จอมดุ+จอมโหด

เอี๊ยด!

รถยนต์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูงเบรกกะทันหันเมื่ออยู่ๆ ก็มีอะไรบางสิ่งพุ่งพรวดออกมาจากข้างถนนจนทำให้ต้องเบรกรถกะทันหันในเวลากลางดึกของค่ำคืนนี้ เดชะบุญที่รถไม่เสียหลักพลิกคว่ำและโชคดีไม่ได้ทำให้สิ่งมีชีวิตที่พุ่งตัวออกมาตัดหน้ารถได้รับอันตรายถึงชีวิต

“แม่งเอ้ย! ตุ้บ!” เขาสบถออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับตบพวงมาลัยรถยนต์แล้วกระชากประตูรถลงไปดูสิ่งมีชีวิตที่ล้มอยู่หน้ารถตัวเอง พอลงไปก็มีชายร่างใหญ่สองคนวิ่งมาขวางทางของเขาไว้ และนั่นแหละทำให้รู้ว่าคนที่วิ่งพรวดพราดออกมาตัดหน้ารถของตนเองนั้นกำลังหนีจากสองคนที่มายืนขวางทางตนเอง

“พวกมึงเป็นใคร?”

“อย่าเสือกดีกว่าถ้าไม่อยากตาย” หนึ่งในชายสองคนเอ่ยขู่พร้อมกับล้วงมีดพกที่อยู่ในกางเกงยีนส์ออกมาชี้ปลายมีดขู่คนตรงหน้า

กรอด!

ไอ้ผาดขบกรามแน่นจนเสียงลอดไรฟันออกมา สองมือกำเข้าหากันแน่นมองเลยไอ้กระจอกทั้งสองคนไปยังร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังขยับตัวลุกขึ้นยืน

“ถ้าไม่อยากตายเป็นผีข้างถนนก็กลับขึ้นรถของมึงไปซะ อย่าหาว่าพวกกูสองคนไม่เตือน” อีกหนึ่งคนพูดขึ้นขู่ตามเพื่อนที่ถือมีดชี้ไปทางคนตรงหน้าของพวกตน

“ชะ...ช่วยหนูด้วยนะคะ พวกมันจะเอาหนูไปขายค่ะ อึก! ฮือ…” เสียงเล็กขอความช่วยเหลือและน้ำเสียงของหล่อนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ปกติกูก็ไม่เคยเสือกเรื่องของชาวบ้านหรอกนะ และกูก็ไม่ใช่คนดีอะไรด้วย แต่กูปล่อยพวกมึงทำเลวต่อหน้าไม่ได้จริงๆ ว่ะ!” ไอ้ผาดตอบสวนกลับพร้อมกับดึงชักปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังตัวเองออกมาเล็งไปยังพวกกระจอกทั้งสอง

‘มะ...มันมีปืน’ คนที่ถือมีดเอ่ยกระซิบเพื่อนเสียงสั่นให้ได้ยินกันสองคน

‘มันไม่กล้ายิงเราหรอก มันแค่ขู่เรา’ อีกคนตอบกระซิบเพื่อนของตนกลับ

“กูไม่ได้ขู่ และปืนในมือกูก็ยิงคนตายมาเยอะพอสมควร” ไอ้ผาดมองออกว่าพวกมันกระซิบอะไรกันและเดาไม่ยากจึงพูดกดดันพวกมันทั้งสองคนไป

“มึงไม่กล้ายิงพวกกูหรอก มานี่” คนที่ไม่ได้ถือมีดตอบตะโกนกลับพร้อมหันไปดึงกระชากร่างเล็กที่เพิ่งลุกขึ้นยืนเข้ามากอดแน่นเป็นตัวประกัน

“ว้าย! ชะ...ช่วยฉันด้วยนะคะคุณ ช่วยฉันด้วยได้โปรด” สาวน้อยอ้อนวอนทั้งน้ำตาและพยายามดิ้นขัดขืนหนีจากอ้อมกอดแน่นของเดรัจฉาน

“เอามีดมาให้กู” ชายคนเดิมที่กระชากสาวน้อยมากอดแน่นพูดขึ้นพร้อมแย่งมีดในมือของเพื่อนมาจะจี้คอของหญิงสาวที่ตนกอดแน่น แต่จังหวะที่จับแย่งมีดนั้นเอง...

