ตอนที่ 5 ตำราข้ามภพ

เพราะขนาดชนชั้นกษัตริย์ก็ยังมิอาจที่จะเป็น จอมยุทธ์ชั้นก่อกำเนิดเทพเซียนได้เลย

เป็นได้สูงสุดแค่จอมยุทธ์ชั้นที่ 9 เท่านั้น ดังนั้น ถ้าหากมีจอมยุทธ์ชั้นก่อกำเนิดถือกำเนิดขึ้น ไม่ว่าจะไปที่แห่งใดย่อมได้รับการต้อนรับเยี่ยงกว่ากษัตริย์

แต่ว่านอกจากจอมยุทธ์แล้ว ยังมีอีกตำแหน่งหนึ่งที่เรียกว่าหมอยา

ถ้าหากพูดถึงหมอยาแล้ว ไม่ใช่ตำแหน่งที่คนทั่วไปจะได้เป็นได้ง่ายๆ นอกจากต้องมีพลังปราณธาตุอัคคีแล้ว ยังต้องมีพลังจิตที่แกร่งกล้าเป็นอย่างมาก ต้องเป็นจอมยุทธ์อัคคีที่มีพลังแกร่งกล้า ทั้งยังต้องเป็นหมอยาที่มีพรสวรรค์

ทว่าในดินแดนที่จอมยุทธ์เป็นใหญ่แห่งนี้ นางไม่มีแม้แต่วิทยายุทธ์ใดติดตัวเลยสักนิดเดียว

เนื่องจากนางไม่ใช่ผู้ที่มีวิชาติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด แม้แต่จอมยุทธ์ลำดับชั้นที่ 1 นางก็ยังไม่สามารถที่จะเป็นได้

แม้กระทั่งตำแหน่งในตระกูลหลินนางก็ยังไม่มีที่ยืนเลยด้วยซ้ำ 

หลินซินเหยียนหลับตาทบทวนตำราแพทย์โอสถพร้อมทั้งการถ่ายเทพลังลมปรานในขณะที่ทุกอย่างกำลังไปได้ดี แต่แล้ว..

"ชีพจรถูกปิดอย่างนั้นหรือ?" หลินซินเหยียนกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง จากนั้นนางหลับตา

แล้วนั่งขัดสมาธิที่บริเวณนิ้วมือของนางสัมผัสได้ถึงชีพจรอันแผ่วเบาแต่กลับเย็นเยือกทีละเล็กละน้อย "ดูท่าแล้วแม่นางผู้นี้จะไม่ใช่นางไร้ค่าตั้งแต่กำเนิดเสียแล้วสิ

อาการของนางเช่นนี้ตามตำราแพทย์โอสถแล้วบ่งบอกว่านางนั้นโดนพิษ น่าจะเป็นเพราะว่านางถูกวางยาพิษจริงๆ

ตอนนี้ยาพิษได้หลอมรวมจนแพร่กระจายไปทั่วร่างของนางแล้ว ถึงทำให้ไปขัดขวางพลังปราณในร่างไม่สามารถฝึกฝนวิทยายุทธ์ได้

ถ้าเป็นที่ยุคปัจจุบันของนาง นางถือเป็นทายาทของแพทย์แผนโบราณเป็นอาจารย์แพทย์อัจฉริยะผู้มีอายุน้อยที่สุดจากตระกูลแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นจะว่าไปแล้วเรื่องแก้ยาพิษพวกนี้ สำหรับนางถือว่าไม่ยากเกินความสามารถเลย

"ถ้าหากตอนนี้ในมือของข้ามีเข็มเงินสักเล่มข้าคงจะสามารถแก้พิษได้อย่างแน่แท้ แต่ว่าตอนนี้ขอเพียงแค่ใช้เข็มเย็บผ้าเพื่อลดระดับพิษในร่างได้แค่นั้นก็พอ

แต่การใช้เข็มเย็บผ้านั้นนับว่าไม่ปลอดภัยนัก ถ้าหากว่าใช้อย่างไม่ถูกวิธี ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถลดระดับพิษได้ แต่ยังจะทำให้ติดเชื้อมากขึ้นไปอีก อีกทั้งเข็มเย็บผ้ามีขนาดสั้น

