ตอนที่ 1 ขโมยสถานะ

เสียงฝนกระหน่ำลงมาผ่านกระเบื้องที่ผุเป็นรอยแยก หยดน้ำเย็นเฉียบไหลผ่านใบหน้าซีดของหลินเยว่ เธอนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นห้องเย็นจัด มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเชือกเปื้อนเลือด แผลบนแขนและหลังเต็มไปด้วยรอยแส้ รอยแผลใหม่ซ้อนทับรอยเก่าจนแทบมองไม่ออกว่าเนื้อส่วนไหนยังไม่ถูกฉีก

“นี่คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับ” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นจากมุมห้อง เสียงนั้นหญิงสาวจำได้แม่นยำเสียจนหัวใจแทบหยุดเต้น

หลินชิงอวี้ คนที่เคยเป็นเหมือนน้องสาวของเธอในบ้านเด็กกำพร้าที่เติบโตมาด้วยกัน คนที่เธอเคยแบ่งข้าวให้ตอนอีกฝ่ายหิว คนที่เธอเคยปกป้องจากเด็กโตในศูนย์ แต่วันนี้ คนคนนั้นกลับมองเธอด้วยแววตาเย็นชาเหมือนมองขยะกองหนึ่ง

“ชิงอวี้ ทำไมถึงทำแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้เธอ” เสียงของหลินเยว่สั่นพร่า จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

หลินชิงอวี้หรือตอนนี้เปลี่ยนแซ่ไปใช้แซ่เจียงตามครอบครัวของเธอแล้ว เธอมีชีวิตที่สุขสบายกับครอบครัวที่ตามหาเธอจนพบ แต่งงานกับชายที่คนทั้งเมืองหนานจิงหมายปอง ชีวิตที่ดีขนาดนี้จะมาอะไรกับคนที่ชีวิตตกต่ำอย่างเธอ

ขณะที่หลินชิงอวี้หรือในตอนนี้คือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจียง เจียงชิงอวี้ ถูกครอบครัวที่แท้จริงตามหาและพากลับตระกูล ตัวเธอที่เข้ามาในสถานรับเลี้ยงพร้อมกันก็ถูกครอบครัวที่อ้างว่าเป็นพ่อแม่ออกตามหา แล้วพากลับมาทรมาน ใช้งานหนักและกักขังไม่ให้ออกไปไหน

ทุกครั้งที่คิดจะหนีก็ถูกพาตัวกลับมาทรมาน ทั้งตบตีและลงมือทำร้ายจนสาหัส ทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูก ตลอดเวลาสามปีที่กลับบ้านมาไม่เคยมีวันไหนกินอิ่ม ไม่มีคืนไหนนอนหลับได้สนิทเลยสักคืน

“เธอทำอะไรให้ฉันหรือ ไม่หรอก เธอไม่ได้ทำอะไร แต่ฉันต้องป้องกันเอาไว้ก่อน” เจียงชิงอวี้หัวเราะเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลง ปลายนิ้วทาเล็บสีแดงแตะที่คางของหลินเยว่ บังคับให้เงยหน้า

“เธอเกิดมาในฐานะคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียง ในขณะที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นลูกใคร เธอมักได้รับความรักจากคุณแม่หลิน เธอมักจะได้รับคำชม และโอกาสที่มากกว่าฉันตลอด”

หลินเยว่หอบหายใจแรงขึ้น วันที่พวกเขายังอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าเล็กๆ ตอนนั้นเธอไม่เคยรู้เลยว่าเจียงชิงอวี้มีความแค้นแบบนี้อยู่ในใจ

