คุณอาหื่นขยี้สวาท

พฤกษ์ พรหมหิรัญ หนุ่มใหญ่วัย 38 กะรัตยืนมองออกไปจากระเบียงไม้ของตัวบ้านสองชั้นที่ทำยื่นออกไปด้านนอกชายคา ดวงตาสีดำขลับจับจ้องไปยังไร่ชาเบื้องหน้าที่มีนับพันไร่

เขาร่ำรวย มีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ขาดเพียงอย่างเดียวก็คือคู่ชีวิต

ใช่... คู่ชีวิต...!!!

ผู้หญิงที่จะทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นได้เหมือนกับ กรกันยา

ความทรงจำในอดีตย้อนคืนกลับมา เมื่อความรักลึกซึ้งเมื่อสิบแปดปีก่อนหวนกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง มันคืออดีตที่แสนเจ็บปวด และเขาก็ไม่เคยที่จะลืมมันได้

ตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมาเขาทนอยู่กับความเจ็บปวดทรมาน เฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าทำผิดอะไร ทำไมกรกันยาถึงหนีเขากลับไปหาแฟนเก่า ทั้งๆ ที่บอกว่ารักกันนักหนา

คงจะเป็นเพราะเขาเด็กกว่า เป็นแค่เพียงรุ่นน้องเท่านั้น กรกันยาถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น เขาเจ็บมาก เจ็บจนแทบขาดใจตาย เขาเสียผู้เสียคนไปพักใหญ่ ทำพ่อกับแม่ร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงนับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งผ่านมาห้าปี เขาถึงทำใจได้

แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากเวลาล่วงเลยผ่านไป 14ปีเต็ม ชื่อของกรกันยาที่ได้จางหายไปจากความทรงจำจนแทบไม่เหลือ ก็กลับชัดเจนขึ้นอีกครั้ง เมื่อจู่ๆ ก็มีเด็กสาววัย 14 ปีเดินทางมาพบเขา พร้อมกับจดหมายที่เขียนด้วยลายมือคุ้นตา

เพลงมีนา เธอคือลูกสาวเพียงคนเดียวของกรกันยา อดีตคนรักที่เขาได้ลืมไปจากหัวใจแล้วนั่นเอง

เขาจำได้ว่าตัวเองขับไล่เด็กสาวอย่างไม่ไว้หน้าหลังจากได้อ่านข้อความในจดหมาย ข้อความที่บอกว่ายกเพลงมีนาให้เป็นผู้หญิงของเขา เพื่อทดแทนความผิดบาปที่เกิดขึ้นในอดีต

แต่เขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับสายเลือดของกรกันยาอีก!

‘เพลงไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ แม่สั่งให้เพลงมาอยู่ที่นี่ ให้มาอยู่กับอาพฤกษ์’

เด็กสาวเรียกเขาอย่างสนิทสนม ดวงตากลมโตใส่แจ๋ว และใบหน้างดงามราวกับพระอาทิตย์ยามรุ่งอรุณของหล่อน ทำให้เขาไม่อาจจะใจดำขับไล่ต่อไปได้

‘ฉันให้เธออยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ในฐานะคนรับใช้นะ เธอตกลงหรือเปล่า’

‘เพลงตกลงค่ะ เพลงขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ กับอาพฤกษ์ก็พอ’

เขาจำได้ว่าตัวเองเมินหน้าหนีสายตาใสแจ๋วของเพลงมีนา เพราะเกรงว่าตัวเองจะใจอ่อน และหลังจากนั้นเพลงมีนาก็กลายมาเป็นสมาชิกอีกคนภายในไร่ชาพฤกษ์ตะวัน จนกระทั่งวันนี้เวลาก็ล่วงเลยมา 4ปีเต็มแล้ว เด็กสาววัย 14ปี ตอนนี้เติบใหญ่เป็นสาวงามสะพรั่งวัย 18 หล่อนสวยงาม สวยหวานยิ่งกว่ามารดาของหล่อนเองเสียอีก เขาจำต้องเก็บซ่อนความปรารถนาดำมืดเอาไว้จนอึดอัดทรมาน ความปรารถนาที่ไม่อาจจะเปิดเผยอมันออกไปได้

