ตอนที่ 2 ไม่เคยมีตัวตน

การประชุมเสร็จสิ้นทุกคนแยกย้ายกันกลับท่ามกลางเสียงซุบซิบที่ทุกคนอยากรู้ว่าเอมิกามีคู่หมั้นหล่อรวยขนาดนั้นจริงเหรอ สาว ๆ ต่างอิจฉา พูดคุยกันไม่หยุด ด้านทัชชกรออกมาทีหลังเขาเดินมากดลิฟต์ เอมิกาเดินหน้ามุ่ยมาถามสียงขุ่น

“เฮียกร ทำไมบอกทุกคนว่าเราเป็นอะไรกัน”

“บอกแล้วจะทำไม ไม่อยากให้ใครรู้เหรอ” เขาเหล่มองไม่ค่อยพอใจ คิดว่าเอมิกากลัวว่าไอ้หนุ่มคนนั้นจะรู้ว่าเธอมีเจ้าของ

“เฮีย นั่นแหละที่ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีคู่หมั้นเป็นนักโบราณคดีตัวเปื้อนฝุ่นอย่างเหมย” หญิงสาวบ่น สะบัดหน้างอน ๆ

“ไม่รู้สิ ไม่มีเหตุผล” เขายักไหล่หยิบโทรศัพท์มาเลื่อนดูโน่นนี่

“อ้าว อะไรของเฮีย” หญิงสาวสับสนกับสิ่งที่เขาทำก็ไม่ชอบให้รู้ว่าเป็นคู่หมั้นแต่ประกาศซะรู้ทั้งที่ทำงานของเธอ

“โรงแรมนี้มีชาหอม ๆ ขนมหวานอร่อย ๆ ด้วยใช่ไหมนร้า” เขาแกล้งพูดออกมาลอย ๆ เอมิกาหันขวับ

“จริงด้วย แวะไปกินของอร่อยหน่อยดีกว่า” หญิงสาวยิ้มร่าลืมไปเลยว่าโรงแรมนี้มีชากับขนมที่ชอบ ทั้งสองรอลิฟต์แล้วกดลงที่ชั้นเดียวกัน เอมิกาเดินไปที่ร้านชา เธอคิดว่าเขาต้องไปทำธุระต่อเลยไม่ได้ชวนมานั่งกินด้วย

เมื่อมาถึงหน้าร้าน พนักงานแจ้งว่าที่นั่งถูกจองไว้หมด และจะเปิดรับลูกค้าอีกทีในวันพรุ่งนี้ หญิงสาวปากคว่ำเสียดาย นาน ๆ เธอจะได้เข้ามากินของชอบในเมืองสักที ร่างบางหันหลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ เห็นทัชชกรเดินคุยโทรศัพท์มาทางนี้

“อ้าว ไหนเฮียบอกจะไปธุระ”

“ธุระของเฮียนัดไว้ที่ร้านนี้”

“แต่ว่าพนักงานบอกว่าจองเต็มแล้วนะ” เอมิกาพูดต่อแล้วหันไปมองพนักงานที่ยืนยิ้มให้

“เฮียจองไว้แล้ว นั่งกินด้วยกันสิ เฮียไม่ได้คุยเรื่องงาน แค่ชวนสาว ๆ มานั่งจิบชาสวย ๆ” เขาชวนหน้าขรึมตามสไตล์

“จะไม่เป็นก้างขวางคอหรา” เอมิกาเอียงตัวถามทำหน้าล้อเลียน

“ไม่กิน” เขาเลิกคิ้วทำหน้ากวนกลับ

“กินสิ” หญิงสาวยิ้มสดใสพุ่งเข้าเกาะแขนแกร่งเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน ทั้งสองนั่งจิบชาทานขนมหวานสไตล์ฝรั่งเศสอยู่ในร้านคุยกันต่าง ๆ นา ๆ อย่างเอร็ดอร่อย เอมิกามีความสุขกับการได้กินของโปรดที่เธอชอบ สักพักก็มีผู้หญิงสวยหุ่นดีสะดุดตาเดินมาที่โต๊ะ

“รอนานไหมคะ” แพทยืนส่งยิ้มหวานให้ทัชชกรและผู้หญิงอีกคนที่นั่งตรงข้ามชายหนุ่ม แล้วนั่งลงข้าง ๆ เขา

