ตอนที่ 2 (2.1)

ตอนที่ 2

พุดพิชญาหันมามองบุคคลที่เดินเข้ามาในห้องประชุม และทันทีที่เห็นบุรุษที่เดินเข้ามานั้นใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อสักครู่ก็ซีดไปแทบจะทันที คนที่เข้ามาคือเขา คนที่เพิ่งมีเรื่องกับเธอเมื่อสักครู่นี้นี่เอง คริสโตเฟอร์ชะงักเท้าหยุดการก้าวเดินเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวตัวแสบที่ปาไอศกรีมใส่หน้าเขา และด่าเขาจนไฟแล่บอยู่ในห้องประชุมด้วย ใบหน้าที่หล่อเหลาปานรูปสลักมองเธอเล็กน้อยด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรก่อนที่จะเชิดหน้าใส่ พุดพิชญาเบ้ปากอย่างหมั่นไส้เมื่อเห็นท่าทางหยิ่งผยองของเขา หญิงสาวเรียกสติตัวเองกลับมาและวางตัวให้อยู่ในท่าทางที่สงบนิ่ง

“สวัสดีครับคุณคริสโตเฟอร์ การเดินทางเรียบร้อยดีนะครับ” ภาคิไนยเอ่ยทักทายและถามเสียงสุภาพ คริสโตเฟอร์นิ่ง ก่อนที่จะปรายตามองไปที่หญิงสาวที่นั่งข้างๆภาคิไนยเล็กน้อย

“ไม่เรียบร้อยเท่าที่ควร มีเรื่องกับพวกอันธพาลแถวนี้นิดหน่อย” ชายหนุ่มตอบเป็นภาษาไทย แต่ก็ไม่ค่อยชัดนัก สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย พุดพิชญากำมือแน่นรู้ดีว่าเขาหมายถึงใคร

“แล้วคุณโดนทำร้ายตรงไหนหรือเปล่าครับ” ภาคิไนยถามอย่างเป็นห่วงเพราะผู้ชายคนนี้คือลูกค้ารายใหญ่

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก ก็แค่โดนไอศกรีมขว้างใส่หน้าก็เท่านั้น อย่าสนใจเลย เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า ไหนล่ะ ฝ่ายผลิตโฆษณาที่คุณคุยกว่าเก่งในเรื่องถ่ายภาพนิ่งและเก่งมากในการทำสื่อ” คริสโตเฟอร์เข้าเรื่องทันทีเขาไม่อยากเสียเวลามากกว่านี้ ภาคิไนยยิ้มรับก่อนที่จะผายมือมาทางพุดพิชญาอย่างภูมิใจ

“คนนี้เลยครับ พุดพิชญา เธอมีประสบการณ์ด้านนี้โดยตรง และยังเป็นหัวหน้าฝ่ายผลิตของเราด้วย ผลงานที่ผ่านมาของเธอประสบความสำเร็จและได้รับรางวัลด้วยนะครับ” ภาคิไนยบรรยายสรรพคุณของญาติผู้น้องเต็มที่ คริสโตเฟอร์นั่งฟังเงียบๆ สายตามองมายังหญิงสาวที่นั่งข้างๆภาคิไนยอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน

“คุณจะบอกว่าผู้หญิงคนนี้นะเหรอที่จะมาทำงานให้ผม” คริสโตเฟอร์ถามย้ำแววตาไม่เชื่อถือ

“ครับ ผู้หญิงคนนี้เก่งที่สุดแล้วในบริษัท ในเรื่องการผลิตสื่อ และการถ่ายภาพไม่มีใครสู้เธอได้แล้ว” ภาคิไนยยังคงยืนยันในสิ่งที่พูดออกมาอย่างจริงจัง คริสโตเฟอร์มองหญิงสาวที่เพิ่งมีเรื่องกับเขานิ่ง สายตาดูถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจน แน่นอนว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ภาคิไนยบอก และมั่นใจเต็มร้อยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางเก่งกาจขนาดนั้นแน่

