บทที่ 1 แพ้ท้อง

เสียงโอ้กอ้ากของเพชรประดับดังมากจนคุณมารตีคุณแม่ของเธอที่เดินผ่านมาได้ยินเข้า คุณมารตีรีบวิ่งเข้ามาในห้อง สภาพของลูกสาวที่แทบหมดแรงยืนเกาะอ่างล้างหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“แกเป็นอะไรยายสวย” เสียงคุณมารตีเข้มพร้อมกับสายตาที่จ้องมองใบหน้าของลูกสาวเขม็ง

เพชรประดับจ้องสบตาตอบกับคุณแม่ของตัวเองอย่างไม่ลดละ ประหนึ่งตอนนี้ความหายนะกำลังมาเยือนเธอแล้ว คุณมารตีมีสีหน้าตกใจพลางยกมือขึ้นทาบทับที่หน้าอก

“ยายสวย นี่แกอย่าบอกนะ ว่าแกท้อง แกท้องหรือ” คุณแม่ทำเสียงเขียว ใบหน้าเริ่มแดงก่ำเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ นางก้าวขาเข้ามากระชากตัวของลูกสาวเต็มแรง เพชรประดับหันมามองหน้าแม่เต็ม ๆ สบตากับคุณแม่ของเธอด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่ลดละ

“ใช่ สวยท้อง” เธอโพล่งปากออกไปในทันที

คุณมารตีถึงกลับทำตาโตด้วยความตกใจในคำตอบที่ไม่ได้คาดหวัง แต่มันคือความจริง แข้งขาของคุณมารตีอ่อนแรงไปหมด นางถอยกรูด แผ่นหลังชนกับผนังห้องน้ำร่างแทบทรุด สายตาจ้องมองบุตรสาวของนางด้วยความเศร้าแทบไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะได้สติปรี่เข้าไปกระชากแขนของเพชรประดับเมื่อได้สติ

เผียะ เผียะ เผียะ... ฝ่ามือหนัก ๆ ของแม่ตีลงไปบนเนื้อตัวของเพชรประดับแรง ๆ ด้วยหัวใจที่ร้าวรานของนาง

“แกรู้ตัวไหม ว่าแกกำลังพูดอะไรออกมา นี่ยายสวย แกทำอะไรอยู่ แกรู้ตัวหรือเปล่า ฮึ...” ฝ่ามือของแม่ที่กระทบลงไปบนเนื้อตัวของเพชรประดับอย่างไม่ยั้ง แสดงอารมณ์โกรธเกรี้ยวลูกสาวคนเดียวด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ ปากก็ด่าทอต่อว่ากับความร่านของลูกสาวที่ทำเหมือนกับตัวเองไม่มีค่า

“แกทำให้ฉันเสียใจรู้ไหม อีลูกไม่รักดี นี่แน่ะ...” ฝ่ามือยังกระหน่ำตีแบบไม่มียั้ง

“ใคร แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าแกท้องกับใคร บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่า ไอ้นั่นมันเป็นใคร” คำถามพรั่งพรูออกมาจากปากของแม่

เผียะ เผียะ เผียะ...

นางยังกระหน่ำตีตบลงไปบนเนื้อตัวของเพชรประดับจนเนื้อผิวเริ่มเป็นสีแดง แล้วยังฉุดกระชากลากถูกเพชรประดับให้ออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวน้ำตาไหลพราก ๆ ได้แต่ขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ไม่ตอบโต้กับการกระทำของแม่แต่อย่างใด ปล่อยให้คุณแม่ตีเอาตีเอา

คุณมารตีตบตีลูกสาวเสียจนอ่อนแรง น้ำตาอาบไปทั้งสองแก้ม สะบัดมือจากการจับกุมลูกสาว ทิ้งตัวลงไปนั่งบนเตียงด้วยอาการป้อแป้ สายตาก็ยังจับจ้องมองลูกสาวแบบแค้นใจ สั่นไปทั้งตัว ปากของนางอาจจะไม่เคยพูดจาดี ๆ กับลูก แต่ในหัวใจของผู้เป็นแม่ก็ยังรักลูกสาวคนเดียวของนาง คุณมารตีมีหัวใจที่แตกสลายไม่ต่างกันกับลูกสาวที่ใบหน้าอมทุกข์

เพชรประดับทรุดตัวลงไปนั่งพับอยู่กับพื้น ยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องโฮระบายความอึดอัดที่มีอยู่ในใจทั้งหมดออกมา

