บทที่ 6 เสี่ยวเฮยก็ตามมาด้วย

บทที่ 6 เสี่ยวเฮยก็ตามมาด้วย!!!

..."เหมียวววววววว!"...

เสียงร้องแหลมดังขึ้นกะทันหัน ทำให้หยางชิงโม่สะดุ้ง เธอหันไปตามเสียงด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นรัว "เสี่ยวเฮย!! เจ้าเสี่ยวเฮยหรือเปล่า?" เธอรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง เรียกมันเสียงดังด้วยความหวัง

ท่ามกลางแสงสลัวของสถานที่แปลกประหลาด เจ้าแมวสีดำตัวอ้วนกลมปรากฏตัวขึ้น มันชำเลืองมองหยางชิงโม่ด้วยสายตาที่ไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันหลังนั่งเลียขนของมันต่อ ด้านหลังที่อ้วนกลมเหมือนถังแก๊สเล็ก ๆ ทำให้เธอมั่นใจว่านั่นคือเจ้าเสี่ยวเฮยของเธอแน่นอน แมวตัวไหนจะอ้วนกลมขนาดนี้ได้ถ้าไม่ใช่มัน?

ครู่หนึ่ง มันแอบชำเลืองมองเธออีกครั้ง สายตาที่ส่งมาเหมือนจะบอกว่า "จะเสียงดังทำไม?" แต่หยางชิงโม่ไม่ถือสา เธอยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยความดีใจ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าแมวตัวน้อย อุ้มมันมากอดแน่น ๆ

ขนปุยสีดำสนิทมันวาวของมันบ่งบอกว่ามันกินดีอยู่ดีและอุดมสมบูรณ์มาก แม้แต่เด็ก ๆ ในแถวนี้ยังผอมแห้ง แต่เสี่ยวเฮยกลับอ้วนกลมเป็นถังแก๊สน้อย ๆ ขนของมันนุ่มนิ่ม เมื่อเธอยกมันสัมผัสกับแก้มของเธอ เสียง "เพอร์" เบา ๆ ดังก้องอยู่ในหู ราวกับกลัวว่ามันจะหายไปอีกครั้ง เธอกอดมันแน่นขึ้น

เสียงหัวเราะคิกคักของเธอดังก้องไปทั่วบริเวณ สะท้อนถึงความสุขที่เปี่ยมล้นในใจ หยางชิงโม่รู้สึกว่าโลกทั้งใบสว่างไสวขึ้นเมื่อได้พบกับเจ้าเสี่ยวเฮยอีกครั้ง ความกังวลและความเหงาทั้งหมดหายไป เธอกระซิบกับมันเบา ๆ "ข้าคิดถึงเจ้ามากเลย เจ้าแมวขี้เกียจของข้า"

เสี่ยวเฮยเพียงหรี่ตามองเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจเบา ๆ แล้วซุกตัวเข้าหาอ้อมแขนของเธอ ทั้งสองกลับมาพบกันอีกครั้งในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย แต่ความผูกพันระหว่างพวกเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

หยางชิงโม่ก้มมองเจ้าเสี่ยวเฮย ดวงตาสีฟ้าใสของมันจ้องมองเธอ จมูกเล็กๆ สีชมพูยื่นมาดมของหน้าของเธออย่างสนใจ และเหมือนมันก็ต้องการจะให้แน่ใจว่า หญิงคนนี้คือคนที่มันคิดว่าใช่คนๆ แน่นอน เมื่อมันพิสูจน์กลิ่นแล้ว เห็นว่าเป็นคนๆ เดียวกันจากนั้น พวงหางยาวสีดำของมันก็พันรอบแขนของเธอ ราวกับต้องการกอดเธอไว้เช่นกัน ในปี 1978 ที่หยางชิงโม่ย้อนเวลามานั้นเธอไม่รู้จักใครเลยจริงๆ แต่อย่างน้อยมีเจ้าเสี่ยวเฮยอยู่ด้วยเธอก็รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเธอยังมีเพื่อนที่มาจากที่ที่เธอจากมาด้วยนั้นเอง

“เสี่ยวเฮย!!...เสี่ยวเฮย...แกตามฉันมาจริงๆ เหรอ..โอยดีใจจังเลย.”

เธอยกมันขึ้นมาสบตาหนึ่งทีจากนั้นก็เอาหน้าซุกลงไปที่พุงอันใหญ่โตของมันหนึ่งที แล้วพามันเข้ามาในบ้านทันที...เจ้าหัวผักกาดทั้ง3คนที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ใกล้จะหมดชามแล้ว เมื่อเห็นว่าแม่อุ้มบางอย่างเป็นก้อนอ้วนๆ สีดำอยู่ในอ้อมแขนเดินเข้ามาในบ้านพวกเขาทั้งสามก็ถึงกับวางช้อนที่กำลังตักกินโจ๊ก แล้วจ้องเจ้าสี่ยวเฮยดวงตาเป็นประกาย.....

