10 สวยมั้ยครับ..

“คุณสบายใจขึ้นหรือยังครับ เจน”

“ค่ะ คุณแม่คุณภาคย์ใจดี”

“ว่าแต่เราจะไปไหนคะ”

“ผมอยากให้คุณเอนเบาะหลับก่อนนะ ถึงแล้วผมจะปลุก”

“ถ้ากลางคืนถ้าคุณขับรถไม่ไหว เราออกเดินทางตอนเช้าก็ได้นี่คะ”

“คุณหยุดไม่กี่วัน ผมเกรงว่าเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อย”

“เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้วนี่คะ”

“หมายถึงอยู่ตามลำพังไม่มีคนอื่นไง”

“อ่อ” เจนจิราเริ่มแดง เลยไม่พูดต่อ หญิงสาวมองเมินออกไปนอกหน้าต่างเพิ่งแก้เขิน ตอนนี้รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไป อีกครู่ถึงได้หันกลับมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา …...หล่อนแอบจิกแขนตัวเองจนรู้สึกเจ็บ นั่นหมายความว่าตอนนี้หล่อนนั่งอยู่กับผู้ชายที่เธอตัดสินใจว่ารักเขาแล้วหมดใจ ทั้งหมดนี้คือความจริงไม่ใช่แค่ฝัน จากนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ต้องยอมรับมัน ยอมรับการตัดสินใจของตัวเอง

ในขณะที่เจนจิราคิดว่าได้ลอบมองเขาอย่างแนบเนียน หากคนถูกมองกลับรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา เป็นตลอดเวลาที่การขับรถของภาคินัยถูกรบกวนจนไม่มีสมาธิ

บ้านพักตากอากาศที่อำเภอฝางถูกจัดไว้อย่างเตรียมพร้อม คนงานถูกสั่งให้พักงานทั้งสัปดาห์ โดยที่ไม่ต้องเข้ามาดูแลความเป็นอยู่ เพราะคำสั่งของภาคินัยที่อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังอย่างที่ไม่มีผู้อื่นเข้ามาเป็นก้างขวางคอนั่นเอง

ความสวยงามของธรรมชาติ ที่นี่มีสวนสวย ๆ ดอกไม้สวย ๆ เสียงน้ำตกไหลริน บ้านไม้ทรงสวย ๆ ทำให้เข้ากันได้กับวิถีชีวิตยุคใหม่ได้อย่างกลมกลืน

บ้านหลังนี้เป็นของบิดาของเขา ตอนเด็ก ๆ ภาคินัยจำได้ว่าพ่อเคยพาเขามาที่นี่บ่อย ๆ บ้านหลังนี้จึงเป็นตัวแทนของบิดาเขานั่นเองและสามารถที่เขาพาเธอมาที่นี่ก็เพราะต้องการมาบอกกล่าวคุณพ่อของเขารับรู้นั่นเอง พอมีโอกาสได้มาเยือนกันอีกครั้ง ภาพในอดีตของสวนดอกไม้สวย ๆ ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในความทรงจำของเขาอีกครั้ง

ตั้งแต่คุณพ่อเสีย เขาก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอก จบการศึกษากลับมาก็ยังไม่ได้มีโอกาสมาที่นี่อีกเลย คำขอร้องของพ่อก่อนเสียชีวิตคืออย่าขายบ้านพักที่พ่อสร้างขึ้นหลังนี้ไปเด็ดขาด มันยัง ก้องอยู่ในหัวของเขา

โทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้น เขากดปุ่มรับโทรศัพท์ที่พวงมาลัย “สวัสดีครับคุณแม่”

“ภาคย์ ใกล้ถึงหรือยังลูก”

“อีกประมาณสิบกว่ากิโลก็ถึงแล้วครับคุณแม่”

“แม่บอกให้นั่งเครื่องก็ไม่เอา”

“นั่งเครื่องเจนก็รู้สิครับ ว่าผมจะพาเธอไปไหน ผมอยากเซอร์ไพรส์เจนนี่ครับ”

“แค่นี้ก่อนนะครับแม่ เจนหลับอยู่ข้าง ๆ ผมกลัวเธอจะตื่น”

“โอเคจ้ะลูก ขับรถดี ๆ นะแม่เป็นห่วง”

“ครับคุณแม่”

วันนี้คุณนายนวลฉวีตั้งใจมาพบ พ.ญ. ศรีมัณฑนา หลังจากพบว่าเจ้าลูกชายมาขลุกอยู่กับพยาบาลที่นี่ จึงอยากรู้เรื่องราวของเธอเพิ่มขึ้น และวันนี้ทั้งคู่ก็ไม่อยู่เสียด้วย จึงโอกาสดีงามจริง ๆ

“สวัสดีค่ะ” ภรรยาเจ้าของโรงพยาบาลกล่าวสวัสดีหุ้นส่วนโรงพยาบาลอย่างคุณนายนวลฉวี

“สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันเสียนานเลยนะคะ” หลังจากที่สามีของแพทย์หญิงศรีมัณฑนาเสียชีวิตไปทั้งคู่ก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย

“ได้ข่าวว่าลูกชายดิฉันมาวนเวียนอยู่แถวนี้บ่อย ๆ ใช่มั้ยคะ เขามารบกวนอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ๋อ ปะ เปล่า หรอกค่ะ ก็ตามประสาหนุ่มสาว ภาคย์เขามาจีบหนูเจน แต่ดิฉันรับรองว่าเด็กคนนี้ไว้ใจได้นะคะ กิริยามารยาทก็เรียบร้อย ดิฉันเป็นคนส่งเสียแกเรียนเองค่ะ”

“อ่อ แล้วฐานะทางบ้านละ เธอเป็นยังไงบ้าง” คุณหญิงเริ่มเปิดประเด็น

“บ้านเธออยู่กันสามคนค่ะ พ่อเสียไปตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนคุณแม่เธอก็เคยเป็นพยาบาลของที่นี่ พ่อของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ดิฉันเลยให้ทุนเธอเรียนพยาบาล พอเธอเรียนจบก็มาทำงานในโรงพยาบาล รับประกันได้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนดีเป็นคนกตัญญูคนหนึ่งเลยล่ะค่ะ”

“ถ้าคุณน้องรับประกันเสียขนาดนี้ คุณพี่ก็หายห่วงค่ะ แหม่! ก็กลัวเจ้าลูกชายไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาน่ะสิคะ”

“นี่เห็นว่าหนูเจน ลาหยุดไปหลายวัน”

“อืม.ใช่ เขาไปเที่ยวกันที่บ้านพักตากอากาศที่อำเภอฝางค่ะ เป็นที่ของคุณพ่อเขา”

“แล้วตาก้องสบายดีมั้ยคะ ไม่เห็นหมู่นี้ไปเที่ยวบ้านเลยค่ะ”

“เจ้าลูกชายดิฉันก็ติดสาวเหมือนกันค่ะคุณพี่ ไม่ต่างจากภาคินัยนักหรอก”

ภาคินัยและก้องเกียรติต่างก็เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล พอจบมัธยมทั้งคู่ก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียน ภาคินัยนั้นเรียนวิศวกรรมเพื่อสานต่อธุรกิจของครอบครัว ส่วนก้องเกียรติก็เรียนแพทย์เพื่อสานต่อธุรกิจของครอบครัวเขาเช่นกัน

“เอ่อ เนาะ ลูกเราทั้งสองนี่มันก็โสดทั้งคู่ ยังไงก็แต่งพร้อมกันเลยดีมั้ย คุณน้อง” เสียงหัวเราะคุยกันคิกคักตามประสาคนมีลูกชายวัยเดียวกันแถมยังเป็นเพื่อนรักกันอีก ไม่นานนักคุณนายนวลฉวีก็ขอตัวกลับ

“เจน ครับ”

“หื้อ!.. ถะ ถึงแล้วเหรอคะ” หญิงสาวงัวเงียพลางขยี้ตาเบา ๆ แต่ความงามตรงหน้าช่างสะดุดตาซะเหลือเกิน ที่นี่เต็มไปด้วยดอกไม้เมืองหนาว เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์บนดินเลยทีเดียว

“สวยงามมากเลยค่ะ ที่นี่ที่ไหนเหรอคะคุณภาคย์”

“ที่นี่บ้านพักตากอากาศ คุณพ่อผมสร้างไว้ ตรงที่เราอยู่ตรงนี้เป็นเขตพื้นที่ส่วนตัว ส่วนทางฝั่งด้านโน้น เอาไว้ให้นักท่องเที่ยวพักครับ แล้วข้างหลังบ้านพักมีน้ำตกด้วย เดี๋ยวเราขับรถ ATV ไปเที่ยวน้ำตกกันนะครับ”

“ดีเลยค่ะ งั้นวานคุณเป็นไกด์พาเที่ยวที่นี่ให้รอบ ๆ เลยนะคะ” หญิงสาวก้าวลงรถและเดินสำรวจรอบ ๆ บ้าน ได้ยินเสียงน้ำตกดังมาแต่ไกล ความเขียวขจีของพันธุ์ไม้อื่นๆ ทำให้สดชื่นคลายความง่วงนอนของเธอไปโดยปริยาย

“คุณเจนเดินเล่นไปก่อน เดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าไปเก็บในห้องก่อนนะครับ”

ภาคินัยเก็บของเสร็จ ก็มาเป็นไกด์พาเธอเดินชมรอบ ๆ บ้าน และเล่าให้ฟังว่า

“ที่รีสอร์ตและบ้านหลังนี้ตกแต่งสไตล์ยุโรปในสวนดอกไม้ ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขา บนเนื้อที่กว่า 21 ไร่ โดยมีลำธารไหลผ่าน คุณเจนได้ยินเสียงน้ำตกมั้ย ธรรมชาติสุด ๆ เลยนะ”

“เจนได้ยินตั้งแต่คุณภาคย์จอดรถแล้วค่ะ”

“ผมมาที่นี่ที่ไรก็ได้สัมผัสถึงความสดชื่นของธรรมชาติ ที่นี่ร่มรื่นและรู้สึกผ่อนคลายมากครับ คุณเจนว่ามั้ย”

“ฉันชอบที่นี่ค่ะคุณภาคย์” หญิงสาวพูดขึ้น ขณะยืนมองทิวเขาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา มีแต่โอโซนบริสุทธิ์ให้สูดหายใจจนชุ่มปอด สองข้างทางด้านล่างนั้นเต็มไปด้วยสีสันสดใสของดอกไม้นานาพันธุ์ในเวลาเช่นนี้