ปัง!

อ้าก!

เมื่อถูกกระสุนปืนเจาะมือโดยไม่ทันได้ตั้งตัว มันก็รีบผลักร่างน้อยที่กอดรัดแน่นออกให้พ้นแล้วกุมมือที่โดนยิงเต็มไปด้วยเลือดด้วยความโกรธ

“มึงกล้ายิงกู”

“เออ! กูกล้าฆ่ามึงด้วย ถ้ามึงยังอยู่ตรงนี้ ปัง!” แล้วไอ้ผาดก็ยิงไปที่ขาของมันจนต้องทรุดล้มกับพื้น

อ้าก!

“มึง...กูว่าเราไปกันเถอะ” เพื่อนของมันรีบพยุงมันลุกขึ้นพร้อมดึงลากพาหนีและมันก็ไม่รอช้าที่จะหนีตามคำชวนของเพื่อน

ร่างน้อยที่ถูกผลักล้มไปกองที่พื้นอีกครั้งกำลังพยายามดันตัวเองลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่ไหว ขาของเธอเจ็บล้มรอบสองเท้าเธอแพลงทำให้ลุกยืนไม่ไหว

ไอ้ผาดเก็บปืนไว้ที่เดิมแล้วเดินไปโน้มตัวก้มลงไปหาคนที่พยายามจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือข้างที่จับปืนก่อนหน้านี้ไปให้เธอจับลุกขึ้น

“ขะ...ขอบคุณนะคะ” เพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าของผู้มีพระคุณใกล้ๆ ก็ตอนนี้เองว่ามันรกครึ้มไปด้วยเครา ผู้ชายตรงหน้านี้ช่วยเธอให้รอดพ้นจากพวกของแม่เลี้ยงของตนเอง มือน้อยที่เต็มไปด้วยแผลถลอกยกขึ้นจับมือหนาที่ยื่นมาให้แล้วเขาก็กระตุกมือดึงเธอให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเสียหลักเซปะทะอกแกร่งของเขา

อุ๊ย!

“ขะ...ขอโทษนะคะ” เธอรีบดันตัวเองออกห่างจากอกแกร่งพร้อมเอ่ยขอโทษเสียงสั่น

หึหึ

“บ้านอยู่ไหน ฉันจะไปส่ง” ไอ้ผาดถามคนที่หน้ามอมแมม ตัวเตี้ยเพียงระดับอกของตนพร้อมดึงมือตนออกจากมือน้อยที่จับแน่น

“นะ...หนูกลับบ้านไม่ได้ค่ะ” เธอบอกเขาเสียงแผ่ว

“ทำไมถึงกลับไม่ได้ หรือหนีออกจากบ้านมาและสองคนนั้น...” ไอ้ผาดยังไม่ทันได้พูดจบความ เสียงเล็กก็แทรกขึ้น

“หนูกลับบ้านไปก็เจอกับสองคนนั้นค่ะ สองคนนั้นเป็นคนของแม่เลี้ยงหนู แม่เลี้ยงหนูจะขายหนูให้เสี่ย หนูเลยหนีออกมาค่ะ”

“แล้วพ่อของเธอล่ะ”

“พ่อเสียไปเมื่อต้นเดือนที่แล้วค่ะ”

“ชีวิตน้ำเน่าดีนะ แล้วญาติล่ะ ฉันจะไปส่ง” แล้วก็ต้องเม้มปากแน่นเมื่อหล่อนส่ายหน้าเป็นคำตอบจนต้องถอนหายใจดังออกมา

เฮ้อ!

“กูไม่น่าเสือกอย่างพวกมันว่าจริงๆ” เขาเอ่ยพึมพำกับตัวเองเสียงดังแล้วมองหน้าของคนตัวเล็กมอมแมมตรงหน้าแล้วพูดต่อ

“งั้นก็ไปกับฉันก่อน” แล้วไอ้ผาดก็เดินกลับรถของตัวเองโดยมีสาวน้อยเดินกะเผลกๆ ตามไปขึ้นรถ