“ผมบอกตรงๆนะ ผมไม่เชื่อว่าคนของคุณจะมีความสามารถขนาดนั้น ท่าทางยังดูเด็ก ไม่มีประสบการณ์ ปากก็ร้าย มือก็ไว นึกอยากจะขว้างอะไรก็ขว้าง คนแบบนี้นะเหรอคนเก่งที่คุณบอก ผมว่าแค่ถ่ายภาพธรรมดายังไม่น่าจะรอดเลย” คริสโตเฟอร์พูดออกมายาวเหยียดน้ำเสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเมื่อตอนที่พบกันเมื่อสักครู่ คำพูดของเขาจงใจดูถูกและหาเรื่องพุดพิชญาเต็มที่ ภาคิไนยอ้าปากค้างเมื่อได้ยินสิ่งที่คริสโตเฟอร์พูดจบ ตอนนี้เขาพอจะรู้แล้วว่าก่อนหน้าที่พุดพิชญาจะมาเจอเขาเธอทะเลาะกับใครมา พุดพิชญามองคนตัวใหญ่ที่เพิ่งพูดจบแววตาเอาเรื่อง หญิงสาวกำมือแน่นขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อโดนดูถูกทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นผลงานกันมาก่อนแบบนี้ และเธอก็ไม่ชอบที่เขาจะเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน

“คุณยังไม่เคยเห็นผลงานที่ผ่านมาของฉัน คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันทำงานได้ดีหรือไม่ดี ท่าทางของฉันที่คุณบอกว่าดูยังเด็กและไม่มีประสบการณ์คุณเอาอะไรมาวัด แค่จะเอาความหน้าเด็กมาวัดประสบการณ์มันวัดกันได้เหรอ หน้าเด็กอย่างฉันมันทำให้คนหน้าแก่อย่างคุณอิจฉาหรือไงถึงพูดห่วยๆออกมาแบบนี้ อย่าเอาเรื่องไม่พอใจส่วนตัวที่โดนเมื่อเช้านี้มารวมกัน เพราะถ้าจะพูดกันตามจริงคุณผิด” พุดพิชญาโต้ตอบอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมทั้งมองสบตาคมอย่างไม่ยอมละสายตาทั้งคู่มองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คริสโตเฟอร์ทุบโต๊ะโมโห ผู้หญิงคนนี้กล้าต่อว่าเขาและกล้ากล่าวหาว่าเขาผิดต่อหน้าคนอื่นเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกเธอด่าและทำร้ายเขาต่อหน้าคนขับรถ ครั้งนี้ครั้งที่สองเธอต่อว่าต่อหน้าเจ้านายของเธอ มันมากเกินไปแล้วสำหรับเรื่องนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครที่กล้าทำแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงไทยคนนี้ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบเลยสักอย่างและสิ่งที่เธอทำเขามองว่าเธอกำลังหักหน้าเขา

“อย่ามาพูดจากวนประสาทหรือหาเรื่องผม คุณภาคิไนย คุณควรอบรมลูกน้องคุณให้ดี พูดจาให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ใช่เถียงฉอดๆ” คริสโตเฟอร์หันมาหาเรื่องภาคิไนยแทน ภาคิไนยได้แต่พยักหน้ายอมรับเงียบๆ

“อย่ามาหาเรื่องเจ้านายฉัน และฉันก็ไม่ได้หาเรื่องคุณ คุณต่างหากที่หาเรื่องฉันก่อน คุณดูถูกคนทั้งๆที่คุณยังไม่รู้จักเขาดีพอ แบบนี้มันห่วยมาก และมันก็ไร้สาระด้วย มันบ่งบอกว่าคุณปัญญาอ่อน ไม่มีวุฒิภาวะ” พุดพิชญาโต้ตอบอย่างเผ็ดร้อนไม่เกรงใจใครทั้งนั้นตอนนี้เธอของขึ้นแล้ว

