บทที่ 10 เอาวิกผมคืนมา

ไม่นานนัก...ก็ถึงหุบผากษัตริย์

“บอกแล้วว่าอย่าดูหมิ่นคำสาปฟาโรห์ก็ไม่เชื่อ...แฮ่ก ๆ โอย...ทำไมชีวิตเดี๊ยนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ กระเทยรับไม่ได้...”

เขาวางร่างเพื่อนสาวลง ก้มลงมองฝ่าเท้าที่แดงเถือกแล้วถอนหายใจ

“ทำไงดี...เท้าเธอพองแน่ลิซ่า...เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ”

“เธอไปตามหาผมของฉันก่อน...ซี้ด..ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันใช้น้ำล้างเท้าไปก่อน” พิมลภัสว์หยิบขวดน้ำดื่มออกจากระเป๋าถือแล้วเทราดฝ่าเท้าทีละนิด เพราะเหลืออยู่ขวดเดียว ความเจ็บปวดหรือจะสู้ความกลัว

หล่อนไม่ได้กลัวคำสาปของฟาโรห์ แต่กลัวว่าปาณวัตรจะมาเห็นเข้า หลังจากเอาตัวรอดมาได้หลายครั้ง

“รออยู่ที่นี่นะ...ฉันจะรีบไปหาที่รถ จะเตะอีตาโชเฟอร์สักป้าบหนึ่ง”

หญิงสาวพยักหน้า แล้วก้มลงเทน้ำราดเท้าต่อ น้ำตาหยดแหมะเพราะความแสบร้อน หวังว่ามันคงจะไม่เป็นแผลพุพองจนต้องลอกหนังเท้าออกมาหรอกนะ

สาธุ...ขอให้เจนนิเฟอร์หาวิกผมเจอด้วยเถอะ...อาเมน....

ปาณวัตรลงจากรถ กวาดสายตามองหา ดร.ลิซ่า เป็นอันดับแรก เขาไม่รู้ว่าเธอนั่งรถกอล์ฟคันไหน แต่เดาว่าน่าจะมาถึงก่อนอยู่หลายนาที

เขาอยากจะเดินชมสุสานของฟาโรห์ตุตันคาเมนเต็มทน ตอนนั่งรถมาก็อ่านหนังสือคร่าว ๆ เพื่อประดับความรู้เวลาไกด์นำเที่ยวพาชมจะได้ไม่งง แต่เขาอยากจะฟังน้ำเสียงไพเราะของ ดร. ฟันเหยินคนนั้นมากกว่า

อ้อ...นั่น...เจนนิเฟอร์

ดูเหมือนเธอกำลังก้มลงหาอะไรบางอย่างในรถกอล์ฟ เขายิ้มอย่างสมหวังและเดินเข้าไปหาหล่อนทันที

“หาอะไรครับเจน?”

“ว้าย!...” เจนนิเฟอร์สะดุ้ง หล่อนเสียเวลาเดินดูทะเบียนรถหลายคัน กว่าจะหารถคันนี้เจอ แต่วิกผมของพิมลภัสว์นั้นหายไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่มันน่าจะตกอยู่บนรถแท้ ๆ

“ปละ เปล่าค่ะ” เธอหันไปยิ้มหวานให้คุณหมอหนุ่ม กลืนน้ำลายดังเอื๊อก! เมื่อเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสองเม็ดเพราะความร้อน จนเห็นแผงอกขาว ๆ และเหงื่อที่เกาะพราว

โอ...พระเจ้า...หนุ่มเอเชียนี่ก็น่ากินไม่แพ้ใคร รสชาติจะเหมือนผัดกระเพราที่พิมลภัสว์เคยทำให้กินจนหล่อนต้องร้องซี้ดมาแล้วหรือเปล่านะ...

“ดร.ลิซ่าล่ะครับ...ผมนึกว่าอยู่กับคุณ”

“เอ่อ...คือ เมื่อกี้ก็เห็นเดินอยู่แถว ๆ นี้นะคะ หายไปไหนไวจริง ๆ” หล่อนแกล้งบ่น แอบเหลือบมองเข้าไปในรถอีกครั้ง เผื่อเมื่อสักครู่นี้คำสาปฟาโรห์จะบังตา

“เจอแล้ว!”