เขาต้องทำเป็นคุณอาขาโหดตลอดเวลา ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วอยากจะคลุกเคล้านัวเนียเจ้าหล่อนแทบขาดใจ แต่เขาจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก เพลงมีนาเด็กเกินไปสำหรับเขา และเขาก็ไม่ต้องการใช้เรื่องราวในอดีตมาทำให้หล่อนแปดเปื้อนเพราะผู้ชายแก่คราวพ่อเช่นเขาอย่างแน่นอน

กรามแกร่งที่มีหนวดเครารุงรังเพราะไม่ได้โกนมานานเกือบหนึ่งอาทิตย์ขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง เมื่อภาพร่างอรชรในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืดสีฟ้าครามของเพลงมีนาสะท้อนเข้ามาในดวงตา

ทุกครั้งที่เห็นเจ้าหล่อน เขาก็แข็งชันไปหมด ต้องใช้แรงกายแรงใจมากมายถึงจะสามารถเก็บไม้เก็บมือจากร่างสาวสะพรั่งได้

นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาขับไล่ไสส่งหล่อน แต่เพลงมีนาก็อึดและทึกมาก หล่อนไม่ยอมไปไหน ยอมอยู่ที่ไร่ชา ยอมทำงานหนักตามที่เขาบัญชาอย่างไม่ยอมแพ้ แม้หล่อนจะรู้ว่าเขากลั่นแกล้งก็ตาม

“อาพฤกษ์คะ”

คนหน้าหวานตัวเล็กกะทัดรัดเดินขึ้นบันไดมาหยุดด้านหลังของเขา เสียงหวานของหล่อนไม่ได้สดใสเหมือนทุกวัน จนเขาต้องรีบหันหน้าไปหา แต่กระนั้นก็ยังตีหน้าเย็นชาเหมือนทุกวัน

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้ามาใกล้ฉันเกินห้าเมตร”

เด็กสาวหน้าหวานหน้าจ๋อย ก่อนจะฝืนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“เพลงทราบดีคะว่าต้องอยู่ให้ห่างจากอาพฤกษ์ห้าเมตร แต่วันนี้เพลงมีเรื่องสำคัญจะต้องมาคุยกับอาพฤกษ์ค่ะ”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนใช้อย่างเธอ”

เขาเมินหน้าหนี พร้อมกับก้าวเท้าออกห่าง มือเล็กนุ่มของเพลงมีนารีบคว้าท่อนแขนเอาไว้ทันที ก่อนจะรีบปล่อย เมื่อเห็นสายตาเหี้ยมเกรียมของพฤกษ์ที่จ้องเขม็งมองมา

“คือเพลง... ขอโทษค่ะที่แตะแขนอาพฤกษ์ แต่เพลง... มีเรื่องสำคัญจริงๆ ค่ะ”

พฤกษ์ก้าวเท้าถอยหลังไปอีกสองก้าว แต่กระนั้นกลิ่นสาปสาวจากร่างกายของเพลงมีนาก็ยังโชยฟุ้งเข้ามาในจมูกมากมาย จนเขามึนเมาและท่อนเอ็นแข็งตุงเต็มเป้ากางเกง

เขาอยากจะจับหล่อนพาดกับระเบียง กระชากกางเกงขาสั้นนั้นลงไปที่ข้อเท้า จากนั้นก็กระแทกเอ็นเข้าใส่บั้นท้ายอวบแรงๆ กระหน่ำกระเด้าให้หล่อนกรีดดร้องด้วยความเสียว และคลึงแรงๆ โอ้วววว ไม่... นี่เขาคิดบ้าอะไรเนี่ย

“มีอะไรก็พูดมา”

“เพลง... เพลงต้องขอลางานกลับไปบ้านสักสองสามวันค่ะ”

“หึ ทำงานไม่ไหวแล้วสิท่า”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะอาพฤกษ์ แต่ว่า...”

“ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเธอหรอกเพลงมีนา”

คำพูดไร้หัวใจของผู้ชายตรงหน้าทำให้เพลงมีนาพูดไม่ออกเอาเสียดื้อๆ รู้สึกเจ็บจนจุกไปทั้งอก เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เข้าปีที่สี่แล้ว ไม่เคยมีวันไหนเลยที่พฤกษ์จะแสดงไมตรีด้วย ตรงกันข้ามเขาฟาดงวงฟาดงาใส่หล่อนทุกครั้งที่มีโอกาสเลยทีเดียว