ตอนที่ 10 ตามรังควาน 2

" จูนเปิดประตูให้พี่หน่อย "

"......"

" พี่ขอโทษ ให้อภัยพี่เถอะนะ เรากับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม

"......"

" โถ่เว้ยจูน อย่าเล่นตัวให้มากได้ปะ พี่รู้ว่าเมื่อคืนจูนก็โดนไอ้หน้าหล่อนั่นฟันแล้ว พี่ไม่ถือนะจูนพี่รับได้ ขอแค่เรากับมาคบกัน พี่กินต่อจากมันได้นะ พี่อาจจะเด็ดกว่ามันก็ได้ จูนเปิดประตูให้พี่เถอะนะ "

หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ของขึ้นมาทันที เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เธอคบมาด้วยตลอดระยะเวลา 3 เดือน เขาจะเป็นผู้ชายที่หน้ารังเกียจ ขยะแขยง ได้มากขนาดนี้ คำพูดที่ออกมาจากปากของเจษแต่ละคำ มันทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าเธอนั้นคิดผิดที่มาคบกับผู้ชายเลวๆพันนี้ แต่ก็ยังถือว่าเธอโชคดีที่เธอนั้นไม่ได้ตกเป็นเหยื่อของเขา ถึงแม้ว่าความบริสุทธิ์ที่มีจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ก็ตาม แต่มันก็ยังดีกว่ามาเสียให้กับผู้ชายอย่างเจษ เธอได้แต่คิดก่อนที่จะเอ่ยด่าทอออกไปด้วยความโกรธทั้งที่ไม่ได้เปิดประตู

" ทำไมพี่แม่งโครตเxี้ยได้ขนาดนี้วะพี่เจษ นี่จูนคบกับพี่ไปได้ยังไงตััง 3 เดือน พี่เป็นผู้ชายที่โครตหน้ารังเกียจเลยวะ จะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งวุ่นวายกับจูนอีก เราไม่มีอะไรต้องเจอกันอีก ต่างคนต่างอยู่เถอะ แล้วก็เลิกมาตอแยจูนได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจูนจะแจ้งตำรวจ กลับไปซะ "

หญิงสาวระบายความอึดอัดที่มีอยู่ในใจออกไป ก่อนจะทำการเอ่ยไล่เขาเพราะถ้าขืนเธอไม่พูดแบบนี้เขาก็ยังคงจะตามรังควาญเธอไม่เลิกราแน่นอน เธอแค่เพียงต้องการให้เขาเลิกยุ่งวุ่นวายกับเธอเท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งเธอรังเกียจ ขับไล่ใสส่งเขามากแค่ไหน เจษก็ยิ่งชอบใจเพราะตัวเขานั้นเป็นพวกที่ชอบเอาชนะ อะไรที่อยากได้เขาก็ต้องได้ และแน่นอนว่าเขาอยากได้เธอ

" หึ มึงมันก็โดนไอ้หน้าหล่อเมื่อคืนเอามาจนบานแล้วนี่ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ถึงมึงไม่โดนกูมึงก็โดนมันเอาอยู่ดี แล้วเป็นไงละสุดท้ายมันก็ทิ้งมึงโดนฟันแล้วทิ้งสมน้ำหน้าชิปผาย สะใจกูยิ่งนัก ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ปากดีนัก สักวันกูจะกับมาเอาคืน ยังไงมึงก็ไม่มีทางรอดหลุดมือกูแน่ ถ้ากูอยากได้ กูก็ต้องได้ จำเอาไว้ ระวังตัวให้ดีๆ "

หญิงสาวได้ยินที่เจษเอ่ย เธอก็มีสีหน้าที่หวาดระแวงอยู่ไม่น้อย นอกจากเจษจะไม่ยอมเลิกรากับเธอแล้ว เขายังจะคอยตามรังควาญเธอไม่เลิกรา แล้วแบบนี้เธอจะใช้ชีวิตยังไงให้ปลอดภัยจากเงื้อมมือของเจษได้ ครั้นจะบอกพวกพี่ชายของเธอทั้งสองคนให้ช่วย เธอก็ไม่กล้าพอ หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ

อีกด้าน

#ภูมิ

หลังจากที่ผมคุยกับพี่สมชายเสร็จผมก็นั่งทำงานไปสักพักแต่ในใจผมมันว้าวุ่นเป็นอย่างมาก เอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนผมไม่รอช้าจัดการหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาคุณจูนทันที แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอกดรับสายและพอเธอรู้ว่าเป็นผม เธอก็ไม่พูดอะไรแถมยังกดตัดสายผมทิ้งทันที ผมก็โทรแล้วโทรเล่าเป็น 11 สายเธอก็ไม่ยอมรับอีกเลยจนกระทั่งสายที่ 12 ผมกำลังจะกดโทรแต่แล้วพี่สมชายก็ดันเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ด้วยท่าทีสีหน้าตื่นตะหนกตกใจเป็นอย่างมาก

" นายครับ "

" มีอะไรหรอครับพี่สมชายทำหน้าตื่นเต้นเชียว "

ผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวก็พี่เขาทำหน้าตื่นเต้นจริงๆเหมือนใครกำลังจะฆ่ากันตายอย่างไงอย่างงั้น

" คะ คือเรื่องคุณเชอรี่ที่ให้ติดตาม ตอนนี้เธอรู้แล้วครับว่าคุณเคสกับคุณเซอร์เวย์อยู่ที่ภูเก็ตเธอได้ให้ลูกน้องจัดการเตรียมตั๋วเครื่องบินและกำลังจะบินไปที่ภูเก็ตครับ "

" OK งั้นพี่สมชายช่วยเลื่อนเที่ยวบินให้ผมด้วยผมจะเดินทางไปภูเก็ตตอนนีั "

เมื่อผมได้ยินที่พี่สมชายพูดผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เขาถึงได้มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกตกใจขนาดนั้น ก็เพราะว่านี่มันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ ผมได้ให้พี่สมชายคอยให้ลูกน้องติดตามดูพฤติกรรมของเชอรี่มาตลอด 1 เดือนแต่ก็ยังไม่พบความผิดปกติใดใดจนกระทั่งมาวันนี้

เธอรู้แล้วว่าคุณเคสอยู่ที่ภูเก็ตกับไอ้เซอร์เวย์อดีตเพื่อนรักของผม และนั่นบ่งบอกว่าคุณเคสกำลังตกอยู่ในอันตรายเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่จะร้ายแล้ว เธอยังสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อสิ่งที่เธอต้องการ นั่นจึงทำให้ผมรู้สึกหวั่นใจเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มสลัดความคิดทั้งหมดที่มีเดิมทีเขาต้องการที่จะโทรหาหญิงสาวคนที่ได้นอนร่วมเตียงกับเขาเมื่อคืนนี้ แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญมากกว่านั้น เขาจะต้องรีบไปจัดการให้เร็วที่สุด นั่นก็คือไปจัดการกับเชอรี่ผู้หญิงที่เคยทำให้เขาต้องผิดใจกับอดีตเพื่อนรักเพื่อนสนิทอย่างเซอร์เวย์ เขาจะไม่ยอมให้เชอรี่มาทำลายความสุขของเคสได้อีกเด็ดขาด ถึงแม้ว่าเคส ภัทรรินทร์ จะปฏิเสธไม่รับรักเขาก็ตาม แต่ในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเขาไม่อาจที่จะปล่อยเรื่องนี้ไว้ได้ ชายหนุ่มยินดีและเต็มใจที่จะทำ

" นายครับเที่ยวบินวันนี้เต็มหมดแล้วครับ เร็วสุดได้เป็นพรุ่งนี้ตอนช่วงตี 5 ครับ "