= กระทำ... = [4/4]

“ทำงานกับอเล็กส์ เครวอส มานานเท่าไหร่แล้ว”

“สามปีค่ะ” เธอตอบคำถามราบเรียบพร้อมกับชงเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมแอลกอฮอล์เล็กน้อยให้กับเอ็ดเวิร์ดไปเรื่อยๆ ปกติเอ็ดเวิร์ดไม่ใช่คนที่จะเอ่ยพูดคุยกับใครก่อนง่ายๆ แต่กลับเธอคนนี้เขากลับพูดคุยถามบ้างตอบบ้างกับเธอได้เรื่อยๆ ทำให้อเล็กส์แอบลอบยิ้มยามเมื่อเห็นดังนั้น

น้ำใสมองความเวิ้งว้างว่างเปล่าของท้องฟ้าคิ้วเรียวยาวที่เคยเหยียดตรงได้รูปอย่างงดงามขณะนี้มันมุ่นขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด

“เฮ้!! ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย โรสเธอเป็นมือหนึ่งและจะเป็นเสมอ” ฮานน่าให้กำลังใจ

“ขอบใจมากนะ แต่บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ฉันทั้งกังวลและกลัวมากๆ ฉันไม่อยากพลาด...ไม่สิ! ฉันพลาดไม่ได้ต่างหาก” ฮานน่ายิ้มให้กำลังใจอีกครั้ง เธอเข้าใจดีเพราะครั้งนี้มันไม่ใช่ภารกิจแต่มันคือการช่วยชีวิตสิ่งเดิมพันของมันคือญาติตามสายเลือดของน้ำใส

“ฉันจะไม่ทิ้งเธอแน่นอน” น้ำใสส่ายหน้าไปมา

“ไม่ได้ฮานน่า เธอทำเท่าที่ฉันให้ทำแค่นั้นพอแล้ว อย่าเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ให้มากกว่าที่เป็นอยู่ ถ้าวันใดที่พวกมันรู้ว่าเธอเข้ามาช่วยเหลือฉันเธอจะเดือดร้อน อย่าลืมสิ! ว่าเธอเป็นอะไร” ฮานน่าเป็นสายลับ ‘เคจีบี’ ที่อยู่ในช่วงพักจากภารกิจแฝงตัว ทันทีที่ฮานน่าได้รับการติดต่อจากน้ำใส เธอไม่ ปฎิเสธที่จะเข้ามาช่วยเหลือเพื่อนสาวคนนี้ พวกเธอเจอกันในภารกิจของลูสเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นฮานน่าเสียท่าเกือบต้องเอาชีวิตไปทิ้งที่เวียดนาม เธอถูกยิงตกธารน้ำที่มีน้ำป่าไหลเชี่ยวกราด ใครจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ตัวเล็กนิดเดียวอย่างน้ำใสจะกระโดดลงตามเธอไปในทันทีอย่างไม่ลังเลโดยไม่รู้ว่าเธอตายไปเหรอยัง ผู้หญิงที่กล้าบ้าบิ่นเสียสละขนาดนี้ใครเล่าจะไม่อยากได้มาเป็นเพื่อนที่

เป็นได้ทั้งเพื่อนรักเพื่อนตาย

ตอนที่เธอได้รับการติดต่อจากเพื่อนว่า เพื่อนรักกำลังจะแต่งงานมีครอบครัว ตอนนั้นเธอยินดีและดีใจมาก แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอกลับมาเจอเพื่อนอีกครั้งที่หน้าประตูห้องพักด้วยสีหน้าและแววตาสิ้นหวังอย่างกับคนอยากตาย ให้ตายเถอะ! ทำไมนะ! เธอคนนี้ถึงไม่มีสิทธิ์จะมีความสุขกับเขาเสียที