“เธอหมายความว่าอย่างไร ฉันคือคุณหนูเจียงตัวจริงอย่างนั้นหรือ” หลินเยว่กัดฟันถาม

“ใช่” เจียงชิงอวี้ยิ้มอย่างเยือกเย็นจนคนมองขนลุก

“เมื่อสามปีก่อน อารองตามหาเธอจนเจอแต่เขาไม่ได้บอกคุณนายเจียงทันที เขาไม่คิดเอาเธอกลับไปแต่แรก และเลือกพาฉันกลับไปตระกูล ข้อเสนอคือให้ฉันแต่งงานแทนเธอ แลกกับการให้ฉันเอาหุ้นที่พ่อแม่ยกให้มอบให้เขา ฉันจะเอาหุ้นบริษัทที่ฉันบริหารไม่เป็นไปทำไมล่ะ ฉันก็เลือกรับข้อเสนอที่จะเป็นคุณนายกู้ตั้งแต่ตอนนั้น และฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเอาชีวิตเธอทั้งหมดมาเป็นของฉัน”เธอหัวเราะเบาๆ

“รอยปานรูปจันทร์เสี้ยวเป็นเครื่องยืนยันว่าฉันคือคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียง ครอบครัวของเธอ ฐานะของเธอ บ้านของเธอ และแม้แต่เขา กู้อี้เฉิน เป็นของฉันทั้งหมด และเพื่อป้องกันความผิดพลาด ฉันจ้างให้คนพาเธอมาขังไว้เพื่อทรมาน เป็นไงล่ะอาเยว่ รู้ความจริงแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง” พูดจบคุณหนูใหญ่เจียงตัวปลอมก็หัวเราะร่วนด้วยความสะใจ

หลินเยว่เบิกตากว้าง พ่อแม่ที่พาเธอกลับมาทรมาน ที่แท้ก็เป็นฝีมือของเจียงชิงอวี้ทั้งหมด

“กู้อี้เฉิน...” หญิงสาวพึมพำชื่อนั้นออกมา คู่หมั้นทายาทตระกูลใหญ่ที่ว่า คือคนเดียวกันกับผู้ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวัน

“พี่อี้เฉิน ผู้ชายที่เคยเป็นอาสาสมัครมาช่วยงานที่บ้านรับเลี้ยง ที่แท้เขาคือทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ พอเธอถูกพาตัวมา เขาตามหาเธอแทบคลั่งเลยล่ะ แต่สุดท้ายเขาก็แต่งงานกับฉัน คู่หมั้นที่ครอบครัวหมั้นหมาย” ประโยคนั้นเล่าด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน

“ฉันแต่งงานกับเขาในนามของเธอได้สำเร็จแล้ว หลินเยว่ ตอนนี้ทั้งเมืองรู้ว่าฉันคือคุณหนูใหญ่เจียง ทายาทตระกูลเจียงผู้สูงศักดิ์ ภรรยาของกู้อี้เฉิน ส่วนเธอจะไม่มีตัวตนในโลกนี้อีกต่อไป”

หลินเยว่กัดริมฝีปากจนเลือดไหล

เจียงชิงอวี้คุณหนูตัวปลอมเอาปืนออกมาจากกระเป๋า พ่อแม่ตัวปลอมที่ยืนดูอยู่ด้านหลังมาสักพักไม่ห้ามปราม กลับยืนดูด้วยสีหน้าที่สะใจ

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด กระสุนเจาะผ่านหัวไหล่เธอ เลือดสาดกระเซ็นเต็มพื้น หลินเยว่ไม่กรีดร้อง มีเพียงเสียงหอบหายใจและน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุด

“จัดการให้จบ ฝังซะ” เธอเก็บปืนแล้วยิ้มเยือกเย็น

ซ่งเถาบิดาตัวปลอมกับภรรยาของเขาจางลี่ซู เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด หลินเยว่ถูกลากออกจากห้อง เลือดทิ้งรอยยาวไปทั่วพื้น จนถึงพื้นดินหน้าห้องเก็บของ เธอหายใจรวยริน มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ฝนยังคงตกไม่หยุด

ร่างบอบบางถูกลากไปตามพื้นดิน เลือดที่ไหลออกจากบาดแผลถูกฝนชำระล้างไปตามพื้นดินที่ถูกลาก

ความรู้สึกเจ็บตอนที่ถูกโยนหลุมดินที่ขุดเตรียมไว้รอทำให้เธอลืมตาขึ้นอีกเป็นครั้งสุดท้าย ดินถูกกลบฝังลงมาทับถมเธอโดยคนที่เคยอ้างตัวว่าเป็นพ่อแม่ และเจียงชิงอวี้ที่ขโมยสถานะของเธอไป ยืนถือร่มก้มมองเธอที่กำลังถูกฝังให้ตายทั้งเป็น

