บทที่ 01 กำเนิดมังกร

รัชสมัยของมู่อวี้เฉินต้าหวาง บ้านเมืองระส่ำระสายผู้คนล้มตายจากศึกสงครามเป็นจำนวนมาก เพราะทางด้านเหนือของแคว้นมู่ คือแคว้นอัน และทางด้านใต้มีแคว้นเยว่ สองแคว้นนี้เป็นหอกข้างแคร่ทิ่มแทงใจเรื่อยมา ตั้งแต่มู่หมิงตี้ปฐมต้าหวางก็มีสงครามทั้งสามแคว้นอยู่เนืองๆ (ต้าหวาง แปลว่า ฮ่องเต้ / จักรพรรดิ / กษัตริย์)

“แม่ทัพหม่าซ่งทางชายแดนได้ความว่าอย่างไร”

“ทูลต้าหวาง กระหม่อมแม่ทัพหรงจื่อได้ต้านทัพเยว่ จนแคว้นเยว่ล่าถอยไปแล้วพระเจ้าค่ะ” แม่ทัพหม่าซ่งเอ่ยบอกต่อหน้าต้าหวาง และเหล่าขุนนางในท้องพระโรง

“ดี ดีมาก ฉงหลิน นำพระราชโองการของเรา ให้เลื่อนขั้นแม่ทัพนายกองคนละหนึ่งชั้นยศ รวมไปถึงเหล่าทหารที่ไปทำศึกครั้งนี้ และให้เหล่าทหารในกองทัพได้กลับบ้านไปหาลูกและฟูเหรินของพวกเขา ใครไปรบครั้งนี้งดภาษีให้กับครอบครัวนั้นเป็นเวลาสามปี” ต้าหวางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด (ฟูเหริน แปลว่า ภรรยา)

“ขอต้าหวางจงทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นๆ ปี”

เมื่อขุนนางทูลสรรเสริญต้าหวางจบ นางกำนัลของลี่ฮวากงวิ่งเข้ามาทางด้านข้างของตำหนัก เข้ามายังประตูด้านข้าง ก้าวเดินมาหาฉงหลิน ที่ยืนอยู่ด้านข้างต้าหวาง ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ฉงกงกง ฉงกงกง” เอ่ยด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อยจากวิ่งมาไกลกว่าจะถึงฉางเฉินกง

“ว่าไงจู่เหม่ย วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว หมี่หวางโฮ่วเป็นอันใดหรือ” ฉงหลินเอ่ยถาม ทอดสายตามองใบหน้าของนางที่ดูตื่นตระหนกยิ่งนัก (หวางโฮ่ว คือ ฮองเฮา / ราชินี / จักรพรรดินี)

“กงกง หมี่หวางโฮ่วใกล้เพลาประสูติกาลแล้วเจ้าค่ะ” จู่เหม่ยเอ่ยบอกเช่นนี้ ฉงหลินมีหน้าตาที่ตื่นตระหนกดีใจยิ่งนัก

“จริงหรือจู่เหม่ย ข้าจะรีบกราบทูลต้าหวางเดี๋ยวนี้” ฉงหลินเอ่ยบอก แล้วรีบก้าวเดินออกไปหาต้าหวางทันที

“ต้าหวาง หวางโฮ่วกำลังใกล้จะประสูติกาลแล้วพระเจ้าค่ะ” ฉงหลินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจยิ่งนัก ต้าหวางรีบลุกจากตั่งนั่งทันทีด้วยความดีใจ

“รีบไปกันเถิด”

ต้าหวางเอ่ยจบ จึงรีบก้าวเดินออกจากท้องพระโรงทันที ทำให้เหล่าขุนนางที่อยู่ในท้องพระโรงที่กำลังปรึกษาราชการต่างงวยงงว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ฉงหลินจึงเดินมาหน้าบัลลังก์และเอ่ยบอกเหล่าขุนนางว่าหวางโฮ่วกำลังจะคลอดให้กำเนิดบุตร

“เบ่งอีกเพคะ...หมี่หวางโฮ่ว...เบ่งอีกเพคะ” เสียงของหมอหลวงหญิง หรือหมอตำแยที่เชี่ยวชาญกำลังเอ่ยบอก หญิงสาวใบหน้างดงามที่กำลังเบ่งลูกมาหลายชั่วยามแล้ว แต่ไม่มีวี่แววว่าจะออกแต่อย่างใด

“อืม...อื้ม...” หวางโฮ่วร้องครางครวญด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ทั้งที่ครั้งนี้เป็นท้องครั้งที่สามแล้วก็ตามที

“ใกล้แล้วเพคะ อีกนิดเดียว” จู่เหม่ยเอ่ยบอกหวางโฮ่วที่ใช้ริมฝีปากกัดผ้า มือเรียวของนางนั้นจับหวางโฮ่วเอาไว้ โดยมีนางกำนัลอีกคนจับมือเรียวของหวางโฮ่วไว้เช่นกัน

เสียงร้องควรครางสลับกับเสียงบรรเลงฉินเพื่อขับกล่อมเทพเซียนลงมาอวยพรการให้กำเนิดบุตรธิดา แต่ทว่าคนที่อยู่ด้านนอกกลับร้อนรนจนนั่งไม่ติด ก็คือต้าหวางนั้นเอง

