บทที่ 2 ต้องแต่งเท่านั้น บทที่2 ต้องแต่งเท่านั้น

บทที่ 2 

-ต้องแต่งเท่านั้น- 

"อื้อ มะลิจ๋า ปายหิวน้ำจัง" 

ปายควานมือสะเปะสะปะไปบนที่นอน หาเพื่อนสาวที่เมื่อคืนเมามายมาด้วยกัน หัวคิ้วของเธอขมวดมุ่น เมื่ออยู่ๆเพื่อนสาวตนแปลกไป มือของปายที่จับหน้าอกเพื่อนรับรู้ได้เลยว่ามันแบนแล้วก็แข็งแน่นมาก เหมือนของผู้ชายเลย 

ผู้ชายเหรอ? 

พรึ่บ 

"อะ..อะ..อะ...กรี้ดดดด ไอ้บ้าแกเป็นใครห้ะ! แกเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง! เข้ามาได้ยังไง!" 

เธอตกใจจนกรี้ดสุดเสียง  ปายคว้าหมอนมาทุบผู้ชายที่นอนหลับอยู่ข้างเธอแบบไม่ยั้ง 

"โอ๊ย โอ๊ย อะไรวะ หยุดดิ้" 

เขมราชสะดุ้งตื่น เขาเอาแขนปัดป้องหมอนที่เด็กสาวฟาดเขา ร่างสูงลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้างมารวบเอาไว้ไม่ให้ตีตัวเขาไปมากกว่านี้ 

"ปล่อยนะไอ้ลุงโรคจิต ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!" 

"อยู่เฉยๆก่อนได้มั้ย จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรือไงยัยเด็กนี่!" 

"เรื่องบ้าเรื่องบออะไร! บอกให้ปล่อยไง!!" 

ตึก ตึก ตึก 

โครม! 

เขมราชรวบตัวเด็กสาวเข้ามาในอ้อมกอด แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเขาและเธอไว้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนมาที่หน้าประตู 

"อูย เจ็บ" 

"มะลิ..." 

ปายน้ำตาคลอเบ้า อยากลุกไปหาเพื่อนแต่ตัวเองก็โป๊อีก เธอนั่งตัวแข็งทื่อให้อ้อมกอดผู้ชายแปลกหน้า ทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง 

"ปาย แกกรี้ดอะไร- กรี้ดดดด ไอ้บ้า! แกทำอะไรเพื่อนฉัน ตายซะเถอะ!" 

มะลิที่รีบวิ่งขึ้นมาสะดุดขาตัวเองล้มอยู่หน้าประตูห้อง พอเปิดเข้ามาก็เห็นเพื่อนถูกผู้ชายแปลกหน้ากำลังกอดอยู่ เธอหยิบสลิปเปอร์ที่อยู่ใกล้มือเตรียมวิ่งเข้าไปฟาดชายชั่ว 

"ถ้าเธอฟาดฉันอีกคนล่ะก็ ฉันแจ้งจับข้อหาบุกรุกแน่! หัดแหกตาดูบ้างว่านี่มันบ้านพวกเธอหรือไงกัน!" 

มือที่ถือสลิปเปอร์ค้างอยู่กลางอากาศ มะลิกับปายพร้อมใจกันกวาดสายตามองรอบห้อง การจัดแต่งโทนดำทั้งหมดต่างจากบ้านปายที่ชอบสีขาวทำให้เด็กสาวหันมามองหน้ากัน 

"เชี่ย...." 

สองสาวอุทานออกมาพร้อมกัน ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อน ระหว่างเข้าบ้านผิดกับปายเหมือนจะ...โดนเจ้าของบ้านตัวจริงกินซะแล้ว 

"ออกไปก่อน ฉันจะใส่เสื้อผ้า" 

"ค่ะๆ" 

มะลิรีบหันหลังออกจากห้อง ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ด้วย 

ปายน้ำตาคลอหน่วย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นอย่างคนคิดไม่ตก 

"จำอะไรได้บ้างมั้ย" 

เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างใจเย็น ถ้าเด็กต้องการให้เขารับผิดชอบ เขาก็จะทำให้ เพราะถือว่าเรื่องนี้เขาผิดเต็มๆที่ล่วงเกินคนเมา แต่ถ้าเด็กนี่ต้องการให้เรื่องเงียบ เขาก็จะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้

....