เด็กน้อยเสี่ยวเป่ารีบกระโดดลงจากเก้าอี้เล็กของเขา แล้ววิ่งปรี่มาหาแม่ของเขา สายตาจดจ้องไปที่เจ้าเหมียวสีดำสนิทที่แม่อุ้มอยู่ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเขา มือเล็กๆ ยื่นออกไปลูบขนนุ่มนิ่มเบาๆ

"แมว แมว. ขนนุ่มนิ่มจังเลยครับแม่" เสียงเรียกนั้นเต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดูจากนั้นก็ทั้งลูบขนและจกพุงเจ้าเสี่ยวเฮย และหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

“มันชื่อเจ้าเสี่ยวเฮยจ๊ะ” หยางชิงโม่บอก

เจ้าหนูน้อยยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะหันไปมองเจ้าเหมียวอีกครั้ง ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความซุกซน

"อืม... เสี่ยวเฮยอยากกินโจ้กไหม?" เด็กน้อยเอ่ยถาม

ทันใดนั้น เจ้าเหมียวสีดำก็พยายามสะบัดออกจากอ้อมแขนของหยางชิงโม่และกระโดดไปที่โต๊ะตัวเล็กและแสนจะเก่าตัวนั้นที่ครอบครัวของเธอกำลังนั่งกินโจ๊กกันอยู่ มันเดินหางฟูๆ ตั้งตรง ไปที่ชามโจ๊กและดมๆ ไปทั้ง 4 ชาม จากนั้นก็ชะแง้หน้าไปหาเด็กน้อย ร้องเหมียวๆ ราวกับตอบรับว่ามันก็จะกินเหมือนกันนั้นเอง

"แม่ครับเอาเสี่ยวเฮยไปกินโจ๊กได้มั้ยครับ ผมจะแบ่งหมูในชามให้มันกิน!"

เสี่ยวเป่าถึงกับจะยอมเสียสละหมูในชามโจ๊กให้เจ้าเสี่ยวเฮยเลยทีเดียว เมื่อเธอพยักหน้าเขาก็ร้องด้วยความดีใจเด็กน้อยรีบวิ่งไปในครัวและ หยิบชามเปล่าออกมา จากนั้นก็ตักหมูที่เขาอุตส่าห์เก็บไว้กินคำสุดท้ายออกมาใส่ชามและเลื่อนไปให้เจ้าเหมียวเสี่ยวเฮย จากนั้นเด็กๆ ทั้งสามต่างก็ตักหมูที่เหลือกันคนละชิ้นสองชิ้นมาใส่ชามให้มันทุกคน จนหยางชิงโม่ต้องยิ้มออกมา และเธอก็ตักหมูออกมา 1 ชิ้นแล้ววางให้มันเช่นนั้น เจ้าเสี่ยวเฮยเหลือบตามองเธอแว๊บหนึ่งก็จะก้มหน้าและกินหมูทั้งสี่ชิ้นนั้นทันที

"อ้า... อ้า..."

เสี่ยวเป่าร้องเมื่อเห็นเสี่ยวเฮยกินหมูที่เขาให้หมดและหันไปมองในชามอีก หยางชิงโม่เห็นเช่นนั้นก็เข้าไปในครัวและเอาหมูออกมาอีกหลายชิ้น เธอแบ่งหมูใส่ชามให้เด็กๆ ทั้งสามอีกคนละ 2-3 ชิ้นจากนั้นก็เอาไปใส่ชามของเจ้าเสี่ยวเฮยด้วย เจ้าเหมียวอ้าปากกว้างและกินหมูจนหมดชามอีกครั้ง และดูเหมือนว่ามันจะอิ่มแล้ว มันเดินไปที่โต๊ะอีกด้านจากนั้นก็ทำความสะอาดขนของตัวเองอย่างขะมักเขม้นทีเดียว เมื่อเด็กๆ เห็นรอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสาม พวกเขาต่างก็เขามองเจ้าเหมียวด้วยความรักและเอ็นดูจากนั้นก็หันมองแม่ของพวกเขาพร้อมกันทันทีและเอ่ยขึ้นมาว่า

“แม่ครับพวกเราเลี้ยงมันได้ใช่ไหมครับ?” เด็กน้อยพูดพร้อมกัน หยางชิงโม่ได้แต่ไปที่เด็กแต่ละคนก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าเบา ๆ

“เฮ้!!!!”

