4

วันถัดมา คุณหญิงวริศราไม่รอช้าที่จะเดินทางเข้ามาพบเลขาฯ คนใหม่ด้วยตนเอง หลังสั่งงานให้หัวหน้าเลขานุการจัดการน้องใหม่ด้วยการเรียกตัวไปชี้แจ้งรายละเอียดการทำงาน ทั้งที่เจ้าตัวทราบดีแล้ว แต่กลับมาบอกเพิ่มเติมว่าที่นี่มีผู้บริหารหลายคน มีเลขานุการหลายคน แต่ละคนดูแลเป็นคน ๆ ไป นั่น! ก็แล้วทำไมจะต้องเรียกอองเดร มันย้อนแย้งที่ว่าเขาเป็นเลขานุการของคุณเฌอเอม ทำไมต้องไปฟังยัยนิดหน่อยอะไรนี่พูดพล่าม

เป็นธรรมดาหากว่าเจ้านายตัวจริงจะค่อนข้างหงุดหงิด เฌอเอมไม่เข้าใจว่าบริษัทนี้จะมีการรับน้องใหม่อะไรนักหนา มันเหมือนกับว่านางนิดหน่อยต้องการอบรมเลขาฯ ฝรั่งหนุ่มหน้าตาดีกว่า ดีกรีสูงกว่า ฉลาดกว่า ให้อยู่ในโอวาท

ยัยนี่ถึงขั้นไปบอกฝ่ายบัญชีให้จ่ายเงินเดือนในเดือนถัดไปตามระเบียบการของบริษัท เดือดร้อนถึงเจ้านายอย่างเธอต้องไปบอกกับฝ่ายบัญชีว่าเขามาเริ่มงานตอนสิ้นเดือน แม้แค่ไม่กี่วัน แต่คนต้องกินต้องใช้ ให้ OT ล่วงหน้าได้

อองเดรเองก็ทำงานหลายอย่างทั้งพาเธอไปพบแพทย์ ซื้ออาหารเย็น และอะไรต่าง ๆ จุกจิกยิบย่อย ค่าน้ำมันรถเธอเป็นคนจ่ายไปก่อนมาเบิกบิลกับบริษัท ไหนจะรถประจำตำแหน่งของเลขานุการหนึ่งคัน ค่าบำรุงรักษาดูแล หากว่าคุณลุงคนขับรถประจำบ้านไม่ว่าง ให้เป็นหน้าที่ของอองเดร

นางนิดหน่อยไม่ยอม ไม่นิดหน่อยสมชื่อของนางเลย นางเป็นคนมากเรื่องมากความ เรื่องเยอะ เผด็จการ!

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้คุณนะ ขอเข้าประชุมก่อน ฉันจะไปคุยกับฝ่ายบัญชี” เธอพูดขึ้นมา เอี้ยวคอมองกลับไปทางคนข้างหลังซึ่งยังก้มหน้าอยู่กับแท็บเล็ต

“ผมไม่เดือดร้อนครับบอส เอาที่สะดวก”

“ไม่ได้สิ ได้ยังไง อะไร ๆ มันขับเคลื่อนด้วยเงินทั้งนั้น คนต้องกินต้องใช้นะ”

“ตามใจบอสเลยครับ ขอบคุณนะครับ” อองเดรละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมในมือด้วยสีหน้านิ่งเฉยทว่ายังคงสุภาพถ่อมตน ขณะที่เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างใจดี

“คงต้องเป็นอย่างนั้น เดี๋ยวฉันไปจัดการกับนางนิดหน่อยเอง” พูดพลันหยุดหน้าประตูห้องซึ่งไม่เคยคิดมาย่างกราย มือจับกระจกเย็นเฉียบพลางว่า “คุณเลขาฯ ในความลับของฉันอุตส่าห์รักษาความลับของเราเป็นอย่างดี คุณสมควรที่จะได้รับอย่างสมน้ำสมเนื้อนะคะ”