“พุด” ภาคิไนยเรียกญาติผู้น้องเบาๆ เพราะไม่อยากให้มีเรื่อง เขาคงเสียลูกค้ารายใหญ่รายนี้ไปแน่ถ้าพุดพิชญายังไม่ยอมหยุด

“ท่าทางจะมั่นใจกับฝีมือของตัวเองเหลือเกินนะ” คริสโตเฟอร์ประชด

“ใช่ คนอย่างฉันทำงานไม่เคยพลาด และไม่เคยทำงานออกมาห่วย ฉันร่วมงานกับลูกค้ารายใหญ่ๆมาหลายราย และทุกรายเป็นคนดี ไม่ปากม้าหาเรื่องดูถูกหรือหาเรื่องกันแบบคุณเลย ถามจริงๆมีปัญหาทางจิตเหรอ” พุดพิชญาย้อนพร้อมทั้งถามเขาแบบกวนๆ

“ปากดีนักนะแม่คุณ นี่กล้าด่าคนที่จะจ้างบริษัทของเธอทำงาน กล้าด่าลูกค้ารายใหญ่แบบนี้เลยเหรอ คุณภาคิไนยผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคุณยอมให้แม่คนนี้ยืนเถียงผมฉอดๆโดยไม่เตือน หรือไม่ห้ามเลยสักนิด และที่สำคัญ คุณควรพาผู้หญิงคนนี้ไปอบรมมารยาทบ้างมันจะได้ดูดีกว่านี้” คริศโตเฟอร์หันมาถามและต่อว่าภาคิไนยอีกครั้ง ภาคิไนยอยากจะหายตัวไปเสียจากตรงนั้น เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาจะไปเตือนได้อย่างไรในเมื่อทั้งคริสโตเฟอร์และพุดพิชญาต่างยืนเถียงกันจนไม่เว้นวรรคให้แทรกเลย

“อย่ามาหาเรื่องเจ้านายของฉันนะไอ้ฝรั่งบ้า” พุดพิชญาหลุดคำด่าออกมาอย่างอดไม่ได้

“กล้าดีอย่างไรมาว่าผมแบบนี้” คริสโตเฟอร์ตวาดหญิงสาวเสียงดังลั่นอย่างกลั้นไม่อยู่ เสียงของเขาดังพอที่จะให้ลูกน้องที่ยืนเฝ้าหน้าห้องได้ยิน ไม่นานนักลูกน้องของเขาซึ่งเป็นชาวต่างชาติเหมือนกันก็เข้ามาในห้องแต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เจ้านายเขามีเรื่องด้วยคือผู้หญิงไทยตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น

“คุณเป็นใคร ใหญ่มาจากไหนถึงจะว่าไม่ได้ คุณมันก็แค่พวกใจแคบ มองคนอย่างอคติ ทำไมกลัวฉันทำงานออกมาดีแล้วคุณจะเสียหน้าเหรอไง” พุดพิชญาย้อนด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ดูกวนประสาทที่สุดใน คริสโตเฟอร์มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา

“กลัวงานออกมาไม่ได้เรื่องมากกว่า ผู้หญิงอย่างคุณจะทำอะไรได้ดีสักแค่ไหนเชียว” คริสโตเฟอร์สวนกลับทันที บรรดาลูกน้องของเขามองเจ้านายของตัวเองอย่างแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นคริสโตเฟอร์ทะเลาะกับใครแบบนี้มาก่อน

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเรามาพนันกัน” พุดพิชญาเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออดเธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูกแบบนี้

“พนันอะไร”

“ถ้าฉันทำงานออกมาดีไม่มีที่ติ และทำให้ยอดจองห้องของคอนโดเพิ่มขึ้นอีก 40% ภายในสามเดือนหลังจากงานโฆษณาชิ้นนี้ออกสู่สายตาคนทั่วไป คุณต้องจ่ายค่าจ้างเพิ่มเป็น 10 เท่า และขอโทษที่ดูถูกฉันต่อหน้าทุกคน” พุดพิชญาท้าทายออกมาอย่างจริงจัง

