ข้าอยากได้สามีมิใช่บิดาบุญธรรม

จางอวี้ถิงเดินออกมาแล้ว หยางหมิงที่เห็นนางก็ถอนหายใจ เขายังไม่ต้องการแต่งงานสักหน่อย ท่านปู่ไปทำเรื่องขายหน้าอันใดอีกเล่า

"ใต้เท้า..ขออภัยแทนท่านปู่ของข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ สร่างเมาแล้วคงลืมเองท่านอย่าได้เก็บไปใส่ใจเลยนะเจ้าคะ"

"อืม อาจิ้งกลับเถอะ"

หยางหมิงกลับขึ้นรถม้าทันที หยางหมิงหลงที่ลืมตาขึ้นมาก็เปิดหน้าต่างรถม้าเห็นจางอวี้ถิงยืนอยู่ก็เอ่ยเรียกเสียงดัง

"หลานสะใภ้เจ้าเองหรือ พรุ่งนี้เจ้าก็จะเป็นหลานสะใภ้ของข้าแล้วฮ่าๆๆๆ ไปๆกลับบ้านๆ ข้าจะไปเตรียมของขวัญรับขวัญหลานสะใภ้ของข้า นี่ๆเรียกท่านปู่สิเร็วเข้า"

"อาจิ้งไป คุณหนูจางเจ้าเองก็อย่าถือสาเล่า ท่านปู่ของข้าก็เมาเช่นกัน"

หยางหมิงสั่งคนของตนน้ำเสียงดุดันก่อนจะหันไปบอกกับจางอวี้ถิง น้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจที่เอ่ยออกมานั้น จางอวี้ถิงรู้ดีว่าเขากำลังไม่พอใจมากๆ หลี่จิ้งที่รู้ว่าจ้านายอารมณ์เริ่มไม่ดีแล้วจึงรีบควบม้ากลับจวนทันที เมื่อมาถึงจวนก็ให้บ่าวช่วยกันพยุงชายชราลงมาพาไปยังเรือนนอน หยางหมิงนึกถึงใบหน้าหวานที่ซีดเซียว อดีตหมอหลวงจางบอกว่าจะหายามารักษาหลานสาวหรือ นางป่วยร้ายแรงหรืออย่างไรกัน

หยางหมิงถอนหายใจไม่สนใจเรื่องนี้อีก นางกับเขาให้แต่งงานกันหรือไม่มีทางหรอก เขาสามสิบสองแล้วนะถ้าจำไม่ผิดเด็กนี้เพิ่งจะปักปิ่นไปเมื่อไม่นานนี้เอง หยางหมิงเตรียยมรายงานต่างๆที่พรุ่งนี้ต้องถวายรายงานเขามีประชุมในท้องพระโรงแต่เช้า และเขาเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าหลังจากประชุมเช้าเรียบร้อย เมื่อมาถึงจวน ตัวเองจะมีเมียมานั่งรออยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว

ทางด้านเซียวอวี้หลงที่ตอนนี้รอคนของจวนว่านมารับอดีตเจ้ากรมกลาโหมว่านผิงอันอยู่ นี่ก็เลยมาเกือบครึ่งชั่วยามว่านชิงเหอหลานชายของเขาเหตุใดยังไม่มา มิห่วงใจผู้อาวุโสของบ้านเลยหรืออย่างไร ไม่นานเซียวอี้หลงก็เห็นรถม้าสกุลว่านเคลื่อนเข้ามาก่อนจะมาจอดตรงหน้าเขาไม่ไกล

ม่านเปิดออกก็เห็นดรุณีน้อยนางหนึ่งลงมาจากรถม้า ที่แท้ก็แม่คู่หมั้นวัยกระเตาะของเขานั่นเอง ว่านชิงชิงที่เห็นหน้าคู่หมั้นเฒ่าก็เบ้ปากทันที ท่านปู่นะท่านปูที่ควรหาให้หลานสาวเช่นข้าคือหาสามีดีๆรูปงามหล่อเหลาอีกทั้งยังเยาว์วัยสิ กลับยกนางให้กับตาแก่เซียวอี้หลงคนนี้ ท่านจะหาพ่อบุญธรรมมาให้ข้าหรืออย่างไรกันแก่หงำเหงือกขนาดนี้เอามาให้เป็นภาระข้าหรือ

ว่านชิงชิงเดินไปหาเซียวอี้หลงพยายามเก็บสีหน้าไม่พอใจเอาไว้ แต่ไม่ทันเสียแล้ว ราชครูหนุ่มเห็นทุกอย่างที่เขียนอยู่บนใบหน้างามนั้น สีหน้าแววตาของนางแสดงออกตั้งแต่ก้าวเท้าลงมาจากรถม้าและเห็นเขาแล้ว ว่านชิงชิงเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่ขัดกับบุคลิกนางมากนัก เซียวอี้หลงที่เห็นอาการไม่พอใจเขาแต่แรก แต่เปลี่ยนสีหน้าท่าทางอีกทั้งยังเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงอ่อนหวานออกมาได้เขาก็แค่นในใจ