“ฉันลืมบอกไป พ่อแม่ที่ตายไปเป็นเพราะฉันกับอารองเอง เพื่อให้ได้หุ้นของสองคนนั้นแลกกับสถานะของฉันที่จะยังเป็นคุณหนูเจียงตลอดไป... และไม่ต้องห่วง ฉันจะมีความสุขกับพี่อี้เฉินแทนเธอเอง” สายตาคู่นั้นเย็นชาและไร้ความรู้สึกผิด มีแต่ประกายแห่งความคาดหวังว่าเธอจะถูกฝังกลบไปต่อหน้า

ในวินาทีสุดท้ายก่อนหมดสติ หลินเยว่เห็นภาพในความทรงจำแวบหนึ่ง เด็กชายคนหนึ่งยื่นขนมให้เธอใต้ต้นไม้ เสียงของเขาอบอุ่นและจริงใจ

หลายปีต่อมาเขาเป็นคนที่มาช่วยเหลืองานในสถานรับเลี้ยงเด็ก เธอกับเขาสนิทสนมกันถึงขั้นที่เรียกได้ว่าต่างคนต่างรู้สึกดีต่อกัน แต่ยังไม่ทันได้สารภาพความในใจ เธอก็ถูกพ่อแม่ตัวปลอมพาตัวมากักขังแล้ว

พ่อแม่ที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้า กับชายที่เป็นเหมือนคนเดียวที่เธอวางใจในโลกอันคับแคบ เธอได้สูญเสียไปให้แก่ตัวปลอมที่ขโมยสถานะ

“พี่อี้เฉิน...” เสียงที่พึมพำชื่อของชายคนนั้นแผ่วเบาลง พร้อมกับสายตาที่พร่ามัวเพราะการเสียเลือดค่อยๆ มืดลง ก่อนที่เธอจะไม่ได้สติอยู่ในหลุมดินชื้นฝน ตายอย่างโดดเดี่ยวไม่มีใครรู้เห็น

********************

เสียงของคนพูดคุยกันด้านนอกดังแว่วขึ้น หลินเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลืมตาโพลง หอบหายใจแรง ร่างทั้งร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ห้องรอบตัวไม่ใช่ห้องมืดน่าขนลุกหรือหลุมดินที่เธอเพิ่งถูกฝัง แต่เป็นห้องนอนที่คุ้นตา หน้าต่างไม้เก่าที่แง้มไว้ไหวเบาๆ ตามแรงลม ปฏิทินบนผนังคือปี 1984

สามปีที่แล้ว!

“ที่นี่มัน…” เธอลุกพรวดขึ้น มือทั้งสองจับผ้าห่มแน่น

บนโต๊ะมีหนังสือเรียนเก่า และสมุดจดบันทึก

หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง เธอหันไปมองกระจก ใบหน้าที่สะท้อนกลับมาคือหญิงสาววัยสิบแปดปีที่ยังไม่ผ่านความโหดร้ายใดๆ ริมฝีปากเธอสั่นด้วยความตระหนก แตะใบหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“ฉันกลับมาแล้วหรือ” เสียงแผ่วเบาออกจากลำคอ น้ำตาไหลลงมาช้าๆ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดหรือหวาดกลัว มันคือความแค้นที่ถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง พร้อมกับโอกาสให้เธอได้แก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด

หญิงสาวกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ ในใจเธอมีเพียงคำเดียวที่ดังก้องว่าครั้งนี้ จะไม่ให้ใครแย่งสิ่งที่เป็นของเธออีกต่อไป

สายตาของหลินเยว่เปลี่ยนไป จากความอ่อนแอเป็นความเย็นชา รอยยิ้มของคนที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นผุดขึ้นมุมปาก

“ชิงอวี้ เธอจะต้องได้ชดใช้ทุกสิ่งที่เคยทำกับฉัน”