ตอนที่ 10

“ไง...ยืนเอ๋อไปเลย ที่บ้านไม่มีใครสอนรึไง ว่าเมื่อไม่รู้จักก็อย่าแอบอ้างว่าตนรู้จัก อ๋อ...หรือว่า...เค้าสอนแต่รอยหยักในสมองของคุณมันน้อยเลยจำไม่ได้...” เขายอกย้อนกลับด้วยถ้อยคำที่หล่อนเคยเอามาว่าเขา

ขวัญฟ้ากำหมัด กัดริมฝีปากจนห้อเลือด เจ็บแสบยิบๆ อิตาปีศาจปากเหม็น ช่างร้ายกาจเกินกว่าที่หล่อนคิดนัก หญิงสาวนึกอยากจะเอาปากกาที่เขากำลังถืออยู่ทิ่มตาคนร้ายกาจตรงหน้าให้บอดไปเลย เมื่อเห็นเขาใช้สายตาคมกริบมองหล่อนแบบเดียวกับที่หล่อนใช้มองเขาเมื่อเช้า ดูเถอะ สายตาคมดุที่จ้องกลับมานิ่งๆ แต่กลับทำให้หล่อนรู้สึกร้อนวูบๆ หนาววาบๆ ยังไงพิกล อย่างกับถูกจับแก้ผ้าด้วยดวงตาคู่ร้ายนั่น ตาบ้าลามก

“คุณต้องการอะไรกันแน่ ไหนบอกว่าจะสัมภาษณ์แต่นี่ไม่เห็นถามอะไรซักคำ ไม่ดูแม้แต่ใบสมัครของฉันด้วยซ้ำ จะเอาไงว่ามาเลยดีกว่า”

“เสียใจด้วยนะ คุณไม่มีคุณสมบัติตามที่ผมต้องการเลยซักนิด”

กึก!

“หา?...ว่าไงนะ” กระชากเสียงถามอย่างแค้นสุดๆ “เอาอะไรมาวัดมิทราบ”

“ผมต้องการคนที่มีอายุมากกว่านี้ และมีประสบการณ์ในการทำงานมากกว่าเด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างคุณ ขอโทษนะวันนี้งานผมยุ่งมากเลย ไม่มีเวลาจะมานั่งโต้วาทีกับคุณ นั่นประตูเชิญ...” เขาไล่ส่งเอาดื้อๆ

คนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนิ่งงันไม่ขยับเขยื้อน ขอบตาร้อนผ่าวด้วยความโกรธ อย่านะอย่าให้อีตาบ้านี่เห็นน้ำตาเด็ดขาด อย่าให้เขาเห็นว่าหล่อนช่างอ่อนแอ อย่า...ให้เขาหัวเราะเยาะราวกับเป็นผู้ชนะในเกมนี้ได้

“อ้าว คุณนี่นอกจากตาไม่ดี ปากก็ไม่ดี แล้วนี่หูยังไม่ดีอีกเหรอเนี่ย ไม่ได้ยินหรือไงว่าวันนี้ผมงานยุ่งมาก นั่นประตูเชิญ หรือว่าต้องให้เรียก รปภ. ตัวจริงมาลากไป...”

ขวัญฟ้าเชิดหน้าขึ้นทันที ก่อนเดินมาที่โต๊ะท่านประธานแล้วกระตุกเอกสารสำหรับสมัครงานของหล่อนที่เขาเอาแฟ้มเอกสารทับไว้อย่างแรง ทำให้แฟ้มทั้งกองล้มครืน ไปชนแก้วกาแฟข้างๆ จนกาแฟหก ไหลนองเต็มโต๊ะ แถมกระเด็นไปโดนใบหน้าและลำตัวชายหนุ่มเลอะเทอะ หญิงสาวเบิกตากว้าง อ้าปากค้างมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกใจสุดขีด

“เฮ้ย!...เอกสารผม!...”