"ท่านราชครู ลำบากท่านต้องมารอข้าน้อยต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ พอดีพี่ใหญ่ไม่อยู่ข้าจึงต้องมารับท่านปู่เอง อาจล่าช้าไปบ้างทำให้ท่านคอยนาน ข้ามาถึงแล้วเชิญท่านกลับได้เจ้าค่ะ"

"ว่านชิงชิงแม่ตัวดี เจ้าแสดงเก่งเสียกว่าคณะละครเร่เสียอีก"

เซียวอี้หลงยิ้มเยาะก่อนจะตอบกลับนาง

"ไม่เอ่ยขอบคุณสักคำแต่กลับเอ่ยวาจาผลักไส คู่หมั้นข้านี่ช่างมารยาทงามนักเชียว"

ว่านชิงชิงที่หมันใส้เขานักหนา ข้าให้เจ้าอยู่รอหรืออย่างไร ท่านปู่มาที่นี่ประจำ นางมารับก็ปกติทุกที เพียงแค่วันนี้ดึกกว่าเดิมเท่านั้น จำเป็นต้องค่อนขอดกันไหมตาเฒ่า จากนั้นนางจึงฝืนใจเอ่ยขอบคุณ

"อ้อ..ข้าน้อยลืมไปได้อย่างไรเสียมารยาทจริงๆคงเพราะมัวแต่ห่วงท่านปู่ ว่านชิงชิงขอบคุณท่านราชครูที่อยู่เป็นเพื่อนท่านปู่ของข้าน้อยท่านราชครูกลับดีๆนะเจ้าคะ ท่านลุงเถียนพาท่านปู่ขึ้นรถม้าเถอะ"

ว่านชิงชิงเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมกับเอ่ยลาในประโยคเดียว เซียวอี้หลงสะอึกทันที นี่นะภรรยาในอนาคตช่างเป็นสตรีไร้กาลเทศะเสียจริงๆ ท่านปู่ไปหมั้นหมายนางมาให้เขาได้อย่างไรกัน เขาจะยกเลิกงานแต่งนี้ เซียวอี้หลงจึงตัดสินใจเอ่ยกับคนตัวเล็กตรงหน้า

"คุณหนูว่าน เรื่องระหว่างเราเป็นความประสงค์ของผู้ใหญ่ ข้าเองก็มิได้เต็มใจส่วนตัวเจ้าเล่ามีความเห็นเช่นไรกัน"

ข้ารออยู่ตาแก่ ใครอยากได้เจ้ากัน ไม่อยากแต่งก็ถอนหมั้นสิ เหอะ จากนั้นก็ตอบกลับไป

"ท่านราชครู...ก็มิเห็นได้ยากเย็นอะไร ท่านก็ถอนหมั้นข้าสิเจ้าคะ ข้าเองก็อยากได้สามีรูปงามเยาว์วัยสักคนมาเป็นคู่ชีวิต มิอยากได้บิดาบุญธรรมสักหน่อย"

เซียวอี้หลงถึงกับหน้าชา เด็กคนนี้ปากร้ายเพียงนี้หรือ พ่อบุญธรรมหรือใครอยากได้บุตรสาวไร้มารยาทหย่อนยานการอบรมเช่นเจ้ากัน เดิมทีตั้งใจจะคุยกับนางดีๆ ได้ๆๆว่านชิงชิงในเมื่อเจ้ารังเกียจข้าถึงเพียงนี้ เช่นนั้นสามีดีๆที่เจ้าอยากได้ก็อย่าหวังว่าจะได้เลย แม่ตัวดีข้านี่แหละจะแต่งกับเจ้าเอง หึ

"คุณหนูเรียบร้อยแล้วขอรับ"

เถียนเป้าพ่อบ้านของจวนว่านรายงานนางเมื่อเอาท่านปู่ของนางขึ้นรถม้าแล้วเรียบร้อย ว่านชิงชิงจึงหันหลังให้เซียวอี้หลง นางก้าวขึ้นรถม้าไม่สนใจเขาอีกเลยไม่มีกระทั่งคำกล่าวลา ผู้อาวุโสเซียวหลับไม่รู้เรื่องนางจึงไม่จำเป็นต้องคารวะผู้ใด รถม้าเคลื่อนออกไปแล้วแต่เซียวอี้หลงยังยืนมองรถม้าสกุลว่านจนลับสายตา

"ว่านชิงชิง....เจ้าก็แค่ลูกแกะตัวน้อย คิดว่าตัวเองเป็นหมาป่าเช่นนั้นหรือ ได้ข้านี่แหละที่จะลอกคราบหนังหมาป่าที่เจ้าห่มอยู่เองแม่ตัวดี"

จากนั้นเซียวอี้หลงก้าวขึ้นรถม้าก่อนจะกลับจวนราชครู ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะมีเมียแบบกระทันหัน เขากับหยางหมิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที