2

จึงพูดออกไปว่าไม่ต้องให้เขาต้องมารับผิดชอบเธอ ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ช่วยเธอเอาไว้ เธอก็อาจจะโดนลากไปทำมิดีมิร้ายไปแล้ว

นันทวดีตั้งสติก่อนที่จะอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย เพราะไม่มีชุดสวมใส่ เธอจึงนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำแทน จึงเห็นว่าเขาเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว

พีรณัฐเป็นคนละเอียดอ่อนและใส่ใจ เธอเห็นเขาดูแลเพื่อนรักของเธออย่างดี

“กินข้าวกันเถอะ กำลังร้อนๆ” เขาเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เต็มไปด้วยความสุภาพ

เธอรับประทานอาหารกับเขาเงียบ ๆ ต่างคนต่างเงียบ มีเพียงเธอที่เหลือบมองเขาเป็นระยะ ๆ ก่อนจะหลุบตามองจานอาหารต่อ เมื่อเขาก็เงยหน้ามองสบตากับเธอเช่นกัน

อาหารแสนอร่อยตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกหิว ทั้งกลิ่นหอมทั้งรสชาติ ทุกอย่างลงตัวไปหมด

“จะให้อาไปส่งไหม” พีรณัฐเอ่ยถาม

“แค่ก แค่ก แค่ก” เธอกำลังใจลอย พอโดนถามแบบนั้นก็ถึงกับสำลัก

เขารีบลูบหลังเธอเบาๆ ด้วยสัมผัสอ่อนโยน ก่อนที่จะยื่นน้ำให้เธอดื่มแก้สำลัก

“ขอโทษค่ะ แต่เอ่อ... ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ วดีกลับบ้านเองได้” เธอตอบปฏิเสธเขาอย่างเกรงใจ ซึ่งพีรณัฐก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร หลังรับประทานอาหารเสร็จเขาก็พูดกับเธอสั้น ๆ ว่า หากมีปัญหาอะไรหรืออยากให้เขาช่วยเหลืออะไรก็ให้ไปหาเขาที่บ้าน ซึ่งเธอรู้จักบ้านของเขาดี เพราะหลานสาวของเขาคือเพื่อนสนิทของเธอ

“ตามไปดูแลด้วย ส่งเธอให้ถึงบ้านแล้วค่อยกลับมา” เด็กสาวกลับไปแล้ว พีรณัฐก็หันไปสั่งคนสนิท อีกฝ่ายก็รีบรับคำในทันที แอบตามไปส่งนันทวดีเงียบ ๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

เพียะ! พอถึงบ้านนันทวดีก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนบิดาตบจนหน้าหัน

“พ่อตบหนูทำไมคะ” นันทวดีกุมแก้มของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างตกใจ

“แกยังมีหน้ามาถามอีกว่าฉันตบแกทำไม แกหายหัวไปไหนมาทั้งคืนห้ะ”

“คือหนู...”

“ตอบไม่ได้ใช่ไหม แกมันเป็นนังเด็กใจแตก เร่ไปนอนกับผู้ชายมาใช่ไหม สักวันแกจะท้องไม่มีพ่อ”

“พ่อ!” นันทวดีตกใจที่โดนบิดาดูถูกดูแคลนถึงขนาดนี้

“แกไสหัวออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ฉันไม่มีลูกสารเลวแบบแก”

“พ่อไล่หนูออกจากบ้านอย่างนั้นเหรอคะ” นันทวดีถามบิดาอย่างเสียใจ

“ใช่ ฉันไล่แกออกจากบ้าน ต่อจากนี้ไปแกจะไปตายที่ไหนก็ไป แกมันตัวปัญหา แกล้งน้องตัวเอง แกล้งแม่เลี้ยงของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่น้าตา เขาเป็นห่วงแกเสมอ แต่แกก็ยังทำสันดานแย่ ๆ กับเขา”

