จวนแห่งนี้มีเมียเด้กของท่านผู้ตรวจการ

หยางหมิงหลงอดีตผู้ตรวจการแทนพระองค์ บัดนี้เขาอายุจะเจ็ดสิบแล้ว มักไปร่ำสุรากับสหายกันเป็นประจำ อย่างเช่นวันนี้ หยางหมิงหลงนัดกับสหายอีกสามคนไปนั่งท่องบทกวีชมจันทร์ ชมเวหาที่ป่าเหมยนอกเมือง

เซียวจ้าน อดีตใต้เท้ากรมคลัง

จาวอวี้หมิ่น อดีตหมอหลวง

ว่านผิงอัน อดีตเจ้ากรมกลาโหม

ทั้งสี่คนร่ำสุรากันจนดึกดื่น เลยยามจื่อมาจนครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่เลิกร่ายบทกวี อดีตผู้ตรวจการเริ่มเมามากแล้ว เขาหันไปหาว่านผิงอันก่อนจะเอ่ยอ้อแอ้

"เอิ่ม เอิ๊กกก นี่ๆๆๆตาแก่ว่าน หลานสาวเจ้าอายุเท่าไหร่กันเล่า"

หยางหมิงหลงเอ่ยถามว่านผิงอัน ชายชราที่ถูกถามเอ่ยน้ำเสียงอ้อแอ้ไม่ต่างกัน ก่อนจะทำท่าครุ่นคิด แล้วหันไปถามอดีตหมอหลวงที่เมาแอ๋อยู่ข้างๆ

"ชิงชิงหรือ...เอหลานสาวข้าอายุเท่าไหร่นะ ตาแก่จางเจ้าจำได้ไหม ว่าหลานสาวข้าอายุเท่าไหร่"

ว่าวผิงอันลุกเซไปเซมา เดินไม่ตรงทาง หยางหมิงหลงจึงหันไปหาจางอวี้หมิ่นแล้วถามเขาแทน

"เอิ่ม...ตาแก่จางดูเหมือนว่าอวี้ถิงหลานสาวเจ้าสิบห้าปักปิ่นไปไม่นานแล้วนี่นา หลานชายข้ารับตำแหน่งต่อจากข้าจนป่านนี้ยังไม่แต่งงาน ข้าหมั้นหลานสาวเจ้าให้หมิงเอ๋อร์เลยแล้วกัน นี่ๆหยกชิ้นนี้คือของหมั้น"

จางอี้หมิ่นที่กำลังกรึ่มๆได้ที่ก็ ยืนขึ้นก่อนจะคว้าหยกในมือหยางหมิงหลง เขาคว้าอากาศบ้างเฉียดไปมาบ้างเพราะความเมา ในที่สุดก็คว้าได้

"หมั้นแล้ว พรุ่งนี้แต่งเลย ฮ่าๆๆๆ"

ว่านผิงอันเดินเซมาหาหยางหมิงหลงก่อนจะเอ่ย

"ตาแก่หยาง ชิงชิงข้านางสิบห้าจะสิบหกแล้วน่ะ แต่ว่าตาแก่เซียวชิงตัดหน้าท่านหมั้นหลานสาวข้าก่อนท่านไปไปเมื่อเจ็ดวันก่อนแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ หยางหมิงหลงนะหยางหมิงหลง ตาเฒ่าอย่างเจ้าวันหนึ่งๆเอาแต่หาแต่หลานสะใภ้ให้หลานชายไปวันๆ งานการไม่ทำ เอิ๊กกก"

"ฮ่าๆๆๆ แล้วอย่างไรเล่าตาแก่ว่าน ตอนนี้ข้าหาได้แล้วๆ ไม่สนใจแล้วพรุ่งนี้แต่งๆ"

หยางหมิงที่ตอนนี้มาถึงแล้ว เขาลงจากรถม้าก็เห็นปู่ตนเองเมาจนยืนไม่อยู่ ท่านย่าไม่อยู่ไปไหว้พระกว่าจะกลับมาก็อีกแปดเดือนท่านปู่จึงร่ำสุราทุกวัน บิดามารดาเปิดของเขาสำนักศึกษามีทั้งบุรุษและสตรีที่มาเรียน มิค่อยได้กลับจวน ทั้งจวนจึงมีแค่เขาและท่านปู่กับบ่าวไพร่

