บทที่ 15

หวังเจียซูลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้เจ้าเมืองในมือถือถ้วยเหล็กรูปทรงสี่เหลี่ยม ใส่สุราเต็มถ้วย เดินตรงหน้าประตูห้องโถงแล้วยื่นมองเอี้ยซังเถ๋อ

" ท่านเอี้ย นี้ก็ 5 วันเเล้วนะ ท่านยังทนได้อยู่อีกเหรอ ช่างน่านับถือจริงๆ " หวังเจียซูพูดพร้อมจิบสุราไปด้วย เอี้ยซังเถ๋อมองไปทางต้นเสียงด้วยสภาพอ่อนเเรง

" เตรียมตัวไว้เถอะไอ้ชั่ว !! องค์ฮ่องเต้ไม่ปล่อยเจ้าไวแน่.. " เอี้ยซังเถ๋อพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

" หึ หึ หึ ยังปากดีอยู่ได้ แล้วไหนล่ะฮ่องเต้ของเจ้านี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ป่านนี้ฮ่องเต้ของเจ้าปล่อยทิ้งเมืองนี้ไปแล้วล่ะมั้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า " หวังเจียซูพูดแล้วดื่มสุราอย่างมีความสุข แล้วไม่นานสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป สีหน้าเขาเคร่งครึมขึ้นมาทันที เมื่อเห็นซีหวังมู่เดินเข้ามาหาตน

" ท่านซีหวังมู่ เหตุใดท่านอยู่ที่นี่ มิใช่ว่าท่านอยู่เขตแดนเมืองอิงเหรอ " หวังเจียซูพูดด้วยความตกใจ

" ทัพหน้าของเราแตกพ่าย ข้าไม่อยากเอาทหารของเราไปเสี่ยงข้าจึงนำทหารที่เหลือถอยทัพกลับมา ข้าได้ทำลายสะพานแล้ว พวกมันคงใช่เวลาเป็นเดือนถึงจะทำเสร็จ เราควรใช่โอกาสนี้ถอยทัพกลับ " ซีหวังมู่พูด

" ท่านว่ายังไงนะ ถอยงั้นเหรอ เรายังไม่แพ้สักหน่อยจะถอยทำไม่กันล่ะ เรามียุทธศาสตร์ที่เป็นต่อมาก พวกเราไม่มีทางแพ้ได้หรอก " หวังเจียซูพูด

" เจ้าลืมไปแล้วเหรอ หน้าที่ของเราที่มาในวันแค่มาทดสอบกองทัพของศัตรูเพื่อหาข้อมูลเท่านั้น ไม่ใช่มายึดเอาพื้นที่ แล้วข้าก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้วเราควรที่จะถอยกลับในตอนที่เรายังมีโอกาส " ซีหวังมู่พูด

" นี่ท่านกลัวศัตรูอย่างนั้นเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า หากท่านกลัวขนาดนั้นท่านก็กลับไปเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี้รอรับศึกเอง " หวังเจียซูพูดพร้อมมองซีหวังมู่ด้วยสายตาเย่อหยิ่ง 

" แล้วแต่เจ้าแล้วกัน ข้าจะเอาทหารในสังกัดข้ากลับ แล้วข้าจะไปรอที่ริมแม่น้ำฝั่งโน้น " ซีหวังมู่พูดจบก็หันหลังแล้วเดินจากไป

" เดี๋ยวเจ้าก็รู้ว่าข้ากลัวอะไร " ซีหวังมู่คิดในใจ

" ไท่อู่ " หวังเจียซูเรียกคนที่อยู่ในห้องโถง แล้วชายวัย 32 ปี รูปร่างใหญ่กำยำ สูงกว่า 2 เมตร ผิวน้ำตาลเข้ม หน้าตาดุดันหัวโล้น มีหนวดมีเครา ใส่เกราะสีกลมเข้มเต็มตัว ด้านหลังสะพายดาบใหญ่ยาวที่อยู่ในฝักดาบหนังสัตว์ เดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าหวังเจียซูพร้อมกุมมือ

