เมรีเสนอทางเลือกให้กับเพื่อน

“อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ” ดารินบอกพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายที่กระชากหัวใจของเธอตั้งครั้งแต่แรกที่เห็นหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้หันมาสบตาของเธอก็ตาม แต่อีกเดี๋ยวเธอจะพาตัวเองไปแนะนำเขาอย่างแน่นอน

“เธอจะจีบคุณโจเซฟเหรอริน” นิสาถามย้ำหลังเห็นประกายอันเจิดจ้าในแววตาของเพื่อนสาว

“เธอก็รู้ว่าระดับฉันไม่ต้องอ่อยให้เสียเวลา ก็มีผู้ชายเรียงหน้ามาสยบอยู่แทบเท้าอยู่แล้ว” ดารินบอกพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นนิดๆ คิดว่าอีกฝ่ายก็อาจจะมีใจให้ หากได้ลองทำความรู้จักและคบหากันจริงๆ

“งั้นพนันกันไหม ถ้าเธอทำให้คุณโจเซฟเป็นแฟนไม่ได้ภายในหนึ่งเดือน จะให้อะไรพวกฉัน?” เมรีท้าทายความสามารถของเพื่อนสาว

“ให้คนละหนึ่งแสนไปเลยเป็นไง” ดารินบอกพลางยกยิ้มที่มุมปาก เพราะคิดว่ายังไงซะเธอก็ต้องได้อีกฝ่ายเป็นแฟนอย่างแน่นอน

“จริงเหรอ เธอพูดจริงๆ เหรอ? สามคน สามแสนนะริน” เมรีถามย้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คนอย่างดารินเคยผิดคำพูดด้วยเหรอ?” ดารินบอกอย่างรู้สึกมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง

“แล้วถ้าเธอทำได้ล่ะ เธอต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนจากพวกเรา?” นิสาถามดักทาง กลัวเพื่อนสาวให้ทำอะไรเพี้ยนๆ ต่อหน้าคนเยอะแยะ

ซึ่งเธอคิดว่า...หากแลกกับเงินหนึ่งแสนบาท มันไม่คุ้มเลย ไม่คุ้มแม้แต่น้อย ในยุคที่โซเชียลไวยิ่งกว่าแสงแบบนี้

“ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าพวกเธอติดหนี้ฉันคนละครั้ง เรียกเมื่อไหร่ ก็ต้องมารายงานตัวเมื่อนั้น ห้ามมีข้อแม้” ดารินบอกข้อแลกเปลี่ยน

“ตกลงตามนั้น” ดีน่ารีบสรุป

“เริ่มนับจากวันไหนดี?” เมรีถามอย่างตื่นเต้น

“วันนี้แหละ” ดารินบอกพลางเหลือบไปมอง พ่อเทพบุตรสุดหล่ออีกครั้ง อย่างอดใจไม่ไหว

ขณะเดียวกันก็เฝ้ารอจังหวะดีๆ เพื่อจะเข้าไปสานความสัมพันธ์อันดีงามกับอีกฝ่าย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่รับประทานอาหารไปได้สักพัก โจเซฟก็รีบเดินออกไปรับสายสำคัญที่ด้านนอกอย่างเร่งรีบ แต่พอคุยเสร็จและกำลังจะเดินกลับเข้ามาในร้านอาหาร ก็บังเอิญชนเข้ากับสาวคนหนึ่งอย่างจัง

“อ๊ะ! ว้าย!” ดารินกรีดร้องขึ้นอย่างตกใจ ใช่! มันไม่เหมือนที่เธอคิดเอาไว้สักนิด เขาน่าจะรับเธอเหมือนอย่างกับในหนังรักโรแมนติก แต่เปล่าเลย! เธอหงายหลังล้มก้นจำเบ้าและหัวก็เกือบจะฟาดลงกับพื้น

ฟุบ!

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” โจเซฟรีบถามอย่างเป็นห่วง อยากจะคิดว่านี่คือการแสดง แต่สาวตรงหน้าคงจะเจ็บจริงอยู่ไม่น้อย

“เจ็บบั้นท้ายค่ะ คุณช่วยดึงฉันลุกขึ้นทีได้ไหมคะ” ดารินเงยหน้าขึ้นมองและขอความช่วยเหลือ พร้อมกับส่งมือไปให้อีกฝ่าย

“ครับ ให้ผมพาไปหาหมอไหม?” โจเซฟดึงมือของสาวเจ้าให้ลุกขึ้น พร้อมกับประคองนิดๆ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่คืนนี้เลี้ยงข้าวฉันสักมื้อก็พอ” ดารินเปิดฉากอ่อยทันทีที่ตั้งตัวได้

“...” โจเซฟจ้องมองหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ อีกนิดเดียวเท่านั้น เขาเกือบจะคิดว่าเธอแตกต่าง แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่พยายามจะเข้าหาด้วยมุกเดินชน

“นี่นามบัตรของฉันค่ะ ขอของคุณด้วยนะคะ” ดารินฉีกยิ้มหวานโปรยเสน่ห์เหมือนที่เคยทำและได้ผลในทุกๆ ครั้ง

“สรุปคือไม่ได้เจ็บอะไรใช่ไหม” โจเซฟถามด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิม

“เจ็บสิคะ ล้มลงไปกระแทกพื้นแบบนั้น ไม่เจ็บได้ไง” ดารินรีบทำท่าทางเจ็บปวดให้อีกฝ่ายเห็น

“งั้นก็ไปหาหมอครับ” โจเซฟบอกพร้อมกับดึงแขนของสาวเจ้าให้ออกเดิน

“แต่ฉันอยากจะไปทานข้าวกับคุณมากกว่าค่ะ” ดารินรีบขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมขยับไปไหน

“หน้าตาก็สวยนะ ไม่น่าทำแบบนี้เลย” โจเซฟต่อว่าด้วยสีหน้าตึงๆ

“ทะ...ทำอะไรคะ” ดารินถามกลับอย่างมึนงง

“ก็อ่อยผู้ชายด้วยวิธีโง่ๆ แบบนี้ไง” คนที่เกลียดผู้หญิงเข้าหาด้วยวิธีที่กระแดะและดัดจริต บอกอย่างโมโห

“นี่คุณ!” ดารินรู้สึกอับอายจนแทบจะเอาหน้าแทรกพื้นหนี แต่พอหันไปเห็นเพื่อนๆ ที่กำลังมองมาก็ทำให้เธอถอยไม่ได้

“กลับไปนั่งที่โต๊ะของคุณเถอะครับ ผมขอตัว” โจเซฟบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินหนี

“ดะ...เดี๋ยว แค่ทานข้าวมื้อเดียวเองนะ” ดารินรีบคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ผู้หญิงแบบคุณผมเจอมาเยอะแล้ว ขอล่ะ! อย่ามายุ่งกับผมเลย” โจเซฟพยายามข่มใจให้เย็น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