หยางหมิงหลงเดินไปหาคารวะผู้อาวุโสทั้งสามคนก่อนจะ เอ่ยเรียกท่านปู่ของตน

"ท่านปู่ขอรับ...กลับจวนเถอะขอรับดึกมากแล้ว สุขภาพของท่านสำคัญนะขอรับ"

"ฮ่าๆๆ...หมิงเอ๋อร์หรือ มานี่ๆมาคารวะท่านปู่ของภรรยาเจ้าเสียสิ"

หยางหมิงมองหน้าท่านปู่ของตนสลับกับอดีตหมอหลวงก่อนจะเอ่ยกับปู่ตนเอง

"ท่านปู่ท่านเมามากแล้วนะขอรับ กลับเถอะขอรับ ท่านกล่าวเหลวไหลอันใดกัน คุณหนูจางนางจะเสียหายเอาได้นะขอรับ ต้องอภัยหมอหลวงจางด้วยนะ ข้าคงต้องพาท่านปู่กลับบ้านก่อนนะขอรับ อาจิ้งมาช่วยกันหน่อยหน่อย”

หลี่จิ้งองครักษ์ของหยางหมิงเดินมาช่วยเขาพยุงชายชราเพื่อขึ้นรถม้า เซียวอี้หลงเองก็มาถึงแล้ว ไป๋อวี้องครักษ์ของเขาก็มาช่วยพยุงท่านปู่ตนเองเหมือนกัน เมาจนได้เรื่องเจ็ดวันก่อนเพิ่งไปหมั้นหมายว่านชิงชิงมาให้เขา นางอายุสิบห้าย่างสิบหกเท่านั้นเอง เขาสามสิบสามแล้วนะ คนแก่พวกนี้วันๆทำอะไรกัน จากนั้นก็หันไปหาหยางหมิงสหายรุ่นน้องของตนเอ่ยกับเขา

“อาหมิงเจ้าพาปู่เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะรอว่านชิงเหอมารับท่านผู้อาวุโสว่านเอง”

“แล้วหมอหลวงจางเล่าพี่อี้หลง ข้ารู้มาว่าเขามีเพียงแค่หลานสาวคนเดียวเท่านั้น จะเอาไปส่งหรืออย่างไร จะให้ไปตามคนที่จวนก้คงไม่ได้ เหมือนกับว่าอยู่กันแค่ปู่กับหลานแล้วสาวใช้อีกหนึ่งคนเท่านั้น ที่เรือนไร้บ่าวไพร่”

“อาหมิง...เจ้าเอาเขาไปด้วยได้หรือไม่ อย่างไรจวนจางก็ทางผ่านไปจวนของเจ้าอยู่ดี”

“เช่นนั้นก็ย่อมได้ ท่านรอคนสกุลว่านมาก่อน ส่วนข้าคงต้องขอตัวก่อนขอรับ พรุ่งนี้ต้องเข้าประชุมแต่เช้า ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ไปตรวจสอบเรื่องหัวข้อการสอบ”

“อืมเจ้าไปเถอะ”

หยางหมิงพาชายชราทั้งสองคนขึ้นรถม้า จางอี้หมิ่นที่ตอนนี้ละเมอเพราะความเมา

“อวี้ถิงหลานปู่ เจ้าจะได้แต่งงานแล้ว มีคนมาดูแลเจ้าปู่ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว ปู่จะไปหาสมุนไพรมารักษาเจ้า”

ชายชราสองคนนอนสะลึมสะลือบนรถม้าแต่ยังคงเอ่ยวาจาอ้อแอ้ตอบโต้กันไปมา

"นี่ๆๆ ตาแก่จางหลานชายข้าดวงดีแต่เกิด รับรองแต่งกับหลานสาวเจ้าไม่มีอะไรไม่ดี บางทีอาจช่วยให้ถิงถิงหายจากโรคที่เป็นอยู่ก็ได้ ฮ่าๆ"

"อืม..เช่นนั้นก็ดีๆ"

