บทที่ 3

หลังจากหลับไปครู่ใหญ่ ว่านหนิงกลับสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความรู้สึกอันแสนแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น ทั้งที่อยู่ในช่วงวสันตฤดู เป็นช่วงที่หนาวยิ่งนัก แต่กลับรู้สึกร้อนรุ่มราวกับเปลวเพลิงแผดเผาร่างกาย

ทรวงอกอวบอิ่มประดับยอดทับทิมชูชันแข็งขืนไปหมด ความรู้สึกเปลี่ยวเหงาสั่นสะท้านไปตามกาย จุดบอบบางสั่นไหวราวกับต้องการความอบอุ่น มือขวาถูกสอดเข้าไปใต้เสื้อก่อนจะจับทรวงอกเต่งที่แข็งไปหมด มือซ้ายล้วงไปใต้กระโปรงจับแก่นกลางความเป็นสตรี

ภายใต้ไรขนอ่อนนั้นเมื่อถูกสัมผัสกลับทำให้ทั้งร่างกายสั่นสะท้านด้วยความพอใจ

กลีบปากสีดอกท้อสั่นเผยอตามความต้องการจนก่อเกิดเสียงครางครวญแผ่วเบาตามด้วยเสียงหอบหายใจ

“อ๊ะ อ๊า” ว่านหนิงลูบไล้ร่างกายตามความปรารถนาอันแสนแปลกประหลาดด้วยความไม่ประสา ก่อนที่จะพลิกกายไปโดนท่อนแขนใหญ่ของเฉิงเซวี่ย ไม่นานความคิดแสนแปลกประหลาดก็ไหลเข้ามาในศีรษะของนาง…อยากให้เขาสัมผัสร่างกายของนางจนเหลือทน

ว่านหนิงเอื้อมมือไปกอดเฉิงเซวี่ยก่อนจะเอาใบหน้าซบที่ไหล่แสนอบอุ่น ใบหน้างดงามถูไถไปกับหัวไหล่ หนึ่งมือของนางลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นก่อนจะลากวนไปที่ยอดอกของเฉิงเซวี่ย เขาเองที่ไม่ได้นอนตั้งแต่แรกก็รู้สึกถูกปลุกเร้ากามอารมณ์ แต่ต้องเสแสร้งต่อไปจึงได้จับมือของคุณหนูว่านหนิงทันที

“คุณหนูทำอะไรขอรับ” เฉิงเซวี่ยแสร้งตกใจตื่น ว่านหนิงรู้สึกเหมือนถูกดุจึงน้ำตาไหลซึมออกมา วันนี้ช่างเป็นวันที่นางอ่อนไหวนัก นางทำอะไรด้วยความไม่รู้ นางรู้สึกอะไรมากมาย มันทรมาน กลัว ต้องการ ทุกอย่างสับสนไปหมด

“ขะ ข้า ข้าเพียงจับตัวเจ้าเท่านั้น”

“ท่านไม่ควรมานอนตรงนี้ มันไม่เหมาะสม เช่นนั้นข้าจะไปนอนตรงนั้นเอง” เฉิงเซวี่ยกล่าว พร้อมขยับตัวลุกขึ้น

ว่านหนิงที่แทบลืมสิ้นสติของตนเอง นางรู้สึกเหมือนถูกขัดใจอย่างรุนแรง นางไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้นที่จะไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรกับร่างกายของตนเอง แต่ความปรารถนาที่มากมายในตอนนี้นั้นได้กลืนกินสติของนางไปแล้ว

ว่านหนิงกระโดดทับร่างของเฉิงเซวี่ยก่อนจะดึงชายกระโปรงขึ้นมา ท่อนล่างที่มีกางเกงชั้นในถูกถูไถไปบนหน้าท้องของบุรุษ เสียงครางหวานเต็มไปด้วยความพอใจ

“อืม อ๊ะ”

“ไม่ได้นะขอรับ คุณหนูนี่ท่านทานสมุนไพรนั้นหรือขอรับ” เฉิงเซวี่ยรีบลุกขึ้น ก่อนจะแสร้งผลักคุณหนูออกห่างจากตนเอง ว่านหนิงที่ถูกผลักอย่างแรงก็เริ่มได้สติ

“ทำไมหรือ มันทานไม่ได้เช่นนั้นหรือ”

“ขอรับ สมุนไพรนั่นแค่ให้เคี้ยวและทาลงที่แผล หากคุณหนูทานมัน มันคือยาปลุกกำหนัดชนิดรุนแรง หากว่าไม่ได้รับการปลดปล่อย คุณหนูอาจจะบาดเจ็บภายใน โธ่..คุณหนู”

เฉิงเซวี่ยกล่าว พลางแสดงออกด้วยท่าทางหัวเสีย ว่านหนิงที่หวาดกลัวทั้งยังรู้สึกแปลกประหลาดจึงเริ่มปลดเปลื้องผ้าของตนเองออก

“หากเจ้าไม่รังเกียจ เจ้าช่วยข้าสิ” นัยน์ตาหงส์ปรือมองข้ารับใช้ตรงหน้าด้วยแววตาอ้อนวอน