“ทำไมยังไม่คลอดอีก นี่มันก็สองชั่วยามแล้ว ตอนนี้ซูเอ๋อร์ของข้านางเป็นเช่นไรบ้าง” ต้าหวางเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนใจยิ่งนัก

“ต้าหวางพระทัยเย็นอีกไม่นานหวางเย่หรือกงจู่พระองค์น้อยๆ ก็ออกมาให้พระองค์เชยชมแล้วพระเจ้าค่ะ”

ฉงหลินเอ่ยบอกเช่นนี้ และมองต้าหวางที่เดินไปเดินมานั่งไม่ติด เช่นเดียวกับเขาที่รู้สึกเป็นห่วงหวางโฮ่วยิ่งนัก

“เบ่งอีกเพคะ” หมอหลวงหญิงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดังลุ้นไปกับหวางโฮ่ว นางกำนัลสาวคอยซับเหงื่อที่ไหลเต็มใบหน้างดงามราวกับเทียนโฮ่วมาจุติในร่างของมนุษย์ (เทียนโฮ่ว คือ เป็นราชินีของสวรรค์)

“อืม...กรี๊ด...”

“อุ๊แว้...อุ๊แว้....”

หลังจากหวางโฮ่วกรีดร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด เสียงของเด็กก็ร้องดังขึ้นมา ทำให้ต้าหวางรีบวิ่งเข้าไปในห้องประสูติ นั่งบนตั่งนอนของหวางโฮ่ว

“ซูเอ๋อร์...ซูเอ๋อร์...ข้ามาแล้ว เจ้าเจ็บมากไหม” ต้าหวางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มือหนากุมมือบางของหวางโฮ่วเอาไว้ ทอดสายตามองเห็นหมอหลวงหญิงกำลังนำเด็กน้อยไปอาบน้ำลบรอยเลือดที่ติดตามตัว นางกำนัลอีกสองคนเช็ดรอยเลือดบนขาของหวางโฮ่ว

“ต้าหวาง หม่อมฉันหายเจ็บแล้วเพคะ” หวางโฮ่วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความสุขที่เอ่อล้นที่ได้ให้กำเนิดบุตรมังกร

“ต้าหวาง หวางโฮ่วเพคะ พระองค์ได้หวางเย่เพคะ” หมอหลวงหญิงเอ่ยบอกกับต้าหวาง และหวางโฮ่ว นางอุ้มเด็กชายส่งให้ต้าหวาง ต้าหวางรับทารกน้อยไว้ในอ้อมกอด ต้าหวางทอดสายตามองเด็กน้อยในอ้อมกอด ทอดสายตามองไปยังดวงจันทร์บนฟากฟ้าที่สุกสกาวสว่างไสวเต็มดวง อีกทั้งดวงดาวทั้งหมดปรากฏรัศมีโดยรอบ อีกทั้งยังมีดวงดาวถึงแปดดวง ถือว่าเป็นนิมิตหมายอันดียิ่งนัก ต้าหวางทอดสายตากลับมายังหวางเย่อีกครั้ง (หวางเย่ แปลว่า องค์ชาย)

“เจ้าเกิดในคืนพระจันทร์เต็มดวง อีกทั้งยังเป็นคืนหวางเย่คนที่แปด ถือว่าเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง ข้าจะให้เจ้าชื่อว่า มู่เยว่หัว”

“ต้าหวาง การกำเนิดมู่เยว่หัวหวางเย่ ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีนัก ทำนายไว้ว่าเมื่อสามร้อยปีที่แล้ว ถ้าดาวเรียกกันแปดดวงบนฟากฟ้า ในคืนพระจันทร์ทรงกลดเช่นนี้ บุตรที่เกิดเป็นชายได้ถือกำเนิด ถือว่าเป็นผู้มีวาสนา จะได้เป็นจอมจักรพรรดิ และถ้าหากบุตรีใดที่เกิดในเพลานี้เช่นกัน จะมีอำนาจวาสนาเกื้อกูลหนุนส่งกันให้ฟูจวินของนางพระเจ้าค่ะ” ฉงหลินเอ่ยบอกต้าหวางเช่นนี้

“ฉงหลิน ถ่ายทอดคำสั่งของข้าลงไป ให้ผู้คนในแคว้นมู่จัดงานเฉลิมฉลองแปดวันแปดคืน ติดโคมไฟรอบเมืองลู่ชิง งดภาษีให้ราษฎรเป็นระยะเวลาหนึ่งปี” ต้าหวางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียปลื้มปีติยิ่งนัก

“ขอต้าหวางจงทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นๆ ปี” เหล่าข้าหลวงเอ่ยขึ้นพร้อมๆ กัน

.........................................

ตอนแรกมาแล้ว!!! สนุกไหมคะ

ไรท์ได้พาเยว่หัวมาส่งก่อนน๊า ตอนหน้าจะได้เจอกับจ่างซุนลี่แล้ว 

ทุกท่านไรท์ขอดำเนินเรื่องค่อยเป็นค่อยไป หวานชื่นก่อน

ถ้าได้กันเสียกันเมื่อไหร่ เอากันเน้นๆ แน่นอน อิอิ

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกๆ ท่าน อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะคะ

เม้นท์แล้ว อย่าลืมกดหัวใจให้ด้วยนะ