Chapter 01: อิเหนาตัวร้าย[2]

ผมได้แต่ตอบโต้ในใจ ไม่อยากจะเสวนาด้วยสักเท่าไร ไม่เถียงด้วยว่าผมตามติดพี่บุศย์เป็นตังเม เพราะนั่นมันก็เรื่องจริง ถึงจะพยายามทำให้เนียนแค่ไหน แต่ก็หลุดโป๊ะแตกว่าเป็นแผนเพราะทุกครั้งที่เจอหน้าเขา ผมก็เผลอระริกระรี้จนเก็บอาการไม่อยู่ทุกที ส่วนพี่อินทร์...แค่เห็นหน้าไม่กี่ชั่วโมงก็คันคะเยอไปทั้งตัวแล้ว

พี่อินทร์เลิกคิ้วอีกครั้ง รอให้ผมพูดอะไรกลับไปบ้าง แต่ผมไม่พูด นั่งนิ่ง ก้มหน้าก้มตาอ่านชีทบนโต๊ะต่อ สายตาเหลือบไปมองพี่บุศย์บ้างเล็กน้อย ภาวนาขอให้เขากลับมาเร็วๆ เพราะผมไม่อยากจะอยู่กับพี่อินทร์ตามลำพังนานๆ สักเท่าไร ไม่ค่อยสะดวกใจ แต่แล้วพี่อินทร์ก็โพล่งขึ้น

“ว่าแล้วก็สงสัย อยากถามอะไรสักหน่อย”

ผมหันไปมอง พี่อินทร์จ้องหน้าผม ว่าเสียงเรียบ

“เรื่องส่วนตัวนิดนึง โอเคนะ”

ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าคำพูดของเขาฟังดูไม่ชอบมาพากลเลย แต่ก็พยักหน้าไปให้เขาถามได้

“ถามจริงๆ ตอบจริงๆ นะ”

ผมย่นคิ้วอย่างรำคาญ “อะไรล่ะครับ ถามมาสักที”

พี่อินทร์เอียงตัวเข้ามาใกล้ผมก่อนกระซิบ “เราน่ะ...ชอบไอ้บุศย์เหรอ”

เท่านั้นผมก็รู้สึกร้อนฉ่าที่ใบหน้าขึ้นมา มองหน้าคนถามอย่างอึ้งงัน

ดะ...ดูออกด้วยเหรอ!?

จริงๆ ถ้าดูไม่ออกก็โง่แล้ว ผมแสดงออกขนาดนี้น่ะ จะมีก็แต่พี่บุศย์เท่านั้นแหละที่น่าจะดูไม่ออก ขนาดผมพูดหยอดเขาตั้งหลายครั้ง เขายังตามมุกไม่ทันเลยด้วยซ้ำ แต่กับพี่อินทร์...ไอ้อิเหนาตัวร้าย เจ้าเล่ห์เพทุบายที่กลับชาติมาเกิดคนนี้ ดูไม่ออกก็คงจะไม่ใช่อิเหนาแล้วล่ะ

“ว่าไง ตกลงชอบไอ้บุศย์?”

จะบอกว่าใช่ก็ไม่ได้ด้วย เพราะอีกฝ่ายเป็นอิเหนากลับชาติมาเกิด ไม่รู้ว่าชาตินี้จะเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเหมือนชาติที่แล้วหรือเปล่า ถ้าเกิดบอกว่าใช่ไปแล้วมาแย่งบุษบากับผมอีกล่ะ ไม่เอาหรอก ไม่บอกจะดีกว่า ขืนปากสว่างไปบอกพี่บุศย์โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวขึ้นมา ผมจะมองหน้าเขาไม่ติดเอา

“เปล่า”

ก็เลยปฏิเสธไป ขณะที่พี่อินทร์มองหน้าผมนิ่ง สายตาบ่งบอกชัดเจนเลยว่าไม่เชื่อ

“พูดจริง?”

