Ep.1 หวาดหวั่นในคืนอันตราย (1)

คืนนี้เป็นคืนแรกที่ฉันมาเที่ยวดูไบในยามค่ำคืน ฉันมากับพี่สาวนอกไส้ที่ฉันเองก็ไม่ได้ไว้ใจเขามากนัก แต่เพราะที่ดูไบ ไม่มีใครที่ฉันรู้จักเลย ฉันจึงจำเป็นต้องมาหาพี่ไอรดาหรือพี่ไอด้า เพื่อมาขอให้เธอพาฉันกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุด

สาเหตุที่ฉันอยากกลับเมืองไทย เพราะอิตาลุงที่ฉันไว้ใจชวนฉันมาทำงานที่นี่ ฉันเกือบจะได้ทำงานในร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งแล้ว แต่เมื่อคืนที่ผ่านมา คุณลุงที่ฉันนับถือประดุจพ่อผู้ให้กำเนิดคนที่สอง ก็เกิดอารมณ์อยากจะเอาฉันทำเมีย ฉันเลยต้องรีบหนีกลับไทยจะดีกว่า

แต่เพราะว่าฉันเพิ่งมาดูไบเป็นครั้งแรก ฉันจึงหาทางกลับเองยังไม่เป็น ยังพูดภาษาอังกฏษไม่คล่อง ฉันจึงโทรหาพี่ไอด้าให้มาพาฉันไปส่งสนามบินหน่อย แต่พอดีวันนี้พี่ไอด้ายังไม่ว่าง พี่ไอด้าบอกว่าพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ ถึงจะพาฉันไปส่งที่สนามบิน

คืนนี้ฉันก็คงได้แค่นอนรอ แต่ฉันก็ไม่กล้านอนรออยู่ที่ห้องพักคนเดียวในที่แปลกถิ่นแบบนี้

พอดีพี่ไอด้าชวนฉันมางานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนชาวต่างชาติของเธอ ฉันก็เลยขอติดมาด้วย

บรรยากาศในคืนนี้ดูครึกครื้นดี มีชาวต่างชาติไม่น่าจะต่ำกว่าสามเชื้อชาติมารวมตัวกันในงานเลี้ยงฉลองนี้

ส่วนใหญ่มีแต่วัยหนุ่มสาว มองหาคนสูงวัยไม่ค่อยเห็น และทุกคนที่สนิทกับพี่ไอด้า เดินออกมาต้อนรับและพูดคุยกับฉันด้วยมิตรไมตรีเป็นอย่างดี

เจ้าของงานนำบางอย่างมาให้ฉันดู ฉันว่ามันคือซาลาเปายักษ์ คือเป็นข้าวที่นึ่งแล้ว นุ่มๆ สีขาว เป็นลูกใหญ่ๆคล้ายลูกซาลาเปาแต่ไม่มีไส้ เจ้าของงานชื่อมีสแอนนี่เอามีดมาหั่นซาลาเปายักษ์กลมๆนั้นเป็นชิ้นเล็กๆ

เพื่อแบ่งเสิร์ฟให้แก่ทุกคนได้กินด้วยกัน พวกเขากินซาลาเปายักษ์นี่แทนข้าว แล้วก็มีเนื้อแกะย่าง มาเสิร์ฟร่วมด้วย ฉันลองชิมดูก็พอกินได้ แต่ฉันก็เลือกที่จะกินแป้งนุ่มๆนี่มากกว่า

แล้วก็มีเครื่องดื่มหลากสีสันมากมาย พี่ไอด้าว่ามันผสมแอลกอฮอล์อ่อนๆ ดื่มได้ไม่เมาหรอก แต่ถ้าดื่มเยอะๆก็อาจจะเมาได้เหมือนกัน

ฉันไม่ดื่มเลย ฉันเลือกที่จะดื่มน้ำส้มคั้นและถั่วทอดเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น เพราะฉันไม่สนุกไปกับพวกเขา ฉันอยากกลับที่พัก อยากกลับไปนอนพักแล้ว เพราะรู้สึกว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับฉัน ฉันรู้สึกกังวลใจแปลกๆ ตั้งแต่เดินเข้ามาในงานแล้ว

แต่ฉันก็ไม่สามารถรบเร้าขอให้พี่ไอด้าพาฉันกลับที่พักไวๆตามใจฉันได้ ฉันจึงต้องรอเธอ รอจนกว่าเธอจะพาฉันกลับเอง ซึ่งมันก็คงจะดึกไม่น้อย

ฉันรู้สึกอึดอัดมากเลยนะ ที่ต้องนั่งเป็นดาวเด่นให้หลายคนมาสัมภาษณ์ เพราะฉันตอบโต้ด้วยภาษาอังกฤษไม่เก่งนัก ลิ้นมันพันกันไปหมด

“คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อนาคิน ยินดีที่ได้เจอคุณ”

“ฉันชื่อวนีด้า เรียกฉันสั้นๆว่านีด้าก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

เขายื่นมือมาตรงหน้าฉัน แต่ฉันก็เลือกที่จะยกมือไหว้เขาแทน เขามองหน้าฉันยิ้มๆ ฉันมองใบหน้าและสบตาเขาชั่วอึดใจ ก็พบว่าเขาหน้าตาดีทีเดียว

นาคินมีใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา มีเคราเขียวหน่อยๆ คล้ายเพิ่งโกนเครามาหมาดๆ จมูกก็โด่งเป็นสัน ดวงตาคมเข้ม คิ้วดกดำดุจปีกกา โครงหน้าคล้ายแขก ริมฝีปากหนาแต่ได้รูป มีหนวดพอสมควร เขาจึงดูหล่อแบบเถื่อนๆ

“สวัสดีนาคิน ว้าวคืนนี้คุณมาด้วยเหรอ ฉันนึกว่าคุณจะไม่มางานนี้เสียอีก”

“ทำไมผมจะไม่มางานฉลองวันคล้ายวันเกิดของลูกน้องคนสวยของผมล่ะ แล้วถ้าผมไม่มาแอนนี่คงน้อยใจผมจนไม่ยอมไปทำงานแน่”

นาคินคุยกับพี่ไอรดาอย่างสนิทสนม ฉันยืนฟังพวกเขาสองคนคุยกันนานหลายนาที แล้วก็พอเข้าใจและจับใจความได้ว่า นาคินคนนี้ยังโสด แต่เคยเปลี่ยนแฟนมาแล้วหลายคน แต่พี่ไอด้าก็มากระซิบกระซาบข้างหูฉันว่า

...เขาสนใจฉัน เขาขอคบกับฉันเป็นแฟนได้ไหม...

‘โอ้โห ผู้ชายที่นี่ พอสะดุดตากับผู้หญิงคนไหน ก็ขอคบเป็นแฟนตั้งแต่วันแรกที่พบกันเลยเหรอ’

ฉันจึงฝากพี่ไอด้าตอบเขาไปว่า ฉันมีแฟนแล้วอยู่ที่เมืองไทย