คู่กัดสวาท

“ขาอ่อนฉัน นายก็ไม่มีวันได้เห็นหรอก”

มะยมพูดท้าทายคู่หมั้นหนุ่มที่ต้องแต่งงานกับเธออีกไม่กี่วันข้างหน้า เพราะบิดาของเธอกับเขาเมา เลยหมั้นหมายเธอกับเขาตั้งแต่เด็กๆ

ตบปากรับคำหมั้นหมายกันด้วยความเมาล้วนๆ

มันเพราะความเมาล้วนๆ ทำให้เธอซวยต้องเป็นคู่หมั้นกับหมอนี่

คนที่เกลียดแสนเกลียด…

“โอ๊ย! แม่เจ้าพระคุณรุนช่อง นึกว่าฉันอยากเห็นขาอ่อนแตกลายของเธอหรือไงห๊ะ!” มะพร้าวโต้ตอบกลับไป

เขาล่ะเกลียดชื่อของตัวเองสุดๆ บิดาเมาก็เลยตั้งชื่อเขาว่ามะพร้าว บิดาของหล่อนก็เมา นั่งก๊งเหล้ากันไป เลยตั้งชื่อหล่อนให้คล้องจองกับเขาว่ามะยม

แต่เธอแสบสมชื่อจริงๆ เปรี้ยวจนเข็ดฟัน กระโดกกระเดกเหมือนม้าดีดกะโหลก นี่เขายังคิดสภาพไม่ออกว่าเธอจะอุ้มท้องลูกของเขาได้อย่างไรกัน

“แค่คิดว่าต้องร่วมหอลงโลงกับยัยม้าดีดกะโหลกแบบเธอ ฉันแทบหมดอารมณ์ทางเพศแล้วล่ะ เรียกว่าตายด้านในทันที”

“ไอ้บ้า ปากปีจอ!”

เธอยกนิ้วกลางให้เขา ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเข้าบ้าน

หนอย... ถึงปากบอกว่าไม่อยากเอายัยมะยมเปรี้ยวเข็ดฟันทำเมีย แต่คอยดูเถอะ เข้าหอกันไป เขาจะปล้ำเธอเจ็ดวันเจ็ดคืนให้ร้องครางอย่างเดียวจะได้หยุดปากมาก

“เป็นอะไรของแกนังมะยม หน้าบูดเสียขนาดนั้น”

“เกลียดขี้หน้าคนแถวนี้”

“คนแถวนี้หมายถึงข้าหรือไงวะ” ลำไยถามบุตรสาว

“คิดได้นะแม่” มะยมประชด

“ได้ยินทะเลาะกับไอ้มะพร้าวมัน เป็นอะไรกันนักหนาเอ็งสองคนนี่ ทะเลาะกันตั้งแต่เด็กยันโต”

“เกลียดขี้หน้ามัน”

“บ่ะ! แกเคยได้ยินไหม เขาว่าเกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้นแหละ”

“ไม่จริงเสียหน่อย ฉันไม่อยากได้ พ่อกับแม่เองต่างหากไปหมั้นหมายฉันเอาไว้กับไอ้มะพร้าวมัน ถามฉันบ้างไหมว่าอยากได้มันเป็นผัวหรือเปล่า”

“เออวะ ทะเลาะกันแบบนี้ลูกดกดี เตรียมเลี้ยงหลานเถอะแม่ลำไย” อรุณหัวเราะหึๆ เมื่อได้ยินบุตรสาวพูดแบบนั้น

“พ่อน่ะ!” มะยมหน้างอใส่บิดา

“เอาแกงเลียงไปให้ป้าชมพู่หน่อยลูก”

“แม่ไปเองสิ”

“เอ๊ะ! แม่ใช้เอ็ง แล้วเอ็งมาใช้แม่เสียกลับเสียอีก”

ลำไยส่ายหน้าไปมา

“แม่ก็รู้ว่าฉันไม่อยากเจอไอ้มะพร้าวมัน”

“เดือนหน้าจะแต่งงานกันอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องเจอกัน ย้ายไปอยู่ด้วยกัน เห็นหน้ากันทุกวัน”

“ทำไมแม่ไม่แต่งกับมันเองล่ะ”

“นังนี่ แม่เอ็งน่ะเมียพ่อ”

อรุณตบเข่าฉาดใหญ่ มะยมหัวเราะเสียงดัง บิดาของเขาก็ขี้หึงใช่ย่อย

“มัวแต่หัวเราะอยู่นั่นแหละ เอาแกงเลียงไปให้ป้าชมพู่เร็วๆ”

“ก็ได้ ใช้จริงๆ เลย พ่อกับแม่รักกันขนาดนี้ ทำไมไม่มีลูกสักโหลไปเลยล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องโดนกดดันอยู่คนเดียว”

คนรับชามแกงเลียงมาถือเอาไว้ด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียดอย่างที่สุด บ่นอุบหน้างอ

“เอ้าๆๆๆ เดี๋ยวก็หกหมดหรอก ไอ้มะพร้าวมันว่าเอ็งเป็นม้าดีดกระโหลก เริ่มจะเห็นด้วยกับมันแล้วล่ะ”

“แม่... เข้าข้างมันตลอด ไม่เอามันมาเป็นลูกตัวเองเลยล่ะ”

“เดือนหน้าก็ได้มันมาเป็นลูกแล้ว”

“เหอะ!” เธอทำเสียงขึ้นจมูก

“ลูกเขยไง”

ลำไยหัวเราะร่วน มะยมหน้างอก่อนจะกระแทกเท้าเดินไปยังบ้านข้างๆ บ้านเธอกับบ้านของมะพร้าวทำสวนผลไม้ มีที่ดินเยอะแยะ เรียกว่าบิดามารดาอยากให้เป็นทองแผ่นเดียวกัน เพราะว่าเงินทองจะได้ไม่รั่วไหล

เธอกับคู่หมั้นหนุ่มเรียกว่าร่ำรวยเข้าขั้นมีอันจะกินเลยล่ะ พ่อแม่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาของคนละแวกนี้

เชอะ! ไม่ถามเธอสักคำว่าเธออยากเป็นทองแผ่นเดียวกับเขาหรือเปล่า

“ป้าชมพู่จ๋า... แม่ให้เอาแกงเลียงมาให้จ้ะ”

มะยมพูดจ๊ะจ๋ากับป้าชมพูเพราะถูกชะตากันนัก แต่กับลูกชายป้าชมพู่เธอแยกเขี้ยวใส่

“ใครทำแกงเลียงเหรอ”

มะพร้าวแกล้งเอ่ยถาม เหล่ตามองคู่หมั้นสาวที่ทำหน้าบึ้งทันทีที่เห็นหน้าเขา

“ถามทำไม”

“ถ้าป้าลำไยทำ มันต้องอร่อยแน่ๆ แต่ถ้าเธอทำ...”

“ฉันทำแล้วทำไม” คนถามเท้าสะเอวท่าทางหาเรื่อง

“คงกินไม่ได้ แถมยังท้องเสียอีกต่างหาก”

คนพูดหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจที่ยั่วโมโหอีกฝ่ายได้

“ไอ้! ไอ้มะพร้าว นายว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็นสับปะรด กินแล้วท้องเสียอย่างนั้นเหรอ”