----------------------------------

“เฌอเอมลูก...” น้ำเสียงอ่อนหวานนำมาก่อนที่เจ้าของร่างบางในเดรสผ้าไหมสีทองจะก้าวเข้ามาในห้องทำงานเสียอีก เลขานุการหนุ่มข้างโต๊ะทำงานกำลังส่งเอกสารให้เจ้านายสาว ก้าวถอยออกจากโต๊ะเพื่อให้คุณหญิงเข้าไปยืนแทนที่

คุณหญิงวริศราเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว แม้กระทั่งการรักษากิริยาการเดินของตัวหล่อนและลูกสาว เรื่องเจ้ากี้เจ้าการก็เป็นที่หนึ่งไม่เคยเปลี่ยน

“ลูกรับเลขาฯ ใหม่เหรอ? ทำไมไม่ใช้เลขาฯ ผู้หญิง ลูกตัดสินใจอะไรไม่ปรึกษาแม่สักคำ”

“คุณนิดเธอหาเลขาฯ ช้า เฌอทำงานไม่ทันเลยหาเอง งานเฌอเยอะมากเลยนะคะหญิงแม่ แล้วคนนี้ทำงานเก่งนะ หญิงแม่ไม่ต้องห่วง”

“ห่วงสิลูก ลูกคนเดียวแม่ยังไงก็ต้องห่วง” สิ้นคำ คุณหญิงพลันเหลือบตามองชายต่างชาติในเชิ้ตหล่อเหลาอย่างไม่พอใจ มองแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย

คนเป็นเลขาฯ รู้หน้าที่ว่าเขาควรต้องออกจากห้องไปให้เวลากับสองแม่ลูกได้พูดจากัน แต่เพราะว่าเขาได้รับสัญญาณทางสายตาบอกว่าเธอต้องการให้เขาอยู่ก่อน เผื่อเธออาจมีเรื่องให้ช่วยเหลือ

“อย่าให้มีเรื่องเสียหายมาเข้าหูพ่อแม่ สำคัญที่สุดนะ ไม่ต้องให้คุณนิดหน่อยเธอมาบอก เวลาคู่หมั้นเขาอยู่ด้วยกัน หรือคุณหญิงแม่เข้ามา เลขาฯ ที่มีมารยาทรู้งาน ควรออกไปในทันที”

“ให้เขาอยู่ก่อนนะคะหญิงแม่ ช่วงนี้เฌอไม่ค่อยสบาย เฌอหอบบ่อย เกิดเหตุอะไรกะทันหัน เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ เขาช่วยเหลือเฌอได้”

“ใช้พยาบาล” ในน้ำเสียงดุดันเป็นคนละคนทำเอาลูกสาวหน้าซีดเผือด คุณหญิงจึงปรับน้ำเสียงอ่อนลงบอก “ให้พยาบาลประจำบ้านเรามาสแตนด์บายที่ทำงานนะลูก ไม่ต้องทำตัวติดเลขาฯ ผู้ชาย มันไม่งาม”

เฌอเอมกลอกตาไปมา แล้วเธอก็ยิ้ม “พอดีคุณพยาบาลคนเก่าเธอไม่อยากทำงานที่นี่แล้วน่ะค่ะ เธอวางใบลาออกแล้ว คนใหม่คงเข้ามาพรุ่งนี้เช้า”

“อะไรนะ? พยาบาลลาออก” เสียงแหลมสูงของคุณหญิงประหลาดใจ พยาบาลคนล่าสุดลาออกไปได้ยังไง ไม่รวมเลขาฯ ที่เขียนใบลาออกไปตาม ๆ กัน ไม่เชิงว่าถูกไล่ออกหรือจะเชิญออกด้วยฝีมือของลูกสาว หล่อนเลยประกาศคำสั่งผ่านสายตา ดุคนที่ก้มหน้าทำงานกลบเกลื่อน หันไปสนใจกับเอกสารไม่กี่ใบ

แต่เมื่อพูดกับลูกสาวไม่รู้เรื่อง คุณหญิงจึงหันไปเอาเรื่องอีกคน

“คุณนิดหน่อยเป็นหัวหน้าเลขานุการที่นี่ หวังว่าคุณจะรู้หน้าที่ มิสเตอร์อองเดร”

“ครับคุณหญิง”