“มันเรื่องอะไรกันนะคุณ ทำไมส่งเสียงดังลั่นไปหมด อ้าว...ยายสวยทำไมลงไปนั่งตรงนั้น”

คุณอาคมเดินเข้ามา เขาเป็นสามีใหม่ของคุณมารตี และมีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยงของเพชรประดับ เขาตรงเข้าไปหาคุณมารตี

“วันนี้คุณไม่ต้องไปเข้าข้างมันเลยนะ ฉันขอร้อง”

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ” เขาทำหน้าสงสัย

“หึ...ก็ยายสวย...” คุณมารตีเงียบเสียงไป นางพูดไม่ออกดื้อ ๆ เหมือนมีก้อนหนึ่งมาจุกอยู่ตรงคอ

อาคมเห็นสภาพของสวยที่หัวฟูกระเซอะกระเซิงแล้ว ตามแขนยังมีรอยแดงเป็นปื้น ๆ

“คุณตีลูกหรือ” เขาถาม แล้วสะบัดหน้าหันไปดูเพชรประดับ ก่อนจะก้าวเข้าไปเพื่อช่วยพยุงเพชรประดับให้ลุกขึ้นมายืน

“ใช่” นางตอบและกระแทกสายตาไปยังลูกสาว นั่งหอบเหนื่อยเหมือนหายใจไม่ออก ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าของลูกสาวยิก ๆ

“ยายสวย ทำไมแกทำตัวแบบนี้ แกทำให้ฉันเสียใจมาก แกรู้ไหม อีลูกไม่รักดี ฮือ...” คุณมารตีร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บในหัวอก

“แกบอกฉันมานะว่าแกท้องกับใคร” สายตาที่จ้องสบเค้นเพื่อที่จะเอาคำตอบจากลูกสาวให้ได้

“หา!” คุณอาคมเปล่งเสียงด้วยความตกใจเมื่อได้รับรู้เรื่องราว ก่อนจะปล่อยแขนของเพชรประดับ เข้าไปประคองคุณมารตีที่ทำท่านจะเป็นลมและชักดิ้นชักงออยู่ตรงนั้น

“สวยท้อง” เขาเปล่งเสียงด้วยความตะลึง

“ก็ใช่นะสิคะ จะไม่ให้ฉันปรี๊ดแตกได้ยังไง ดูมันทำสิ นางลูกคนนี้ มันเคยคิดถึงจิตใจของแม่มันบ้างไหม ฮือ...”

คุณอาคมโอบไหล่เพื่อปลอบใจ เรื่องที่เขาได้รับรู้ทำให้เขาร้อนใจไม่ใช่น้อย อาคมคิดถึงปัญหาที่กำลังจะตามมา เขายกหน้าขึ้นมองเพชรประดับสายตาเต็มไปด้วยคำถาม

“แล้วเรื่องของเสี่ยรังสรรค์ล่ะ เราจะทำยังไง เราไปรับปากที่จะให้ยายสวยแต่งงานกับเสี่ยรังสรรค์ แต่ยายสวยกำลังท้อง” ฟังดูเขาจะเป็นกังวลในเรื่องที่เขาคิดว่าเป็นผลประโยชน์ของเขาเสียมากกว่า อาคมคงคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของเขาที่กำลังจะสูญเสียไปต่างหาก

เพชรประดับยิ้มเยาะออกมาทางใบหน้า สายตาจ้องมองไปยังแม่ของตัวเอง เรื่องราวที่มันร้ายๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้ ก็เป็นเพราะเพชรประดับจงใจทำให้มันเกิดขึ้นต่างหาก เธออยากจะตะโกนเข้าใส่คนทั้งคู่นัก

คุณมารตีตั้งหาเค้นความจริงกับเพชรประดับอีกครั้ง

“แกท้องกับใครยายสวย แกต้องบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” ผู้เป็นแม่ยังคาดคั้น

“ไม่ค่ะ สวยจะไม่มีทางบอกว่าสวยท้องกับใคร” วาจาที่โต้กลับมันคือคำปฏิเสธ และทำให้คุณมารตียิ่งเดือดดาล

“แก... ยายสวย” คุณแม่ยกมือขึ้นชี้นิ้วไปยังลูกสาวด้วยอาการสั่นระริก ๆ

“แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่า ไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้นมันเป็นใคร” นางโวยลั่น ถลันตัวจะลุกขึ้นแต่ก็หมดแรงล้มลงไปนั่งตามเดิม

“คุณตีใจเย็น ๆ ก่อนสิ ค่อยๆ พูด ค่อย ๆ จากัน”