“อะ...อื้ม”

ผมพยักหน้ารับรัวๆ เขาหรี่ตาลง

“ถ้าพูดจริง แล้วจะหน้าแดงทำไม”

ไม่ได้ตั้งใจหรอกเว้ย มันเป็นไปเอง!

ผมรีบหันหนี ไม่อยากถูกจับพิรุธไปได้มากกว่านี้ ก่อนจะต้องหันกลับไปทางเดิมเมื่อพี่อินทร์ยื่นมือมาจับหน้าผมไป

“สารภาพมาตามตรง ชอบไอ้บุศย์ใช่ไหม”

จ้องหน้านิ่ง สายตาจริงจังมาก ขณะที่ผมได้แต่เลิ่กลั่ก

“คะ...คือ...”

“ใช่ไหม” เขาถามเสียงต่ำ

ผมขมวดคิ้ว ส่งเสียงแข็งออกมาทันที

“ทำไมต้องบังคับด้วยล่ะครับ!”

“ก็ไม่ยอมตอบเองนี่หว่า”

“แต่ก็ไม่เห็นต้องบังคับเลยนี่ แล้วมืออะ เอาออกไปได้แล้ว!”

ผมสะบัดหน้าหนี พี่อินทร์ยอมปล่อยมือออกจากหน้าผมจนได้ แต่ก็ยังตอแยไม่เลิก

“ตกลงชอบไอ้บุศย์หรือเปล่า”

ผมหันขวับไปมอง โคตรจะรำคาญเลย แต่เขาไม่รู้สึกรู้สา

“ไม่ต้องมาทำหน้ากระรอก ตอบคำถามมา”

“หน้ากระรอก?” แทนที่จะตอบ ผมดันเลิกคิ้วสูงถามด้วยสงสัย

หน้ากระรอกมันเป็นยังไง

ไม่ถาม พี่อินทร์ก็รู้ว่าผมสงสัยอะไร ยื่นนิ้วมาจิ้มๆ แก้มผมไม่ให้ตั้งตัว

“ก็ไอ้ที่ทำอยู่นี่ไง หน้ากระรอก คิดว่าทำแก้มป่องแล้วน่ารักเหรอฮะ”

จิ้มๆ...จิ้มไม่หยุด สุดท้ายผมก็ต้องสะบัดหน้าหนีอีกที

เฮอะ! ก็น่ารักน่ะสิ จรการูปชั่วตัวดำไม่มีอีกแล้ว มีแต่จรกาคนงามแล้วเว้ย! อีกอย่างนะ ผมไม่ได้ทำแก้มป่อง แก้มผมมันตุ่ยอย่างนี้อยู่แล้วต่างหาก

ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำ แต่กลายเป็นว่าถูกพี่อินทร์จิ้มแก้มไม่เลิกจนต้องหันไปแหวใส่เขาอีก

“โอ๊ย พอแล้ว!”

“อยากให้พอก็ตอบมาว่าชอบไอ้บุศย์หรือเปล่า”

สุดท้ายก็วกกลับเข้าคำถามเดิมจนได้ ผมเลยตอบฉะฉานเลยคราวนี้

“ไม่ได้ชอบ!”

“แน่ใจนะ?”

“เออ!”

“ไม่ชอบจริงๆ นะ?”

“เออ!”

“ถ้าไม่ชอบไอ้บุศย์แล้วตามติดมันทำไม ตามตั้งแต่รู้ว่ามันเป็นพี่รหัสแล้วเนี่ย ยิ่งกว่าตังเมอีก”

นี่ก็พยายามเค้นอยู่ได้ ผมแสร้งทำมึน ตอบกระแทกเสียงด้วยคำเดิม

“เออ!”

“พี่ถามว่าถ้าไม่ชอบไอ้บุศย์แล้วตามมันทำไม ตอบให้ตรงคำถาม”

“เออ!”

พี่อินทร์เงียบไป มองผมเขม็ง ดูท่าทางจะรู้แล้วว่าผมกำลังเล่นสงครามประสาทด้วยอยู่ ก่อนเขาจะถามออกมาอีก

“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอถามอีกนิดนึง”

“เออ!”