หากไม่ระวังจะทำให้เข็มฝังเข้าไปร่างกายได้ง่าย

แต่ว่านางในตอนนี้นั้น ก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก ถ้าหากจะไปซื้อที่ร้านอาวุธ ถึงแม้จะใช้เงินไม่กี่ตำลึงแต่ตอนนี้นางก็จนยิ่งนัก จนแม้กระทั่งเงินสักตำลึงนางก็ไม่มี

หลินซินเหยียนนั่งหลับตาทบทวนตำราโอสถจากนั้นริมฝีปากเล็กๆก็พึมพำขึ้นมา

"ขั้นตอนแรกของการรักษาคือการลดระดับพิ ษในร่างกาย"

ว่าพลางหยิบเข็มเย็บผ้าที่มีขนาดยาวห้าเซนติเมตรขึ้นมา หลังจากนั้นหลินซินเหยียนก็จุดเทียนนำปลายเข็มมาลนที่เปลวเทียน หลังจากรอสักพักเข็มทั้งแท่งก็ถูกลนให้มีสีแดงฉาน หลังจากนั้นก็นำไปแช่ในน้ำเปล่าที่เตรียมไว้ ตั้งงแต่ทีแรก

"ที่นี่ค่อนข้างที่จะล้าหลังจริงๆ อย่าว่าแต่หัวสุราเลยแม้แต่น้ำยาฆ่าเชื้อก็ยังไม่มี ดังนั้นก็คงได้แต่รักษาตามวิธีดั้งเดิม แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ฆ่าเชื้อได้เช่นเดียวกัน"

 ช่วงเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

"ในที่สุดก็นำพิษออกไปได้แล้ว"

ทำให้ริมฝีปากสวยแย้มยิ้มกว้างขึ้นไปอีก แต่ดวงตากลับฉายแววเยือกเย็นทิ่มแทงเข้ากระดูก

ถึงข้าจะไม่ใช่หลินซินเหยียนของดินแดนลั่วเฉินแห่งนี้แต่ตอนนี้ข้าใช้ชีวิตในร่างของนาง

หลินซินเหยียนนั่งลงขัดสมาธิอีกครั้งใช้สองนิ้วจับที่จุดฝังเข็มอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงค่อยๆ นำเข็มลงฝังที่จุดฝังเข็ม

ช่วงเวลานี้นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากของหลินซินเหยียนนางแทบจะทนไม่ไหวจริงๆ ยาพิษที่กำลังถูกกำจัดออกจากร่างกาย ทำให้เกิดความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว คิ้วโก่งขมวดเล็กน้อย ใบหน้าสวยขึ้นสีเผือด ริมฝีปากบางขบกัดจนสั่นไหว

เพียงไม่นานเมื่อยามพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า หญิงสาวก็เบิกตากว้างขึ้นรอยยิ้มที่สวยงามพลันปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง ดวงตาส่องประกายอย่างวิบวับ

ตอนนี้นางรู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายลงทันที ความรู้สึกที่เหมือนได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งซาบซ่านเข้าสู่หัวใจ

ความเจ็บปวดและความโกรธแค้นของนาง ข้าจะเป็นคนค่อยๆ คืนมันกลับให้แก่คนเหล่านั้นแทนนางเอง เจ้าสบายใจได้

ภายในห้องทรงอักษร องค์ชายรัชทายาทเย่เฉินตงมองไปยังร่างในชุดสีเหลืองทองอันเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์ผู้สูงส่งที่กำลังประทับอยู่บนบัลลังก์มังกรพลางกวาดสายตาอ่านหนังสืออย่างไม่รีบร้อนนัก

เพียงแต่รออยู่ด้านข้างอย่างเงียบสงบ

ทำได้ชั่วครู่ฮ่องเต้เย่ไห่เฉินจึงละสายตาออกจากฎีกาพร้อมกับผินพระพักตร์ขึ้นมองชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ด้านล่างพลางตรัสว่า

"ตงเอ๋อ เจ้ามีธุระอันใดเช่นนั้นหรือ?"

