ทรมาน

"อ๊าาา~"

"อึก... ฮื้อออ~... พอแล้ว... ฉะ... ฉันไม่ไหวแล้ว"

น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นของหญิงสาวเอ่ยคำขอร้องจากมาเฟียหนุ่มถึงแม้เธอจะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

เจสสิกาต้องนอนทุกข์ทรมานอยู่ใต้ร่างมาเฟียหนุ่มมาเป็นเวลาไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมงโดยที่เธอยังไม่ได้หยุดพัก

ร่างกายของเธออ่อนเพลียจนไร้เรี่ยวแรงขัดขืนปล่อยให้เขาเสพสุขร่างกายของเธออย่างไม่มีชิ้นดี

"อ่าาาาาาาาา~"

ออสตินเปล่งเสียงคำรามครั้งที่ห้าออกมาด้วยความสุขสมโดยไม่สนใจคนใต้ร่างเลยสักนิด เจสสิกานอนตัวสั่นร่างกายของเธอมีแต่รอยรักที่เขาฝากเอาไว้จนแทบดูไม่ได้ เสียงร่ำไห้ของเธอดังออกมาเป็นระยะแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มหยุดการกระทำชั่วช้าได้เลย

"คิดจะเป็นฆาตกรแบบพ่องั้นเหรอ เธอต้องไปฝึกมาใหม่แล้วเจสซี่" เขายังคงแค้นที่เธอตีศีรษะเขาจนเลือดออก

"พะ... พอใจนายรึยัง ไอ้คนเลว!"

ออสตินใช้มือหนาบีบปากของคนตัวเล็กอย่างแรงจนเจสสิการู้สึกเจ็บ เธอยกมือขึ้นจับข้อมือของมาเฟียหนุ่มเอาไว้ สายตาของเธอจ้องมองเขาอย่างไม่หวาดกลัว แม้เธอจะรู้ว่าเธอไม่ได้มีเรี่ยวแรงเท่าเขา แต่แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมเขาเป็นแน่

"อ่ออั้นเอาอายอายแอ่ (พ่อฉันเอานายตายแน่) "

"เหอะ ก็ลองดู ฉันเองก็อยากรู้ว่าไอ้แก่อย่างพ่อเธอมันจะทำอะไรฉันได้" เขาสะบัดมือหนาออกจากใบหน้าของเจสสิกา ก่อนถอดแก่นกายใหญ่ออกจากช่องทางรักของเธอส่งผลให้น้ำรักที่เขาปลดปล่อยเข้าไปในร่างกายเธอไหลทะลักออกมาจำนวนมาก

มาเฟียหนุ่มจ้องมองคราบน้ำรักของตัวเองที่ไหลออกมาผสมกับเลือดบริสุทธิ์ของเธอด้วยแววตาว่างเปล่า เขากระชากแขนเรียวของเธอให้เข้าหาตัว ร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และเต็มไปด้วยรอยรักจากมาเฟียหนุ่มมันไม่ได้น่าดูชมสำหรับผู้พบเห็น แต่มันกลับทำให้ใครบางคนพึงพอใจ และแน่นอน คนที่พึงพอใจก็คือคนที่เป็นคนกระทำมัน

"สกปรก" ดวงตาคมไล่มองเรือนร่างของหญิงสาวจนทั่ว แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้ามาคลุมรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่

ออสตินหมุนตัวกลับมาจ้องมองร่างกายหญิงสาวที่ตอนนี้เธอดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมร่างกายที่บอบช้ำของตัวเอง

พรึบ!

มาเฟียหนุ่มหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองโยนไปให้เจสสิกาที่นั่งอยู่บนเตียงนอน ก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะเหม็นหรือเปล่า

"รีบออกไปได้แล้ว แล้วก็พรุ่งนี้แปดโมงฉันต้องได้เห็นเธอที่นี่"

เจสสิกาเม้มปากแน่น มองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างเจ็บแค้น เธอหยัดกายลุกขึ้นด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนล้า รีบสวมเสื้อของเขาทันทีไม่ใช่เพราะความหลงใหลใดๆ แต่มันเป็นเพราะเสื้อผ้าของเธอถูกเขากระชากไปจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี

เธอยืนจ้องหน้าออสตินอยู่อย่างนั้นใจหนึ่งอยากเดินเข้าไปแล้วฟาดฝ่ามือลงไปที่หน้าของเขาหลายๆ ที เธอผิดอะไรทำไมต้องทำแบบนี้ พ่อเธอผิดอะไรทำไมต้องแค้นขนาดนี้ แต่หากจะให้เธอเดินไปทำอย่างนั้น มีหวังว่าเธอคงจะไม่ได้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันแน่ เจสสิการีบเดินหมายจะเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการกับตัวเองแต่เมื่อเดินผ่านหน้าออสตินกลับถูกมือหนาของเขาคว้าแขนเอาไว้

หมับ!