“โรสแล้วเธอมั่นใจแค่ไหนว่าเขาจะไม่ตามเธอมา” ฮานน่าหมายถึงเอ็ดเวิร์ด

“ไม่รู้สิ! บางทีการที่ฉันให้เขาไปหาลูส เขาอาจจะตัดใจจากฉันไปเลยก็ได้ ผู้หญิงที่มีประวัติความเป็นมาน่ากลัวอย่างฉันบางทีฉันก็ไม่คู่ควรกับเขาก็ได้” น้ำใสระบายความในใจออกมาอย่างหดหู่ การที่เธอให้ลูสช่วยถ่วงเวลาเอ็ดเวิร์ดนั้น มันไม่ใช่แค่เป็นการถ่วงเวลา ข้อมูลจากลูสที่มีเพียงลูสเท่านั้นที่รู้บางทีอาจจะทำให้เอ็ดเวิร์ดตัดใจจากเธอได้จริงๆ ก็ได้...

การสนทนาของฮานน่ากับน้ำใสทำให้คนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันมามองตากัน อาร์เชอร์ต้องคอยปิดบังใบหน้าของตนไว้ตลอดเวลา เพราะเขาไม่อยากประมาทที่จะให้น้ำใสเห็นหน้าเขา ส่วนเจเนตไม่มีปัญหาอยู่แล้วแต่มันไม่ควรถ้าเจเนตจะไปปรากฎตัวให้น้ำใสเห็นหน้าบ่อยๆ ในหลายๆสถานที่ที่ น้ำใสไปหลังจากนี้ พวกเขาก็ได้แต่หวังว่าเจ้านายคงติดตามมาในเร็ววัน

มอสโคว์มันเป็นถิ่นของเอ็ดเวิร์ดเลยก็ว่าได้แม้เขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่คนในวงการน้อยนักจะไม่รู้จักเขาคนนี้ ‘มาเฟีย’ คำคำนี้ดูเป็นคำทั่วๆไป แต่สำหรับเขาคนนี้ยังมีฉายาที่คนในวงการมาเฟียด้วยตั้งให้ ‘มาเฟียนักสังหาร’ เมื่อปีก่อนที่เขาเดินทางมาที่นี่ มีมาเฟียหลายคนหายไปจากวงการแบบหาสาเหตุหาร่างไม่เจอมากมาย ตอนนั้นพวกเขามากันสองพี่น้องข่าววงในที่พูดกันต่อๆนั้น บอกเพียงว่าเขามาช่วยพ่อแท้ๆของเขา แต่ไหงกลายเป็นว่าคนในวงการมาเฟียหายสาบสูญไปไม่น้อย ทำให้เกิดความกังขากันว่าตอนนั้นสองพี่น้องต่างสายเลือดมาทำอะไรกันแน่

อร้ายยยย เสียงร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเธอก็ถูกเข้าประกบจากด้านหลังและช้อนร่างบางเบาของเธอเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงของเขา

“เอ็ดเวิร์ด!” น้ำใสเอ่ยเรียกแสร้งความเง้างอนอย่างมีความสุขไว้

“เคยคิดไว้มั้ยว่าเราจะมีลูกกันสักกี่คนดี” เสียงกระซิบแหบพร่าพร้อมขบเม้มหยอกล้อหูเล็กๆนั้น สองแขนเล็กโอบรอบคอแกร่งไว้แน่น แก้มสาวแดงก่ำ แววตาไม่ปกปิดความสุขที่ล้นปรี่ออกมา

“…ไม่เคยคิดถึงจำนวน แต่ไหนๆก็ถามออกมาแล้ว ก็ตอบเลยละกันในฐานะเป็นคนอุ้มท้องขอสามคนค่ะ” เอ็ดเวิร์ดยิ้มเผยฟันขาวบ่งบอกถึงความสุขมากเช่นกัน

“จัดไปจ๊ะที่รัก” พรึ่บ! สองขายาวแข็งแรงก้าวย่างอย่างมั่นคงไปยังเตียงกว้าง ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนนอนทอดกายอยู่บนเตียงใหญ่ที่แสนอบอุ่น “น้ำใส ผมรักคุณ”

“ฉันก็รักคุณค่ะ เอ็ดเวิร์ด” สิ้นเสียงคำชื่นอกชื่นใจของทั้งคนพูดและคนฟัง ริมฝีปากต่างก็เข้าหาประกบปิดผนึกเบียดเสียดกันและกันดั่งกับว่าพวกเขาจะกลืนกินกันและกันเสียอย่างงั้น จุ๊บ จ๊วบ จุ๊บ

ตึ๋ง!

