ตอนที่ 1 แอบรักที่ได้แต่แอบ

ตอนที่ 1

แอบรักที่ได้แต่แอบ

กันตาสาวสวยในรั้วมหาวิทยาลัยของรัฐที่ถ้าไม่เก่งจริงคงสอบเข้าเรียนที่นี่ไม่ได้แน่ ๆ

หญิงสาวจากต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในเมืองเพื่อตามหาความฝันคือการได้เรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้

กันตาเรียนอยู่คณะที่เกี่ยวกับการเมืองการปกครองเธอเลือกคณะนี้เพราะที่บ้านเธอทำเกษตรทั้งปลูกข้าว เลี้ยงปลา เลี้ยงแพะและยังมีอีกหลายอย่างเพราะพ่อกับแม่เธอเป็นคนที่ถนัดในเรื่องของการเกษตรมาก หญิงสาวจึงอยากกลับไปพัฒนาให้เป็นระบบมากกว่านี้ เธอต้องการกลับไปเป็นผู้ทำท้องถิ่นของภูมิลำเนาของเธอ เพื่อพัฒนาการเกษตรให้มีความก้าวหน้ามีแหล่งขายและนำความเจริญเข้าสู่บ้านเกิดของเธอ

หอสมุดหรือที่นักศึกษาที่นี่เรียกว่าหอป๋วยจนติดปากคือที่พักผ่อนในช่วงกลางวันสำหรับกันตาบางครั้งเธอก็มีเพื่อนที่เรียนเอกเดียวกันมาด้วยแต่ส่วนใหญ่เธอจะมาคนเดียวเพราะกลับหอพักไปก็เปลืองไฟเพราะต้องเปิดแอร์อากาศร้อนมาก เธอจึงใช้ชีวิตอยู่ที่หอป๋วยจนถึงช่วงค่ำ ๆ กินข้าวเย็นเสร็จแล้วจึงกลับหอ

“ว่าแล้วว่าต้องเจอแน่ ๆ ”

มีนาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของกันตา เมื่อเช้ามีเรียนแต่เธอดันติดธุระจึงตั้งใจจะมาถามเรื่องงานที่อาจารย์สั่งกลับกันตาแต่โทรศัพท์หาเท่าไหร่กันตาก็ไม่ยอมรับสาย เธอจึงเดาว่าเพื่อนสาวของเธอคงมาอยู่ที่หอป๋วยแน่ ๆ

“มีนาเรากำลังสรุปให้เธอพอดีเลย สงสัยเราไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์แน่ ๆ เธอถึงต้องตามเรามาถึงที่นี่”

กันตารีบควักโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาดูเพราะปกติส่วนมากมีนาจะไม่ค่อยขึ้นมาชั้นบนเธอจะรออยู่ชั้นล่างแทน แต่คงติดต่อเธอไม่ได้ถึงได้ขึ้นมาถึงข้างบนนี้

มีนามองหน้าเพื่อนสาว ส่งยิ้มแบบรู้ทันเมื่อมองเห็น ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ห่างจากกันตาไปเพียงไม่กี่โต๊ะ

“ใจคอเธอจะนั่งมองพี่เขาอยู่แบบนี้จนพี่เขาต้องไปเป็นนักศึกษาแพทย์ที่โรงพยาบาลเลยใช่ไหม นี่มันก็อีกไม่กี่เดือนแล้วนะ”

กันตาทำท่าตกใจเพราะกลัวว่าวาฤทธิ์นักศึกษารุ่นพี่ที่เธอแอบชอบจะได้ยินในสิ่งที่มีนาพูด

“มีนาเบา ๆ หน่อยเดี๋ยวพี่เขาได้ยิน ปีหน้าเราก็ไปฝึกงานเหมือนกัน คงไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว”

มีนาเธอไม่เข้าในเพื่อนของเธอเลย แอบชอบรุ่นพี่ที่เรียนคณะแพทย์ศาสตร์มาเกือบสองปีไม่เคยคุยกันสักคำ วัน ๆ ก็มานั่งแอบดูเขาที่หอป๋วย วันเกิด ปีใหม่ ก็ใช้วิธีการส่งของทางไปรษณีย์ไปให้ที่บ้าน โดยจ้างให้ป้าแม่บ้านไปส่งให้เพราะกลัวอีกฝ่ายจะตามสืบเพราะตอนนี้ส่งพัสดุต้องใช้บัตรประชาชน

“กันตาพี่เขาคงอยากรู้ว่าใครส่งของให้เขา ทำไมไม่ลองดู เข้าไปทำความรู้จักในฐานะรุ่นน้องก็ได้ นั่งมองแบบนี้สิบปีแกก็ไม่มีทางสมหวังแน่ ๆ ”

“เขาเรียนถึงหมอ ครอบครัวก็มีฐานะพ่อกับแม่ก็เปิดร้านขายทองมีตั้งหลายสาขา ส่วนเรามันก็แค่ลูกเกษตรกรจนๆ”