“ไม่ชอบไอ้บุศย์ใช่ไหม”

“เออ!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ชอบพี่ล่ะสินะ”

“เออ!”

พอกระแทกเสียงออกไปก็พลันได้สติ ผมมองหน้า พี่อินทร์ก็ทำหน้าตกใจแบบโอเวอร์แอ็คติ้ง ยกมือกุมหน้าอกข้างซ้าย ส่งเสียงออกมาประมาณว่าเหลือเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

“อุ๊ยตาย...”

มึงมันกวนตีนไอ้อิเหนา! จะหาเรื่องกันสินะ!

ผมมุ่ยหน้า ขณะที่พี่อินทร์ยังแกล้งผมไม่เลิก

“ความรักมาทักทายแบบไม่ทันตั้งตัว”

สะดีดสะดิ้งแรดมากจนอยากจะตบด้วยชีทเรียนสักที แต่ผมก็ทำแค่สูดหายใจเข้าลึกๆ ทำเป็นไม่สนใจก็เท่านั้น

ทว่า...พี่อินทร์กลับไม่หยุด เห็นผมไม่ยอมตอบโต้ก็เอียงตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงเบา

“ถ้าไม่ได้ชอบไอ้บุศย์ก็ดีไป เพราะถ้าชอบ พี่ก็จะบอกให้เลิกคิดซะ”

ผมเหลือบไปมองหน้า มีคำถามมากมายอยากจะถาม แต่ไม่ต้องเอ่ยปาก พี่อินทร์ก็รู้แล้วว่าผมอยากถามอะไร

“ที่ห้ามชอบไอ้บุศย์น่ะ เพราะ...”

“เพราะ?”

“มันเป็นผัวพี่”

หา!?

ชีทในมือหล่น ปากอ้าค้างทันที

บะ...บุษบาของพี่ สะ...เสร็จไอ้อิเหนาไปอีกแล้วเหรอ!?

“ไม่อยากนั้นจะอยู่หอเดียวกันทำไมอะเนอะ”

พี่อินทร์ว่ามาอีก ผมประมวลผลทันควัน

จะ...จริงด้วย ไม่งั้นจะอยู่หอเดียวกันทำไม

“อยู่หอเดียวกัน ห้องเดียวกัน เตียงเดียวกันก็สบายดี เวลาอยาก...ก็ทางสะดวก ไม่มีใครรบกวน”

พี่อินทร์ว่ามาอีก ผมคิดลึกไปเรื่อยแล้วเรียบร้อย แค่นั้นมือไม้ก็สั่นทันที ดวงตาร้อนผะผ่าว จังหวะเดียวกันกับที่พี่บุศย์เดินกลับมาพอดี พอเขาเห็นผมตาแดงๆ เขาก็ถามด้วยความตกใจ

“เฮ้ยจิ เป็นอะไรน่ะ”

บุษบาของพี่...เสียท่าไอ้อิเหนาอีกแล้ว

ผมหันไปมอง น้ำตาเอ่อคลอจนกลั้นไม่ไหว ปล่อยให้ไหลอาบใบหน้าทันที พี่บุศย์รีบนั่งลง ลูบหลังลูบไหล่ผมเป็นการใหญ่

“จิ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”

ผมมองหน้าพี่บุศย์ ในใจรวดร้าวไปหมด ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“พะ...พี่บุศย์...”

“หืม?”

“เป็นผัวอิเหนาเหรอครับ”

“หา?”

คนฟังมีสีหน้ายุ่งเหยิงไปหมด ผมก็อยากจะอธิบายอยู่หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ก็สะอื้นจนพูดไม่เป็นประโยค ได้แต่ชี้นิ้วไปที่พี่อินทร์ซึ่งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ เท่านั้นพี่บุศย์ก็รับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นพลันว่าเสียงต่ำออกมา

“ไอ้อินทร์...ไอ้ตัวร้าย”

ใช่ๆ ไอ้อิเหนาตัวร้าย!