ทั้งสองคนร้องขึ้นพร้อมกัน เจนนิเฟอร์นั้นเห็นวิกผมอยู่ข้างเบาะที่นั่งคนขับ เดาว่าเขาคงจะเก็บไว้ให้ ส่วนปาณวัตรนั้นมองเห็น ดร.ลิซ่า ยืนอยู่ในเงาร่ม มือข้างหนึ่งถือรองเท้า อีกข้างถือขวดน้ำทำท่ายักแย่ยักยน

“ดร.ลิซ่า!” เขาร้องอย่างยินดี สาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

พิมลภัสว์หน้าเหวอ เมื่อจู่ ๆ ก็เห็นปาณวัตร เธอคิดว่าเขาน่าจะเข้าไปชมสุสานของฟาโรห์ตุตันคาเมนกับคณะทัวร์แล้ว หลังจากนั่งรอเจนนิเฟอร์อยู่หลายนาที น้ำในขวดก็หมดแล้ว จึงค่อย ๆ ย่องออกมาจากเนินทราย ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ตรงนี้และเดินดุ่ม ๆ เข้ามาหาเสียด้วย

ตายแล้ว...ตายแน่ ๆ เขาเดินมาทางนี้แล้ว...

นั่น! เจนนิเฟอร์....โอ ไม่นะ

หล่อนทำปากจู๋ เมื่อเจนนิเฟอร์ยกวิกผมขึ้นโบกไปมาบนอากาศด้วยสีหน้าดีใจสุดขีดที่หามันพบ

“เก็บ ลง เดี๋ยว นี้!” หญิงสาวทำปากเป็นคำพูดโดยไม่เปล่งเสียง และเห็นเพื่อนสาวเทียมตอบกลับมาด้วยวิธีเดียวกัน แถมยังทำท่าทางลำบากใจประกอบด้วย

“โธ่! จะ ให้ เก็บ ตรง ไหน...กระ เป๋า ก็ ไม่ มี”

“เก็บ ลง ไป!” หญิงสาวย้ำ

“มีอะไรหรือครับดอกเตอร์?” ปาณวัตรหันกลับไปมองตามสายตาของหญิงสาว สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ตายแล้ว!” เจนนิเฟอร์อ้าปากค้าง ก่อนจะจัดการยัดวิกผมของพิมลภัสว์ลงตรงจุดที่นึกได้เร็วที่สุด

“อะ..ไอ้เจมส์!” พิมลภัสว์เบิกตากว้าง เมื่อเห็นเส้นผมสุดรักสุดหวงเข้าไปอยู่ใต้กระโปรงของเจนนิเฟอร์ ตรงจุดยุทธศาสตร์พอดี แล้วก็ยิ้มแหย ๆ ให้ปาณวัตร

“มะ..ไม่มีอะไรค่ะ” หญิงสาวกระชับผ้าคลุมผมให้แน่นขึ้น ยืนเขย่งเท้าสลับกันไปมา คุณหมอหนุ่มไม่รอช้า นั่งลงแล้วจับขาหญิงสาวพลิกดูทันที

“ผมเห็นพวกคุณ...วิ่งอยู่บนถนน เกิดอะไรขึ้นครับ?” เขาเงยหน้าขึ้นมาถาม

“คือ...คือว่า...” พิมลภัสว์นั่งลง และยอมให้เขาดึงเขาเหยียดออก ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดกระเป๋าหยิบเอาขวดน้ำออกมาเทล้างเท้า และเปิดฝาโลชั่น

“ฉันทาเองก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรีบร้องบอก เมื่อเห็นเขาบีบโลชั่นใส่ฝ่ามือ

“ไม่เป็นไรครับ...ต้องรีบทาไม่งั้นจะเป็นแผลพุพอง” เขาลูบไล้โลชั่นที่ฝ่าเท้าของหล่อนทั้งสองข้าง แล้วหันไปหาเจนนิเฟอร์ที่วิ่งมานั่งอยู่ใกล้ ๆ

“ต้องรอให้โลชั่นแห้งก่อนนะครับ แต่ตรงนี้ร้อนมาก ผมว่าเราเข้าไปหน้าสุสานดีกว่า คุณเจนช่วยพยุงดอกเตอร์ด้วยนะครับ ขี่หลังผมไป”

เจนนิเฟอร์พยุงร่างพิมลภัสว์ให้ลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล เพราะไหนจะกลัววิกผมร่วงลงจากกระโปรง ไหนจะกลัวเท้าที่เพิ่งทาโลชั่นของหญิงสาวสัมผัสกับดินให้เปรอะเปื้อน