" ขอรับท่านแม่ทัพ " ไท่อู่พูดด้วยเสียงทุ้ม

" ข้าจะให้ทหารฝีมือดี 50,000 นาย กับพวกคนเถือนและนักโทษที่มีทั้งหมด 150,000 นาย แก่เจ้าแล้วไปโจมตีกองทัพฉินที่กำลังจะมา แต่งานสำคัญของเจ้ายังมีอีกอย่างหนึ่ง นั้นคือการเอาหัวแม่ทัพของพวกมันมาให้ข้า แล้วข้าก็ได้ข่าวว่า ฉินจวิน องค์ชายรองแห่งแคว้นฉิน เป็นแม่ทัพนำทัพมา เจ้าคงไม่ทำให้ข้าผิดหวังหรอกนะ ไท่อู่ " หวังเจียซูพูดพร้อมยิ้มด้วยความมั่นใจ

" ขอรับ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ข้าจะนำหัวของฉินจวินมาให้ท่านแน่นอนขอรับ " ไท่อู่พูดพร้อมกุมมือแล้วยิ้ม ก่อนที่จะเดินออกไปเตรียมตัว

อีกด้านหนึ่ง หยินซวน หยวนหวิน และเหวยซาน พร้อมทหารม้าในสังกัด 100 นาย เดินทางอย่างรวดเร็วตรงไปที่ค่ายใหญ่ พวกเขาใช้เวลาไม่กี่วันก็มาถึงหน้าค่ายใหญ่ ซึ่งทหารเฝ้ากำแพงเห็นกลุ่มทหารม้าที่มีธงของแคว้นฉินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู จึงเดินไปตรวจสอบให้แน่ชัด เมื่อรู้ว่าเป็นพวกเดียวกันจึงเปิดประตูให้ หยินซวนขี่ม้านำหน้าเข้าไปด้านใน แล้วถามทหารว่าหลิวเยียนเฟิงอยู่ไหน เมื่อรู้แล้วก็ควบม้าไปหาทันที 

หลิวเยียนเฟิงกำลังฝึกทหารอยู่กลางค่าย โดยมี อาฮง อายุ 20 ปี และ ลู่อี้ อายุ 20 ปี นักดาบที่อยู่ในกลุ่มผู้ติดตามของชุนจิน ซึ่งทั้งคู่ได้ช่วยหลิวเยียนเฟิงสอนดาบแก่ทหารอาสาอยู่นั้น พวกหยินซวนก็เดินเขามาหา จนหลิวเยียนเฟิงเห็นทั้งสาม

" ทุกคนหยุดแล้วไปพักได้ " หลิวเยียนเฟิงพูดจบทหารอาสากว่า 1,500 นายก็แยกย้ายกัยไปพัก หลิวเยียนเฟิงก็เดินไปหาพวกหยินซวนพร้อมกับ อาฮงและลู่อี้ 

" ยินดีต้อนรับท่านทั้ง 3 สู่ค่ายของข้า พวกท่านมาถึงที่นี่มีอะไรเหรอ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" พวกข้ามาที่นี่แค่อยากรู้ว่าพวกท่านอยู่กันอย่างไรเท่านั้น แล้วก็อยากรู้ว่าท่านเสียคนมากขนาดไหนในการขับไล่ศัตรูไป แต่ดูคนที่เหลือแล้วคงเสียไปไม่น้อยเลยนะ หึ หึ หึ " หยวนหวินพูดพร้อมดูรอบๆ ซึ่งมีทหารเพียง 2,000 นาย แล้วยิ้มด้วยความเย้ยหยัน

" ไม่หรอก ตั้งแต่ทหารที่บาดเจ็บถูกส่งกลับไปตอนนั้น พวกเราก็ยังไม่มีทหารอาสาคนไหนได้รับบาดเจ็บหรือล้มตายเลยสักคน พวกเราสามารถขับไล่ศัตรูไป โดยไม่เสียทหารเลยสักคน " เมื่อหลิวเยียนเฟิงพูด หยวนหวินก็ยิ้มแล้วส่ายหัว

" ท่านคิดว่าข้าโง่เหรอ หาเป็นอย่างที่ท่านพูดมา ตามจริงแล้วทหารอาสาที่ท่านควรจะมีคือ 20,000 นาย แต่นี่เห็นๆกันอยู่ว่ามีทหารไม่ถึง 5,000 ด้วยซ้ำ แล้วที่เหลือไปไหนกันล่ะหะ !!! " หยวนหวินพูดพร้อมตวาดใส่หลิวเยียนเฟิงอย่างเสียงดัง แต่นางไม่รุ้สึกสะทบสะท้านอะไรเลย

