บทที่ 6

ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป จันทร์หอมเรียนจบสำเร็จตามที่ตั้งใจ เตชิตเองก็ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรื่องการจับคู่ที่อยากให้เด็กสองคนลงเอยกันก็ยังอยู่ในใจคุณหญิง แม้จะยากแต่ก็ต้องลองดูสักครั้งนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่นางจะลองทำดูอีกสักครั้ง

“เหนื่อยไหมลูก” หญิงชราถามด้วยน้ำเสียงที่แสนห่วงใย

“ชินแล้วครับ” เตชิตเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยรอยยิ้ม

“พ่อเตว่างคุยกับย่าหน่อยไหม”

“คุณย่ามีอะไรครับ” ชายหนุ่มละมือจากกองเอกสารตรงหน้า เดินเข้ามาหาหญิงชราทันที

“หนูจันทร์หอมเรียนจบแล้ว ย่าอยากจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ให้ พ่อเตว่าไงดี”

“ผมแล้วแต่คุณย่าเลยครับ อะไรที่คุณย่าอยากทำ ทำแล้วมีความสุข ผมโอเคทุกอย่าง”

“จริงนะ” คุณหญิงลออถามย้ำอีกครา

“อีกเรื่องก็คือ ย่าอยากให้พ่อเตหาเวลาให้หนูจันทร์หอมหน่อย”

“ทำไมเหรอครับ” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆ นางก็อยากให้เขาพบกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

เตชิตยังจำท่าทีและแววตาแห่งความหยิ่งทระนงในตัวเองของเจ้าหล่อนได้ จะว่าไปสี่ปีแล้วซินะที่จันทร์หอมอยู่ใต้ชายคาบูรณสิทธิ์ ซึ่งเขาแทบไม่มีโอกาสได้พบหน้าเธอเลยสักครั้ง ด้วยภาระหน้าที่การทำงานที่ต้องเดินทางตลอดเวลา อีกทั้งยกสิทธิ์การเลี้ยงดูอบรมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับหญิงสาวให้คุณหญิงลออเป็นผู้จัดการหมดสิ้น

หน้าที่เขาคือจัดการเรื่องเงินทองและคอยรับฟังข่าวสารที่หญิงชรานำมาเล่า ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นข่าวดีที่น่าชื่นชมเสียส่วนใหญ่ หรือจะว่าไปแทบไม่มีข่าวตำหนิหรือหนักใจเลยด้วยซ้ำ ถามว่าเขาจำได้บ้างไหม เตชิตยอมรับว่าฟังผ่านๆ มากกว่า

“พ่อเตเป็นคนอุปการะหนูจันทร์จนเรียนจบ หนูจันทร์ก็น่าจะได้มีโอกาสมารายงานผลการเรียนและขอบคุณผู้มีพระคุณด้วยตนเอง” คุณหญิงลออเริ่มเปิดทาง

“โธ่ คุณย่า นึกว่าเรื่องอะไร ผมว่าไม่ต้องก็ได้ครับ ผมทำโดยไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ต้องการคำขอบคุณอะไรทั้งสิ้น อีกอย่างเรียนจบแล้วผมก็ถือว่าครอบครัวเราได้ชดใช้ให้พรานสิงห์จบสิ้นแล้ว ต่อไปคุณย่าจะได้สบายเรื่องนี้”

“เอาน่า หนูจันทร์ก็คงอยากทำแบบนี้แต่ว่าพ่อเตไม่เคยอยู่บ้านตรงกันสักที พ่อเตสะดวกเมื่อไรก็บอกย่า ย่าจะได้บอกหนูจันทร์ให้เตรียมตัวไว้ อ้อ อีกเรื่องหนึ่ง”

“อะไรครับคุณย่า”

“วันที่ย่าจัดงานเลี้ยง ย่าอยากให้พ่อเตมีของขวัญให้หนูจันทร์สักชิ้น อะไรก็ได้แล้วก็อยากให้พ่อเตอยู่ด้วยในวันนั้น”

“เรื่องนี้ผมไม่รับปากนะครับว่าจะอยู่ได้ไหม แต่เรื่องของขวัญผมจะจัดการให้ตามที่คุณย่าต้องการ”

“ของขวัญย่าไม่อยากให้เป็นเงินทองนะ แต่อยากให้พ่อเตหาเป็นของมากกว่า ส่วนเรื่องอยู่นั้นย่าจะจัดงานวันที่พ่อเตว่าง เพราะฉะนั้นบอกย่าด้วยว่าเราจะอยู่บ้านวันไหน”

“อ้อ อีกเรื่องหนึ่ง” คุณหญิงลออนึกได้ก่อนที่จะออกไป

“หนูจันทร์เรียนจบแล้ว ย่าอยากจะให้พ่อเตหางานให้ทำหน่อย เอาเป็นงานที่บริษัทเรานี่แหล่ะ พอมีตำแหน่งอะไรว่างบ้างไหม เอ หรือว่าจะให้มาช่วยพ่อเตดี” ว่าไปนางก็อยากให้เป็นเช่นนั้น เผื่อว่าความใกล้ชิดจะทำให้อะไรๆ ง่ายขึ้น

“เรื่องช่วยคงไม่ต้องมาช่วยผมหรอกครับ คุณประภาทำงานดีอยู่ อีกอย่างคุณประภารู้ใจผมเพราะทำงานกันมานาน เดี๋ยวผมจะให้คุณประภาดูว่ามีตำแหน่งอะไรที่พอจะทำได้ก็แล้วกันครับ”

“ขอบใจมากนะพ่อเต ย่าไปเอนหลังก่อนล่ะ อย่าทำงานดึกนักเดี๋ยวจะไม่สบาย ดูแลตัวเองด้วย”

“ขอบคุณครับ คุณย่า”

เตชิตประคองหญิงชราที่ลุกจากเก้าอี้ไปส่งที่หน้าห้อง และปล่อยให้สาวใช้ที่รออยู่ด้านนอกรับช่วงประคองนางเดินต่อกลับไปที่เรือนเหมือนเคย คุณหญิงลออได้แต่ภาวนาในใจในระหว่างที่เดินกลับไปว่า ขอให้แผนการที่วางไว้สำเร็จเป็นจริงเสียทีเถอะ