ปายส่ายหน้า เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด แต่เธอเห็นรอยตามตัวเธอ แค่นี้ก็ย้ำเตือนได้แล้ว ว่าเมื่อคืนเธอเสียตัวให้ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ไป  

"แล้วอยากให้ทำยังไง" 

เขมราชลุกออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าของเด็กสาวมาวางไว้ให้ ส่วนตัวเขาก็สวมใส่เสื้อผ้าเช่นกัน 

"นะ...หนูไม่รู้" 

มือที่สั่นเทาหยิบเสื้อผ้าตัวเองมาสวมใส่บ้าง ในหัวเธอมันคิดหาหนทางอะไรไม่ออกเลย ตอนนี้คิดแต่ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ว่าไม่น่าไปกินเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่องเลย 

แฟนก็เคยมีอยู่หรอก แต่ไม่เคยมีซัมติงกันขนาดนี้ไง อย่างมากที่ทำกันก็แค่จูบ แต่นี่เล่นกระหน่ำใส่กันแบบรุนแรงเลย ทั้งตกใจทั้งเสียใจ 

ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อเลย ถ้าป๊ากับม๊ารู้เข้าคงโดนตำหนิ โดนตีแน่ๆเลย 

"ฮึก.." 

ความเสียใจกลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำตา ปายใส่เสื้อผ้าไปร้องไห้ไป ความคิดมันตีรวนมั่วสั่วไปหมด 

"อย่าร้อง อยากให้ทำอะไรก็บอก" 

"นะ...หนูไม่รู้ หนูมะ...ไม่รู้จริงๆ" 

ปายส่ายหน้าทั้งน้ำตา เสียงเธอสั่นเครือจนแทบพูดไม่เป็นภาษา 

"ใจเย็นๆ กลับบ้านไปพักก่อน ใจเย็นลงแล้วค่อยมาคุยกัน โอเคมั้ย" 

เสียงทุ้มเอ่ยปลอบ เขาไม่ถนัดโอ๋คนเท่าไหร่ เสียงที่ปลอบก็เลยดูแข็งกระด้างนิดหน่อย 

....

ปายพยักหน้าหงึกหงัก พลางเช็ดน้ำตาและสูดน้ำมูก พยายามทำใจให้เย็นลงตามคำแนะนำของคนแปลกหน้า 

"จะกลับบ้านเลยมั้ย เดี๋ยวเดินไปส่ง" 

เขมราชคิดว่าบ้านของเด็กคนนี้น่าอยู่ใกล้ๆกันนี่แหละ ไม่งั้นเจ้าตัวคงไม่เข้าผิดบ้านแบบนี้หรอก 

"ห้ามไปส่งนะคะ เดี๋ยวหนูกลับเอง" 

ปายรีบกล่าวปฏิเสธ จะให้พ่อแม่รู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด  เธอยังใจไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับป๊าผู้น่ากลัว 

"ที่รัก คุณจะไปไหน" 

ปรเมศเดินลงมาจากชั้นสอง เห็นภรรยาสุดที่รักกำลังถือปิ่นโตออกไปจากบ้านพอดีจึงเอ่ยถาม  

"ว่าจะเอาอาหารไปให้คนที่ย้ายมาใหม่น่ะค่ะ จะไปทักทายทำความรู้จักสักหน่อย คุณไปด้วยกันมั้ยคะ"

"เอาสิ ว่าแต่ลูกสาวเรากลับมาหรือยัง" 

ปรเมศเดินเคียงภรรยาออกจากบ้าน พร้อมกับเอ่ยถามถึงลูกสาวสุดที่รักไปด้วย 

"ยังไม่มาเลยนะคะ ไปค้างบ้านหนูลิหรือเปล่า" 

ภวิตาตอบคุณสามี ปิ่นโตในมือถูกคนรักแย่งเอาไปถือเอง เธอระบายยิ้มอ่อน สามีของเธออบอุ่นตลอดเลย 

"มะลิห้ามบอกป๊าม๊านะ" 

"รู้แล้วๆ รีบไปกันเถอะ" 

เคร้ง! 

"ปาย มาทำอะไรที่นี่" 

!!!! 

สองสาวสะดุ้งโหยง ทั้งคู่หันหน้าไปหาต้นเสียงอย่างช้าๆ เบื้องหน้าของพวกเธอคือสองสามีภรรยายืืนจังก้าอยู่ ที่พื้นมีปิ่นโตตก น้ำแกงไหลหกนองเต็มพื้น 

"ป๊า...มาที่นี่ได้ยังไงคะ" 

"ป๊าต้องถามปายมากกว่ามั้ย ว่าปายมาอยู่บ้านคนอื่นทำไม" 

"เอ่อ...คือ...ปายคือ" 

ปายละล่ำละลัก ไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาตอบดีให้ป๊ากับม๊ายอมเชื่อ  เธอตั้งตัวไม่ทัน คิดคำพูดไม่ออกเลย 

"เชิญเข้าบ้านก่อนสิครับ" 

เสียงทุ้มจากด้านหลังทำให้ทุกคนหันไปมอง ชายแปลกหน้าที่ปายนอนบ้านเขาทำสีหน้าเรียบนิ่ง ดูไม่ได้ตื่นกลัว หรือตกใจเหมือนปายเลย ผู้ชายคนนี้ดูสงบนิ่งมาก 