เสียงเฮดังลั่นของเด็กๆ ทำให้เจ้าเสี่ยวเฮยเงยหน้าขึ้นจากการเลียขนของมัน มองมาที่เด็กทั้งสามด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะกลับไปเลียขนต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"แม่ครับ เสี่ยวเฮยมันจะนอนที่ไหนครับ?" เสี่ยวเป่าถามขึ้นมาด้วยความกังวล

"เราต้องหาที่นอนให้มันนะครับ!" เจ้ารองรีบเสริม ดวงตาเป็นประกาย

"ผมจะเอาผ้าห่มเก่าของผมมาทำที่นอนให้มันนะครับแม่!" เจ้าใหญ่พูดพลางวิ่งไปที่ห้องนอน

หยางชิงโม่มองตามลูกๆ ด้วยความเอ็นดู เด็กๆ ต่างตื่นเต้นกับสมาชิกใหม่ของครอบครัว พวกเขาช่วยกันจัดการหามุมที่เหมาะสมสำหรับเจ้าเสี่ยวเฮย แม้บ้านจะคับแคบ แต่ความรักที่พวกเขามีให้เจ้าแมวอ้วนนั้นกลับมากมายเหลือเกิน

"มันชอบนอนตรงมุมที่อุ่นๆ จ้ะ" หยางชิงโม่บอกลูกๆ "แต่ต้องไม่ใกล้เตาไฟมากเกินไปนะ"

เด็กๆ พยักหน้ารับ พวกเขาช่วยกันจัดมุมเล็กๆ ใกล้ผนังที่ไม่โดนลม เจ้าใหญ่เอาผ้าห่มเก่ามาพับอย่างประณีต เจ้ารองช่วยจัดให้เป็นวงกลมสวยงาม ส่วนเสี่ยวเป่านั้นคอยเรียกเจ้าเสี่ยวเฮยให้มาดูที่นอนใหม่

"เสี่ยวเฮย มาดูที่นอนใหม่ของแก่สิ ชอบมั้ย ชอบมั้ย มันน่าอุ่นมากเลยเนาะ..เสี่ยวเฮยชอบมั้ย!" เด็กน้อยเรียกอย่างกระตือรือล้น แต่…

เจ้าแมวอ้วนเหลือบมองอย่างไม่ใส่ใจนัก มันถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ค่อยๆ เดินมาที่ที่นอนใหม่ มันเดินวนรอบๆ ดมๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนขดตัวอย่างสบายใจ เสียง "เพอร์" เบาๆ ดังขึ้น ทำให้เด็กๆ ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

"มันชอบที่นอนใหม่แล้ว!" เจ้าเสี่ยวเป่าตะโกนลั่นด้วยความดีใจ เขาถึงกับปรบมือและย่ำเท้าไปมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ

"แม่ครับ แล้วเราต้องให้อาหารมันวันละกี่มื้อครับ?" ถามอย่าเจ้าใหญ่ถามอย่างจริงจัง

หยางชิงโม่ยิ้มอ่อนโยน "วันละสองมื้อก็พอจ้ะ เช้ากับเย็น แต่ดูท่าทางมันคงจะชอบกินโจ๊กกับพวกเราแน่ๆ"

"งั้นเราต้องแบ่งอาหารให้มันทุกมื้อเลยนะครับ!" เสี่ยวเป่าประกาศอย่างภูมิใจ

หยางชิงโม่มองภาพตรงหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ เจ้าเสี่ยวเฮยที่นอนขดอยู่บนที่นอนใหม่ ล้อมรอบด้วยเด็กๆ ที่คอยแอบมองมันด้วยความหลงใหล เธอรู้สึกว่าบ้านหลังน้อยของพวกเขาอบอุ่นขึ้นอีกหลายส่วน ด้วยการมาถึงของสมาชิกใหม่คนนี้

"แม่ครับ แมวมันฝันหรือเปล่าครับ?" เสี่ยวเป่าจำไม..ถามขึ้นมา เมื่อเห็นเจ้าเสี่ยวเฮยกระตุกขาเบาๆ ขณะหลับ

"ฝันสิจ๊ะ" หยางชิงโม่ตอบยิ้มๆ "บางทีมันอาจจะกำลังฝันว่ากำลังวิ่งไล่จับหนูอยู่ก็ได้" ขณะนั้นเองเท้าเสี่ยวเฮยก็กระตุกเร็วๆ ราวกับมันกำลังวิ่งอยู่จริงๆ

เด็กๆ หัวเราะคิกคัก พวกเขานั่งล้อมวงดูเจ้าเสี่ยวเฮยนอนหลับ แม้จะเป็นเพียงแมวตัวหนึ่ง แต่มันก็ทำให้บรรยากาศในบ้านสดใสขึ้นมาทันที หยางชิงโม่เองก็รู้สึกอุ่นใจที่มีเพื่อนเก่าจากอนาคตมาอยู่ด้วย และดูเหมือนว่าลูกๆ ของเธอก็จะรักเจ้าเสี่ยวเฮยไม่แพ้เธอเลยทีเดียว

***