“น้องสาวคุณทัช หน้าตาไม่เหมือนกันเลยนะคะ” แพทยิ้มแย้มหาเรื่องคุยก่อน

“ไม่ใช่น้องสาวหรอกครับ เหมยเป็นคู่หมั้นผม”

“เอ่อ” แพทงงทำหน้าไม่ถูก

“คู่หมั้นที่ครอบครัวจับคู่ให้ค่ะ” เอมิกาอธิบายยิ้มเล็กน้อย

“คือไม่ได้รักกัน ต้องหมั้นกันเพราะผู้ใหญ่ใช่ไหมคะ” แพทถามต่อหน้าระรื่น แต่เอมิกาหน้าเจื่อน เธอหมั้นเพราะรักเขาแต่เขาไม่ได้รักเธอ

“ก็ประมาณนั้นแหละครับ” ทัชชกร เหล่มองเห็นเอมิกาเงียบไปเขาเลยตอบแทน

สักพักพนักงานเสริฟนำเค้กบาราวนี่สูตรเด็ดของทางร้านมาเสริฟบนโต๊ะ

“ว้าว น่าทานจังค่ะ” แพทมองตามเค้กบราวนี่ที่ดูนุ่มน่าทาน

“นี่เป็นเค้กขึ้นชื่อของร้านนี้” เขาหั่นเค้กเสี้ยวหนึ่งตักให้แพทก่อนแล้วค่อยส่งให้เอมิกาที่ทำหน้าเจื่อน เธอชอบเค้กนี้แต่เขาให้คู่ควงก่อนแล้วเอาที่เหลือมาให้ ถึงจะงอนก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เอมิกานั่งดื่มชาทานเค้กอย่างอึดอัดต้องทำเป็นยิ้มแย้มกลบเกลื่อนความน้อยใจเล็ก ๆ ของเธอ

เมื่อทานขนมเสร็จต่างแยกย้ายกันหน้าร้าน ทัชชกรโอบไหล่แพทเดินไปอีกทาง เอมิกาหันหลังกลับมามองเขาเดินไปกับผู้หญิงคนอื่นหน้าเศร้าน้ำตาคลอ นี่เป็นภาพที่เธอเห็นมาเกือบ 15 ปี แต่เธอก็ยังไม่ชินสักที

ภาพอดีต

เอมิกา สาวหมวยผิวขาวตัวเล็กใส่เหล็กดัดฟันแต่งตัวไม่มีสไตล์ใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืดรองเท้าผ้าใบเดินตามเฮียกร นักบาส โรงเรียนหล่อรวยควงกับสาวสวยของโรงเรียนที่แต่งตัวน่ารักเดินเที่ยวกันในห้าง แวะซื้อเสื้อผ้าข้าวของกันหลายร้าน

“เหมยเมื่อยกลับก่อนได้ไหม” เอมิกานั่งห่อตัวหมดแรงตรงเก้าอี้

“ไม่ได้ เดี่ยวคุณพ่อคุณแม่ก็รู้ดิ” ทัชชกรยืนท้าวเอวมองหงุดหงิด

“ก็เหมยเมื่อยแล้วขอนั่งพักก่อนก็ได้ เฮียไปเดินกับเพื่อนเลย”

“ไม่ได้ต้องถ่ายรูปส่งให้ผู้ใหญ่ดูว่ามาเที่ยวด้วยกันอีก เร็วลุกเลย” ทัชชกรดึงรั้งให้เอมิกาลุกขึ้นเดินตามหลังเขากับคู่ควงแวะแทบทุกร้านแล้วต้องถ่ายรูปส่งไปให้พ่อแม่ดูว่ามาเที่ยวด้วยกัน ทั้งสองต้องทำแบบนี้ทุกอาทิตย์ และทัชชกรก็เปลี่ยนคนควงแทบทุกอาทิตย์คบนานสุดก็หนึ่งเดือน เธอต้องคอยเดินมองเขากับผู้หญิงคนอื่นจากทางด้านหลัง ต้องนั่งทานข้าว ซื้อของเพียงลำพังเพราะเขาเทคแคร์เอาใจสาว ๆ ของเขา ไม่สนใจว่าเธออยู่ตรงนี้ไม่เคยสักครั้งที่เธอจะมีตัวตนในสายตา...