พรึ่บ! / พรึ่บ!

“เป็นอะไรเหรอเปล่าคะ” เอ็ดเวิร์ดที่ต้องสะดุ้งเพราะฝัน มันเป็นฝันดีที่เกิดจากความทรงจำของเขาเอง

“เป็นอะไรไป..” เสียงเพื่อนข้างกายเอ่ยถามเมื่อน้ำใสที่ผวาตื่น

“มันก็แค่ฝัน” คำตอบเหมือนบอกกับตัวเองเสียมากกว่า...

ชึ่ง ชึ่ง ชึ่ง เสียงดนตรีอันเป็นเอกลักษณ์ของพื้นที่ สองสาวที่พึ่งมาเหยียบแผ่นดินรัสเซียกรุงมอสโคว์ในวันนี้พวกเธอก็ไม่ยอมเสียเวลา

“ไม่เมาไม่กลับ ฉันจะเอาเบียร์ของที่นี่มาอาบให้มันซึมซับเข้าไปในร่างกายฉันทุกเส้นทาง...เบียร์จ๋าฮานน่ามาแล้วจ๊ะ” น้ำใสยิ้มขบขันกับท่าทางของเพื่อน วันนี้พวกเธอจะสนุกกันให้สุดเหวี่ยง เพราะหลังจากวันนี้ไปเธอคงไม่มีโอกาสได้รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว

จุ๊บ จุ๊บ น้ำใสหันไปมองต้นกำเนิดเสียง โอ้ยยยย!!! อิจฉา บาดใจ ไปทำกันแบบนี้ไกลๆฉันได้มั้ย น้ำใสเค่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองคู่รักที่นั่งถัดจากพวกเธอไปนิดเดียวที่กำลังนัวเนียกัน จนเธอเกิดพลังทำลายล้างเสียอย่างงั้นเหรอ

“คิดถึงเขาเหรอ”

อื้ม “มากด้วย แม้เมื่อวานจะจากกันไม่ดีนัก เขาร้ายกาจกับฉันมาก”

หึหึหึ ฮานน่าหัวเราะในคอเสียงอ้อแอ้ “ตอนแรกฉันเห็นเธอ คิดว่าไปฟัดกับหมามาเสียอีก เขาเป็นคนใช่มั้ย...โอ้ย!” น้ำใสฟาดต้นแขนเพื่อน และเสียงหัวเราะของพวกเธอก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรี เสียงชนแก้วของมิตรภาพดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

“เจ้านายมาแล้ว” เจเนตร้องบอกคนข้างกาย เมื่อเห็นชายร่างสูงที่เธอเริ่มคุ้นเคยเดินเข้ามา

“นิ่งๆหน่อย” อาร์เชอร์ร้องเตือน

“เอาไงต่อ” เจเนตถามทันที

“รอและจับตามองต่อไป...อ่อ! แยกสองคนนั้น...นายสั่งมาแล้ว”เจเนตที่ยังใหม่กับการทำงานร่วมกับอาร์เชอร์เบิกตากว้างทันที

“ตอนไหน เจ้านายสั่งตอนไหน”

“ลืมบอก! เรื่องภาษามือ” เจเนตเข้าใจโดยทันที “เธอกลับไปพักได้แล้ว...” อาร์เชอร์เอ่ยจบก็ลุกจากเก้าอี้และเดินไปยังบาร์ที่น้ำใสและฮานน่านั่งดื่มกันอยู่

