Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4
“เราคงต้องพักค้างคืนกันที่นี่ เดี๋ยวผมจะก่อไฟส่วนคุณก็ไปล้างตัวที่แหล่งน้ำนั้น”
“แต่ฉันมีเสื้อผ้าแค่ชุดเดียว”
“จะยากอะไรก็ถอดมันออกสิ”
“หา! คุณจะให้ฉันแก้ผ้าอาบน้ำ”
“แล้วมันมีวิธีอื่นที่ดีกว่าวิธีนี้ไหมล่ะ”
“แต่ว่า...”
“เลือกเอาว่าจะใช้วิธีที่ผมบอก หรืออีกทีก็ไม่ต้องทำทนเหนียวตัวต่อไป”
มุกปรินทร์อยากที่จะอาบน้ำชำระล้างคราบเหงื่อไคล แต่อีกใจก็กลัวว่าเขาจะแอบมองหรือทำมิดีมิร้ายเธอ
“ไม่ต้องกังวลผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” การีมพูดราวกับล่วงรู้ความคิดของเธอ
เขาหันไปสบตาเธอก่อนจะเอ่ยถาม “ตกลงจะอาบไหม”
“อาบค่ะ แต่คุณห้ามแอบดูฉันนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น บอกแล้วไงว่าผมจะไม่ทำ คุณอาบเสร็จเมื่อไรผมจะได้ไปล้างตัวบ้าง”
มุกปรินทร์เดินไปถอดเสื้อผ้าโดยใช้โขดหินอีกด้านเป็นที่กำบัง จากนั้นก็เดินลงไปในแอ่งน้ำใสเย็นเพื่อชำระล้างร่างกาย ก่อนจะกลับขึ้นมาแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว
“หิวหรือเปล่า ผมพอจะมีอาหารติดมามากพอจะให้เราสองคนกินประทังความหิว” การีมเอ่ยถามก่อนจะส่งอาหารให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ”
สองหนุ่มสาวต่างฝ่ายต่างก็จัดการกับอาหารของตนเอง มุกปรินทร์ทำลายความเงียบโดยการเอ่ยถาม
“คุณเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ”
“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น”
“ก็อุปกรณ์ที่คุณนำติดตัวมาด้วยมันบ่งบอกว่าคุณเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางในทะเลทราย”
“มันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า เครื่องบินเล็กที่ผมขับมาเครื่องยนต์เกิดขัดข้อง ผมจึงต้องลงจอดและหลบออกมาก่อนที่มันจะระเบิด คว้าติดมือมาได้แค่เป้ใบนี้เท่านั้น”
“เราจะทำยังไงกันดีกับสถานการณ์แบบนี้”
“ก็คงต้องเดินทางต่อจนกว่าผมจะหาทางติดต่อคนของผมได้ ถ้าเจอกองคาราวานก็ถือเป็นโชคดีของเรา”
“เราจะอาศัยอยู่กับกองคาราวานเหรอคะ”
“แค่ชั่วคราวเท่านั้น อย่างน้อยก็ดีกว่าเดินทางกันเองตามลำพัง ผมจะพยายามหาทางติดต่อคนของผม ระหว่างที่ยังติดต่อไม่ได้เราคงต้องขอร่วมทางกับกองคาราวานไปก่อน”
“คนของคุณจะไม่สงสัยเลยเหรอคะว่าคุณหายไปไหน”
“ประเด็นคือไม่มีใครรู้ว่าผมเดินทางกลับมาที่นี่ก่อนกำหนด และผมก็ห้ามไม่ให้พวกเขารบกวนผม ยกเว้นเสียแต่ว่าจะมีเรื่องด่วนจริงๆ แต่ถึงเขาจะพยายามติดต่อผมตอนนี้ก็คงติดต่อไม่ได้อยู่ดี เพราะเครื่องมือสื่อสารทั้งหมดของผมระเบิดไปพร้อมกับเครื่องบินลำนั้น”
“คุณดูไม่ทุกข์ร้อนที่ต้องติดอยู่ในวังวนแห่งดินแดนทะเลทรายที่เวิ้งว้างว่างเปล่าแห่งนี้”
“ผมเป็นคนซามาร์นะคุณ เรื่องรอนแรมในทะเลทรายเป็นเรื่องที่เราเคยทำมาแล้ว ไม่เหมือนคุณที่เพิ่งจะเดินทางมาเที่ยวทะเลทรายเป็นครั้งแรก กลัวไหม”
“ฉันไม่กลัวถ้ามีคุณอยู่ด้วย เพราะฉันรู้ว่าคุณจะปกป้องฉันในยามที่ฉันมีอันตราย”
“คุณไม่ควรเชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ชาย”
“ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าคุณเป็นคนดี และจะไม่ทำร้ายฉันเหมือนที่โจรพวกนั้นทำ”
“คุณไม่ควรไว้ใจผมนะเพราะผมก็เป็นผู้ชาย และยังมีความต้องการในเรื่องอย่างว่าไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถึงได้ไม่รู้สึกอะไร เวลาที่ต้องเดินทางรอนแรมกับผู้หญิงสวยแบบคุณสองต่อสอง ฉะนั้นอย่าไว้ใจใครเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณควรทำ”
ม่านตาของมุกปรินทร์เบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“แต่ไม่ต้องกลัวจนเกิดเหตุ คืนนี้คุณรอดเพราะผมเหนื่อย”
ถ้าคิดว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นล่ะก็
บอกเลยว่า ไม่
“นอนกันดีกว่า”
หา!! จู่ๆ ก็มาชวนนอนด้วยเฉยเลย แล้วใครจะนอนหลับลง
“ฉันยังไม่ง่วง”
ที่จริงแล้วมุกปรินทร์ทั้งเหนื่อยและเพลีย แต่คำพูดของเขาทำให้เธอเกิดความรู้สึกวิตกจริต และดูเหมือนว่าเขาจะอ่านความคิดของเธอออก เพราะคำพูดของเขายิ่งตอกย้ำ
“คำเตือนของผมทำให้คุณกลัวจนไม่กล้านอนล่ะสิ ขอแนะนำให้คุณนอนพักเก็บแรงไว้เดินทางในวันพรุ่งนี้ เพราะเราต้องออกเดินทางแต่เช้า”
เขาพูดพร้อมกับเอนตัวลงนอน มุกปรินทร์ตัดสินใจเอนตัวลงนอนข้างตัวเขา แต่เว้นระยะห่างไว้ประมาณหนึ่ง ความเหนื่อยและความตกใจจากเหตุการณ์ที่พบเจอมาก่อนหน้านี้ ทำให้หญิงสาวหลับไปภายในเวลาอันรวดเร็วโดยไม่รู้เลยว่า ตนเองได้ขยับเข้าไปนอนซุกตัวในอ้อมอกของการีม เพื่อขอความอบอุ่นจากตัวเขามาบรรเทาอาการหนาวเย็นในยามค่ำคืน
การีมสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวเนียนนุ่มแต่ทว่าเย็นเฉียบที่มานอนซุกอยู่ที่อกของเขา ทำให้เขามอบความอบอุ่นให้เธอด้วยการโอบกอดเธอไว้และหลับไปพร้อมกัน
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