“โอ๊ย! เราว่าแกคิดมากว่ะกันตา บ้านแกนะจนที่ดินเป็นร้อยไร่ บ่อปลาไม่รู้กี่บ่อแพะอีกและไหนจะสวนผลไม้ คนงานมีไม่รู้กี่สิบคน และการที่เขาเป็นหมอมันก็คือหนึ่งอาชีพหนึ่ง เราเรียนอยู่ก็ไม่ได้ต่ำต้อยไปกว่าเขา ทุกคนจบออกไปล้วนทำประโยชน์ให้สังคมทั้งนั้นแหละอยู่ที่จะทำหน้าที่ไหน เราไม่ยุ่งแล้วเอาเป็นว่านั่งมองต่อไปนะ แล้วระวังท้องด้วยมองหน้าเขามาก ๆ ”

มีนาเดินกลับไปแล้วพร้อมกับสมุดจดสรุปที่กันตาจดไว้ให้ด้วยความรู้สึกที่ทั้งขำและหมั่นไส้เพื่อนที่ไม่ได้อย่างใจ

กันตาแอบชอบวาฤทธิ์มานานและมีเพียงมีนากับป้าแม่บ้านที่หอของเธอรู้เท่านั้น เกือบสองปีแล้วที่หญิงสาวมานั่งที่นี่เพื่อมองหน้าชายหนุ่มและรู้สึกว่าตัวเองเหมือนได้อยู่ใกล้ ๆ คนที่ตัวเองรักทั้งที่นั่งห่างกันและไม่เคยคุยกันสักคำ

“น้องครับ พี่มีอะไรจะรบกวนหน่อยแต่ถ้าน้องไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ”

กันตาแทบหยุดหายใจเมื่ออยู่ดี ๆ ชายหนุ่มที่เธอชอบก็ลุกออกจากโต๊ะของเขามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ

“ค่ะ เรื่องอะไรคะ”

หญิงสาวตอบแบบน้ำเสียงตะกุกตะกักไม่ยอมสบตามือทั้งสองข้างจับกันแน่น เสียงของหัวใจเต้นแรงมาก

“คือพี่จะขอยืมบัตรนักศึกษายืมหนังสือสักหนึ่งเล่มของพี่เต็มแล้ว ไม่รู้ว่าของน้องยังพอว่างไหมเดี๋ยวพี่จะรีบเอามาคืนให้ไม่ต้องกลัวนะพี่ชื่อวาฤทธิ์พี่จะให้เบอร์โทรศัพท์ไว้แล้วเราแอดเป็นเพื่อนกันในเฟซบุ๊ก ”

“ได้ค่ะ”

วาฤทธิ์ส่งโทรศัพท์ให้กันตาพิมพ์ชื่อเฟซบุ๊กของเธอในโทรศัพท์เขาก่อนที่เขาจะส่งเบอร์ตัวเองเข้ามาในช่องแชทของทั้งคู่

“โทรกลับมาหน่อยพี่จะได้มีเบอร์เราด้วย ชื่ออะไรนี่ กันตา ใช่ไหม” ชายหนุ่มอ่านตามชื่อเฟซบุ๊ก

“ใช่ค่ะ กันตา”

“แล้วมีชื่อเล่นไหม พี่ชื่อเล่นว่าวายุนะแต่ส่วนมากเขาก็เรียกกันว่าวาเฉย ๆ ยกเว้นสนิทกันจริง ๆ ”

“ไม่มีค่ะ อยู่บ้านแม่เรียกอีหนู แบบนี้ถือเป็นชื่อเล่นไหมคะ”

คำตอบที่แสนซื่อของกันตาทำเอาวาฤทธิ์หัวเราะ เพราะคงไม่มีใครที่นี่เรียกกันว่าอีหนูแน่ ๆ

“มันน่าขำเหรอคะ อีหนูที่แม่เรียก” คนถามทำท่าน้อยใจ

“ไม่ ๆ ๆ น่ารักแต่มันมีอีไง เอาแบบนี้เราเรียกพี่ว่าพี่วายุ ส่วนพี่จะเรียกเราว่ายายหนู เราเรียกพี่ไม่เหมือนใคร พี่ก็เรียกเราไม่เหมือนใคร จำง่ายดี”

จุดเริ่มต้นของการทำความรู้จักกันอย่างจริงจังก็เกิดขึ้น กันตาดีใจที่เธอตัดสินใจให้ป้าแม่บ้านไปส่งของแทนเพราะไม่อย่างนั้น มีหวังวันนี้เธอได้โดนจับได้แน่นอน

“ขอบใจมากยายหนูแล้วพี่จะทักไปหานะ”

นักศึกษาแพทย์ที่หน้าตาก็บ่งบอกความเป็นแพทย์ชัดเจนมากคือขาวตาแบบคนจีนและรูปร่างที่ดูดี โบกมือลาให้กลับกันตาก่อนที่เขาจะเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่

หญิงสาวขี่มอเตอร์ไซค์กลับหอ เธอยิ้มคนเดียวตั้งแต่หอป๋วยจนถึงหอหักจนหลายคนที่เดินผ่านมองเธอแบบแปลกใจ

คืนนี้หญิงสาวตัดสินใจจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มีนาฟัง เพื่อนจะได้เลิกแซวเธอสักทีว่าได้แค่มองเพราะตอนนี้เธอได้ทั้งเฟซบุ๊กและเบอร์โทรศัพท์มาเป็นที่เรียบร้อย