ตอนที่ 11 เชอรี่นางร้าย

" นายครับเที่ยวบินวันนี้เต็มหมดแล้วครับ เร็วสุดได้เป็นพรุ่งนี้ตอนช่วงตี 5 ครับ "

ผมให้พี่สมชายทำการเลื่อนเที่ยวบินให้เร็วขึ้นจากเดิมคืออีก 2 วันข้างหน้าที่ผมจะต้องบินไปภูเก็ต แต่เมื่อมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ผมจึงจำเป็นที่จะต้องไปวันนี้ แต่แล้วพี่สมชายก็ดันมาบอกว่าตั๋วเครื่องบินที่ผมสามารถจองได้นั่นก็คือพรุ่งนี้เช้าตอนช่วงตี 5 เพราะเที่ยวบินของวันนี้ทั้งหมดได้เต็มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจเพราะผมเปลี่ยนเที่ยวบินกะทันหันเองนั่นจึงทำให้ไม่สามารถจองได้ในช่วงเวลานั้นๆ ผมก็หวังว่าช่วงเวลาก่อนที่ผมจะไปถึงเชอรี่คงยังไปไม่ถึงไหนหรือถ้าเธอไปถึงแล้ว และได้เจอกับคุณเคสผมก็หวังว่าไอ้เซอร์เวย์มันคงจะไม่ปล่อยให้เชอรี่ทำอะไรเมียกับลูกของมันเด็ดขาด

" ครับพรุ่งนี้ก็ได้ หวังว่าเชอรี่คงจะไม่ไปถึงก่อนผม "

หลังจากพูดจบชายหนุ่มก็รีบจัดการเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะให้เสร็จเรียบร้อย เขาต้องรีบเคลียร์งานทั้งหมดที่มี เพราะจะต้องเดินทางไปภูเก็ตในวันพรุ่งนี้ และคงต้องอยู่ที่นั่นอีกหลายวันคงไม่ได้กลับมากรุงเทพ

ช่วงเช้าของอีกวัน

05:00 น.

ตอนนี้ผมก็กำลังอยู่บนเครื่องบินในใจร้อนลุ่มเป็นอย่างมากรู้สึกกระวนกระวายแปลกๆ เพราะสายสืบที่ผมส่งไปเฝ้าเชอรี่ไว้ได้รายงานมาว่าตอนนี้เธอได้ขึ้นเครื่องบินไปแล้วกับคนติดตามอีก 2-3 คน ซึ่งเครื่องบินของเธอออกก่อนหน้าผมไปได้ไม่นาน ผมจัดการโทรหาเบอร์ไอ้เซอร์เวย์แต่แล้วก็ปรากฏว่าไม่สามารถติดต่อได้ผมนี่แม่งโคตรโมโหเลยไม่รู้ว่าสัญญาณไม่ดีหรือแบตโทรศัพท์มันหมด

2 ชั่วโมงผ่านไป

ภูเก็ต

ไม่นานผมก็มาถึงภูเก็ตจนได้ ผมไม่รอช้าหลังลงจากเครื่องบินผมก็รีบนั่งรถต่อไปที่รีสอร์ทที่ผมเป็นหุ้นส่วนทันที แต่แล้วผมก็เจอเข้ากับไอ้คิมและไอ้วอร์ม เหมือนมันกำลังจะไปที่ไหนสักแห่งผมจึงได้เดินเข้าไปหามัน

" ไอ้คิม ไอ้วอร์ม "

" อ้าวไอ้ภูมิ เป็นเxีัยไรทำหน้าเหมือนมีคนตาย "

พลั๊ว

" ตบกูทำไมไอ้วอร์ม "

" ก็มึงปากเสีย "

ผมเดินเข้ามาทักพวกมัน 2 คนแต่แล้วไอ้คิมมันก็ดันปากเสียจนทำให้โดนไอ้วอร์มตบเข้าไปที่หัวอย่างจัง ก็จริงอย่างที่ไอ้วอร์มมันพูดครับไอ้คิมมันเป็นคนปากเสีย ปากหมา มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ชอบพูดอะไรไม่เข้าเรื่องอยู่เลื่อย

" พวกมึงอย่าเพิ่งทะเลาะกัน กูมีเรื่องสำคัญจะบอก "

" เรื่อง/เรื่อง "

คิมและวอร์มเอ่ยพูดพร้อมกันเพราะเขาต้องการจะรู้ว่าเรื่องสำคัญที่ภูมิหมายถึงนั่นคือเรื่องอะไร ดูจากสีหน้าของเพื่อนแล้วมีท่าทางที่ตื่นตะหนกตกใจเป็นอย่างมาก

" พวกมึงเห็นเชอรี่ไหม กูตามเชอรี่มาจากกรุงเทพฯตอนนี้เชอรี่อยู่ที่นี่กูไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณเคสหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆเธอมีลูกน้องอีก 2-3 คนตามมาด้วย กูว่าการมาที่นี่ของเธอมันต้องไม่ดีสำหรับคุณเคสและไอ้เวย์แน่นอน "

" เxี้ยยัยเชอรี่นี่กัดไม่ปล่อยจริงๆ มันจะเอาไอ้เวย์ให้ได้เลยใช่ไหมวะ "

เป็นเสียงของคิมที่เอ่ยพูดหลังจากที่ฟังเรื่องราวที่ภูมิเล่ามาทั้งหมด เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเชอรี่จะยังไม่ยอมปล่อยเซอร์เวย์ไป เพราะตลอดระยะเวลา 1 เดือนที่ผ่านมาก็ไม่มีทีท่าว่าเธอนั้นจะมาตามตอแยอะไรกับเพื่อนของเขาเลยแม้แต่น้อย

" พวกมึงกูว่ารีบไปหาไอ้เวร์กับคุณเคสกันเถอะ "

เป็นเสียงของวอร์มที่เอ่ยพูดบ้างเพราะตอนนี้สิ่งสำคัญนั่นก็คือไปหาเซอร์เวย์และเคสให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรอย่างน้อยก็ยังมีพวกเขาอีก 3 คนที่ยังคอยช่วยเหลือได้

" เออปะ "

ผมไอ้คิมและไอ้วอร์มขับรถออกมาจากรีสอร์ทตลอดทางผมเอาแต่ภาวนาขอให้เชอรี่ยังไม่เจอตัวคุณเคส ตอนนี้ผมมีความรู้สึกตะหงิดใจยังไงก็ไม่รู้ พวกผมขับรถออกมาใกล้จะถึงบ้านพัก แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเพราะอยู่ๆก็เห็นรถของไอ้เซอร์เวย์มันจอดอยู่ข้างทางริมชายหาดผมไม่รอช้า รีบหักพวงมาลัยจอดรถขนานข้างๆกับรถของมันทันที ก่อนที่ผมจะลงไปถามว่าทำไมมันถึงมาอยู่ตรงนี้คนเดียว

" ไอ้เวย์ มึงออกมาทำไม แล้วคุณเคสละ "