บทที่ 6 ไอ้หน้านิ่ง

" ได้ข่าวว่าหนูเป็นเพื่อนของเมียตาเทวินเหรอลูก ? " อาจเอ่ยถามย้ำกับว่าที่ลูกสะใภ้เพื่ออยากให้ตัวเองมั่นใจว่าหวานกับลูกชายของเขานั้นรู้จักกันมาก่อน

" ค่ะคุณอา "

" จริงเหรอเนี่ย งั้นหมอธันก็รู้จักยัยหวานมาก่อนแล้วสิ ? " ชิตถาม

" ครับ "

" นาดีใจนะคะที่ลูกทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนแล้ว "

" นั่นสิคะคุณนา ยัยหวานกับหมอธันจะได้เข้ากันได้ง่ายขึ้นเมื่อหมั้นกันไปแล้ว "

" ไม่มีทาง ! " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างไม่เห็นด้วย ธันที่ได้ยินถึงกับตวัดสายตาดุมองเธอที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ ข้าง ๆ ทันทีก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบกับเธอพอให้ได้ยินกันสองคนด้วยคำพูดร้ายกาจ

" หมั้นกับฉันแล้วเตรียมตัวเป็นนางบำเรอฉันได้เลย "

" ไอ้หน้านิ่ง ! " เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอจึงโวยวายขึ้นเสียงดังทันทีอย่างนึกโมโหพร้อมกับตวัดสายตาไม่พอใจมองธันอย่างเอาเรื่อง เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ใหญ่ที่นั่งร่วมโต๊ะ ธันที่เห็นอย่างนั้นจึงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

" ไปว่าให้พี่เขาอย่างนั้นทำไมลูก ? " พิมพ์เอ่ยถามลูกสาวเสียงดุทันทีเมื่อเธอกำลังเสียมารยาท หวานที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันมายิ้มแห้งให้ผู้ใหญ่ที่มองมา

" ขอโทษค่ะที่เสียมารยาทหวานไม่ได้ตั้งใจ "

" ไม่เป็นไรจ้ะ หนูหวานน้าเข้าใจ "

" ขอบคุณค่ะ " หวานเอ่ยขอบคุณพร้อมกับนั่งเงียบทันทีแต่ภายในใจเธออยากจะกระชากไอ้ปากหมามาตบซะให้สาแก่ใจ

" ขอโทษแทนลูกสาวด้วย "

" ไม่เป็นไรเลยไอ้ชิต คนกันเองจะไปคิดมากทำไมวะ "

" เออ ขอบใจ "

" แล้วหมอธันล่ะงานที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง ? " ชิตเอ่ยถามว่าที่ลูกเขยในประโยคต่อมา

" ก็ดีครับคุณอา " ธันเงยหน้าตอบผู้ใหญ่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบแค่นั้น ชิตจึงพยักหน้าตอบรับเข้าใจ

" เรื่องแต่งงาน กูว่าให้เด็กทั้งสองหมั้นกันก่อนไหมไอ้อาจ ? " จากนั้นซิตจึงเข้าประเด็นเรื่องแต่งงานแต่เขาอยากให้ลูกสาวเขานั้นหมั้นกันไว้ก่อนเพื่อศึกษาดูใจกัน ที่จริงเขาเองก็เห็นใจลูกสาวแต่ต้องทำตามสัญญาที่ให้กับอาจเพื่อนรักไว้

" อือ ก็ดีให้ทั้งคู่หมั้นกันไปก่อนแล้วกันจะได้คู่ศึกษาดูใจให้คุ้ยเคยจริง ๆ ค่อยแต่งงาน ว่าไงตาธัน ? " อาจเห็นด้วยกับเพื่อนรักก่อนจะหันมาเอ่ยถามลูกชาย ธันเงยหน้าตอบตกลงอย่างขอไปที

" ครับ "

" แกล่ะยัยหวาน ? "

" หวานเลือกอะไรได้ไหมล่ะคะ !! " คำตอบของเธอทำให้ชิตถึงกับอารมณ์เสียทันทีกับคำตอบไร้มารยาทของลูกสาวจึงหันหน้าไปยิ้มแห้งให้อาจพร้อมกับแก้ต่างให้ลูกสาวตัวดี

" ยัยหวานหมายถึงตกลงนั้นแหละ " อาจพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ชิตจึงถลึงตาใส่ลูกสาวเป็นเชิงดุ

" นาเตรียมฤกษ์หมั้นกับฤกษ์แต่งงานไว้พร้อมแล้วนะคะ แต่ถ้าเลื่อนงานแต่งงานไปก่อนคงต้องปีหน้าแล้วค่ะ ส่วนงานหมั้นก็เหมือนเดิม"

" ตามนั้นค่ะแล้วเมื่อไหร่คะคุณนา ? " พิมพ์ถาม

" อีสองอาทิตย์ค่ะ "

" อะไรนะคะอีกสองอาทิตย์ !!! " หวานโพล่งขึ้นอย่างตกใจก่อนจะปล่อยช้อนที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากเป็นต้องร่วงลงทันที ต่างจากธันที่เอาแต่นั่งเงียบโดยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาแต่เขากลับตักอาหารเข้าปากอย่างสบายใจ

เพล้งงง !

