บทนำ

บทนำ

สนามบิน…

ภาพความวุ่นวายของสถานที่ที่เต็มไปด้วยความอาลัยจากญาติ คนรัก ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนที่ต่างก็เดินทางมาส่งเพื่อเอ่ยคำร่ำลา หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวรูปร่างรูปโปร่ง เจ้าของใบหน้าเศร้าหมองที่ใครได้เห็นเป็นต้องรู้สึกสงสาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่รู้เรื่องราวในชีวิตเธอ

“เอาของไปครบแล้วใช่ไหม เสื้อกันหนาว ยาแก้ไข้ รูปครอบครัว…” เสียงเข้มของคนหน้าดุทำให้ ปาลิน สุธิราช มีรอยยิ้มได้ทุกครั้ง เธอจ้องมองเขาก่อนจะมองเลยไปยังคนสองคนที่อยู่ใกล้ๆ กัน

“ลินคงคิดถึงทุกคน…”

“ฉันเองก็คงคิดถึงแกเหมือนกัน แกแน่ใจแล้วใช่ไหมลิน เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” คำถามของเพื่อนไม่ได้เปลี่ยนใจคนฟังได้เลยแม้แต่น้อย ทุกคนต่างรู้จักนิสัยของเธอดีว่าอะไรก็ตามที่เธอได้ตัดสินใจไปแล้ว จะไม่มีใครหรืออะไรมาเปลี่ยนแปลงมันไปได้ เพราะรู้ถึงได้เคารพการตัดสินใจ แม้ลึกๆ จะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา

“อืม เอาไว้แกว่างๆ ค่อยบินไปเยี่ยมฉันนะจี พี่ฝนด้วยนะคะ” เธอตอบก่อนจะหันกลับมาหาพี่ชายต่างมารดาอีกครั้ง พี่ชายที่ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจกันเลยสักนิด ถึงแม้ว่ามารดาของเธอจะเป็นภรรยาอีกคนของพ่อเขา หรืออาจจะเรียกสั้นๆ ว่า เมียน้อย ก็คงไม่ผิดนัก

การมีอยู่ของเธอและแม่เกิดแดงขึ้นในวันที่แม่แท้ๆ ของเธอพาเธอมาแสดงตัวถึงไร่ภูสิงค์ ไร่ทานตะวันที่มีพ่อเลี้ยงอมรเป็นหัวเรือใหญ่ แน่นอนว่าเหตุการณ์ในวันนั้น สร้างความอื้อฉาวไปนานนับปีๆ ทีเดียว