“ไม่ได้ขอรับ คุณหนูเป็นเจ้านาย ข้าเป็นเพียงข้ารับใช้” เฉิงเซวี่ยยังทำทีปฏิเสธ เพื่อไม่ให้ทุกอย่างดูจงใจเกินไป

“จะไม่ได้ได้อย่างไร ข้าสั่ง”

“ไม่ได้ขอรับ ท่านเป็นสตรียังไม่แต่งงาน ทั้งยังเป็นสตรีชั้นสูง ข้าไม่อาจเอื้อม”

“เจ้าบอกว่าข้าจะบาดเจ็บ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องช่วยข้า” ว่านหนิงกล่าวก่อนจะพยายามเปิดสาบเสื้อของตนเองออก แต่เฉิงเซวี่ยก็ห้ามไว้อีกครั้ง

“ข้าจะช่วยท่าน แต่ไม่ต้องทำมากมายขนาดนั้นก็ได้ขอรับ” เฉิงเซวี่ยกล่าว คุณหนูตระกูลว่านยิ้มออกมาเมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจ

เฉิงเซวี่ยผลักร่างของคุณหนูว่านหนิงลงกับพื้น ก่อนจะถกกระโปรงยาวของคุณหนูให้พ้นตัว กางเกงชั้นในสีเขียวเข้ากับเอี๊ยมถูกถอดออกเป็นลำดับต่อมา

ด้วยความมืดภายในถ้ำทำให้เฉิงเซวี่ยมองไม่เห็นอะไรมากมายนัก สัดส่วนอันแสนงดงามเช่นนี้ ไม่ว่าสตรีนางไหนก็ล้วนมีไม่ต่างกัน เขาเองก็ไม่ใช่ชายบริสุทธิ์ ทั้งยังผ่านสตรีมาก็มากมาย แต่การได้สัมผัสสตรีที่สูงศักดิ์กว่าตนเช่นนี้ ก็ทำเลือดลมในกายบุรุษผู้นี้ปั่นป่วนอยู่ไม่น้อย

นิ้วเรียวยาวเปิดแย้มกลีบดอกไม้งามก่อนจะลูบหาติ่งเกสรของคุณหนูผู้แสนบริสุทธิ์ เมื่อพบเป้าหมายแล้วก็ลูบไล้ลงอย่างแผ่วเบา บางจังหวะก็กดด้วยแรงมือ บางคราก็ขยี้ตามแรงปรารถนา

“อี้อ อ๊ะ” ว่านหนิงร้องครางออกมาด้วยความรู้สึกอันแสนแปลกประหลาดที่นางไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน มันช่างแสนวิเศษนัก…

“คุณหนู ข้าขออภัยที่ล่วงเกินท่าน” เฉิงเซวี่ยกล่าวก่อนจะเริ่มลงมือบดขยี้ตุ่มติ่งน้อย ร่างกายของว่านหนิงบิดเร้าไปมา ได้แต่ส่งเสียงครางโหยหวนลั่นถ้ำ

ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากัน มือทั้งสองข้างจิกศีรษะของเฉิงเซวี่ย ด้วยแรงมืออันหนักหน่วงไม่นานว่านหนิงก็กรีดร้องออกมาพร้อมกับอาการสุขสมที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในชีวิต ร่างกายของนางกระตุกอยู่หลายที จนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เจ้าชื่ออะไรแล้วนะ” ว่านหนิงเอ่ยถาม แม้จะเคยได้ยินเสี่ยวลู่เรียกชื่อเขาอยู่บ้าง แต่เพราะเมื่อก่อนไม่ได้คิดจะใส่ใจ จึงทำให้จดจำชื่อของข้ารับใช้คนนี้ไม่ได้

“เฉิงเซวี่ยขอรับ”

“อาเซวี่ย ข้าสั่งให้เจ้าทำอีกที เร็วเข้า” ว่านหนิงหลงลืมความเป็นสตรีชนชั้นสูงจนหมดสิ้น ความรู้สึกแสนวิเศษเช่นนี้เหตุใดนางถึงไม่เคยได้รับรู้มาก่อน

“ไม่ดีขอรับ รอบหนึ่งก็นับว่าล่วงเกินคุณหนูมากแล้ว”

“ข้าสั่งเจ้า เจ้าก็ต้องทำ” ว่านหนิงตวาดดุเฉิงเซวี่ย ในตอนนี้ความรู้สึกเกิดขึ้น ไม่ได้เป็นผลมาจากสมุนไพรนั้นอีกแล้ว แต่เป็นแรงปรารถนาที่อยู่ภายในส่วนลึกจิตใจของคุณหนูเล็กผู้นี้

เรียวขางามถูกจับตั้งขึ้น แต่คราวนี้เฉิงเซวี่ยไม่ได้ใช้มือลูบไล้กดลงบนติ่งเกสรดอกไม้อีกแล้ว แต่กลับใช้ลิ้นสากเลียลากชอนไชดูดกินน้ำหวานจากดอกไม้งาม

เรียวลิ้นยาวสอดแทรกเข้าไปในโพรงถ้ำ แม้จะไม่ลึกเท่าไหร่นัก แต่ก็ทำเอาคุณหนูน้อยผู้ไร้ประสบการณ์สั่นสะท้าน ร่างกายราวกับกำลังถูกเผาไหม้ด้วยเพลิงร้อน

“อ๊า อ๊ะ” ว่านหนิงครวญครางยกมือมากัดด้วยความวาบหวาบรัญจวนใจ

เฉิงเซวี่ยเลียลากไล้ลิ้นสากรัวเร็วหนักหน่วง ก่อนที่จะกดจูบอย่างแผ่วเบา ว่านหนิงได้แต่พยายามกลั้นเสียงแห่งความพึงพอใจเอาไว้ แต่ไหนเลยที่นางจะกลั้นไว้ได้

เสียงหวานยังดังก้องระงมอยู่ภายในถ้ำ ไปพร้อม ๆ กับเรียวลิ้นร้อนที่ละเลงรัวเร็วคล้ายกับต้องการทรมานนางให้ขาดใจ สลับกับดูดดุนหนักหน่วง

ร่างกายของว่านหนิงสั่นสะท้าน กระตุกเกร็งไปทุกส่วน ก่อนที่จะที่ทิ้งตัวหมดแรง นางขึ้นสวรรค์ไปอีกคราแล้ว

“ข้าขออภัยที่ล่วงเกินท่านคุณหนู”

“อืม” ว่านหนิงตอบอย่างไม่รู้เรื่องก่อนจะสลบเหมือดไป เฉิงเซวี่ยที่ยังไม่หลับจึงได้แต่ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะควักแท่งหยกดำขนาดอวบโตของตนเองออกมาแล้วสาวเข้าออก

“อา” เสียงคำรามทุ้มดังอย่างแผ่วเบา ด้วยไม่อยากรบกวนคุณหนูที่หลับไปแล้วให้ตื่นขึ้นมาเห็นเขากำลังสำเร็จให้ตัวเอง

ภาพในความคิดของเฉิงเซวี่ยตอนนี้คือ เขากำลังอัดแท่งหยกเข้าไปในโพรงสวรรค์อันแสนคับแน่นของว่านหนิง มือของเขาไปตบลงสะโพกขาวเนียนของคุณหนูตระกูลใหญ่ ทั้งยังได้ครอบครองร่องสวรรค์ที่แสนบริสุทธิ์

ภาพในจินตนาการที่เขาเห็นคุณหนูว่านหนิงกำลังนั่งบนตักพลางโยกสะโพกขึ้นลง เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะ สองเรียวลิ้นเกี่ยวพันกันเพิ่มอรรถรสรัก ไม่นานเฉิงเซวี่ยก็คลายน้ำสีขาวขุ่นออกมา เขาล้มตัวลงนอนข้างคุณหนูว่านก่อนจะสวมกอดกันแล้วหลับไป

/////

ในยามเช้าเฉิงเซวี่ยที่เป็นเพียงข้ารับใช้ย่อมตื่นเช้ากว่าปกติ เขาขยับแขนของคุณหนูที่กอดตัวเองเอาไว้ออกด้วยความระมัดระวัง แล้วออกไปหาปลาตามลำธาร ความอุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติทำให้การหาอาหารสักมื้อเป็นเรื่องที่ไม่ได้ยากเย็น

ว่านหนิงตื่นมาในยามสายเล็กน้อยก่อนจะนึกถึงความวาบวามเมื่อคืนที่เกิดขึ้น ใบหน้างดงามเห่อร้อนขึ้นสีแดงเรื่อ นางได้แต่อับอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่เมื่อหันไปมองคนที่นอนข้างกัน เขาหายไปแล้ว

ว่านหนิงได้นั่งกอดเข่าเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่านหนิงพึงพอใจกับเรื่องเมื่อคืนมากอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่นางไม่ควรรู้สึกเช่นนั้นเลย

ภายในใจของนางขัดแย้งเป็นอย่างมาก ว่านหนิงมีคู่หมั้นเป็นถึงองค์ชายสิบ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป นางจะต้องพบกับจุดจบเช่นไร แต่ภายในใจอีกฝ่ายก็บอกว่านางควรเลือกเส้นทางชีวิตด้วยตนเอง

นางชอบสัมผัสของเฉิงเซวี่ย นางชอบสัมผัสอันรุนแรงของเขา สรวงสวรรค์ปลายทางมันช่างน่าหลงใหลและยากที่จะทำใจลืมเรื่องราวนี้ได้ลง

“อ๊ะ” ว่านหนิงที่ขยับตัวกำลังจะลุกขึ้นเดินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะขายังไม่หายดีจากเหตุการณ์ที่หกล้มเมื่อคืน เวลานี้จึงได้แต่นั่งรอเฉิงเซวี่ยภายในถ้ำด้วยความเงียบเหงา

///////////////////////////////////////////////////////