ปรเมศและภวิตาที่เห็นแบบนั้นจึงพยักหน้า เดินตามเจ้าของบ้านไป โดยมีปายกับมะลิที่เดินคอตกตามเข้าไปด้วย 

"ทำไงดีมะลิ" 

ปายถามเพื่อนเสียงสั่นเครือ 

"ถ้าแกจะโดนคุณลุงตี เราจะพาแกหนีเอง" 

มะลิลูบหัวปลอบใจเพื่อน สิ่งที่เธอทำได้ดีก็คงเป็นพาเพื่อนหนีไม้เรียวนี่แหละ 

"เรื่องมันเป็นมายังไง ไหนคุณลองเล่ามา" 

ทันทีที่เข้ามาในบ้าน เขมราชหาน้ำมาเสิร์ฟแขก ปรเมศไม่ยืดเยื้อ เขารีบถามเข้าประเด็นทันที 

"ครับ ผมชื่อเขมราชนะครับ เรื่องเมื่อคืน..."

พอเขมราชเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านฟัง ปายที่นั่งอยู่ข้างมารดารีบเปลี่ยนที่ทันที เธอให้มะลิไปนั่งข้างแม่แทน ส่วนตัวเธอก็ตั้งหลักเตรียมพร้อมหนีถ้าหากปฏิกิริยาป๊ากับม๊าเตือนว่ากำลังจะมีเรื่อง 

"หนูปาย..."

เสียงเข้มกดต่ำเอ่ยเรียกลูกสาวตนเองที่กำลังลุกหนี ยัยเด็กตัวแสบเวลาทำเรื่องผิดทีไร จ้องจะหนีทุกที 

"ป๊า แฮะ...ปายจะไปเข้าห้องน้ำค่ะ" 

"มานั่งข้างป๊าเลย" 

ปรเมศสั่งลูกสาวตัวดี ปายยิ้มแห้ง เดินเชื้องช้าไปนั่งข้างบิดา 

"นี่แน่ะไอ้เด็กแสบ!" 

"โอ๊ย ป๊า! ปายเจ็บ โอ๊ย โอ๊ย ม๊าช่วยปายด้วย" 

ปายพยายามหนีฝ่ามืออรหันต์ที่ตีเธอไม่ยั้งแรง แขนขาของเธอมีแต่รอยนิ้วของป๊าที่ตีลงมา ร้องเรียกหาม๊าก็ไม่ช่วย ม๊าก็ทำแค่ส่ายหน้าเอือม แถมดึงตัวมะลิเอาไว้ ไม่ให้มาช่วยเธออีก 

"ครั้งนี้เราทำผิดร้ายแรงเลยนะปาย นี่ถ้าปายไปนอนกับผู้ชายคนอื่น แล้วเขาไม่มาแสดงตัวยอมรับแบบนี้จะทำยังไง ถึงเขมเขาจะมีส่วนผิดที่ล่วงเกินคนเมา แต่ปายผิดเต็มๆเลยนะ ปาย ป๊าควรทำยังไงกับปายดี" 

"ฮึก.. ปายรู้ แล้วจะให้ปายทำยังไงละป๊า"

ปายน้ำตานอง โผเข้ากอดผู้เป็นพ่อแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอยอมรับ ว่าครั้งนี้เธอทำผิดพลาดเรื่องใหญ่มากจริงๆ 

"คุณเขมคะ" 

มารดาเอ่ยเรียกเขมราชด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม 

"ครับ" 

"มีคนรักอยู่หรือเปล่า" 

"ผมไม่มีคนรักครับ" 

"งั้นแต่งงานกับลูกแม่ตาได้มั้ยคะ" 

!!! 

ปายอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าม๊าจะทำแบบนี้ นี่มันเรียกว่าเฉือดกันนิ่มๆเลยนี่นา ม๊าก็รู้ว่าปายรักชีวิตอิสระ ไม่ชอบผูกมัดกับใคร นี่ถึงขั้นให้ปายแต่งงาน ก็แสดงว่าม๊ากำลังริดรอดชีวิตที่เคยโผบินของปายน่ะสิ! 

"ก็ถ้าท่านทั้งสองต้องการ ผมก็ยินดีที่จะรับผิดชอบน้องครับ" 

เขมราชตอบรับทันที ยังไงความผิดส่วนหนึ่งมันก็มาจากเขาอยู่แล้ว ถ้าพ่อแม่ของเด็กนั่นต้องการ เขาก็จะทำ เพราะยังไงเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร

"ปะ...ป๊า" 

ปายหาคนช่วย เธอคิดว่าป๊าต้องไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่ๆ  ป๊าหวงเธอยังกับไข่ในหิน ป๊าไม่ยอมหรอก! 

แต่เหมือนเธอจะคิดผิดมหันต์ 

"อย่ามามองป๊าแบบนั้น ป๊าเองก็เห็นด้วยกับม๊า"

!!!!