เย่เฉินตงยกยิ้มเพียงเล็กน้อย ทั้งร่างส่องประกายความมั่นอกมั่นใจในตัวเองออกมาเป็นอย่างยิ่ง

"ทูลเสด็จพ่อ ลูกมาเพื่อทูลรายงานเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างลูกกับหลินซินเหยียนแห่งตระกูลหลินพะย่ะค่ะ"

"อืม ข้ารับรู้ความประสงค์ของเจ้าทั้งหมดแล้วแต่ว่า เรื่องนี้เป็นพระประสงค์ของเสด็จปู่ ดังนั้นเจ้าควรที่จะไปทูลขอเสด็จปู่มิใช่หรือ?"

กษัตริย์เย่ไห่เฉิงขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยพลางกล่าวว่า "แต่ว่ากษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ เสด็จปู่ของเจ้าเป็นผู้มีรับสั่งลงไปเองจะให้ถอนคำได้อย่างไร?"

เย่เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นสายตาส่องประกายบ่งบอกว่าเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นอย่างดี

"เสด็จพ่อ การประลองที่จะเกิดขึ้นในไม่นานนี้อาจารย์ของลูกจะมาร่วมด้วยตนเองถึงตอนนั้นลูกจะเป็นคนขอยาลูกกลอนสวรรค์ให้เสด็จพ่อเอง

ไม่แน่ว่ายาลูกกลอนนี้อาจจะทำให้เสด็จพ่อสามารถเลื่อนชั้นขึ้นเป็นจอมยุทธ์ขั้นที่ 7 ได้พะย่ะค่ะ"

ดวงใจของกษัตริย์เย่ไห่เฉิงสั่นไหวขึ้นด้วยความตื่นเต้นทันที

สวรรค์ทรงทราบแล้วว่าวิทยายุทธ์ของพระองค์นั้นติดอยู่ในชั้นที่ 6 มานานหลายปีแล้ว ถ้าหากไม่ได้รับความช่วยเหลือคงไม่สามารถ ที่จะบรรลุได้ เมื่อมีโอกาสดีๆ เช่นนี้ถ้าไม่รีบคว้าไว้เขาก็โง่เขลาเต็มที

"ฮะแฮ่ม"

ฮ่องเต้เย่ไห่เฉิงอดกลั้นเก็บความยินดีเอาไว้ในใจ แล้วยิ้มขึ้นเพียงเล็กน้อย พระองค์ตรัสขึ้นมาว่า

"ถ้าเช่นนี้แล้วพ่อจะจะหาคู่หมายให้หลินซินเหยียนใหม่ เพื่อเป็นการทดแทนให้กับตระกูลหลินและหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง แต่กระนั้นพ่อจะต้องจัดการให้เสร็จค่อยไปทูลต่อเสด็จปู่ของเจ้าในไม่ช้านี้เจ้าพาแม่นางหลินซินเหยียนมาพบพ่อสักหน่อยเถิด"

"พะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ"

เย่เฉินตงค้อมคำนับด้วยความเคารพมุมปากยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ

สวนด้านหลังของตระกูลหลินหญิงสาวค่อยๆเบิกตาขึ้นกว้าง มือของนางมีตำราอยู่ภายในมือเล่มหนึ่ง เมื่อมองแล้วก็เป็นเพียงแค่ตำราปกติธรรมดาทั่วไปไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่ทว่าตัวอักษรสีเงินสองตัวที่ปรากฏอยู่บนหน้าปกกลับบ่งบอกว่านี่ไม่ใช่เพียงหนังสือธรรมดาๆ เท่านั้น

ตำราโอสถ!

หลินซินเหยียนลูบปกหนังสืออย่างแผ่วเบา นัยน์ตาสะท้อนแววสับสนตำราโอสถเล่มนี้เป็นสิ่งที่ท่านปู่ของนางมอบไว้ให้ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต

นางอ่านจนจบจนจำขึ้นใจทุกตัวอักษรดังนั้นนางจึงนำติดตัวไปงานสัมนาด้วยเพื่อจะมอบให้กับพิพิธภัณฑ์ทางการแพทย์เก็บเอาไว้ นางไม่คิดเลยว่าหลังสือจะข้ามภพมากับนางด้วยเช่นกัน