1

เก็ดแก้วเงยหน้าขึ้นมองแขกของบิดามารดาแล้วสะท้านในอก สบตาเขาทีไรหัวใจของเธอเต้นกระหนำทุกครั้งไป

อาทิจเป็นเพื่อนบ้านติดกับบ้านของเธอ เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของบิดามารดาที่สนิทชิดเชื้อกับครอบครัวของเธอ แต่เขามองเธอด้วยสายตาที่แปลกออกไป ไม่เหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งมองเด็กคนหนึ่งเลยแม้แต่น้อย นั่นมันทำให้เธอวาบหวามหวิวไหวอย่างบอกไม่ถูก

“ยัยแก้ว อาเขาถามทำไมไม่ตอบล่ะลูก”

คุณพิชิตเอ่ยถามเด็กสาวที่เอาแต่นั่งเหม่อ เธอหันไปมองบิดา ด้วยใบหน้าเหลอหลา ไม่ได้ยินจริงๆ ว่าอาทิจถามอะไร

“คะคุณพ่อ”

“นั่งเหม่อไปไหน สงสัยเดี๋ยวนี้มีฟงมีแฟน หลังๆ นี่เอาแต่นั่งเหม่อ”

คุณพิชิตพูดทีเล่นทีจริง แต่ไม่ได้หวงห้ามหากลูกสาวจะคบหาดูใจกับใคร เพราะเก็ดแก้วอายุยี่สิบปีแล้ว เรียนอีกสองปีก็จบปริญญาตรี

เก็ดแก้วอยากปฏิเสธว่าเธอยังไม่ได้มีแฟน แต่พอสมตากับอาทิจก็สะดุ้ง เขาหน้าบึ้งมองเธอด้วยสายตาดุดันทันที นั่นทำให้เธอใบ้กินพูดไม่ออก

“ดูทำหน้าเข้า อาเขาถามว่าปิดเทอมไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศที่หัวหินกันไหม”

“แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่ค่ะ”

“แล้วแต่เราสิ พ่อกับแม่ไม่อยากให้หนูเครียด ปิดเทอมแล้วก็อยากให้พักผ่อน ถ้าหนูโอเคพ่อกับแม่ก็โอเค”

พิชิตกับการะเกดเป็นคนรักและตามใจลูกมาก ทั้งสองจึงแล้วแต่บุตรสาวเพราะเก็ดแก้วถูกเลี้ยงเหมือนไข่ในหิน ริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม อีกทั้งเป็นคนเรียบร้อย บิดามารดาจึงหวงและห่วงพอสมควร

“ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่อยากจะไป หนูก็โอเคค่ะ”

“ดูสิ บอกให้ตัดสินใจเอง ถ้าไม่ไปจะได้ไปเที่ยวที่อื่นกัน” การะเกดพูดยิ้มๆ

“อาทิจเขาอุตส่าห์ชวน ไม่ไปก็เสียกำลังใจแย่” พิชิตตัดบทเสีย

“งั้นไปเตรียมจัดกระเป๋ากันดีกว่า นานๆ จะได้ไปเที่ยวพักผ่อนเสียที”

เก็ดแก้วนั่งตัวลีบเล็กอยู่ในรถยนต์ของอาทิจ เธอค่อนข้างจะเกรงใจเขาอยู่มากเพราะเขาเป็นเพื่อนของบิดา ถ้าไม่เพราะเธอลืมของต้องกลับไปเอา คงไม่ต้องมาเจอสถานการณ์ที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสองในรถแบบนี้

“อึดอัดมากเหรอที่ต้องนั่งรถมากับอาสองคน”

“ไม่ใช่นะคะ แก้วแค่เกรงใจคุณอาน่ะค่ะ”

“เกรงใจหรือว่าอะไรกันแน่ เวลาเห็นอาชอบหลบหน้าหลบตา”

“แก้วเกรงใจจริงๆ นะคะ ต้องให้คุณอาวนรถกลับมาเอาของ” เธอดันลืมโทรศัพท์มือถือ อาทิจจึงอาสาจะขับรถพาเธอกลับมาเอา บิดามารดาของเธอจึงเดินทางล่วงหน้าไปก่อน พวกท่านไว้ใจอาทิจจึงฝากฝังเธอเอาไว้กับเขา

“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย เราเองก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันเสียหน่อย”

“ค่ะ” เธอเป็นคนพูดน้อยและขี้เกรงใจ เลยได้แต่รับคำ

“ไปอยู่มหาวิทยาลัยมีคนจีบหรือเปล่า” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าเหลอหลา กะพริบตาปริบๆ

“มีหลายคนสินะ ถึงได้เงียบไป”

“ก็มีบ้างค่ะ แต่แก้วไม่ได้สนใจหรอกค่ะ”

“ดีแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าริอ่านไปมีฟงมีแฟน”

“แก้วไม่ชอบผู้ชายค่ะ”

“แค่กๆๆๆ” อาทิจสำลักเขาหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทางเบรกรถจนหัวทิ่มดีที่ทั้งสองคาดเข็มขัดนิรภัย

“อะ... ว่าอะไรนะ” เขาเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ กะพริบตาปริบๆ มองเธอไม่วาง อย่าบอกนะว่าเธอเบี่ยงเบนทางเพศไปชอบทอมหรืออะไรพวกนั้น

“คุณอาเป็นอะไรคะ” เธอถามเขาตาปริบๆ ก็เขามองเธอเหมือนตัวประหลาดนี่นา แค่เธอบอกว่าไม่ชอบผู้ชายแค่นั้นเอง

“ไม่ชอบผู้ชายนี่หมายถึงชอบผู้หญิงเหรอ”

“คะ” เธอทำหน้างงหนัก

“พ่อแม่รู้หรือยังว่าเบี่ยงเบนทางเพศ”

“เอ่อ... คุณอาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ”

“เข้าใจผิด” เขาทวนคำของเธอ

“แก้วไม่ได้เบี่ยงเบนทางเพศค่ะ แต่ไม่ชอบให้ผู้ชายมายุ่งด้วยเฉยๆ ค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอ” เขาถอนใจอย่างโล่งอก

“คุณอาเป็นอะไรคะ”

“เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวเราแวะหาอะไรกินกันก่อนไหม อาหิวแล้วล่ะ”

“แก้วแล้วแต่คุณอาค่ะ”

“ครับ”

อาทิจถอนใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง อย่างน้อยเขาก็คงไม่ต้องฝืนใจใคร เพราะคนที่เขาเคยรู้จักเบี่ยงเบนทางเพศ โดนพ่อแม่จับแต่งงานสุดท้ายกระโดดหน้าต่างหนีจนคอหักตาย

เรื่องรสนิยมทางเพศใครว่าไม่สำคัญ

อาทิจพาเด็กสาวแวะกินร้านก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตกเจ้าดัง ร้านนี้อร่อยมากและลูกค้าก็แน่นร้าน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเก็ดแก้วชอบกินก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตกร้านนี้มากๆ รอนานแค่ไหนเธอก็รอได้

อะไรที่เธอชอบทานเขาจะรู้ทุกอย่าง และสรรหามาให้เธอได้เสมอไม่เคยขัด