ตอนที่ 5 สูญสิ้น 1/2

เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้นที่มีความฝัน การเป็นหมอเหมือนมารดา การมีคนรักที่ดี ซื่อสัตย์ และดูแลกันและกันตลอดไป เพียงเท่านั้นที่แสงเหนือต้องการ และทุกอย่างดำเนินมาอย่างที่มันควรจะเป็น จวบจนกระทั่งวันนี้

นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่สี่ในเวลานี้ควรจะขึ้นวอร์ด รับเคส ซักประวัติ ตรวจร่างกาย หรือไม่ก็เย็บแผลง่าย ๆ ให้ผู้ป่วย แต่แสงเหนือกลับต้องมานั่งในห้องสอบสวน และถูกตำรวจนายหนึ่งซักถามด้วยท่าทางคุกคามราวกับกาหัวเขาไว้แล้วว่าเขาเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย

ฆ่าคนตาย?

“รัน! รันอยู่ไหน? ผมอยากไปหารัน เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?” แสงเหนือมีท่าทางตื่นตระหนกเหมือนเพิ่งจำได้ว่าช่วงเช้าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ตกลงมาจากชั้นสามสิบ คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” ตำรวจนายนั้นทุบโต๊ะเสียงดัง “เล่ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อถูกถาม แสงเหนือก็คิดทบทวน ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ไหลเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่เขาตื่นนอน พลอดรัก และจับได้ว่าคนรักนอกใจ

ภาพการมีปากเสียงและลงมือทำร้ายร่างกายวีรภพ และภาพสุดท้าย คือร่างของรันที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง

ที่ร้ายไปกว่านั้น คือในวินาทีที่รันร่วงลงไป สายตาของรันก็มองเพียงวีรภพเท่านั้น

แสงเหนือนั่งเงียบไม่ยอมปริปาก สองมือกำเข้าหากันแน่น ปลายเล็บจิกลงบนฝ่ามือจนเลือดซึม แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะอาการชาจากหัวใจได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายหมดแล้ว

“ถ้าไม่ยอมพูดก็ดูนี่”

ตำรวจนายนั้นเปิดภาพบนจอแอลอีดีในห้องสอบสวน แล้วชี้ชวนให้แสงเหนือมองมัน เขาเพียงปรายสายตา และเห็นว่ามันเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดบนดาดฟ้าของคอนโด

“หมวดครับ ทนายของผู้ต้องหามาถึงแล้วครับ”

หลังสิ้นเสียงก็ปรากฏร่างชายวัยกลางคนท่าทางรีบร้อนพุ่งตัวเข้ามาในห้อง เขานั่งลงข้าง ๆ แสงเหนือ เอื้อมมือมาบีบไหล่อย่างให้กำลังใจ

“ไม่ต้องกลัวนะซัน อาจะช่วยซันเอง”

แสงเหนือเหลือบมองเพื่อนรุ่นน้องของบิดา และเริ่มขยับปากเป็นครั้งแรกหลังจากที่นิ่งเงียบมาหลายนาที

“คุณพ่อคุณแม่อยู่ไหนครับ?”

จำได้ว่าท่านมาลาเพื่อเดินทางไปไร่แสนรัก แต่เวลาแบบนี้เขาคิดว่าท่านทั้งสองควรจะรีบกลับมา

ทนายพาทีมีท่าทีลำบากใจ หลบสายตาคนที่เอ็นดูเหมือนลูกหลาน เป็นห่วงเหลือเกินว่าแสงเหนือจะรับมันไม่ไหว

“พี่ศรันย์กับหมอปิ่น…”

แสงเหนือชะเง้อมองออกไปนอกห้อง ด้วยความหวังเรืองรองว่าท่านทั้งสองจะรีบร้อนตามเข้ามา

“ยังมาไม่ถึงเหรอครับ? ซันอยากรอคุณพ่อคุณแม่ก่อน”

ไม่รู้หรอกว่าขั้นตอนต่อไปต้องทำอย่างไร แต่หากพวกท่านมาอยู่ด้วยกันตรงนี้ แสงเหนือก็คงอุ่นใจมากกว่า และพร้อมที่จะสู้กับปัญหา ยอมรับทุกการกระทำของตัวเอง

“คือ… ซันทำใจดี ๆ ไว้นะ”