“กอดคอไว้ลิซ่า!” เธอจับแขนทั้งสองข้างของเพื่อนสาวให้โอบรอบคอของชายหนุ่มไว้ แล้วจัดการแยกขาของพิมภัสว์ให้ถ่างออก เพื่อที่จะได้ขึ้นขี่หลังของคุณหมอหนุ่มได้ถนัด ๆ ลืมไปว่าหญิงสาวนั้นสวมกระโปรงพลิ้วไหว

“ว้าย!” ดอกเตอร์สาวร้องลั่น เมื่อถูกมือแข็งแรงของเจนนิเฟอร์จับต้นขาของเธอถ่างออกจากกันราวกับมันเป็นน่องไก่ไม่ใช่ขาของคน แล้วใช้มือดันก้นของเธอขึ้นหลังปาณวัตร

“โอ๊ะ!” ปาณวัตรอุทาน ก่อนจะเสียการทรงตัว หน้าทิ่มขมำลงบนพื้นทราย พร้อม ๆ กับร่างของพิมลภัสว์หล่นตุ้บ

“คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“Sorry, sorry จริง ๆ ค่ะ เจนขอโทษ เจนไม่ได้ตั้งใจ” เจนนิเฟอร์เข้ามาประคองชายหนุ่ม ซึ่งกำลังใช้มือคลำสำรวจศีรษะที่ถูกกระแทก “ว้าย! เลือดออก เลือดหัวออกค่ะ!”

“ไม่เป็นไรครับ...คงจะถูกฟันหน้าของดอกเตอร์กระแทกเอา ผมว่าเรารีบไปกันดีกว่า” เขาไม่นำพาต่อความเจ็บของตัวเอง หันไปอุ้มดอกเตอร์สาวขึ้นพาดบ่า แล้วเดินไปยังทางเข้าสุสาน วางหล่อนลงบนเก้าอี้ของเจ้าหน้าที่ จัดการล้างเท้าและทาโลชั่นให้ใหม่อีกครั้ง

“อากาศร้อนนะครับ ผมว่าถอดผ้าคลุมผมออกดีกว่า จะได้สบายตัว” เขาแนะนำ เพราะตอนนี้หญิงสาวหน้าซีด เหงื่อซึมออกมาจากไรผมไหลลงมาตามลำคอเต็มไปหมด

“ร้อนก็ต้องทนค่ะ ลิซ่าเค้าแพ้ฝุ่น” เจนนิเฟอร์รีบใช้กระดาษทิชชูซับเหงื่อให้เพื่อนสาว แล้วหันไปหาชายหนุ่ม “คุณสิคะ...โดนฟันกระแทกเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มรีบบอก เมื่อเจนนิเฟอร์ทำท่าผวาเข้ามาหาเขาด้วยความเป็นห่วง “ผมฉีดยากันบาดทะยักแล้ว” เขาเงยหน้าไปสบตาพิมลภัสว์ซึ่งกำลังมองลงมาด้วยความซาบซึ้ง

ปาณวัตรชะงักกึก...เมื่อเห็นแววตาที่หวานฉ่ำเต็มไปด้วยความรู้สึกของหญิงสาว

อา...คุณหมอของพิม ช่างเป็นเจ้าชายที่แสนดีอะไรอย่างนี้ ตอนที่เขากำลังปฐมพยาบาลให้เธอนั้น เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นไหมนะ มันดังจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว

และตอนนี้...ราวกับโลกกำลังหยุดหมุน เมื่อเขาสบตาขึ้นมาหวานฉ่ำอย่างที่ผู้หญิงแบบพิมลภัสว์ไม่มีทางจะได้เห็น เขาคงเป็นห่วงเราบ้างแหละน่า...เมื่อครู่นี้เขายังอุ้ม เอ่อ..น่าจะเรียกว่าแบกถึงจะถูก จะอะไรก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้เข้าไปในสุสานพร้อมคณะทัวร์ก็เพราะต้องการพบเธอ นี่คงเป็นนิมิตหมายที่ดีในการพัฒนาความสัมพันธ์

หญิงสาวยิ้มหวาน มองเห็นกลีบดอกไม้ละลานตาไปหมด เปิดเผยความในใจด้วยสายตาให้เขารับรู้

“ดร.ลิซ่า!” ชายหนุ่มเลื่อนมือขึ้นไปสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มแน่วแน่

“คะ” พิมภัสว์รับคำเสียงหวานดั่งละเมอ โอ...บรรยากาศแบบนี้...เขาคงคิดจะจูบเราแน่ ๆ