“และถ้าคุณทำไม่ได้” คริสโตเฟอร์สวนกลับทันที

“ฉันจะทำงานนี้ให้คุณฟรีๆไม่คิดเงินแม้แต่บาทเดียว” พุดพิชญา ตอบอย่างชัดเจน คริสโตเฟอร์ยิ้มเย็น

“ก็ได้ และนอกจากนั้นถ้าคุณทำไม่ได้ นอกจากคุณจะต้องทำงานนี้ให้ฟรีแล้ว คุณเองต้องขอโทษผมต่อหน้าทุกคนเหมือนกัน ” คริสโตเฟอร์ต่อรองเพิ่ม พุดพิชญามองสบตาคมอย่างไม่ยอมแพ้

“ตกลง” คำตอบของพุดพิชญาทำให้ภาคิไนยที่กำลังจะอ้าปาก ทัดทานนั้นหุบลงทันที ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาซับเหงื่อของตัวเองอยากจะเป็นลม คริสโตเฟอร์ยื่นมืออกมาตรงหน้าพุดพิชญาเพื่อนเป็นสัญลักษณ์ของคำสัญญาที่มีต่อกันในครั้งนี้

“มาจับมือทำสัญญา” ชายหนุ่มบอกอย่างจริงจัง พุดพิชญามองสบตาคมของเขาอย่างไม่ยอมแพ้ หญิงสาวยื่นมืออกมาตรงหน้าก่อนที่จะใช้มือของตัวเองปัดมือของเขาอย่างแรง

“คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้น อีกอย่างฉันไม่ชอบจับมือใครมั่วๆ โดยเฉพาะมือพวกปัญญาอ่อน ฉันกลัวติดเชื้อ และอีกเรื่องที่เราต้องตกลงกัน ห้ามคุณตุกติก ห้ามทำอะไรก็ตามที่จะหาเรื่องทำให้งานของฉันไม่ราบรื่น คุณมีหน้าที่ดูและสังเกตการณ์ รวมถึงบอกความต้องการของคุณว่าต้องการอะไรมากหรือน้อยลงอย่างไร ถ้าคุณกลั่นแกล้งฉันไม่ว่าจะเป็นด้วยวิธีใดก็ตาม มันจะหมายความว่าคุณกลัวฉัน กลัวแพ้ฉัน และถ้าเป็นอย่างนั้น คุณก็จะเป็นแค่คนขี้ขลาดคนหนึ่งเท่านั้น” คำพูดของพุดพิชญาทำให้บรรดาลูกน้องของคริสโตเฟอร์ที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ยิ้มออกมา คริสโตเฟอร์หันมามองลูกน้องด้วยแววตาดุดันจนทุกคนต้องรีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉยอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหันกลับมามองใบหน้าหวานของพุดพิชญาอีกครั้ง พร้อมทั้งจ้องมองสบตาของเธออย่างจริงจัง

“ตกลงตามนี้ คุณภาคิไนยผมตกลงจะให้ผู้หญิงคนนี้ทำงาน แต่มีข้อแม้ว่าผมต้องอยู่ควบคุมงานที่จะออกมา ผมต้องรู้ทุกขั้นตอนที่ผู้หญิงคนนี้ทำ เพราะผมจะได้แน่ใจว่าเธอทำองไม่ได้ให้ใครช่วย ผมไม่อยากถูกผู้หญิงปากจัดคนนี้หลอก” คริสโตเฟอร์หันมาบอกภาคิไนยเสียงเข้มภาคิไนยยิ้มรับพร้อมทั้งซับเหงื่ออย่างต่อเนื่อง ทั้งดีใจทั้งกังวลปนกันไปหมดในตอนนี้

“ครับ” ภาคิไนยรับคำพร้อมทั้งกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น