= กระทำ... = [2/4]

“อย่าพึ่งสิ! ความสนุกไม่จบเร็วแบบนี้หรอก...” เสียงกระซิบเย็นชาอย่างเย้ยหยันดังข้างหูน้อยๆ

เพล้ง! เสียงโคมไฟที่ส่องสว่างล่วงหล่นลงสู่พื้น เมื่อเอ็ดเวิร์ดปัดมันทิ้งในขณะที่เขายกร่างเธอขึ้นพาดไหล่เพื่อไปยังเตียงนอน

อึก! เสียงร่างบางกระแทกลงบนเตียงเมื่อเธอถูกโยนไปอย่างไม่ใยดี น้ำใสจุกเกินกว่าจะขยับหนีไปในทันที แม้เธอจะถูกฝึกมาอย่างหนัก แต่เธอไม่เคยมีประสบการณ์การถูกข่มขืนมาก่อน เรี่ยวแรงของเธอแทบไม่มีเหลือ ร่างกายเธอบอบช้ำอย่างมาก

“ฮืออออออ” น้ำใสร้องออกมา เมื่อเธอถูกรั้งให้นอนหงาย ปากเธอได้รับอิสระภาพไปพร้อมกับร่างบางที่ถูกคร่อมไว้ มือแกร่งบีบคางเธอให้เธอต้องอ้าปากกว้าง เมื่อเอ็ดเวิร์ดยัดแท่งเนื้อขนาดใหญ่ของเขาเข้ามาในปากเธอ และเขาก็ขยับสะโพกเสียดสีมันกับโพรงปากเธออย่างเร็วและลึกทรมานโพรงปากและคอเธออย่างมาก เขาบรรเลงบทสวาทนี้ด้วยตัวเขาเองทั้งหมด เขามันบ้า!!!!

“ดูดสิ! ถ้าไม่ทำก็จะกลับไปสอดใส่กระแทกร่องเธอต่อ” น้ำใสดูดรั้งอย่างที่เขาต้องการทันที เพราะเธอเจ็บโพรงสาวที่เปียกชื้นไปด้วยเลือดมากแล้ว เธอไม่พร้อมให้เขากลับเข้าไปใหม่ โอ้!เขาช่างกรุณาเธอเหลือเกิน

ซู๊ดดดดด เอ็ดเวิร์ดครางออกมาอย่างมีความสุข เมื่อเขาทั้งขยับเสียดสีและได้รับการตอดรัดจากการดูดโดยเธอ ความเสียวซ่านเกิดขึ้นกับเขาอย่างเหลือล้น เขามีความสุขจริงๆ แม้เธอจะเห็นหน้าเขาไม่ชัดนักในความมืด แต่จากเสียงครางก็ชัดเจนอยู่แล้ว

“ใกล้แล้ว ดูดแรงๆ” เอ็ดเวิร์ดร้องบอก น้ำใสเร่งรัดให้เขาไปถึงฝั่งสวรรค์ทันที เธอก็จะได้พัก “โอ้วววววววว” เสียงครางมาพร้อมกับลาวาขาวล้นทะลักในโพรงปากเล็ก เอ็ดเวิร์ดไม่ถอดถอนออกไปในทันทีทำให้ข้างริมฝีปากน้ำใสเประเลอะจากสายธารแห่งชีวิตไหลล้นทะลักออกมา

น้ำใสจำต้องกลืนมันลงไปทันทีที่เอ็ดเวิร์ดถอดถอนออกไป เพราะจมูกของเธอหายใจเอาอากาศเข้าไปให้กับร่างกายไม่พอต่อความต้องการ เธอจึงต้องให้ปากว่างเร็วที่สุดเพื่อเรียกอากาศให้กับปอดของเธออีกแรง

“มันยังไม่จบหรอก เมื่อกี้แค่ให้พักหายใจ” เอ็ดเวิร์ดพูดจบขยับเรียวขาที่เประเลอะแยกจากกัน แก่นกายถูกขยับอีกครั้ง น้ำใสเบิกตากว้าง แม้จะไม่เห็นว่าขนาดของมันไม่ได้ลดลงไปมากแม้จะปลดปล่อยออกไปแล้วครั้งหนึ่งก็ตาม

