ตอนที่ 4 วันแปรเปลี่ยน 2/2

เสียงครางคุ้นหูดังแว่วมาจากห้องนอน หรือว่ารันกำลังช่วยตัวเอง?

ความสงสัยเป็นเพียงสิ่งปลอบใจ ด้วยเสียงที่ได้ยินนั้นมันไม่สอดคล้องกัน เสียงครางแบบนั้น จังหวะแบบนั้น มัน…

แสงเหนือก้าวเท้าเข้าไปใกล้ประตูห้องนอนอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ ภาวนาว่าอย่าให้เป็นอย่างที่ตัวเองคิด

มือหนึ่งกำด้ามมีดไว้แน่น อีกมือยกขึ้นดันประตู ใจหนึ่งภาวนาว่าให้ตัวเองแค่หูฝาด อีกใจบอกว่าให้ดูให้แน่ใจ

และทันทีที่บานประตูห้องนอนถูกผลักเข้าไป นักศึกษาหนุ่มก็ตัวชาวูบ หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา น้ำตาเอ่อขึ้นมาจนภาพเบื้องหน้าพร่าเลือน

แต่มันยังชัดเจนอยู่ในหัว ภาพคนรักนอนหงายอยู่บนเตียง เรียวขาทั้งสองข้างตวัดรัดรอบเอวของใครบางคนที่กำลังทาบทับ บั้นท้ายขยับเข้าออกเป็นจังหวะ เสียงดัง ตับ ตับ ตับ อย่างที่เขาได้ยิน

“พี่ซัน!”

เสียงอุทานอย่างตกใจของรันดังขึ้น ก่อนที่คนที่คร่อมบนร่างเล็กจะเอี้ยวตัวกลับมามอง

“ซัน!”

แสงเหนือรู้สึกชาซ้ำสองกับภาพตรงหน้า ตามด้วยความรู้สึกเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจ

“ไอ้เหี้ยวี!”

หากคนที่อยู่บนตัวรันเป็นชายคนอื่น แสงเหนืออาจไม่รู้สึกเจ็บเท่านี้ แต่นี่กลับเป็นเพื่อนรักอย่างวีรภพ เพื่อนที่เขาคบมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย

สองร่างบนเตียงรีบผละออกจากกัน รันคว้าผ้าห่มมาคลุมร่าง ส่วนวีรภพนั้นกระโดดลงจากเตียง เขาลนลานหยิบกางเกงมาสวมใส่ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาแสงเหนือแล้วกล่อมให้ใจเย็น

“มึงใจเย็น ๆ ฟังกูอธิบายก่อน”

แสงเหนือกำด้ามมีดในมือแน่น ก่อนจะตวัดมันขึ้นมาชี้หน้าเพื่อนรัก

“อธิบายเหี้ยอะไร? กูเห็นตำตาว่ามึงทำอะไรกันอยู่ มึงทำกับกูแบบนี้ได้ไงวะ ไอ้เพื่อนเหี้ย!”

แววตาเกรี้ยวกราดจ้องมองวีรภพ ก่อนจะตวัดไปมองคนที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง

รันลนลานควานหาเสื้อคลุมมาสวมใส่ ก่อนจะลุกลงมาจากเตียงด้วยท่าทางไม่ต่างกับวีรภพ

“พี่ซัน ฟังรันก่อน” เด็กหนุ่มขอร้องคนรัก พลางก็มองมีดในมือของแสงเหนือ “วางมีดลงก่อนนะครับ”

น้ำตาที่เอ่อก่อนหน้าเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม ยิ่งเห็นรันเกาะแขนวีรภพอย่างหวาดกลัวว่าเขาจะทำร้าย และวีรภพก็ปกป้องด้วยการดึงรันไปแอบอยู่ด้านหลัง แสงเหนือก็ยิ่งปวดใจ

“รันทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง?” ตัดพ้อปนสะอื้นจนตัวโยน แสงเหนือเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ จนทรุดลงไปคุกเข่าลงกับพื้น

“พี่ซัน รันขอโทษ ฟังรันก่อนนะครับ” รันพยายามจะขยับเข้ามาหาพลางยกมือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้า “ขอมีดให้รันนะครับ”

มีดหั่นเนื้อหลุดออกจากมือเพราะคนถืออ่อนแรง แสงเหนือยกสองมือขึ้นลูบหน้า ขณะที่รันถลาเข้ามาปัดมีดออกไปให้ไกลตัว แล้วสวมกอดคนรักไว้แน่น “พี่วีออกไปก่อน รันจะคุยกับพี่ซันเอง” ก่อนจะหันไปสั่งวีรภพให้หลบออกไป

“ไม่ รันไปกับพี่ ตอนนี้ซันมันกำลังโกรธ คุยไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก รอให้มันอารมณ์เย็นลงกว่านี้ แล้วเราค่อยมาคุยกับมัน”