“สวัสดีครับ” น้ำใสหลี่ตาเพ่งมองคนที่พึ่งเข้ามาทักทาย แต่ปริมาณแอล-กอฮอลในร่างกายทำให้เธอไร้ซึ่งประสิทธิภาพและความสามารถไป การจดจำใบหน้าคนที่เคยคุ้นเคยเป็นความสามารถพิเศษของเธอ แต่ในขณะนี้เธอเมามายเกินพิกัดทำให้สมองส่วนนั้นทำงานได้ไม่เต็มที่ แต่เขาคนนั้นไม่ได้สนใจเธอนักเขาสนใจฮานน่า และดูเหมือนเพื่อนสาวเธอจะถูกอกถูกใจชายผู้นี้ไม่น้อย ทำไมนะ! ถึงรู้สึกคุ้นๆ แต่พอพยายามจะคิดและเหมือนจะใกล้ความจริง...แก้วก็ถูกยื่นส่งมาให้

“ชนแก้ว!” พรึ่บ! น้ำใสแม้ร่างกายจะแข็งแรงและเธอก็คอแข็งนะ แต่นี่เธอนั่งมากว่าสี่ถึงห้าชั่วโมงแล้ว ดื่มกันตลอดก็ขอสลบมันเลยตรงนี้แล้วกันเพราะอย่างไรฮานน่าก็ต้องพาเธอไปนอนก่อนที่จะไปไหนต่อแน่ๆ

พรึ่บ! น้ำใสพลิกตัวบนเตียงกว้างทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ฮานน่าห่มผ้าให้เธอก่อนจะออกจากห้องไปและเป็นไปตามต้องการของเอ็ดเวิร์ดที่คืนนี้เขาจะได้ใกล้ชิดน้ำใสอีกครั้งหลังจากการเดินทางอันยาวนานสิบกว่าชั่วโมง ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นพวกจิตไม่ปกติที่ต้องทำทีเป็นคนบ้ากำลังหรือเก็บกดที่ลักขโมยเขากินละเนี่ย...มันน่านักนะ! การลอบเข้ามาในห้องนี้ก็แสนง่ายดายเมื่อ อาร์เชอร์จัดการเรื่องประตูให้ แต่ก็ไม่ง่ายนักที่จะตบตาสายลับเคจีบีอย่างฮานน่า โชคดีที่หล่อนมึนเมาไม่น้อย

ซู่ซู่ซู่ เสียงน้ำในห้องน้ำไม่ได้สร้างความตกอกตกใจใดๆให้กับน้ำใสแม้แต่น้อยเพราะเธอก็คงคิดว่าเป็นฮานน่าที่กำลังอาบน้ำอยู่ คงคาดไม่ถึงว่าจะเป็นคนที่เธอพยายามหนีมา

น้ำใสไม่รู้ว่าเธอหลับมานานแค่ไหนแต่ตอนนี้เธออยากอาบน้ำล้างตัวแล้วเหมือนกัน เสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลงแล้ว ฮานน่าคงอาบเสร็จแล้ว ถึงตาเธอบ้างละ!

ผลั๊วะ ! เอ็ดเวิร์ดเลิกคิ้วทันทีที่ก้าวพ้นขอบกำแพงประตูห้องน้ำก็พบกับร่างบางที่นั่งโงนเงนไปมา แต่ดวงตายังคงปิดอยู่ หึ ความขบขันจากภาพที่เห็นทำให้ริมฝีปากแดงภายใต้เคราหนวดรกครึ้มแย้มยิ้มออกมา ยายโก๊ะ! เธอยังคงไม่ทิ้งความสดใสน่ารักแบบนี้เลย

พรึ่บ! “ฉันจะอาบน้ำ” เสียงดังแต่ไม่มั่นคงจู่ๆก็ดังขึ้น เอ็ดเวิร์ดที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวเกือบหลบให้เส้นทางกับร่างบางที่โงนเงนเดินตรงมาที่เขาและหายเข้าไปในห้องน้ำแทบไม่ทันเมื่อเธอโงนเงนเดินส่ายไปมา ซู่ซู่ซู่ และไม่กี่นาทีเสียงน้ำก็ไหลดังก้องเล็ดรอดออกมาจากห้องน้ำ