“ว้าย! ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ มาค่ะๆ ฉันช่วยเช็ดให้” หญิงสาวกุลีกุจอหาผ้ามาช่วยเช็ดโต๊ะให้เขาอย่างรีบร้อน แต่เหตุการณ์กลับเลวร้ายขึ้นไปอีกเมื่อมือของหล่อนปัดไปโดนแจกันดอกไม้ล้มระเนระนาดจนน้ำในแจกันไหลไปผสมกับกาแฟเจิ่งนองเต็มโต๊ะ ระพีวิชญ์ ขบกรามแน่นกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“ขะ...ขะ...ขอโทษค่ะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ ได้ยินไหมคะ ว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ” หญิงสาวละล่ำละลักบอกเสียงสั่นๆ

“ผมบอกให้คุณออกไป” เขาบอกเสียงเย็น เมื่อเห็นหล่อนนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อน ชายหนุ่มจึงหันไปคว้าโทรศัพท์

“ฮัลโหล คุณทับทิมครับ ขึ้นมาพบผมที่ห้องหน่อย”

ขวัญฟ้าขมวดคิ้วแปลกใจ ปรับตัวไม่ทัน เขาช่างเปลี่ยนท่าทีได้รวดเร็วนัก ‘คุณทับทิม’ ไม่น่าจะใช่ชื่อของรปภ.หรอกมั้ง

“นี่พูดดีๆ ก็ได้ ที่จริงคุณนั่นแหละที่ผิด ก็คุณเอาแฟ้มมาทับ...โอ้ย!” หญิงสาวร้องลั่นเมื่อชายหนุ่มเดินมาฉุดต้นแขนหล่อนแล้วทำท่าจะลากให้เดินออกไป หากขวัญฟ้าขืนตัวไว้สุดฤทธิ์

“ผมบอกให้ออกไป...เดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มนั่นทำให้เลือดในตัวเย็นเฉียบ

“โอ้ย! เจ็บนะ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้...คนบ้าบอกให้ปล่อย...หูแตกหรือไง...ปล่อย...ช่วยดะ...อุ้บ...”

ฉับพลัน! เสียงร้องของหล่อนถูกกลืนลงไปในคอทันทีเมื่อริมฝีปากงามถูกปิดด้วยจูบอันเร่าร้อนของเขาที่แผดเผาหล่อนด้วยไฟโทสะ รสจูบของเขาทำเอาหล่อนหัวหมุนคว้าง มึนงงไปกับรสสัมผัสที่ไม่เคยพบมาก่อน ก่อนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนนุ่มนวลลง เรียวขาถูกแยกออกโดยต้นขาแข็งแรงที่แทรกเข้าล็อกตรึงร่างบางไว้ไม่ให้ดิ้นหนีได้

นี่คือการลงโทษเหรอ!

นายปีศาจร้ายพาหล่อนลอยล่องไปกับรสสิเน่หาอย่างคนที่ช่ำชอง มีลีลาและชั้นเชิงอันพราวแพรวล่อหลอกให้คนไม่ประสาต่อรสสวาทต้องเคลิบเคลิ้มเผลอจูบตอบอย่างเงอะงะ เมื่อถูกเรียวลิ้นร้ายเกี่ยวกระหวัดดื่มความหวานชื่นไปจนหล่อนแทบหมดเรี่ยวแรงเข่าอ่อนทรุดลง ขวัญฟ้าใช้มือข้างที่เป็นอิสระเปลี่ยนจากผลักไสเป็นโอบกอดรอบต้นคอหนาของชายหนุ่มไว้ เขาช่างสูงเหลือเกิน แม้ตัวหล่อนเองก็ไม่ได้เตี้ยอะไรแต่ตอนนี้กลับต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อโอบรอบคอของเขาไว้ แว่วได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ข้างหู

แล้วจู่ๆ...ชายหนุ่มก็หยุดการกระทำทั้งหมดลงฉับพลัน โดยที่หล่อนไม่ทันตั้งตัว เขาแกะมือที่โอบรอบคอออก ทำให้ขวัญฟ้าเซไปข้างหน้า ใบหน้างามตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดด้วยความโกรธที่ถูกเขาแกล้ง

“เสียใจด้วยนะ คุณไม่ใช่สเปกผม” ปีศาจร้ายกระซิบเย้ยเบาๆ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียที่แก้มนวลอย่างถือสิทธิ์

“นาย...นายแกล้ง...ฉัน” เสียงแหบโหยผ่านลำคอระหงอย่างยากเย็น

“เหรอ แต่ดูเหมือนคุณจะชอบโดนแกล้งแบบนี้นะ กอดผมแน่นเลยนี่”

“นะ...นาย อี๋” หญิงสาวเข่นเขี้ยว พลางถูริมฝีปากตัวเองอย่างขยะแขยง บ้าไปแล้วขวัญฟ้า อับอายขายหน้าจนอยากจะแทรกดินหนี ดูนั่นสิดู อีตาบ้านั่นกำลังยิ้มเยาะเย้ยหล่อน มันน่านัก...ริ้วโทสะวิ่งขึ้นหน้าจนมองเห็นช้างตัวเท่าปลวก