ตอนที่หนึ่ง หนีไป

ตอนที่หนึ่ง

หนีไป

“เร็วเข้า รีบช่วยกันขนสมบัติเหล่านี้ไป” เสียงเอะอะโวยวายดังอย่างลิงโลดอยู่โดยทั่วบริเวณ

“เดี๋ยวก่อน ผู้ว่าจ้างยังบอกให้พาตัวเจ้าสาวที่อยู่ในขบวนนี้ไปฆ่าทิ้งด้วย พวกเจ้าไปหาดูสิว่านางอยู่ที่ใด” เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้นไกลๆ

เจียจิวซินซึ่งหลบอยู่ในรถม้าด้านหลังด้วยความตื่นตระหนกรีบผุดลุกขึ้นเพื่อหาทางหนี

ขืนมัวรออยู่ที่นี่คงได้โดนโจรเหล่านี้ฆ่าตาย

หญิงสาวคิดก่อนจะมุดออกไปทางด้านหลังรถม้าเพื่อหลบสายตาของกลุ่มโจร นางวิ่งเข้าไปในป่าข้างทางอย่างเร็วโดยไม่หันกลับมามองด้านหลังแม้แต่น้อย

ต้องวิ่งหนีไปให้ไกล หากโดนจับได้มิแคล้วตายเป็นผีเฝ้าป่าอยู่แถวนี้แน่

หญิงสาววิ่งไม่หยุดด้วยความกลัวตาย แม้นางจะเป็นเพียงหญิงสาวในห้องหอซึ่งไม่เคยต้องออกกำลังอย่างมากมายถึงเพียงนี้มาก่อน แต่ด้วยความหวาดกลัวส่งให้หญิงสาวมีกำลังแรงกายแรงใจวิ่งไปได้ไกลจนมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากป่ารอบตัว

เจียจิวซินตัดสินใจหยุดพักครู่หนึ่งด้วยหอบหายใจจนตัวโยน

เฮ้อ...พวกโจรคงไม่ตามมาแล้วกระมัง

หญิงสาวคิดเข้าข้างตนเองด้วยมองซ้ายมองขวาก็ยังไม่พบร่องรอยของผู้คน

แต่ขณะหันกลับไปอีกทาง ถุงกระสอบใหญ่ก็คลุมลงมาทั้งตัวจนหญิงสาวตกใจส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด

“ว๊ายยยย ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ มาคลุมข้าเอาไว้ได้อย่างไร ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้.......”

เจียจิวซินตะโกนโวยวายด้วยเสียงอันดังจนแสบแก้วหู แต่ผู้ที่คลุมร่างของนางด้วยกระสอบกลับไม่ใส่ใจแรงดีดดิ้นอันน้อยนิดนั้น เขาแบกร่างบางของนางขึ้นพาดบ่าแล้วเดินดุ่มๆออกจากป่าไปอย่างรวดเร็ว

“จะพาข้าไปที่ใด ปล่อยข้า หากเจ้าทำอันใดข้า ท่านพ่อของข้าต้องมากวาดล้างรังโจรของเจ้าแน่ ปล่อยข้านะ ปล่อยยยยยยยยยย...”

ชายผู้แบกหญิงสาวเดินมาจนถึงม้าซึ่งผูกเอาไว้ข้างต้นไม้ เขาพาดร่างของเจียจิวซินเอาไว้บนม้าอย่างรุนแรงก่อนจะหันไปหยิบเชือกมาผูกร่างบางเข้ากับตัวม้าเพื่อไม่ให้นางดิ้นหนีไปที่ใด

“อ๊ากกกกก...อย่ามัดข้านะ ปล่อยข้าสิ ปล่อยยยยย...”

เจียจิวซินพยายามดิ้นรนด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ย่อมไม่เป็นผล นางรู้สึกได้ว่าม้าได้ถูกควบขี่ออกไปแล้วอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงลมพัดและแรงสั่นสะเทือนส่งให้ร่างของนางโยกสั่นคลอนจนหัวหมุน

หญิงสาวจำต้องหลับตาเงียบเสียงเพื่อเก็บแรงเอาไว้ด้วยยามนี้แม้จะส่งเสียงดังเพียงใดก็คงไม่มีผู้ใดได้ยิน

กว่าม้าจะหยุดลงก็ผ่านเวลาไปจนเจียจิวซินรู้สึกคล้ายอยากจะอาเจียน ร่างบางโดนแบกขึ้นบ่าอีกคราส่งให้หญิงสาวทนไม่ไหวอาเจียนของที่อยู่ในท้องออกมาจนหมดไส้หมดพุง

อ๊อกกกกกก อ๊วกกกกก

“เฮ้ย...หญิงนางนี้ อาเจียนออกมาได้อย่างไร” ผู้ที่แบกเจียจิวซิน

รีบโยนร่างบางลงอย่างไม่ปรานีจนหญิงสาวหล่นกระแทกลงกับพื้นเสียงดัง

นางตะเกียกตะกายออกมาจากถุงคลุมเพื่อสูดลมหายใจก่อนจะอาเจียนออกมาอีก

“เอ้า...เอาเข้าไป...อาเจียนจนเหม็นคลุ้งไปทั่วแล้ว” ผู้ที่แบกร่างบางมาบ่นพึมพำ

เจียจิวซินอาเจียนจนหมดท้องจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่แบกนางมาด้วยสีหน้าโกรธกริ้ว

“เจ้าวางข้าพาดไว้กับม้าเช่นนั้นแล้วควบขี่กระแทกกระทั้นมาตลอดทาง ข้าไม่อาเจียนใส่เจ้าตั้งแต่อยู่บนหลังม้าก็นับว่าอดกลั้นมากแล้ว” หญิงสาวเอ่ยด้วยความโมโห

“ก็เจ้าเอาแต่วิ่งหนีจนข้าคร้านจะวิ่งไล่แล้ว จึงต้องทำเช่นนี้” ชายผู้แบกหญิงสาวเอ่ยบอก

เมื่อได้ยินว่าชายผู้นี้วิ่งไล่นางมาตลอดทาง เจียจิวซินจึงจำต้องระงับคำพูดด้วยโทสะเอาไว้

เขาเป็นพวกเดียวกับโจรเหล่านั้นหรือ จึงได้ไล่ตามจับนาง เช่นนั้นนางคงหนีไม่รอดแล้ว