อองเดรยิ้มรับ เขาได้รับคำสั่งผ่านแช็ตกลุ่มมาเป็นที่เรียบร้อยว่าใครใหญ่เมื่อตอนช่วงบ่าย ไม่รวมกับเรื่องที่เห็นว่าเจ้านายสาวเข้าไปฉะกับนาง

‘อะไรคะ? ไม่ได้นะคะคุณเฌอ กฎต้องเป็นกฎ’

นั่นไม่ใช่คำพูดที่จะคุยกับเจ้านาย ยังเห็นว่าหล่อนทำเป็นไม่สนใจคุณเฌอเอมจนเธอประท้วงว่าจะฟ้องคุณหญิงแม่ จากนั้นนางหัวหน้าเลขาฯ ก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างน่าเกลียด! อ้างว่าตลกกับคลิปวิดีโอในคอมพิวเตอร์ ไม่ได้ตั้งใจเสียมารยาท ค่อยก้มหน้าจัดการกับเอกสาร

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมนางนิดหน่อยไม่มีเพื่อนร่วมงานประทับใจสักคน

อองเดรกำลังนึกถึงสภาพไม่น่าดูชมของหัวหน้าเลขานุการ ขณะคุณแม่คุณลูกหันไปพูดจากัน เขาค่อยก้มหน้าลงมองแท็บเล็ตแทนที่จะมองหน้าสวย ๆ ของเจ้านายสาว โดยที่ยังหลุบตามองเธอเป็นระยะอย่างระมัดระวังจากตรงมุมห้อง ด้วยเกรงว่าเขาอาจถูกคุณหญิงแม่ต่อว่าเข้าอีกว่าฝรั่งยังโน้นยังนี้...

“ยังไงต้องหาเลขานุการใหม่ ฝรั่งนี่มันหน้าตาดีเกินไป มาเดินข้างลูกไม่เหมาะ จะเป็นข่าวเอานะลูก”

“เป็นข่าวแล้วไงคะหญิงแม่ เดี๋ยวคนก็ลืม เฌอไม่สนใจหรอก”

“แต่แม่สนใจ มันมีผลกับหุ้นของบริษัทเราด้วย ลูกเป็นหน้าตาของบริษัท IMR นะ ลูกควรรู้ข้อนี้ เราทำอะไร กระดิกตัวสักนิดก็เป็นเงินเป็นทองแล้ว ลูกเข้าใจไหม”

“ไม่เอาค่ะหญิงแม่ เอาคนใหม่มาอีกก็ลาออกอีกนะคะ ภายในสามวันเลยทำยังไงดีคะ? หญิงแม่ขา”

“เฌอเอม!”

คุณแม่ดุแล้วแต่คนลูกไม่ยอม แม้ว่าเธอยังคงส่งยิ้มหวานพร้อมด้วยแววตาใสซื่อ

ทว่าฉับพลันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์สั่นดังจากกระเป๋าหนังราคาแพงสีขาวของคุณหญิง

เป็นเฌอเอมที่เผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อโชคเข้าข้างเธอ คุณหญิงแม่ไม่ทันสังเกตหน้าตาเริงร่าของลูกสาว หล่อนหน้าตาคร่ำเครียดบอก

“พรุ่งนี้แม่ต้องบินไปทำธุระที่ออสฯ แม่จะกลับมาคุยกับลูกเรื่องนี้”

“บายค่ะหญิงแม่ เดินทางปลอดภัย” เธอยกมือลาคุณหญิงแม่ผู้กุมชะตาชีวิตและความสำเร็จหมาด ๆ พอประตูไม้สักบานสวยปิดลง เลขานุการหนุ่มเดินเข้ามาถาม

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ? คุณเฌอ” ด้วยความหวังดีของอองเดร หากว่ามีเลขานุการใหม่เข้ามาจริง ๆ เขาก็คงต้องฝึกงานให้ก่อนบอกลาไปด้วยใจเจ็บ เจ้านายสาวกลับตอบอย่างมั่นใจ

“ไม่มีเรื่องให้คุณช่วยแล้วล่ะ ขอบคุณนะอองเดร ฉันว่าฉันเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ”