บทที่ 4 หนีไม่พ้นเรื่องแต่งงาน

โรงพยาบาล เค

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ระหว่างที่ธันกำลังนั่งทำงานอยู่เสียงเคาะประตูห้องตรวจของเขาก็ดังขึ้น ประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างบางของหมอมายเพื่อนหมอรุ่นเดียวกันที่ธันแอบปลื้มอยู่ เธอเอ่ยชวนชายหนุ่มเสียงหวาน

" ธันไปทานข้าวกัน เที่ยงแล้ว "

" ครับ " ธันตอบรับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ คงมีเพียงเธอที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาส่วนมากธันมักจะไม่ค่อยยิ้มให้ใครง่าย ๆ เรียกว่าไม่ยิ้มเลยดีกว่าถ้าไม่จำเป็น

" มายอยากให้ธันยิ้มบ่อย ๆ จัง "

" ทำไม ? "

" เวลาธันยิ้มนะดูมีเสน่ห์มาก ๆ เลย " มายเอ่ยชมชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มหวานระหว่างที่เดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกัน

" อือ อยากไปทานที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า ? " ธันตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเอ่ยถามในประโยคต่อมาเสียงเรียบใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนเดิม

" ไม่หรอกที่โรงอาหารเหมือนเดิมดีกว่า "

" อือ " ธันตอบรับแค่นั้นเขาและเธอก็พากันเดินตรงไปที่โรงอาหารทันที

ครืนนน ครืนนน

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของธันก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อกาวของตัวเองขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าเจอเป็นของอาจพ่อของเขาเอง เขาช่างใจอยู่นานไม่ยอมกดรับสายสักที

" ไม่รับเหรอธัน ? "

" กำลังจะรับ " มายพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจธันก็กดรับสายผู้เป็นพ่อทันที ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

" ครับ "

( พรุ่งนี้หยุดงานแล้วมาหาฉันที่บ้านหน่อย )

" พ่อมีธุระอะไร ? "

( ฉันจำเป็นต้องมีธุระหรือไงแกถึงจะมาหาฉันกับแม่แกที่บ้านได้ !! )

( ถ้าแกไม่มาตามที่ฉันบอกแกเจอดีแน่ !! ) อาจข่มขู่ลูกชายด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

" ครับ " ธันตอบรับแค่นั้นก็กดวางสายผู้เป็นพ่อทันที เขาพอจะรู้ว่าทำไมถึงให้เขาไปที่บ้านคงไม่พ้นเรื่องแต่งงาน

" มีเรื่องอะไรหรือเปล่าธันสีหน้าดูกังวล ? "

" เปล่าทานข้าวเถอะ "

" อือ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกมายได้นะมายยินดีรับฟัง "

" อือ ขอบใจ "

ธันตอบรับแค่นั้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตักอาหารเข้าปากทันที เขาเองก็กังวลไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานเพราะตัวเขาเองนั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้วแต่ก็ขัดใจผู้เป็นพ่อไม่ได้เขาจะไม่ยอมเสียทุกอย่างที่สร้างมากับมือ ถึงโรงพยาบาลเขาจะไม่ได้เป็นคนสร้างมันขึ้นมา แต่อีกอาชีพของเขาคือมาเฟียเขาจะไม่ยอมเสียมันไปเงินทองมากมายส่วนหนึ่งเขาก็เป็นคนหามาเองทั้งนั้น ถึงจะมาจากธุระกิจสีเทาก็ตามแต่อย่างน้อยก็ได้หามันมาด้วยตัวเอง

ผับ Nice

" ไอ้วินไม่มา ? " ธันเดินเข้ามาในห้อง วีไอพีของผับเทวินเมื่อไม่เห็นเจ้าของผับจึงถามหาพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งข้างกรตรงข้ามกับแพททริคทั้งสองคนมีสาวนมโตคอยให้บริการอย่างเอาอกเอาใจ

" เลี้ยงลูกอยู่บ้าน มันไม่มาหรอกติดเมียกับลูกจะตาย " แพททริคกล่าว

" ถ้ามึงจะถามหาไอ้พรีน รายนั้นเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องผลิตยาตัวใหม่ของมันทั้งวัน "

" อือ "

" มึงนัดพวกกูมามีเรื่องอะไร ? ปกติเห็นคลุกอยู่แต่โรงพยาบาล " กรถามพร้อมกับกระดกแก้วน้ำสีอำพันเข้าปากอึกใหญ่ เมื่อแม่สาวนมโตของเขายื่นให้

" ก็เรื่องเดิม "

" หึ คงหนีไม่พ้นเรื่องแต่งงาน " แพททริคตอบอย่างรู้ทัน ก่อนจะเคล้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ

" แล้วมึงเห็นหน้าเจ้าสาวมึงยัง สวยไหมวะ ? " กรถาม

" ยัง " ธันตอบแค่นั้นเขาก็กระดกน้ำสีอำพันเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวจนหมดแก้ว ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความเครียดและหนักใจ

" เอาสาวไหมวะ ? จะได้ผ่อนคลาย "

" เอามาดิ "

" สงสัยเครียดจริงว่ะ ปกติไม่เห็นสนใจ " แพททริคเอ่ยแซว ก่อนจะยกโทรศัพท์ต่อสายหาผู้จัดการร้านให้เอาสาวมาเพิ่มให้อีกหนึ่งคน ไม่นานเธอคนนั้นก็เดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งตักธันพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอชายหนุ่มก่อนจะแนบใบหน้าสวยลงบนอกแกร่งอย่างรู้งานธันเองก็โอบกอดเธอเช่นกันเขายอมให้เธอทำตามใจโดยไม่ได้ผลักใส

" นาน ๆ ทีจะได้เห็นไอ้หน้านิ่งของเราให้สาวนั่งตักว่ะ "

" หึ " ธันส่งเสียงผ่านลำคอแค่นั้นก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยเหมือนเดิม

" ไอ้หน้านิ่งนี่คำนี้คุ้น ๆ ว่ะ "

" ก็น้องหวานเพื่อนน้องมิลินไง คู่กัดไอ้ธันมันไงไอ้กร "

" เออว่ะ "

" พวกมึงไม่ต้องพูดถึงยัยอ่อนแอนั้นกูรำคาญ !!!! " ธันแหวใส่เพื่อนรักทั้งสองอย่างรำคาญเมื่อพูดถึงหวานสาวเจ้าจอมปากร้าย

" ทำเป็นรำคาญไอ้สัส ! ถ้าโลกกลมขึ้นมาให้น้องหวานมาเป็นเมียมึงกูจะเตรียมฉลองครั้งยิ่งใหญ่ให้มึงเลย !!! " แพททริคกล่าวอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับกระดกน้ำสีอำพันเอาปากอึกใหญ่อีกครั้ง

" ต่อให้เป็นงั้นกูก็ไม่เอายัยนั่นมาทำเมียกูหรอก !! "

" กูจะคอยดู ไอ้วินก็พูดเหมือนมึงตอนแรกดูตอนนี้สิเป็นทาสเมียซะแล้ว "