หยางหมิงหมดคำจะกล่าวกับท่านปู่ของตนเอง วันๆท่านปู่เอาแต่หาภรรยาให้กับเขาๆยังไม่อยากแต่งงานทำไมต้องมาบังคับกันนะ ไม่นานรถม้าวิ่งมาถึงจวนจาง มีเด็กสาวสองคนยืนรออยู่ คนหนึ่งน่าจะเป็นสาวใช้ อีกคนคงเป็นหลานสาวของเขาที่ชื่อจางอวี้ถิง นางตัวเล็กบอบบางนัก แต่ใบหน้าช่างหวานละมุน ดวงตากลมโต ขนตาหนายาวเป็นแพเพียงแต่หากพิจารณาดูดีๆใบหน้าหวานนั้นกลับดูซีดเซียวราวกับคนป่วย

จางอี้ถิงกับลี่จูที่เห็นรถม้ามาจอดก็จุงมือกันออกไปดู หลี่จิ้งแบกชายชราลงมาจากรถม้า จางอวี้ถิงเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินไปหาทันที ก่อนจะเอ่ยเรียกคนชราที่เมามายไม่รู้เรื่อง จางอวี้ถิงเขย่าเขาแรงๆ

"ท่านปู่ เหตุใดเมามายเช่นนี้เจ้าคะ ท่านปู่ถึงเรือนเราแล้วเจ้าค่ะ อืม แค่กๆ"

จางอวี้หมิ่นสะลึมสะลือ เขาปรือตามามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นเป็นหลานสาวตนเองก็พยายามจะลงจากตัวของหลี่จิ้งที่แบกเขาอยู่ หลี่จิ้งค่อยๆวางเขาลง จางหมิ่นเดินไปหาหลานสาวของเขาสภาพที่เดินนั้นเซไปเซมาเดินไม่ตรงทาง เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลานสาวเขาจึงเอ่ยออกไป

"เอิ๊กก ถิงถิงของปู่อ่า เด็กดีปู่หาบุรุษที่ดีพร้อมให้กับเจ้าได้แล้ว"

"ท่านปู่ ท่านเมามากแล้วเข้าเรือนเถอะเจ้าค่ะ เอ่อ ขอบคุณท่านผู้ตรวจการมากที่มาส่งเจ้าค่ะ ลี่จูพาท่านปู่เข้าเรือนกันเถอะ"

หยางหมิงเห็นจางอวี้ถิงกับสาวใช้ที่พยายามจะพยุงชายชราเข้าเรือนก็ถอนหายใจ ก่อนจะลงจากรถม้า เขาจับมือนางออกช่วยกันกับหลี่จิ้งสองคนพาอดีตหมอหลวงไปยังห้องพัก หยางหมิงหันไปหาจางอวี้ถิงก่อนจะเอ่ยถาม

"ห้องของท่านหมอจางอยู่ที่ใดหรือคุณหนูจาง"

"แค่กๆๆ ทางซ้ายเจ้าค่ะ แค่กๆๆ"

เสียงไอออกมาทำให้หยางหมิงมองหน้านาง อืมนางป่วยอยู่จริงๆเขาจึงเอ่ยกับนางว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้เอง ไม่นานจางอวี้หมิ่นก็ถูกพามาส่งในห้อง จางอี้ถิงขอบคุณเขา หยางหมิงกำลังจะเดินไปที่รถม้าแต่กลับได้ยินเสียงชายชราด้านในเอ่ยกับหลานสาว

"ถิงถิงเอ๊ย ปู่หาบุรุษที่ดีให้เจ้าได้แล้วนะ หยางหมิงผู้ตรวจการหลานชายตาเฒ่าหยางหมิงหลงน่ะ"

"ท่านปู่ ท่านเมาแล้วนะเจ้าคะ"

"ปู่จะไปหาสมุนไรพมาให้เจ้า ปู่เชื่อว่าเจ้าต้องหาย แต่งงานกับเขาหลานจะได้มีคนคอยดูแล"

"ท่านปู่ อย่าเอาข้าไปป็นตัวถ่วงผู้อื่นเลยท่านนอนเถอะนะเจ้าค่ะ ใต้เท้าหยางอุตส่าห์มีน้ำใจมาส่ง ข้าจะออกไปส่งเขาสักหน่อย ลี่จูไปกันเถอะ"