กรี๊ดดดดด ริมฝีปากที่ไม่ได้ถูกปิด ร้องออกมา เมื่อเอ็ดเวิร์ดสอดใส่กลับเข้าไปในโพรงสาวที่เปียกขื้นไปด้วยเลือดสดๆอีกครั้งอย่างแรงและเร็ว เรียวขาเล็กสองข้างถูกยกชูสูงขึ้น สะโพกเล็กลอยขึ้นตามแรงยกของเขา

อ้า อ้า อ้า เสียงครางกระเส่าของเอ็ดเวิร์ดดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาขยับสะโพกทรงพลังอีกครั้ง ร่างบางขับเคลื่อนไปตามจังหวะกระแทกอย่างแรง น้ำใสจุกมากเพราะเอ็ดเวิร์ดสาดซัดใส่แรงอย่างไม่ออมมือให้กับเธอเลย

“พอ พอแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ” น้ำใสร่ำร้องออกมาอย่างทรมาน เธอไม่เคยอ่อนแอมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้ช่างเลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอ จนเธออยากจะหมดลมหายใจไปเสียตอนนี้ และทุกอย่างก็มืดมิดลงไปในที่สุด...

เอ็ดเวิร์ดนั่งนิ่งอยู่ในรถ เขานั่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืน สายตาจับจ้องมองทางออกของโรงแรมอย่างรอคอย

! ตอนที่น้ำใสสลบไปตอนนั้นเขาตกใจไม่น้อย ปกติเธอไม่อ่อนแอแบบนี้ หรือว่าครั้งนี้เขาทำเกินกว่าเหตุ เขาไม่ได้อยากให้เธอเกลียดเขาเลยแต่เมื่อเห็นว่าเธอทำทีรังเกียจเขา มันทำให้เขาอดโมโหและน้อยใจไม่ได้ แต่จะว่าไปความรู้สึกที่ได้รับก็ไม่แย่ในแง่ความรู็สึกของร่างกายเธอยังคับแคบนุ่มแน่นไม่เปลี่ยน ความน่ารักน่าหลงใหลที่เขามีต่อเธอไม่ได้เปลี่ยนไป แม้ตัวเองจะทิ้งโน้ตแบบนั้นไว้แล้วก็ไม่อาจทำใจทิ้งเธอไว้ เขายังไม่ได้นอนทั้งคืนจึงมานั่งถ่างตาลอบรอมองเธอ

ใบหน้าคร้ามรกครึ้มไปด้วยหนวดเคราครุ่นคิด น้ำใสกำลังจะทำอะไร ไซม่อนผู้ชายคนนั้นเป็นสมาชิกองค์กรลับที่มีลัทธิที่เขาเองก็ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลย เขาจำรอยสักที่หลังต้นคอของไซม่อนได้ เขายังไม่เคยเห็นของจริงมาก่อน เคยเห็นแต่ในภาพที่โนอาห์เคยบอกเขาไว้

“ผู้ชายที่เป็นสมาชิกองค์กรนี้จะมีรอยสัก แทบดำกว้างหนึ่งเซ็นยาวสองนิ้วที่ต้นคอ สายตาของคนทั่วไปเห็นแค่รอยดำเป็นทางยาว แต่จริงๆแล้วบนแถบดำนั้นมีรหัสบางอย่างอยู่ที่ต้องใช้เครื่องมือบางอย่างเท่านั้นถึงจะเห็น...”

“สมาชิกเฉพาะผู้ชายอย่างงั้นเหรอ”

“เปล่าครับ ผู้หญิงก็เป็นสมาชิกได้ แต่พวกเธอจะถูกตีตราสัญลักษณ์สักรูปดอกไม้ไว้ที่กลีบสะโพกด้านใน รูปลักษณ์แตกต่างกันออกไป ผู้หญิงที่เป็นสมาชิกเท่าที่ผมพอทราบมาจะเป็นเด็กที่ถูกองค์กรชุบเลี้ยงมา พวกเธอจะถูกสักไว้ตั้งแต่เด็กๆ ข่าวลือที่น่าจะเชื่อถือได้ว่าพวกเธอจะไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกทำสัญลักษณ์ไว้ เด็กที่ถูกเลี้ยงมาเป็นนักฆ่าเดนตายน่าสงสารมากครับ...”