มันเป็นคำขึ้นต้นประโยคที่ให้ความรู้สึกแย่มาก เหมือนกับตอนที่เขาฟังอาจารย์หมอบอกกับญาติคนไข้ในรายที่ไม่สามารถรักษาให้หายหรือยื้อชีวิตเอาไว้ได้

อาการชาไปทั้งตัวที่เริ่มจางหายเมื่อตอนที่ทนายพาทีปรากฏตัวกลับมาอีกครั้ง ดวงตาคมกริบกะพริบเพื่อตั้งสติและรอฟัง

“พ่อกับแม่ของซันประสบอุบัติเหตุรถตกเขาระหว่างเดินทางจากสนามบินไปไร่แสนรัก พวกท่าน…”

ทนายพาทีไม่อาจพูดประโยคถัดไปได้ เพราะใบหน้าของคนฟังเริ่มสั่นไหว แสงเหนือส่ายหน้าไปมา น้ำตาหลั่งไหลอย่างห้ามไม่ได้ เขาดันเก้าอี้ถอยหนี ทิ้งระยะห่างอย่างไม่ยอมรับกับสิ่งที่ได้ยิน

“ไม่ ไม่จริงใช่ไหมครับคุณอา คุณอาพูดเรื่องอะไร? เมื่อเช้าซันยังคุยกับพวกท่านอยู่เลย”

“ซัน ซัน ซัน” พาทีพยายามขยับเข้าไปใกล้คนที่กำลังขวัญเสีย เขาเอื้อมมือไปหวังปลอบโยน แต่แสงเหนือกลับปัดมันราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน

นักศึกษาแพทย์อนาคตไกลหรืออาจกำลังจะเป็นเพียงแค่อดีตทรุดลงกับพื้นในนาทีนั้น ความสูญเสียประเดประดังเข้ามาจนยากจะรับไหว เขาร้องไห้ หวีดร้องจนแทบเสียสติ สร้างความสะเทือนใจให้ทั้งทนายพาทีและตำรวจหลายนายที่เข้ามามุงดู

“นายแสงเหนือ วราราช มีเพื่อนมาเยี่ยม”

เสียงตำรวจนายหนึ่งตะโกนเข้ามา ผู้ต้องหาที่ถูกฝากขังต่างมองกันเลิ่กลั่กว่าใครคือเจ้าของชื่อ

แต่คนถูกเรียกกลับยังคงนั่งนิ่ง เขาชันเข่าทั้งสองข้างขึ้นมา วาดสองแขนกอดมันไว้แน่น ดวงตาบอบช้ำไร้ซึ่งน้ำตา และไร้แววของความหวัง

“ซัน”

วีรภพยอบตัวลงนั่งคุกเข่าตรงซี่เหล็กที่กั้นระหว่างคนด้านในกับอิสรภาพด้านนอก เขาทอดสายตามองเพื่อนรักที่ซุกตัวอยู่มุมหนึ่งในห้องขังอย่างหมดอาลัยตายอยากด้วยแววตาของคนที่เข้าใจและเห็นใจ รวมทั้งรู้สึกผิดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“กูขอโทษ”

เขาเอ่ยมันออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สองมือจับลูกกรงไว้แน่นราวกับอยากจะถ่างมันออกแล้วแทรกตัวเข้าไปสวมกอดเพื่อปลอบโยนเพื่อนของเขา

แต่แสงเหนือกลับเมินหน้าหนี เอนศีรษะพิงผนัง และหลับตาลงอย่างไม่อยากรับรู้

“กูรู้ว่าถึงกูพูดอะไรออกไปตอนนี้มึงก็คงไม่อยากฟัง แต่เมื่อไรที่มึงพร้อมจะเปิดใจ กูจะเล่าทุกอย่างให้มึงฟังเอง”

วีรภพนั่งมองเพื่อนอยู่อีกอึดใจ ก่อนจะตัดใจลุกออกมา เขาเข้าไปให้ปากคำกับตำรวจ และพูดคุยกับทนายพาทีอีกพักใหญ่ ก่อนจะขอตัวกลับออกไป

พาทีพยายามวิ่งเรื่องทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือแสงเหนือให้พ้นผิด แต่หลักฐานจากกล้องวงจรปิดมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด กอปรกับคำรับสารภาพจากนักศึกษาแพทย์หนุ่มก่อนที่เขาจะปิดปากเงียบอีกครั้ง และไม่พูดอะไรออกมาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา