ตอนที่ 4ติดใจนิ้วของฉันเหรอ（2）

ลูกสาวมาเฟียเดินลงบันไดบ้านหลังใหญ่มายังไม่ถึงขั้นสุดท้ายดี แต่สายตาเธอกับกวาดมองหา เจ้าของร่างใหญ่ที่เมื่อคืนเขาจากลาเธอไปแบบไม่พูดไม่จาสักคำ เธอรู้สึกคิดมากและไม่รู้จะมองหน้าเขาแบบไหน ในเมื่อเธอปลดปล่อยร่างกายไปตามอารมณ์ต่อหน้าเขา

เมื่อหันไปเจอกับเจ้าของร่างที่ทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุขตั้งแต่เช้า เธอมองเขาพร้อมตั้งรับแววตาที่คิดว่าจะมองเธออย่างเย้ยหยัน แต่มันไม่ใช่เลย สายตาที่เขามองเธออย่างเรียบเฉยและไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา นั่งยิ่งทำให้เธอหงุดหงิด ทำไมกันนะ

เธอเดินลงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วหยุดช้อนสายตาแหงนหน้ามองเขาด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ทายาทมาเฟียฝั่งอาทิตย์อุทัยไม่มีทีท่าอะไรเลย เขานิ่งและเรียบเฉยกับใบหน้านวลงามของเธอที่มันเห่อร้อนแดงฉ่าเมื่อเห็นหน้าเขา

ริมฝีปากบางขบเม้มลงอย่างบูดบึ้ง ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาอย่างหงุดหงิด แต่ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา สายตาเขายังคมกริบพร้อมจะฟาดฟันเธอเสมอ แต่นัยน์ตาที่มองเข้าไปก็ยากจะคาดเดาอารมณ์เหมือนเดิม ช่างเป็นเจ้าชายเย็นชาเสียจริง

กายสาวรุ่มร้อนเพียงแค่ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเขา กลิ่นที่ติดจมูกเธอตั้งแต่เมื่อคืน ความวาบหวามในช่องท้องเกิดขึ้นมาโดยที่ตัวเธอเองไม่ได้ตั้งใจ ช่างไร้เดียงสาและไม่อาจบอกให้ใครรู้ได้ เหมือนร่างบอบบางนี้กำลังเรียกร้องหาเขา 'ไม่ได้เด็ดขาด'

"ลิลิน วันนี้มาทานข้าวกับป่าป๊านะคะ"

เจ้าพ่ออุดรวิจิตรกำลังง้อลูกสาวแสนสวยเพราะเมื่อวานตอนเย็นเธองอนสะบัดตูดขึ้นห้องไป เจ้าพ่อแคร์ลูกสาวคนเล็กคนนี้มาก อย่างที่รู้ๆกัน ลิลินเห็นเจ้าพ่อแล้วก็เปลี่ยนอาการทันที

"ไม่ทานค่ะ หนูงอนป่าป๊ากับพี่ลูอิส"

เธอทำเสียงกระเง้ากระงอดงอแง และเดินสะบัดตูดหนีจากผู้เป็นพ่อ ท่าทางของเธอมองดูดีๆ แล้วมันก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะ เคนตะแอบลอบมองเธอโดยที่ไม่ให้เธอจับสังเกต

"ไม่งอนสิคะลูกขา ป่าป๊ารักหนูนะคะ ถึงอยากให้เคนตะเป็นคนดูแลหนู เคนตะไว้ใจได้และเขาจะต้องปกป้องหนูให้ดีที่สุด"