ตอนที่ 2

โอเค... หล่อนเข้าใจ เขาร้ายกับหล่อน เพราะเขาแค้นแม่ของหล่อนมาก ดังนั้นหล่อนจึงยอมก้มหน้าให้เขาโขลกสับโดยไม่ปริปากบ่น หวังเพื่อจะชดเชยความผิดบาปที่แม่เคยกระทำกับเขาเอาไว้ และหวังว่าสักวันพฤกษ์คงจะให้อภัยแม่ของหล่อน

‘เพลงสัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะรัก จะซื่อสัตย์กับอาพฤกษ์ อย่าทำให้อาพฤกษ์เสียใจแบบที่แม่เคยทำเอาไว้ในอดีต’

‘เพลงจะรักอาพฤกษ์ให้มากที่สุดเท่าที่เพลงจะรักผู้ชายสักคนหนึ่งได้ค่ะแม่’

หล่อนจำได้ว่าตัวเองสัญญากับแม่ออกไปอย่างนั้น และก็มุ่งมั่นที่จะทำตามคำมั่นนั้นไปชั่วชีวิต แม้ว่าผู้ชายอย่างพฤกษ์จะร้ายกาจสักแค่ไหนก็ตาม

“จะไปไหนก็ไป และถ้าไปแล้วไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกก็จะดีมาก”

คำพูดเลือดเย็นของเขาคำนี้ยังรุนแรงน้อยกว่าคำพูดหลายคำที่เขาเคยโยนใส่หน้าของหล่อน ดังนั้นหล่อนจึงสามารถฉีกยิ้มออกมาได้

“เพลงจะกลับมาค่ะ น่าจะไปแค่สองสามวัน หรือเต็มที่ก็หนึ่งอาทิตย์”

“แต่ฉันไม่อยากให้เธอกลับมาที่นี่ ฉันไม่ต้อนรับเธอ แต่เธอก็ยังหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้”

“เพลงมาที่นี่เพื่อมาอยู่กับอาพฤกษ์ค่ะ ดังนั้นถ้าอาพฤกษ์อยู่ที่นี่ เพลงก็จะอยู่ที่นี่เหมือนกันค่ะ”

“นี่เธอ...”

หล่อนเห็นเขากัดฟันแน่น คงโมโหอีกตามเคย แต่ช่างเขาเถอะ หล่อนชินเสียแล้ว

“งั้นเพลงลานะคะ จะเดินทางกลับสุพรรณเย็นนี้เลย”

หล่อนยกมือไหว้พฤกษ์ และก็หมุนตัวเดินลงไปจากบันไดไม้ทันที

พฤกษ์มองตามไปด้วยสายตาขุ่นเคือง รู้สึกโหวงๆ ในอกไม่น้อย ที่สองสามวันนี้จะไม่ได้เห็นหน้าของเพลงมีนา

“หึ จะไปไหนก็เชิญ ฉันไม่สนใจเด็กบ้าแบบเธอหรอก เพลงมีนา”

ปากพูดไปแบบนั้น แต่ก็อดที่จะเรียกคนใช้ที่สนิทกับเพลงมีนาขึ้นมาถามไถ่ไม่ได้

“มะปราง เด็กนั่น... เอ่อ... ฉันหมายถึงเพลงมีนาน่ะ เธอจะลางานไปไหนหรือ”

มะปราง เด็กสาววัยอ่อนกว่าเพลงมีนาปีเศษรีบตอบนายจ้าง

“เห็นพี่เพลงบอกว่าพ่อประสบอุบัติเหตุน่ะค่ะคุณพฤกษ์ ก็เลยต้องรีบกลับไปดูพ่อ”

สีหน้าของพฤกษ์เคร่งเครียดขึ้น

“แล้วรู้ไหมว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

มะปรางส่ายหน้าไปมา

“หนูไม่ทราบค่ะ พี่เพลงรับโทรศัพท์จากแม่ก็รีบมาขออนุญาตคุณพฤกษ์เลยค่ะ หนูก็เลยยังไม่ได้ถามอะไรมาก”

“โอเค เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

พฤกษ์โบกมือไล่มะปราง ก่อนจะเดินไปเกาะที่ขอบระเบียงไม้อีกครั้ง ดวงตาคมกริบสีดำราวกับก้อนถ่านจ้องมองร่างเล็กของเพลงมีนาที่ก้าวหายเข้าไปในรถของลุงฉ่ำคนขับรถอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้