“พ่อเคยเชื่ออะไรหนูบ้างไหมคะ เชื่อแต่น้าตา ถ้าหนูบอกว่าหนูไม่เคยแกล้งพวกเขาสองแม่ลูกเลย แต่พวกเขาต่างหากที่แกล้งหนู พ่อจะเชื่อหนูไหมคะ”

“ทำไมวดีถึงได้ใส่ร้ายน้ากับน้องแบบนี้ล่ะจ้ะ หนูคงเกลียดน้ามากที่เข้ามาแทนที่แม่ของหนู น้าขอโทษจริงๆ น้าผิดเอง ถ้าหนูเกลียดน้ามาก น้าจะไปเอง” ลลิตาตรงเข้ามาจับมือของลูกเลี้ยงเอาไว้ ก่อนที่จะเอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“นี่ปล่อยนะ!” นันทวดีพยายามดึงมือออกเพราะอีกฝ่ายบีบมือเธอจนเจ็บ

“โอ๊ย!” ลลิตาแกล้งหกล้มก่อนจะร้องออกมาเสียงดังลั่น

“นี่แกทำอะไรของแก”

“หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะพ่อ”

“แกผลักเมียฉันจนกระเด็น ยังจะมาปากแข็งอีก”

“พี่ชาติคะ อย่าไปต่อว่าวดีเลยค่ะ ตาผิดเอง ตาเป็นแม่เลี้ยงที่ไม่ดีนัก ทำให้วดีต้องรำคาญใจแบบนี้”

“หึ! รู้ว่าไม่ดีก็ไสหัวไปเสียสิ มาเกาะพ่อฉันกินอยู่ทำไม”

เพียะ!!! ใบหน้าของนันทวดีหันไปตามแรงตบ

“พ่อตบหนูทำไม”

“ก็แกก้าวร้าวกับเมียของฉันไง คนที่ต้องไปคือแกไม่ใช่ลลิตา”

“พ่อ” เธอกุมแก้มตัวเองด้วยความเสียใจ

“คุณเป็นคนดี คุณทำดีที่สุดแล้ว ผมขอโทษที่มีลูกสาวนิสัยเสียแบบนี้” อภิชาติประคองภรรยาใหม่ขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะโอบกอดเอาไว้แนบอกอย่างทะนุถนอม ลลิตาแอบเบ้ปากใส่ลูกเลี้ยง สีหน้าบ่งบอกถึงความสะใจ ไม่ว่าอย่างไรอภิชาติก็เลือกเธอ ไม่เลือกลูกนอกคอกอย่างนันทวดีหรอก

“คุณอย่าไล่ยายวดีออกจากบ้านเลยนะคะ ถือว่าตาขอร้อง ถึงแกจะเสียตัวไปแล้วก็ไม่เป็นไร เราค่อยอบรมสั่งสอนแกใหม่ก็ได้ อีกอย่างหนึ่งถ้าแกเกิดท้องขึ้นมา เราเป็นพ่อแม่ก็ต้องช่วยกันดูแล ช่วยกันรับผิดชอบนะคะ แกจะเหลวแหลกแค่ไหน ยังไงก็ยังเป็นลูกของเรา”

“ทำไมคุณถึงได้เป็นคนดีแบบนี้ แกดูแม่เลี้ยงของแกเลยยายวดี เขาดีกับแกขนาดไหน แต่แกก็ยังจะทำเลวกับเขา”

“พ่อเชื่อแต่เขา”

“ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง ถ้าแกยอมขอโทษน้าตา ฉันจะให้แกอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อ แต่ถ้าไม่ แกก็ไสหัวออกไปซะ”

“หนูไม่ขอโทษ หนูไม่ได้ผิดอะไร ทำไมหนูต้องขอโทษคนตีสองหน้าแบบนี้ด้วย”

“งั้นแกก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ ต่อจากนี้ไป ฉันไม่มีลูกสาวสารเลวแบบแกอีก” อภิชาตตะโกนไล่ลูกสาวด้วยความโมโห ก่อนจะผลักลูกสาวคนโตจนกระเด็น