2

“แล้วแต่จะคิด มีสมองนี่นาไม่ใช่ปลาทองเสียหน่อย”

“มะพร้าว เอ็งก็อย่าไปแหย่นังมะยมมันสิ”

ชมพู่ปรามบุตรชาย ถอนใจกับคู่กัดทั้งสองคนนี้จริงๆ

“จริงนี่ครับแม่ ยัยนมแบนนี่ทำกับข้าวไม่เป็นสับปะรด ขนาดเจียวไข่ยังไหม้”

“ไอ้มะพร้าว นายว่าฉันอีกแล้วนะ ตายเสียเถอะ”

เธอโผร่างเข้าหา อยากจะกัดหูอีกฝ่ายให้ขาด มะพร้าวไม่รอช้าวิ่งเข้าไปในสวนทันที เสียงลูกๆ ที่วิ่งไล่กันและทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก ทำให้ผู้ใหญ่ต้องส่ายหน้าไปมา

“พี่เกษม พี่ว่าแต่งงานกันแล้วมันจะรอดหรือเปล่า ฉันล่ะเป็นกังวลจริงๆ เลย”

“แบบนี้แหละลูกดก”

“พี่กับพี่อรุณก็พูดแต่แบบนี้แหละ ฉันเห็นเด็กมันจะฆ่ากันตาย”

“คอยดูไปเถอะน่า”

เกษมหัวเราะอย่างมีความสุข ได้ยินเสียงทะเลาะเงียบหายเข้าไปในดงกล้วย ตอนเด็กๆ จำได้ว่าถ้าไม่ทะเลาะกันจนหัวร้างข้างแตกก็ยอมไม่หยุด พอโตขึ้นมาหน่อย มะยมโมโหมากๆ เข้า ก็กระโดดกัดหู ไอ้มะพร้าวไม่ยอม จับพาดบ่าตีก้นแล้วก็ต้องมาใส่ยาให้บรรดาลูกๆ ที่ไม่รู้จักโตเสียที เพราะทะเลาะกันเอาเป็นเอาตายเสียอย่างนั้น

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงของมะยมไล่กวดมะพร้าวไปติดๆ

“หยุดให้โง่เหรอยัยนมแบน เดี๋ยวเธอก็แปลงร่างเป็นไอ้ตูบกัดหูฉันอีกน่ะสิ”

“อย่าให้ฉันวิ่งทันนายนะ จะกัดให้หูขาดเลย”

“ยัยเตี้ยขาสั้น นมแบน แน่จริงวิ่งให้ทันสิ โอ๊ย!”

มะพร้าวร้องเสียงหลงเมื่อตกลงไปในท้องร่อง โคลนเต็มตัว มะยมที่วิ่งตามมาติดๆ หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

“สมน้ำหน้า อยากว่าฉันนมแบนดีนัก สมน้ำหน้ากะลาหัวจอก ฮ่าๆๆๆ”

มะยมหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่คนที่ตกลงไปในท้องร่องฮึดฮัดขัดใจอยู่มาก

“นี่ล่ะหนา เขาว่ากรรมตามสนอง เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับนังมะยม!”

“ช่วยหน่อยสิ” เขายื่นมือให้เธอดึงขึ้นไปจากท้องร่อง

“พูดแบบนี้ไม่ช่วยหรอก ขอร้องฉันก่อนสิ ขอร้องเสียงหวานๆ เพราะๆ เหมือนเวลาที่นายคุยกับผู้หญิงคนอื่นน่ะ”

“เรื่องมากชะมัด” เขาบ่นอุบ

“บ่นอะไรได้ยินนะโว้ย!”

เธอกอดอกอย่างเป็นต่อ หูดีอีกเสียด้วย

“คุณมะยมคนสวยคร๊าบ ช่วยดึงกระผมขึ้นไปหน่อยสิคร๊าบ”

“แบบนี้ค่อยระรื่นหูหน่อย แต่มันยังไม่โอเคเลย ขออีกนิดนึง อ้อนหน่อยๆ ทำเสียงหวานๆ เรียกฉันว่าคุณด้วย”

“มันจะมากไปแล้วนะ”

“อ๋อ... มากไปเหรอ งั้นก็ตามใจ”

มะพร้าวตะเกียกตะกายขึ้นจากร่องน้ำเอง แต่เขาก็ไหลลงไปเปื้อนโคลนอีกครั้ง คนที่อยู่ด้านบนหัวเราะคิกๆ อย่างมีความสุข

“คุณมะยมครับ ช่วยกรุณาดึงผมขึ้นไปหน่อยครับ”

“โอเค พูดแบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย มันระรื่นหูมากๆ เลยล่ะ”

เธอยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนจะหาไม้มาถือเอาไว้ ยื่นไปให้เขาจับเพื่อจะดึงเขาขึ้นมาจากร่องน้ำที่ขุดเอาไว้ สำหรับรดพืชผักในสวนในไร่

“ดึงแรงๆ หน่อย” เขาบอกเธอ

“ตัวหนักเหมือนช้าง โอ๊ย! เหนื่อยแล้วนะ วะ ว้าย! ไอ้บ้า ตูม!”

เธอถลาลงไปในร่องน้ำเพราะเขากระตุกแรงจนเธอเสียหลักแบบไม่ทันตั้งตัว

“ไอ้มะพร้าว ฉันสกปรกหมดแล้วไม่เห็นหรือไง”

“เห็น...”

เขาตอบอย่างยียวน ก่อนจะปีนขึ้นไปจากท้องร่อง หัวเราะสะใจที่ได้เอาคืนคนปากดี

“นี่นาย!”

เธออ้าปากค้าง ในขณะที่เนื้อตัวเปียกปอนเต็มไปด้วยโคลนตม เขาปีนขึ้นไปได้ แต่มาขอให้เธอช่วย

เมื่อกี้เขาแกล้งปีนไม่ได้!!!

บ้าที่สุด!!!

“สมน้ำหน้ากะลาหัวจอก อยากโง่เองนี่นา”

“นายดึงฉันขึ้นไปเลยนะ”

“มีความสามารถก็ขึ้นมาเองสิ” เขาพูดอย่างเป็นต่อ

“ไอ้บ้า! ฉันตกลงมาเพราะนายเลยนะ นายต้องช่วยฉัน”

“เรื่อง?” เขายักไหล่ท่าทียียวน

“ไอ้ๆๆๆ”

“พูดเพราะๆ ก่อน พูดแบบนี้ระคายหูมากๆ เลย”

“ไอ้!!!”

“อ่ะๆๆ พูดไอ้อีกคำ ทิ้งไว้ในร่องน้ำนี่แหละ”

คนที่ถือไพ่เหนือกว่าเริ่มเอาคืนบ้างแล้ว

“ช่วยหน่อย”

“ยังไม่โอเค ต้องพูดว่า พี่มะพร้าวขา... ช่วยมะยมขึ้นจากร่องน้ำหน่อยค่ะ”

“โอ๊ย! ฟังแล้วขนลุก” เธอทำท่าขนลุกตามพูด

“งั้นอยากนอนในท้องร่องก็เอาสิ”

“ก็ได้ๆๆ” เธอเม้มปากเก็บความคั่งแค้นเอาไว้ในใจ

“พี่มะพร้าวขา... ช่วยมะยมขึ้นไปหน่อยค่ะ”

“ไม่เอาดีกว่า เพิ่มเติมเข้าไปอีกนิดว่า พี่มะพร้าวขา กรุณาช่วยน้องมะยมขึ้นจากร่องน้ำหน่อยค่ะ”