" สะพานข้ามแม่น้ำถูกทำลายซึ่งข้าได้ให้ ทหารทั้งหมดไปสร้างสะพาน ข้าจึงเอาทหารไว้เฝ้าค่ายแค่ 2,000 นายเท่านั้น หากท่านอยากไปดูก็ไปได้ " หลิวเยียนเฟิงพูดจบ หยวนหวินก็หันไปมองหยินซวน เพราะตัวเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

" แล้วอีกอย่าง " หลิวเยียนเฟิงพูดแล้วหยวนหวินก็หันกลับไปมอง ดาบของนางก็จี้ไปที่คอของหยวนหวินจนเลือดไหล เขาตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ

" เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน เป็นแค่นายพล อย่ามาขึ้นเสียงกับข้าที่เป็นแม่ทัพ หรือเจ้าอยากจะหัวหลุดออกจากบ่าอย่างงั้นเหรอ เจ้าอยากจะลองดูก็ได้นะ เเล้วพวกเจ้าจะได้รู้ว่า เหตุได้ข้าถึงสามารถไล่ศัตรู โดยใช้เวลาไม่นานและไม่เสียทหารเลยสักคนได้ยังไง หากพวกเจ้าอยากจะรู้ก็ลองดูก็ได้นะ หึ " หลิวเยียนเฟิงพูดพร้อมสายตาที่ดุดันราวกับสัตว์ร้าย สร้างแรงกดดันให้กับหยวนหวินและเหวยซานเป็นอย่างมาก หยินซวนก็ยืนด้วยความรู้สึกกดดันเช่นกัน แต่สิ่งที่ทำให้หยินซวนรู้กดดันนั้นไม่ใช่หลิวเยียนเฟิง แต่เป็นความรู้สึกที่น่าขนลุกจากด้านหลังของหลิวเยียนเฟิง ซึ่งเป็นอาฮงและลู่อี้ที่ยืนนิ่งๆ อย่างไม่หวั่นเกรงอะไร หยินซวนดูท่าไม่ดีจึงเดินไปยืนข้างหยวนหวินแล้วกุมมือคำนับ

" ท่านแม่ทัพ ข้าขอโทษแทนหยวนหวินที่เสียมาระยาทด้วย " หยินซวนพูดพร้อมกุมมือ หลิวเยียนเฟิงได้ยินอย่างนั้นนางจึงเอาดาบออกจากคอของหยวนหวินแล้วเก็บใส่ฟัก 

" อาฮง ลู่อี้ หากพวกเขาอยากไปที่แม่น้ำ พวกเจ้าก็นำทางพวกเขาไปที่นั้นซะ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ท่านแม่ทัพ ท่านชุนจินให้พวกข้าอยู่คุ้มกันท่าน หากท่านแม่ทัพต้องการพวกข้าจะนำทางให้ " อาฮงพูดพร้อมกุมมือกับลู่อี้

" อืม หากพวกท่านอยากไปดูการก่อสร้างสะพานก็บอกพวกเขาสองคนได้ " หลิวเยียนเฟิงพูดกับทั้ง 3 แล้วหันมาหา อาฮงและลู่อี้ 

" แล้วพวกเจ้าก็ใช้ม้ากันด้วยล่ะ เดี๋ยวพวกเขาจะตามพวกเจ้าไม่ทัน " หลิวเยียนเฟิงพูดแล้วเดินไปที่กระโจมของตนเพื่อพัก ทั้งสามคนสงสัยในคำพูดหลิวเยียนเฟิงและอาฮงเป็นอย่างมาก

" พวกท่านจะไปดูไหมครับ " อาฮงพูด

" ไป ข้าอยากจะไปดู พวกเจ้าจะไปด้วยไหม " หยินซวนพูด แล้วหยวนหวินและเหวยซานก็ตกลงไปทั้งคู่

" ถ้าเช่นนั้นก็ตามพวกข้ามาได้เลยครับ " อาฮงพูดจบก็แยกกันไปเอาม้าแล้วขี่ออกไปนอกค่ายแล้ว อาฮงและลู่อี้ก็ควบม้าวิ่งนำหน้าไป แล้วหยินซวน หยวนหวินและเหวยซานควบม้าตามหลังเพียง 3 คน โดยให้ทหารพักอยู่ที่ค่ายใหญ่