คำบอกเล่าที่โนอาห์เคยบอกเขาไว้ประกอบกับที่เขาเห็นรอยสักของไซม่อน เมื่อคืนนี้เขาจึงค้นหาสัญลักษณ์บนตัวน้ำใส ‘กุหลาบ’ ของเธอมันมีจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสังเกตร่างกายเธอแบบละเอียดลึกมาก่อน ทำไมเธอถึงไม่บอกเขาเลยหรือเธอไม่อยากพูดถึงมัน เขาก็พอเข้าใจแต่ตอนนี้เธอกำลังเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับพวกมันอีกเพราะอะไรละกัน “น้ำใสคุณต้องการอะไรจากพวกมัน” คำเปรยเบาๆที่ไม่มีใครตอบเขาได้

“ลูส!”

“น้ำใส!” เสียงปลายสายเอ่ยกลับมาทันทีเมื่อเขาไม่เคยลืมเสียงนี้ เธอ

หายไปนานสองสามเดือนแล้ว “เกิดอะไรขึ้น! กำลังจะทำอะไร...บอกมาเดี๋ยวนี้!!!” เสียงปลายสายแฝงคำสั่งเคร่งเครียดจนคนที่ถือหูโทรศัพท์บีบมือแน่นขึ้น

“ลูส ได้โปรดอย่าบังคับกันเลยนะคะคุณไม่ต่างกับพ่อของฉัน ได้โปรดเชื่อใจกันอีกครั้ง...ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

เฮ้ยยยย!!! เสียงเว้าวอนในสายทำให้ลูสต้องถอนหายใจ เขาไม่เคยได้ยินคำขอร้องจากเด็กคนนี้มาก่อน น้ำใสถ้าเธอไม่อยากบอก ให้ใครไปง้างปากเธอก็ไม่มีทางบอกความลับทุกอย่างมันจะตายไปพร้อมกับเธอ “ตกลง”

“ดึงความสนใจของเอ็ดเวิร์ดให้สักระยะหนึ่งได้มั้ยคะ...ฉันคิดว่าตอนนี้เขากำลังสุ่มจับตาดูฉัน ที่ที่ฉันไปมันไม่เหมาะกับเขา ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”

“เรื่องนั้นพอทำได้ แต่เธอรู้ใช่มั้ยว่ามันได้ไม่นาน...เอ็ดเวิร์ดเป็นยังไงเธอก็น่าจะรู้”

“ค่ะ ฉันรู้ ฉันต้องการเวลาไม่นาน”

“อีกนานมั้ยน้ำใส สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันจะจบลง” น้ำใสกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“ค่ะ อีกไม่นานค่ะ” น้ำใสจำต้องตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว เธอจะหลอกลูสได้มั้ยเธอก็ไม่รู้

“น้ำใส สำหรับฉันแล้วเธอสำคัญกับฉันเท่าๆกับเมแกน เธอรู้ใช่มั้ย”

“อื้ม! ค่ะเจ้านาย” น้ำใสปาดน้ำตาที่ไหลออกมาทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่เกี่ยวข้องกับเขาทางสายเลือดแต่แค่ภารกิจที่เธอถูกส่งไปช่วยเขาครั้งเดียวเมื่อหลายปีก่อน การเจอกันครั้งแรกระหว่างเขากับเธอที่บุกบ่าฟันฝ่าเอาชีวิตเกือบไม่รอดมาด้วยกัน เขาถึงกับยอมจ่ายเงินมหาศาลกับงานอีกหนึ่งงานเพื่อแลกกับเธอออกมาจากองค์กรนั้น ลูสจะรู้สึกอย่างไรถ้าทุกอย่างที่เขาทุ่มเทให้กับเธอกำลังสูญเปล่าเมื่อเธอกำลังจะกลับไปสู่ความชั่วร้ายแบบที่ชาตินี้คงไม่มีใครอยากพบเจอเลย