วีรภพไม่ยอมเพราะเป็นห่วงอีกคน เขารู้จักเพื่อนคนนี้ดีกว่าใคร แสงเหนือนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจ หากปล่อยรันอยู่ตามลำพังในสภาวะแบบนี้อาจไม่ปลอดภัย

ร่างบางจึงถูกวีรภพประคองให้ออกจากห้อง แต่แสงเหนือหรือจะยอมจึงเกิดการยื้อยุด

“มึงปล่อยรันเดี๋ยวนี้นะ”

“มึงนั่นแหละปล่อย”

สองเพื่อนรักจึงเริ่มวางหมัด ซัดกันคนละทีสองที

“อย่านะครับพี่ซัน” เมื่อวีรภพเสียท่ารันก็เข้ามาขวาง “ถ้าพี่ซันโกรธก็มาลงที่รัน อย่าทำร้ายพี่วีนะครับ รันขอร้อง”

เมื่อคนรักออกอาการปกป้องชู้รัก แสงเหนือก็ยิ่งบันดาลโทสะ อาละวาดจนรันโดนลูกหลงไปด้วย

“รัน หนีไป”

วีรภพเห็นท่าไม่ดีจึงสั่งให้รันรีบหนีออกไปจากห้อง ก่อนที่เขาจะผลักแสงเหนือล้มลงแล้ววิ่งตามออกไป

ทั้งสองวิ่งออกทางบันไดหนีไฟ ด้วยความตกใจ รันจึงวิ่งขึ้นชั้นบนแทนที่จะวิ่งลงไปชั้นล่าง

“รัน!”

วีรภพรีบวิ่งตามขึ้นไปเพราะแสงเหนือตามออกมาติด ๆ เปลี่ยนทิศทางไม่ทันเสียแล้ว ไม่นานทั้งสองก็จนมุมอยู่บนดาดฟ้า ไม่มีทางหนี

“ซัน มึงใจเย็น ๆ ก่อน กูขอร้อง”

วีรภพยกมือขึ้นยันแผ่นอกกว้างที่เจ้าของมันกำลังย่างสามขุมเข้าไปประชิดหวังยื้อยุดฉุดกระชากร่างบางที่วีรภพปกป้องอยู่ด้านหลัง

“รัน! มาหาพี่” แสงเหนือสั่งเสียงเข้ม แต่ตอนนี้รันกลัวจนตัวสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนรัก “มึงหลบไปไอ้เหี้ยวี!”

แสงเหนือเหวี่ยงหมัดใส่วีรภพจนเลือดกบปาก ก่อนจะกระชากรันเข้ามาหาตัว สองมือบีบต้นแขนเรียวอย่างแรง “ลงไปรอพี่ที่ห้อง”

รันส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว ด้วยสายตาที่แสงเหนือใช้มองตนกับอีกคนนั้นมันน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “ไม่”

“พี่บอกให้ลงไปรอที่ห้อง!” แสงเหนือตะคอกเสียงดัง พร้อมกับเหวี่ยงร่างบางไปทางบันไดหนีไฟ “ส่วนมึง มาเคลียร์กับกูตัวต่อตัว”

แสงเหนือพุ่งตัวเข้าหาวีรภพอย่างรวดเร็ว คว้าคอเสื้อของเพื่อนรักกระชากอย่างแรง หมัดหนักถูกเหวี่ยงใส่ไม่ยั้งตามอารมณ์ โดยที่วีรภพไม่ตอบโต้เลยแม้แต่นิดเดียว

รันหวีดร้องอย่างตกใจ ร่างบางถลาเข้ามารั้งหมัดสุดท้ายของคนรักที่กำลังเหวี่ยงใส่คนที่รักอีกคน

แต่ในขณะนั้น นักศึกษาแพทย์อนาคตไกลไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว เขาสลัดร่างบางที่เข้ามารั้งจนกระเด็นไปไกล ร่างของรันลอยลิ่วปะทะเข้ากับราวกันตกที่สูงไม่พ้นเอว แรงปะทะทำให้ร่างบางหงายหลัง มือเรียวไขว่คว้าอากาศ ดวงตาเบิกกว้างพร้อมกับเปล่งเสียงร้องเรียกอย่างตกใจ

“พี่วี!”

“รัน!”

วีรภพอุทานอย่างตกใจยิ่งกว่า ในขณะที่แสงเหนือก็หันขวับกลับไปมองคนรัก ทั้งสองถลาเข้าไปคว้าแขนเรียว แต่ก็คว้าได้เพียงอากาศ

สุดมือเอื้อม…

ร่างบางลอยลิ่วลงสู่พื้นเบื้องล่าง

“รัน!/รัน! ม่ายยยยยยยยยยย!”