เพลงมีนาคิดว่าบิดาบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่พอมาเห็นสภาพของท่าน ก็พบว่าท่านบาดเจ็บสาหัสเลยทีเดียว โดยเฉพาะที่สมอง ซึ่งผ่าตัดไปแล้วถึงสามรอบ แต่เลือดคลั่งก็ยังเอาออกได้ไม่หมด

แม่ของหล่อนนั่งเฝ้าบิดาข้างเตียง ข้าวปลาไม่ยอมกินจนพ่ายผอม

“แม่กลับบ้านไปพักเถอะนะจ๊ะ เดี๋ยวเพลงเฝ้าพ่อเองจ้ะ”

“แม่เป็นห่วงพ่อ แม่กลับบ้านไม่ได้หรอก”

หล่อนแตะที่แขนแม่เบาๆ

“แม่จ๋า... แม่ต้องดูแลตัวเองนะจ๊ะ ถ้าพ่อฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าแม่ไม่ยอมนอน ไม่ยอมกินข้าวแบบนี้ พ่อจะต้องเสียใจมากแน่ๆ”

“แต่แม่ไม่อยากทิ้งพ่อให้อยู่คนเดียว”

แม่รักพ่อมากหล่อนรู้ดี

เพลงมีนาน้ำตาไหลริน

“ก็เพลงไงจ๊ะแม่ เพลงอยู่เป็นเพื่อนพ่อเอง นะแม่นะ แม่กลับไปบ้านอาบน้ำและนอนพักเถอะ”

แม่ของหล่อนมีทีท่าอ่อนลง แต่แล้วก็ถามถึงพฤกษ์ขึ้นมาอย่างเป็นกังวล

“แล้วเพลงลางานมาเป็นอาทิตย์แบบนี้ พฤกษ์ไม่ว่าอะไรเอาเหรอ”

หล่อนส่ายหน้าไปมา

“อาพฤกษ์ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ เพลงโทรไปบอกแล้วจ้ะ”

พฤกษ์คงจะดีใจมากกว่าน่ะสิที่หล่อนไม่กลับไปทำให้เขารกหูรกตา

หล่อนคิดในใจแต่ไม่กล้าที่จะพูดให้แม่ได้ยิน เพราะตอนนี้แม่ยังเข้าใจว่า หล่อนกับพฤกษ์อยู่กินกันในฐานะสามีภรรยา ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้ว หล่อนอยู่ในไร่ชาของพฤกษ์ในฐานะทาสรับใช้เท่านั้น

“งั้นหลังจากพ่อผ่าตัดพรุ่งนี้แล้ว เพลงก็กลับไปเถอะนะ แม่ดูแลพ่อต่อเอง”

“ไม่จ้ะแม่ เพลงก็เป็นห่วงพ่อเหมือนกัน แม่อย่าไล่เพลงไปเลยนะจ๊ะ”

“แต่แม่เกรงใจพฤกษ์...”

“อาพฤกษ์ไม่ว่าอะไรจริงๆ จ้ะ เพลงเคลียร์มาเรียบร้อยแล้ว”

แม่ของหล่อนถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ พร้อมกับลุกขึ้นยืน ท่าทางโซเซของแม่ทำให้หล่อนแสนเป็นห่วง

“แม่ไหวไหมจ๊ะ”

“แม่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแม่กลับมาตอนเย็นๆ นะเพลง”

“แม่กลับมาพรุ่งนี้เช้าเลยดีกว่าจ้ะ เพลงจะนอนเฝ้าพ่อเองคืนนี้”

แม่ของหล่อนหันหน้าไปมองบิดาที่นอนหลับนิ่งอยู่บนเตียงยาว น้ำตาไหลเป็นทาง

“แม่จะมาตอนเย็น อย่าห้ามแม่เลยเพลง”

ความรักที่แม่มีต่อพ่อนั้นมากมายจนหล่อนไม่อาจจะโต้แย้งได้

“จ้ะแม่”

แม่ของหล่อนเดินโซซัดโซเซออกไปสักพัก คุณหมอเจ้าของไข้ก็เดินสวนเข้ามาพอดี

“หนูเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะคุณหมอ หนูเป็นลูกสาวค่ะ”

“แล้วแม่ของหนูล่ะครับ”

คุณหมอถามอออกมาอีก ท่าทางและสีหน้าไม่ค่อยสูดีนัก ทำเอาหล่อนใจคอไม่ดี

“แม่กลับไปอาบน้ำที่บ้านน่ะค่ะ เอ่อ... คุณหมอมีอะไรหรือเปล่าคะ”