"ปะ... ปล่อยนะ!" แม้ร่างกายจะไร้เรี่ยวแรงแต่เธอก็ยังพยายามดีดดิ้นสุดแรงเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อของเขาอีกครั้ง มาเฟียหนุ่มจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายแล้วดันเธอเข้าห้องน้ำไปด้วยกันทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ดับบุหรี่ในมือ

"จะ... จะทำอะไรน่ะออสติน"

"..." ดวงตากลมโตมองใบหน้าของมาเฟียหนุ่มด้วยแววตาสั่นระริก เธอกลัวเหลือเกิน แต่ก็ไม่อยากแสดงความหวาดกลัวออกมาให้มาเฟียหนุ่มได้เห็น เธอน่ะเป็นถึงลูกของนายตำรวจยศใหญ่เลยนะ ทำไมเธอถึงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้

"ตอนแรกว่าจะปล่อยเธอกลับ" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาอย่างยากจะคาดเดาในคำพูด

"..."

"แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ฉันยังไม่หายอยาก" เหมือนหัวใจของเธอหล่นร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม นี่เขาคิดที่จะทำอย่างนั้นกับเธออีกเหรอ

ตุบ!

พูดจบมาเฟียหนุ่มดันร่างบางของเจสสิกาให้ชิดกับผนังห้องน้ำ เขาปล่อยบุหรี่ในมือลงพื้นแล้วเปิดฝักบัวเพื่อดับไฟบุหรี่ และเพื่อชโลมร่างกายของหญิงสาวให้เปียกชื้น ก่อนจะจับบังคับยกขาเรียวของเธอขึ้นหนึ่งข้าง

ทำให้เจสสิกาผวาแล้วโอบรอบลำคอหนาของเขาเอาไว้เพราะกลัวเสียการทรงตัว เมื่อเธอได้สติเธอจัดการพยายามดันตัวมาเฟียหนุ่มให้ออกห่าง แต่เขากลับไม่ได้ขยับหรือเซถอยหลังเพราะเรี่ยวแรงเยี่ยงมดของเธอเลยสักนิด

"ออกไปนะ! อย่ามาแตะตัวฉัน!"

"ถ้าไม่อยากเจ็บ ก็อยู่เฉยๆ"

ปึก!

"อ๊าา~" ออสตินดันแก่นกายใหญ่ของตัวเองเข้าช่องทางรักบวมช้ำของเจสสิกาอย่างเอาแต่ใจ เข้าใช้อีกมือยกขาของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างส่งผลให้เจสสิกาต้องโอบรอบลำคอหนาของเขาโดยอัตโนมัติ

"ฉันเจ็บ!... มะ... ไม่เอาแล้ว เจ็บ... อึก..."

"หึ" สะโพกหนากระแทกกระทุ้งเข้าช่องทางรักของหญิงสาวด้วยความหนักหน่วง มาเฟียหนุ่มแข็งแรงเกินกว่าจะล้มลงหรือเซถอยหลังเพราะออกแรงเยอะ เขาตักตวงความหอมหวานจากร่างกายของเธอด้วยความ

พึงพอใจ เขาเองอดยอมรับไม่ได้ว่าร่างกายของเธอทำให้เขาพึงพอใจอยู่ไม่น้อย มาเฟียหนุ่มดันแผ่นหลังบางของหญิงสาวชิดกำแพงอีกครั้ง แล้วสาดความใหญ่โตใส่เธออย่างบ้าคลั่งจนร่างกายของเธอโยกคลอนไปตามแรงส่งของเขา

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

เขาโน้มใบหน้าใช้ปากหนาปลดกระดุมเสื้อของเธอออกเพียงนิดแล้วขบกัดเข้าที่ลาดไหล่ของเธอจนขึ้นรอยฟัน เจสสิกาเจ็บปวดจนอยากกรีดร้องแต่เธอจะไม่มีวันเปล่งเสียงร้องออกมาเพราะไม่อยากให้เขาได้ใจ

เธอระบายความเจ็บปวดออกมาเป็นน้ำตา

"หึ เธอนี่มันน่าสมเพชดีนะ"

"เจ็บไปหมดแล้ว ออสติน"

"บอกฉันแล้วจะหายเจ็บ?"

"อึก... อึก..."

เจสสิกากัดฟันทนความเจ็บปวดที่มาเฟียหนุ่มมอบให้ เธอคือ

เด็กสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่กลับต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่พ่อเธอทำ ซึ่งเธอเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าพ่อเธอทำอะไรไว้ แม้ใจจะอยากรู้แค่ไหน แต่การไม่พบเจอเขาอีกมันย่อมดีกว่า หากเธอหลุดไปได้ หากเธอรอดไปได้ เธอจะไม่มีวันวนมาเจอเขาอีกอย่างแน่นอน

บทรักร้อนแรงของออสตินสร้างความเจ็บปวดทุกข์ทรมานให้กับ

เจสสิกาอย่างแสนสาหัส เธอกัดฟันทนในใจก็ภาวนาให้มันจบลงสักที

เธอปล่อยความเจ็บปวดให้ออกมาเป็นหยาดน้ำตาดีกว่าออกมาเป็นเสียงร้องครวญครางให้คนโรคจิตได้ใจ สิ่งเดียวที่เธอต้องการตอนนี้ คือเธอต้องการหลุดออกจากขุมนรกนี้สักที

"อ๊าาา~"

"พอ... พะ... พอสักที... อึก..."