" ยัยหวานอย่าเสียมารยาท !! " ชิตปรามลูกสาวเสียงดุอีกครั้ง หวานจึงก้มหน้าลงอย่างรู้สึกเสียใจที่ทำตามความต้องการของตัวเองไม่ได้แถมยังได้หมั้นกับไอ้หน้านิ่งเร็วขึ้นอีก เธอจึงตวัดสายตาโมโหมองธันที่ทานข้าวได้หน้าตาเฉยราวกับไม่สะทกสะท้านอะไรกับการคุมถุงชนครั้งนี้เธอนั้นอยากจะตบกระบาลเขาสักทีสองทีหมั่นไส้ เมื่ออีกคนรู้สึกว่าถูกมองจึงตวัดสายตาดุดันมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ทำให้หวานเบี่ยงหน้าหนีทันที

" ถ้าไม่เป็นสองอาทิตย์ข้างหน้าก็ปีหน้าเลยนะคะนาว่ามันนานไปกับการหมั้น "

" เอาตามที่คุณนาบอกเลยครับ "

" ค่ะ "

หลายชั่วโมงต่อมา

" แกนี่มันจริง ๆ เลยนะยัยหวานทำให้พ่อแม่อับอายแค่ให้หมั้นกันไว้ก่อนก็ดีแค่ไหนแล้วยังไม่ให้แต่งงานยังจะเรื่องมากอีก ! "ระหว่างรถยนต์หรูขับเคลื่อนออกมาจากคฤหาสน์ นฤเบศร์ ชิตจึงต่อว่าให้ลูกสาวยกใหญ่

" แต่งงานกับหมั้นมันต่างกันตรงไหนยังไงหวานก็ได้ไปอยู่บ้านเขาอยู่ดี ! "

" ยังจะมาเถียงอีก ! "

" ก็มันจริงหนิคะ ทำไมคุณพ่อต้องบังคับหวาน ? ! " หวานเชิดหน้าเถียงผู้เป็นพ่ออย่างไม่ยอมแพ้

" ฉันหาคนที่เหมาะสมและคนที่สามารถปกป้องแกได้เพราะฉันหวังดีกับแกยังจะเรื่องมากอีก ! "

" ใจเย็น ๆ กันก่อนคุณ ยัยหวาน " พิมพ์ปรามสามี และ ลูกสาวเมื่อทั้งสองคนต่างอารมณ์ร้อนเหมือนกัน

" ดูลูกคุณสิเถียงคำไม่ตกฟาก ! "

" คุณพ่อนั่นแหละไม่ยอมฟังหวาน หวานไม่ชอบไอ้หน้านิ่งนั่น ! "

" ว่าให้พี่เขาอย่างนั้นทำไมลูก เขาอายุเยอะกว่าหนูนะ "

" เป็นยังไงล่ะพิมพ์ลูกสาวคุณ ปากร้ายแค่ไหน "

" คุณเองก็พอได้แล้วค่ะ ไม่อายลุงอ่ำกันหรือไง ! " พิมพ์ปรามสามีอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางลุงขับรถ ลุงอ่ำเพียงแค่ยิ้มอย่างเกรงใจเท่านั้น จากนั้นทั้งสามีและลูกสาวของเธอก็เงียบไปจนมาถึงบ้านหวานเปิดประตูรถแล้วเดินขึ้นห้องไปทันทีอย่างน้อยใจและโกรธผู้เป็นพ่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะที่หวานเธอกำลังร้องไห้เสียใจอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยถามอยู่หน้าประตู

" แม่เข้าไปได้ไหมลูก ? "

หวานรีบปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มก่อนจะตอบรับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงพยายามปกติ

" ค่ะแม่ หวานไม่ได้ล็อคประตู "

แกร๊ก ---

เมื่อพิมพ์เปิดประตูเข้ามาหวานก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ทันทีอย่างรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องเกิดขึ้น

" ไม่เป็นไรนะลูก " พิมพ์กอดตอบลูกสาวก่อนจะใช้มือลูบหลังเบา ๆ พร้อมกับพูดปลอบโยนให้เธอรู้สึกดีขึ้น

" หวานไม่อยากหมั้นไม่อยากแต่งงาน อึกกก "

" ไม่ร้องนะคนสวยของแม่มานี่มา " พิมพ์ผละกอดออกจากลูกสาวก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลอย่างอ่อนโยน แล้วจึงพาเธอมานั่งที่เตียงพร้อมกับกุมมือลูกสาวไว้หลวม ๆ เพื่อให้กำลังใจ

" แม่เชื่อว่าที่พ่อเขาบังคับลูก พ่อเขาเองก็คงหวังดีกับลูกไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเขาลำบาก "

" แต่หวานไม่ได้รักไอ้หน้านิ่งนั่น "

" อย่าเรียกพี่เขาอย่างนั้นเดี๋ยวคุณอาจกับคุณนาได้ยินเข้าจะมองลูกไม่ดี แม่เชื่อว่าสักวันหมอธันจะทำให้ลูกสาวแม่มีความสุข อีกอย่างลูกก็เป็นคนสัญญากับพ่อเขาเองว่าขอเวลาทำตามความฝันหนึ่งปีแล้วจะแต่งงาน แล้ววันนี้ลูกสาวคนสวยของแม่ก็ได้เป็นนักเขียนอย่างที่ตัวเองฝันไว้ ลูกจะผิดคำพูดของตัวเองเหรอ ? หืม " พิมพ์อธิบายพร้อมกับลูบผมเธอเบา ๆ อย่าง ปลอบประโลม

" ค่ะ หนูจะทำตามความต้องการของพ่อเขาทุกอย่าง " หวานยอมตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะกอดผู้เป็นแม่อีกครั้ง