ควับ! เอ็ดเวิร์ดเดินไปทรุดนั่งที่ปลายขอบเตียง ในมือมีขวดน้ำเปล่าที่ดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง เขาก็แค่รอ ให้เธอได้สบายเนื้อสบายตัวเสียหน่อย

ผลั๊วะ! ประตูห้องน้ำถูกเปิดกว้างอีกครั้ง ร่างบางที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบอก อีกผืนพันอยู่บนศีรษะเก็บเส้นผมที่เปียกชื้น เอ็ดเวิร์ดไม่ละไปจากร่างเนียนที่คุ้นมือคุ้นตาแม้จะขัดใจรอยที่ตัวเองเป็นคนฝากไว้มากมายบนตัวเธอบ้าง แต่บนใบหน้าเขากลับมีแต่รอยยิ้ม

พรึ่บ ! “เอ็ดเวิร์ด!!!” น้ำใสหายเมาค้างเป็นปริดทิ้ง แทนที่ด้วยคอที่แห้งผาก คนที่สร้างความตื่นตระหนกให้กับเธอกลับยกขวดน้ำในมือขึ้นดื่มอย่างไม่รู้สึกอะไร...

ควับ!!! ฟิ้วววว ปัก! อื้ม! น้ำใสร้องออกมาเมื่อเธอกำลังจะวิ่งหนีก็ถูกขวดน้ำพลาสติกเข้าเต็มๆที่แผ่นหลัง “เจ็บนะ!” เธอหันกลับมาแวดใส่เขาทันที

“ใครอนุญาตให้วิ่ง” น้ำใสเม้มปากแน่น แม้เขายังนั่งนิ่งอยู่กับที่ แต่ถ้าเขาไม่อนุญาต เธอก็ไม่สามารถออกจากห้องนี้ได้แบบครบสามสิบสองแน่ๆ

“ไหนบอกว่าอีกห้าวันไง”

“ห้าวันที่นิวยอร์กไม่ใช่มอสโคว์”

“แต่คุณไม่ได้ระบุสถานที่”

“ห้าวันที่นิวยอร์กไม่ใช่มอสโคว์...ตอนนี้ระบุแล้ว” ...หน๋อยยายโก๊ะถ้ารู้ว่าจะบินข้ามทวีปมาแบบนี้ตั้งแต่แรก...ก็ระบุสถานที่ไปแล้วสิ!!!

น้ำใสเบิกตามองเขาอย่างเอาเรื่อง เอาสิ! เธอตั้งการ์ดเตรียมประจัญบาน เธอจะอัดเขาให้น่วมเลย “ได้! ถ้าคุณจะเล่นแบบนี้ งั้นฉันไม่เกรงใจอีกต่อไปแล้ว”

เอ็ดเวิร์ดเลิกคิ้วและยกยิ้มมุมปาก พรึ่บ! เขาลุกขึ้นยืนและบิดคอไปมา เตรียมพร้อมรับมือกับเธอ ในเมื่อเธออยากออกแรงเขาก็จะจัดให้

น้ำใสรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้เธอไม่อาจควบคุมอารมณ์ขุ่นเคืองที่มีต่อเอ็ดเวิร์ดไว้ได้ และตอนนี้เธออยากจะอัดเขาเพื่อระบายความโกรธนี้ออกมาเสียบ้าง นั่นไง! ดูเอาเถอะ! เขากำลังยั่วโมโหเธอโดยการกวักมือท้าทายให้เธอเป็นฝ่ายรุก

…มีอะไรต้องรอละ! ย๊ากกกกก!!!

น้ำใสโมโหจนลืมไปว่าตัวเองมีเพียงผ้าขนหนูที่ยาวปิดสะโพกกลมมนเพียงผืนเดียวเท่านั้น